біяграфія
Карл Брюллов - знакаміты мастак, імя якога стала сінонімам напрамкаў класіцызму і позняга рускага рамантызму ў жывапісе. Талент, узрастае ва Бруловым з дзяцінства, падарыў свету такія ўнікальныя творы, як «-коннік», «Галава Вакха», «Смерць Інэсы дэ Кастра», «Вірсавія», «варажыла Святлана». А яго карціна «Апошні дзень Пампеі» дагэтуль захапляе праўдзівых знатакоў мастацтва усяго свету.Дзяцінства і юнацтва
Будучы мастак нарадзіўся 23 снежня 1799 года ў Санкт-Пецярбургу. Сям'я Бруловым была шматдзетнай: Карл рос у асяроддзі траіх братоў і дзвюх сясцёр. Бацька сямейства валодаў бездакорным мастацкім густам: займаўся арнаментальнай скульптурай, выразаў па дрэве, па-майстэрску пісаў мініяцюры і выкладаў у акадэміі мастацтваў. Нядзіўна, што дзеці перанялі ад яго цягу да творчасці і пачуццё прыгожага.
Карл рос хваравітым хлопчыкам і шмат часу вымушана праводзіў у ложку. Аднак, нягледзячы на гэта, з стараннасцю ўнікаў у тонкасці майстэрства жывапісу, узмоцнена займаючыся з бацькам. Той таксама не дапускаў ніякай ласкі і нават часам пазбаўляў сына сняданку за недастатковае стараннасць.
Гэтак жорсткая дысцыпліна, памножаная на прыроджаны дар, не магла не даць вынікаў, і ўжо ў 10 гадоў Карл Брюллов з лёгкасцю паступіў у Пецярбургскую акадэмію мастацтваў, захапіўся выкладчыкаў грунтоўнай падрыхтоўкай і безумоўным талентам.
Першай сур'ёзнай працай мастака стала карціна «Нарцыс, якія глядзяць у ваду». У гэтым творы Карл Брюллов абыграў міф пра юнака па імені Нарцыс, які ўвесь час любаваўся уласнай прыгажосцю. У 1819 годзе малюнак прынесла мастаку першую ўзнагароду - малы залаты медаль акадэміі мастацтваў. Гэты момант прынята лічыць пачаткам сур'ёзнай творчай біяграфіі Карла Брулова.
жывапіс
Ў 1821-м Карл Паўлавіч скончыў працу над яшчэ адным шэдэўрам - карцінай «З'ява Абрагаму трох анёлаў каля дуба Мамврийского». На гэты раз акадэмія мастацтваў аказалася больш добразычлівая да маладому мастаку, адзначыўшы новы твор вялікім залатым медалём, а таксама правам на паездку ў Італію для знаёмства з еўрапейскай традыцыяй жывапісу. Аднак абставіны склаліся так, што адправіцца за мяжу малады чалавек змог пазней - ў 1822 годзе.
У Італію Карл Брюллов прыехаў з братам Аляксандрам. Там маладыя людзі вывучалі творчасць майстроў Эпохі Адраджэння, а таксама больш раннія працы еўрапейскіх мастакоў. Асабліва па душы Карла Брулова прыйшлася жанравы жывапіс. Пад уражаннем ад гэтага кірунку малады чалавек напісаў знакамітыя карціны «Італьянскае раніца» і «Італьянская апоўдні». Будзённыя сцэны з жыцця звычайных людзей атрымаліся неверагодна кранальнымі і напоўненымі пачуццямі.
Таксама «італьянскі перыяд» у работах Брулова адзначаны вялікай колькасцю партрэтаў: «Жанчына-коннік», партрэт Юліі Самойлавай з арапчонка, партрэт музыканта Мацвея Виельгорского - усе гэтыя тварэння ставяцца менавіта да таго часу. Працягваецца чарада партрэтаў і пазней, па вяртанні Карла Паўлавіча ў родны Пецярбург.
Некалькімі гадамі пазней Карл Брюллов зноў вярнуўся ў ўпадабаную Італію, дзе дэталёва вывучыў разваліны антычных гарадоў - Геркуланума і Пампеі, якія былі разбураны наймацнейшым землятрусам. Велічнасць Пампеі, якая загінула з-за стыхіі, ўразіла мастака, і наступныя некалькі гадоў Карл Брюллов прысвяціў вывучэнню гісторыі Пампеі і археалагічных матэрыялаў. Вынікам карпатлівай працы стала палатно, якое атрымала назву «Апошні дзень Пампеі» і якое стала, на думку мастацтвазнаўцаў, вяршыняй творчасці майстра.
У 1833 годзе, праз дзесяткі накідаў і эскізаў, а таксама 6 гадоў напружанай працы, Карл Брюллов прадставіў «Апошні дзень Пампеі» на суд аматараў мастацтва. Вестка пра гэту карціну маментальна абляцела ўсе свецкія салоны і школы мастацтваў - мастакі і проста не чужыя мастацтву людзі прыязджалі на выставы ў Мілан і Парыж спецыяльна, каб пазнаёміцца з працай Брулова, і нязменна заставаліся ў захапленні.
