біяграфія
Хто такі містэр Пуцін - такім было першае пытанне ў сусветнай супольнасці, калі нікому да гэтага не вядомы чалавек стаў кіраўніком аднаго з найбуйнейшых і ўплывовых дзяржаў. Цяпер кожнае слова, прамоўленае прэзідэнтам, - прадмет абмеркавання суайчыннікамі. А сярод замежнікаў расце доля тых, хто лічыць, што Расія з Пуціным - адзіная магчымасць захаваць баланс сіл на планеце.Дзяцінства і юнацтва
Нарадзіўся дзяржаўны дзеяч 7 кастрычніка 1952 года сям'і завадскіх рабочых. Бацька Уладзімір Спиридонович ў Вялікую Айчынную ваяваў у дыверсійным атрадзе НКВД, абараняў Ленінград. Мама Марыя Іванаўна працавала на заводзе, а пасля - медсястрой у мясцовай бальніцы. Уладзімір Уладзіміравіч быў познім дзіцем. Старэйшы брат Альберт памёр яшчэ да вайны. Іншага, Віктара, забралі ў бацькоў, каб адправіць у эвакуацыю. Толькі ў 2014-м Пуціну паказалі архіўныя запісы пра месца пахавання хлопчыка, які памёр ад дыфтэрыі.
Вучыўся будучы кіраўнік дзяржавы ў звычайнай школе-васьмігодку, а атэстат аб сярэдняй адукацыі атрымаў у спецшколе з хімічным ухілам. У 11 гадоў Уладзімір захапіўся баявымі мастацтвамі і запісаўся ў секцыі самба і дзюдо. Сярод яго спартыўных дасягненняў - ганаровы 9-й дадзены ў Карэйскай баявым адзінаборстве тхэквондо і 8-й дадзены кёкусінкай.
Рухомы дзіцячай марай аб кар'еры разведчыка, Пуцін прыйшоў у прыёмную КДБ, але там яму параілі атрымаць гуманітарную адукацыю. А вось пасля заканчэння юрыдычнага факультэта Ленінградскага дзяржаўнага універсітэта органы бяспекі самі запатрабавалі хлопца да сябе.
У студэнцкія гады малады чалавек пазнаёміўся з Анатолем Сабчаком, выкладала гаспадарчае права. Будучы мэр Санкт-Пецярбурга пазней адыграў не апошнюю ролю ў біяграфіі Уладзіміра Уладзіміравіча.
Кар'ера і палітыка
У КДБ СССР Пуцін прайшоў навучанне ў падраздзяленні, цяпер названым Школай знешняй выведкі, і на курсах падрыхтоўкі аператыўнага складу. У 1985 году будучага кіраўніка Расіі адкамандзіравалі ў Дрэздэн пад прыкрыццём - на пасадзе дырэктара Дома дружбы ГДР-СССР. Там ён даслужыўся да падпалкоўніка, атрымаў ад Нацыянальнай народнай арміі ГДР медаль «За заслугі».Embed from Getty ImagesВярнуўшыся на радзіму, Уладзімір адмовіўся ад далейшага праходжання службы ў цэнтральным апараце знешняй разведкі ў сталіцы, працаваў у Ленінградскім аддзяленні КДБ, памочнікам рэктара ЛДУ па міжнародных пытаннях, а ў 1991-м і зусім падаў рапарт аб звальненні.
Па рэкамендацыі рэктара Сабчак ўзяў Пуціна да сябе дарадцам. У мэрыі цяпер ужо Санкт-Пецярбурга пачалася палітычная кар'ера Уладзіміра Уладзіміравіча. Ён узначальваў Камітэт па знешніх сувязях, быў першым намеснікам старшыні ўрада горада.
У каманду будучага расійскага кіраўніка ўваходзілі Дзмітрый Мядзведзеў, Аляксей Мілер, Ігар Сечын, Сяргей Нарышкін. У Камітэце па эканамічным развіцці працаваў Аляксей Кудрын. Гэтыя людзі застаюцца вернымі паплечнікамі Пуціна, перайшлі з ім у федэральны ўрад, займалі адказныя пасады ў адміністрацыі прэзідэнта і кіраўніцтве дзяржаўных кампаній.
