Karaktero-historio
La teatraĵo de Anton Pavlovich Chekhov "Cherry Garden" estas konsiderata ekzemplo de dramaturgiaj klasikaĵoj. Lia kreo akompanis la turnopunkto en la rusa teatro kaj rusa literaturo. Ĉi tio estas lirika komedio kun malĝoja post-ĉarma laboro.Historio de kreo
Literaturaj kritikistoj kredas, ke la teatraĵo estas aŭtobiografia. La intrigo de verkoj estas konstruita ĉirkaŭ la malmuntita nobela familio, devigita vendi la ĝeneralan bienon. Chekhov hazarde eniris tian situacion, do li konis la spertojn de siaj herooj. La mensa stato de ĉiu karaktero estis konata al la verkisto kiel persono kiu trovis la bezonon forlasi la indiĝenan hejmon. La rakonto tremas per subtila psikologo.
Novigo de la teatraĵo estis, ke ŝiaj aktoroj estis dividitaj ne pri pozitivaj kaj negativaj herooj, ne sur la ĉefa kaj sekundara. Ĉi tiuj estis la homoj de la pasinteco, ĉeestanta kaj la estonteco, kiujn la verkisto klasifikis laŭ sia mondkoncepto. Lopakhin estis reprezentanto de la nuntempo, kvankam foje estas sento, ke li povus postuli la pozicion de persono de la estonteco.
Laboro pri la laboro estis farita de 1901 ĝis 1903. Chekhov estis grave malsana, sed kompletigis la teatraĵon, kaj en 1904 la premiero de teatra deklaro pri la nova intrigo okazis sur la scenejo de la Moskva arta teatro.
"La ĉerizo-frukto"
Biografio kaj sorto de Yermolia Alekseevich Vopakhina mallarĝe ligita kun la vivo de la Ranevskaya-familio. La patro de la heroo estis servuto de la patro de Ranevskaya kaj industrie interŝanĝita. La juna junulino montris simpation al la Yunsha, kiu flugis el sia patro, kaj li rakontas pri ĝi, memorante la historion de la vivo en servuto. La sinteno de Ranevskoy ekscitita pri la konscio pri la klingoj de la Yermola. Li ŝatis la kareson de alloga knabino, sed li komprenis, ke estis abismo bazita sur sklaveco. Eĉ la signifo de la familia nomo kaj la nomo de la heroo diras, ke ĝi celas tute alian socion.
Lopahin riĉa, iĝante komercisto, kaj povis turni sian destinon. Li mem faris sin mem kaj pro manko de taŭga edukado, li iris al homoj ol ĝi ne fieras. Kvankam oni agnoskas, ke la libroj por li estas malplenaj, kaj la manskribo neniam trovis noblan vidon. La antaŭa fortikaĵo, ĉio atingis diligentan laboron, lia tuta vivo konsistas el laboro. Lopakhin estas haste la tutan tempon, rigardante la horloĝon, atendante novan kunvenon. Li povas esti administrita per sia propra tempo kaj financo, malkiel la Ranevskaya-familio.
Lopakhin pli ol unufoje turnas konversacion pri la ĉeriza ĝardeno, ofertante helpon. Estas facile rompi kun mono, donante ŝuldon, sed en la kazo de la biend-vendada bieno, la alia estas miksita: LOPAHIN AMAS RANEVSKAYA. Li venas al Hidalgo, proponante aĉeti ĝardenon kaj pasigi ĝin sub la kamparaj areoj, kvankam li povis aĉeti ĝin por sia propra uzo.
Lopahin montras mirinda por iamaj serfdomaj komercaj kvalitoj. I estas praktika kaj kalkulita, sed ne uzas siajn talentojn kontraŭ amatoj. Samtempe iuj karakteroj donas senpartian karakteron de la heroo, kredante, ke la Lopahin persekutas la eblon de profitodona transakcio.
Dum la ago, ĝi plurfoje venas al la geedzeco de la klingoj vare. Yermolai ne geedziĝas kun knabino ne pro la manko de supre, sed pro la demando pri tranĉado de la ĝardeno. Varya vidas nur la Deltsy en la fianĉo, al kiu la geedziĝo povas esti utila kiel interkonsento. La nekoheraj dialogoj inter la herooj klarigas, ke ne ekzistas reciproka kompreno inter ili. Amo por Ranevskaya, varma en la koro de la klingoj, ne permesas al li pensi pri aliaj virinoj. La heroo faras la Ware-proponon nur laŭ peto de lia amato.
