біяграфія
Галоўны рэдактар «сноба» Сяргей Мікалаевіч лічыць худрука РАМТ Аляксея Барадзіна самым выхаваным і інтэлігентным чалавекам з усіх сустрэтых яму на жыццёвым шляху. Нягледзячы на салідны ўзрост пастаноўшчыка, яго спектаклі па-ранейшаму выклікаюць жывы водгук у моладзі.Дзяцінства і юнацтва
Будучы рэжысёр з'явіўся на свет 6 чэрвеня 1941 гады ў горадзе Ціндао, заснаваным за 50 гадоў да яго нараджэння. Горад уваходзіў у дзяржава Маньчжоу-Го, створанае японцамі на тэрыторыі Кітая, акупаванай ў 30-х гадах XX стагоддзя. Аб Пу І - на чале марыянеткавага дзяржаўнага фарміравання, які спыніў існаванне пасля Другой сусветнай вайны, - Бернарда Берталучы зняў фільм «Апошні імператар».
Аляксей - першынец у сям'і Уладзіміра Аляксандравіча і Зінаіды Якаўлеўны Барадзіна, неўзабаве пасля яго нараджэння пераехалі ў Шанхай. Бацькі падарылі сыну трох сясцёр: Наталлю, Таццяну і Марыю, старэйшая з якіх (у замужжы Мікалаева) ў 2012 годзе тыражом у 300 асобнікаў апублікавала кнігу «Сямейныя хронікі», у якой на аснове архіваў, фатаграфій і дзіцячых успамінаў аднавіла гісторыю сваёй радні.
Прабабуля і прадзядуля Аляксея Уладзіміравіча прыехалі ў Кітай на будаўніцтва КВЖД, а пасля рэвалюцыі аддалі перавагу застацца ў Паднябеснай. Уладзімір Аляксандравіч, які атрымаў адукацыю ў Санкт-Пецярбургу і Празе, маладосць правёў у ЗША, а затым стварыў лакафарбавы завод у Шанхаі. У сям'і Барадзіна быў вялікі дом з прыслугай. Дзеці ставілі спектаклі, якія рэжысаваў Аляксей. Хлопчык гэты ў дзяцінстве паведаміў родным, што стане артыстам.
Бацькі з дзецьмі часта наведвалі клуб «Грамадства грамадзян СССР у Шанхаі», а ў 4-м класе перавялі першынца з ангельскай школы ў савецкую. Барадзін прадстаўлялі жыццё ў СССР па фільмах Рыгора Аляксандрава і Івана Пырьева і марылі аб рэпатрыяцыі.
Першую спробу вярнуцца ў Савецкі Саюз сям'я распачала ў 1947 годзе. Аднак консульскія работнікі параілі Барадзіным адмовіцца ад ідэі, матываваўшы гэта тым, што пераезд будзе занадта цяжкім для маленькіх дзяцей. У рэчаіснасці практычна ўсе рэпатрыянты сталінскай пары падпалі пад рэпрэсіі, многія згінулі ў лагерах.
Барадзін рэпатрыяваўся ў 1954 годзе і, правёўшы адну зіму ў Казахстане, атрымалі дом у падмаскоўным Пушкіне. У 13-гадовым узросце Аляксей ўпершыню пабываў у Маскве, якую перш бачыў толькі на экране. Паездку разам з сёстрамі на бацькавым аўтамабілі, першы візіт на Красную плошчу і Ленінскія горы Барадзін памятае і цяпер.
Ледзь пазней падлетак паехаў у Маскву на электрычцы самастойна і па вяртанні паведаміў бацькам, што знайшоў ВНУ, у якім будзе вучыцца. Пасля атрымання атэстата сталасці ураджэнец Ціндао рэалізаваў намер. Аднак у ГІТІС Барадзін паступіў з другой спробы, а пасля 3 гадоў навучання на театроведческом факультэце вырашыў перайсці на рэжысёрскі.
Настаўнікамі Аляксея ў ВНУ сталі Юры Завадзкі і Ірына Анісімава-Вульф. Студэнту, які жыве ў Падмаскоўі, не належыла інтэрнат. Барадзін ездзіў у інстытут на электрычцы і выбіраў рэйсы з самым вялікім часам у шляху - па дарозе ў Маскву юнак чытаў кнігі. Часам раннія пад'ёмы абгортваліся для хлопца сном на лекцыях, але Юрый Аляксандравіч ліберальна ставіўся да вінаватага таленавітага вучня. Аляксей быў заўзятым тэатралам і на ўсё жыццё запомніў «Жызель» з Галінай Уланавай ў Вялікім тэатры і «Плады асветы» ва Мхате.