Embed from Getty ImagesЛетам 1996-га Анатоль Сабчак прайграў губэрнатарскі выбары. Лідэр РФ распавядаў, што, застаўшыся не ў спраў, падумваў пайсці ў таксісты, трэба было карміць дваіх дзяцей. Аднак паступіла прапанова «заняцца юрыдычнымі пытаннямі ў Маскве» на пасадзе намесьніка Паўла Барадзіна, кіраўніка справамі прэзідэнта.
У сакавіку 1997 гады Уладзімір Уладзіміравіч па прапанове Валянціна Юмашава прызначаны начальнікам Галоўнага кантрольнага кіравання - намеснікам кіраўніка прэзідэнцкай адміністрацыі. Наступнай прыступкай кар'ернай лесвіцы стала месца дырэктара Федэральнай службы бяспекі Расіі, сумяшчае з абавязкамі сакратара Савета бяспекі. У 2020-м у гэтым дарадчых органаў створана новая пасаду намесніка старшыні.
Пад Новы 2000-ы год расейцы атрымалі нечаканы падарунак: Барыс Ельцын вырашыў перадаць уладу Пуціну, прадставіўшы яго ў святочным тэлезвароце да жыхароў краіны афіцыйным пераемнікам. Неўзабаве яго прызначылі віцэ-прэм'ерам, а затым і кіраўніком Кабінета міністраў.
У першыя месяцы ў новай якасці на фоне трагічных падзей у Дагестане, Буйнакску і Валгадонску Уладзімір Уладзіміравіч выступіў сімвалам аб'яднання грамадзян, надзеі на стабільнасць і перспектыў на будучыню. Ужо ў сакавіку ён выйграў свае першыя прэзідэнцкія выбары.
Embed from Getty ImagesМалады лідэр стаў прадпрымаць кардынальныя рэформы, якія спрыяльна адбіліся на эканамічнай кан'юнктуры. Рэйтынгі папулярнасці і прызнання ў насельніцтва выраслі ў разы, што дазволіла Пуціну кіраваць краінай і на працягу другога прэзідэнцкага тэрміну. Па выніках выбараў у 2004 годзе дзейны кіраўнік перамог у першым туры і абышоў канкурэнтаў у барацьбе за вышэйшы пост з істотным адрывам.
Прэзідэнт РФ за гады кіравання краінай правёў буйныя канстытуцыйна-палітычныя рэформы, ўдасканаліў заканадаўства, рэарганізаваў судовую і праваахоўную сістэмы, ратыфікаваў міжнародныя акты, якія дазваляюць Расіі глыбей інтэгравацца ў міжнародную прастору.
На думку многіх замежных экспертаў, Уладзіміру Уладзіміравічу дасталася вельмі цяжкае спадчыну ў выглядзе дзяржавы, якое балансіравала на грані і гатова было зваліцца ў прорву. Кіраўнікі галоўнай краіны-апанэнта - ЗША - Біл Клінтан, Барак Абама, Дональд Трамп пры ўсіх рознагалоссях лічылі і лічаць расійскага калегу чалавекам удумлівым, адкрытым, з якім лепш сябраваць.
Embed from Getty ImagesЯшчэ адной заслугай Пуціна называюць яго адкрытасць народу. У 2001 годзе ў эфір упершыню выйшла праграма "Прамая лінія", у якой жыхары краіны звяртаюцца з надзённымі пытаннямі непасрэдна да прэзідэнта. Так ужо павялося, што ў Расеі яшчэ цары славіліся галоўнымі барацьбітамі з несправядлівасцю. Па заканчэнні стагоддзяў у людской псіхалогіі мала што памянялася. Зараз прэзідэнт - апошняя інстанцыя ў вырашэнні праблем.
Варта адзначыць, што такая схема працуе. У Інтэрнэце нават створаны партал грамадскіх ініцыятыў, які акумулюе петыцыі, адрасаваныя кіраўніку дзяржавы. Калі прапанова набірае пэўную колькасць галасоў, яно перадаецца на разгляд органам улады.