En la teatraĵo ĉiu heroo, io perdas kun la "ĉeriza ĝardeno". Lopakhin perdas fidon en amo, rimarkante, ke la bildo de simpla viro konstante establis lin en la percepto de Ranevskaya. Aĉetis Renanevskaya, reprezentanto de la estonteco, la posedanto de la bieno, kie lia familio estis en la servo, fluas en eŭforio. Sed, akirante ĝardenon, li ne atingis la plenumon de la sonĝo, kiu restis neatingebla. Ranevskaya forlasas Rusion, lasante en Parizo, kaj Lopahin restas sola kun la bieno kie lia junulo pasis.
En la finalo de la teatraĵo Ermolai Alekseevich parolas pri mallerta vivo. Por li, la fakto, ke ĉio, kion li serĉis, fariĝis malplena. Li rimarkas, kiom da homoj en sia lando ekzistas sencele kaj ne komprenas kial ili vivas.
La aŭtoro sinteno al la klingoj ne estas tiel negativa kiel la aliaj karakteroj ludas. Chekhov kredas la klingojn "unaping" kaj pravigas la heroon de la manko de edukado kaj edukado. Multaj agoj de la klingoj indikas, ke malgraŭ la komerca teno, viro ne havas simplan prudenton. Li malfruas por la trajno por renkonti Ranevskaya. Volante helpi ŝin pro problemoj, aĉetas ĝardenon. Decidas nomi la boli kaj tuj forgesi pri ĝi.
La bildo de la klingoj estas nekredeble grava en la lastaj jardekoj. Ĉi tio estas "heroo de nia tempo," lerte konstruante komercon, sed malfreŝa animo. Persono, kiu ne kapablas percepton kaj pensadon ekskluzive pri sia propra mem-realigo per materialaj varoj. Ermolai Lopakhin prezentas sian priskribon ĉe antiportoj. Subtile sentante verkiston kies verkoj estas plenaj de filozofia signifo kaj tragideco, estas la preciza malo de la filo de servutuloj, kiuj frapis homojn.
Ŝirmado
La unua filmo-ekzameno de la rusa dramisto Chekhov estis farita en Japanio en 1936 de direktoro Mooraot Makoto. Herooj estis ĝisdatigitaj laŭ nunaj japanaj bildoj. En 1959, la direktoro de Deniel Petri forigis la filmon "Cherry Garden", en kiu la rolo de la Lopakhina plenumis Martin Hithe. En la formulado de Yana Bully, 1973, la bildo de vestovento estis forestanta, kaj en la sovetia filmado de 1976, Yuri Cayurov aperis en la rolo de komercisto en televido krom.
Richard Eid en 1981 li filmis la rolon de Lopakhina Bill Paterson, kaj en la sovetia bildo de Igor Ilyinsky 1983, Viktor Korshun ludis yermolaya. Anna Chernakova, kiu forigis la filmon "Cherry Garden" post 10 jaroj, invitis la rolon de Lopakhina Alexander Feklisov. La bildo de la komercisto en la televida filmo Sergey Ovcharova en 2008 iris al Roman Ageev. Vladimir Vysotsky iĝis la plej fama prezentisto de ĉi tiu rolo pri teatra sceno.
Citaĵoj
Lopakhina pentras la fakton, ke li ne forgesas sian lokon. Kiel iu ajn, kiu ne vidis prosperan vivon, li fieras pri tio, kion li sukcesis atingi sen protekto kaj helpo. Por li, la ĉefa esprimo de sukceso estas materialaj avantaĝoj:
"Mia patro, tamen, estis viro, kaj ĉi tie en blanka veŝto, flavaj ŝuoj."
La heroo komprenas, kiel valora en ĝia nuna situacio estus la edukado, kiun li ne ricevis. Li ankaŭ sentas, ke li malhavas la kapablon kompreni la mondon, en kiu li celas akiri, kie li volas esti akceptita por "lia":
"Mia patro estis viro, idioto, mi nenion komprenis, mi ne instruis min, sed nur batis Spyan, kaj la tutan bastonon. En esenco, kaj mi estas la sama knabo kaj idioto. Nenio studita, la manskribo estas malbona, mi skribas tiel ke de homoj konsciencaj kiel porko. "La ĉefa atingo de la Lopakhina estas, ke li sukcesas kompreni: la vivon, al kiu li serĉas - Niccene. Mono ne plaĉas al li. Havi ĉerizan ĝardenon donas komprenon, ke liaj revoj montriĝis malplenaj, plezuro de ilia agado estas dubinda. La laboro fariĝas por la heroo la ĉefa vivo Credo:
"Kiam mi laboras dum longa tempo, sen laca, tiam pli facilaj pensoj, kaj ŝajnas, ke mi ankaŭ scias, kion mi ekzistas. Kaj kiom, frato, en Rusujo, homoj, kiuj ekzistas, estas nekonata por kio. "