тэатр
Першай пастаноўкай пачаткоўца рэжысёра стала інсцэніроўка ў 1968 годзе «Двух таварышаў» у тэатры Смаленска. Спектакль быў падвергнуты разгрому за «фармалізм».З 1973 па 1980 году Барадзін кіраваў у горадзе Кіраве ТЮЗом, які цяпер называецца Тэатрам на Спаскай. У 1980 годзе Аляксей Уладзіміравіч узначаліў Цэнтральны дзіцячы тэатр, праз 12 гадоў які змяніў назву на Расійскі акадэмічны маладзёжны тэатр. За гады застою ЦДТ ператварыўся ў пляцоўку афіцыёзу, выжывае за кошт прымусовых культпаход школьнікаў. Новы кіраўнік стаў змагацца з практыкай школьнай Нямеччыны - Барадзін перакананы, што візіты ў тэатр не павінны ажыццяўляцца з-пад палкі.
Першым шумным поспехам узначаленага Аляксеем Уладзіміравічам маскоўскага тэатра стаў спектакль «Пастка № 46, рост другі», у якім героямі ўпершыню сталі футбольныя фанаты. У пачатку XXI стагоддзя сенсацыямі тэатральнай Масквы стала Барадзінская інсцэніроўкі твораў Барыса Акуніна. Зараз РАМТ лічыць сваім тэатрам брытанскі драматург Том Стопард, чые п'есы з аншлагамі ідуць у будынку на Тэатральнай плошчы. У Барадзіна ёсць шэраг дзяржаўных узнагарод, у тым ліку ордэна «За заслугі перад Айчынай» IV і III ступеняў.
З 1971 гады Аляксей Уладзіміравіч выкладае ў родным ВНУ. Сярод вучняў майстры такія акцёры, як Міхаіл Полицеймако і Чулпан Хаматова, а таксама зорка серыялаў Уладзімір Чуприков, зямная біяграфія якога абарвалася восенню 2020 года.
Асабістае жыццё
З будучай жонкай Аленай Уладзіміраўнай Барадзін пазнаёміўся яшчэ падчас дзяцінства ў Кітаі. Леля, як звалі дзяўчынку родныя і сябры, з 4-га класа вучылася ў адной школе з Аляксеем, а яе бацька валодаў кіёскам, у якім хлопчык купляў рускія кнігі і часопісы.
Пасля вяселля ў сям'і Барадзіна нарадзіліся двое дзяцей, адзін з якіх, названы ў гонар дзядоў Уладзімірам, узначальваў расійскія газеты «Весткі» і «Труд», а цяпер жыве ў ЗША і займаецца рэстаранным бізнэсам, але не лічыць сябе эмігрантам. У Алены Уладзіміраўны і Аляксея Уладзіміравіча пяцёра ўнукаў.
Аляксей Барадзін зараз
4 лютага 2021 года ў Расійскім акадэмічным маладзёжным тэатры адбылася прэм'ера спектакля «Гора ад розуму», пастаўленага Барадзіным. Рэцэнзенты адзначылі лёгкасць і рамантызм пастаноўкі, у якой Чацкі ня столькі выкрывальнік асноў, колькі закаханы малады чалавек, а Фамусов ня саноўны ахоўнік, а помудревший з узростам правдолюбец. У інтэрв'ю Барадзін прызнаецца, што ў трактоўцы п'есы Аляксандра Грыбаедава яму вельмі дапамог раман Юрыя Тынянава «Смерць Вазіры-Мухтара».
У чэрвені 2021 года мастацкаму кіраўніку РАМТ споўнілася 80 гадоў, а праз месяц стогадовы юбілей адзначыў узначалены ім тэатр. Напярэдадні юбілею Аляксей Уладзіміравіч даў інтэрв'ю «Расійскай газеце» і выданню «Масквіч», у якіх падзяліўся дэталямі біяграфіі і асабістым жыцці. А 10 чэрвеня рэжысёр разам з актрысай Нэлі Уваравай, 20 гадоў якая служыць у Расійскім акадэмічным маладзёжным тэатры, пабывалі ў гасцях у «Вечернего Урганта».