Сам жа Карл Паўлавіч ганараваўся залатога медаля парыжскіх мастацтвазнаўцаў, а таксама ганаровага членства многіх еўрапейскіх мастацкіх акадэмій. Гэтак маштабная праца, здавалася, адабрала ўсе сілы майстра. Скончыўшы «Апошні дзень Пампеі», Брюлаў запаў у творчы крызіс, пачынаў і кідаў палатна няскончаным, а неўзабаве і зусім перастаў браць у рукі пэндзаль.
Вырашыўшы адцягнуцца, Карл Паўлавіч адправіўся ў экспедыцыю па Грэцыі і Турцыі. Змена становішча пайшла мастаку на карысць: адразу пасля паездкі Брюллов напісаў цэлую серыю акварэляў і малюнкаў, самымі вядомымі з якіх сталі «Паранены грэк», «Бахчысарайскі фантан», «Турак, якія садзяцца на каня», «турчанка».
У 1835-м Брюллов, падпарадкоўваючыся ўказе цара, вярнуўся ў Расійскую імперыю. Аднак не адразу прайшоў у Санкт-Пецярбург, а затрымаўся ў Адэсе, а затым і ў Маскве. Золатагаловай зрабіла на мастака моцнае ўражанне, зачараваць велічнасцю і адначасова прастатой.
Па вяртанні ў Пецярбург Карл Брюллов, як і раней яго бацька, стаў выкладаць у пецярбургскай акадэміі мастацтваў. Пазней стыль вучняў Карла Паўлавіча назавуць «брюлловской школай». Сам Брюллов працягнуў працаваць над партрэтамі, акрамя таго, удзельнічаў у роспісу царквы Пятра і Паўла, што на Неўскім праспекце.
Асабістае жыццё
Не адзін год асабістае жыццё Карла Брулова была звязана з графіняй Юліяй Самойлавай, якая стала для мастака і каханай, і верным сябрам, падтрымкай, а таксама музай і каханай натуршчыцай. Адносіны Брулова і Самойлавай неаднаразова перарываліся, Юлія з'язджала ў Італію, дзе, па чутках, не адмаўляла сабе ў пачуццёвых задавальненнях. Затым пара зноў сыходзілася.
У 1839-м Карл Брюллов ажаніўся на юнай Эміліі Цім. Дзяўчыне на той момант ледзь споўнілася 19 гадоў. Але ўжо праз месяц муж і жонка рассталіся. Жонка Карла Паўлавіча з бацькамі з'ехала ў родную Рыгу, а шлюбаразводны справа цягнулася яшчэ два гады, да 1841-га.
Сама Эмілія ў разрыве вінаваціла мужа, і некаторыя сябры мастака нават адвярнуліся ад яго, стаўшы на бок дзяўчыны. Па іншай жа інфармацыі, прычынай разводу стала здрада Эміліі, якая сустракаецца з іншым мужчынам.
Брюллов цяжка перажываў расстанне з жонкай, і падтрымкай для яго зноў стала Юлія Самойлава, якая як раз на час прыехала ў Санкт-Пецярбург. Дзяцей ў мастака не было.
смерць
У 1847-м здароўе мастака зноў дало аб сабе ведаць: рэўматызм і хворае сэрца Карла Паўлавіча сур'ёзна ўскладніліся моцнай прастудай, і Брюллов надоўга злёг. Аднак нават у такім стане майстар не мог не тварыць. У 1848 годзе Брюллов завяршыў аўтапартрэт, які па сённяшні дзень лічыцца ўзорам жанру і, на думку мастацтвазнаўцаў, перадае характар мастака значна лепш, чым гэта магло б зрабіць фота.
Годам пазней Карл Паўлавіч, па патрабаванні медыкаў, з'ехаў на востраў Мадэйра. Марскі клімат павінен быў палегчыць стан мастака, аднак, на жаль, было ўжо позна. Здароўе Брулова пастаянна пагаршалася, і 23 чэрвеня 1852-га майстар пайшоў з жыцця з-за хваробы, падтачыў арганізм. Пасля смерці мастака засталіся няскончаныя накіды і эскізы, якія зараз захоўваюцца ў прыватных калекцыях і сусветных музеях.
творы
- 1823 - «Італьянскае раніца»
- 1827 - «Італьянская апоўдні»
- 1827 - «Перапыненае спатканне»
- 1830-1833 - «Апошні дзень Пампеі»
- 1831 - «Джованина Пачына»
- 1832 - «Жанчына-коннік»
- 1835 - «Вольга ферзь на осліку»
- 1839 - Партрэт байкапісец Івана Крылова
- 1840 - Партрэт пісьменніка Аляксандра Струговщикова
- 1842 - Партрэт графіні Юліі Самойлавай
- 1848 - Аўтапартрэт