Кожны год прадстаўнікі СМІ з нецярпеннем чакаюць яшчэ адно мерапрыемства з удзелам Уладзіміра Пуціна - прэс-канферэнцыю. Тут падводзяцца вынікі працы, раскрываюцца ў рамках дазволенага сакрэты значных падзей, гучаць адказы на пытанні, у тым ліку і пра асабістае жыццё. У 2015-м журналісты пацікавіліся аб наяўнасці ў прэзідэнта двайнікоў і прад'явілі нейкае фота. У адказ пачулі, што патрэбы ў клонах-намесніках няма.
Embed from Getty ImagesПа заканчэнні другога прэзідэнцкага тэрміну Пуціна крытыкі яго дзейнасці сцвярджалі, што ён знойдзе спосаб затрымацца на чале расейскай улады і далей. Аднак Уладзімір Уладзіміравіч вырашыў не ісці супраць канстытуцыі, не якая прадугледжвае магчымасць кіравання краінай адным прэзідэнтам больш за два тэрміны запар, і перадаў паўнамоцтвы пераемніку Дзмітрыю Мядзведзеву, якога ў 2008 годзе расейцы абралі новым кіраўніком краіны. Пуцін пры гэтым заняў пасаду прэм'ер-міністра РФ і стаў кіраўніком партыі «Адзіная Расія».
У 2011-м Дзмітрый Мядзведзеў афіцыйна вылучыў кандыдатуру Пуціна на пасаду кіраўніка дзяржавы. Праз год Уладзімір Уладзіміравіч прымаў віншаванні з пераканаўчай перамогай у гонцы за прэзідэнцкае крэсла - 63,6% галасоў выбаршчыкаў. Пасля ўступлення ў пасаду ён прапанаваў Мядзведзеву пасаду прэм'ер-міністра краіны.
Трэці прэзідэнцкі тэрмін Уладзіміра Уладзіміравіча пачаўся з падпісання серыі травеньскіх указаў 2012 года. Самымі рэзананснымі зменамі ў краіне сталі падзеі 2014 га, калі Пуцін падтрымаў які звярнуўся па дапамогу Крым з прычыны адмовы мясцовага насельніцтва прымаць легітымнасьць новай улады пасля дзяржаўнага перавароту ў Украіне.
Embed from Getty ImagesНа фоне развярнуліся падзей ЕС і ўрады шэрагу іншых краін, ўскладаем на Расею адказнасць за палітычны крызіс і які рушыў за ім ваенны канфлікт у Украіне, прынялі ў дачыненні да РФ санкцыі, якія натуральным чынам негатыўна адбіліся на эканоміцы абодвух бакоў.
У 2015-м выйшаў дакументальны фільм «Прэзідэнт», які распавядае пра 15 гадоў, якія Пуцін правёў ва ўладзе. Праект атрымаў станоўчую ацэнку прэс-сакратара Дзмітрыя Пяскова, а ў свеце выклікаў разнонаправленных рэакцыю. Адны СМІ назвалі яго спробай апраўдацца ў вачах сусветнай супольнасці, іншыя - абнадзейваючым выявай лідэра.
Гэтай стужкай «кінакар'ера» кіраўніка дзяржавы не абмяжоўваецца: Уладзімір Уладзіміравіч нярэдка становіцца героем відэапрацамі народных рэжысёраў. Самы запамінальны з іх - кліп «Уладзімір Пуцін малайчына!» на хвалебную песню аб прэзідэнце, хутка які стаў вірусным.
Асабістае жыццё
З жонкай Людмілай Шкребневой будучы прэзідэнт пазнаёміўся ў маладосці дзякуючы прыяцелю. Той паклікаў Уладзіміра на канцэрт Аркадзя Райкіна, сказаў, што запрасіў і сваю дзяўчыну, якая прыйшла не адна, а з сяброўкай. У 1983-м Шкребнева і Пуцін пажаніліся. У шлюбе нарадзіліся дочкі Марыя і Кацярына, названыя ў гонар бабуль.
Марыя, па чутках, з меркаванняў бяспекі фігуравала ў месцах вучобы і працы як Варанцова. Выйшаўшы замуж за галандца, стала Фаассен.
Embed from Getty ImagesКацярына, мяркуюць СМІ, носіць прозвішча Ціханава, і таксама з мэтай канспірацыі, займаецца навукай: кіруе фондам «Нацыянальнае інтэлектуальнае развіццё». Апошні прасоўвае праект "Тэхналагічная даліна МДУ», аналаг «Сколкава». З мужам, бізнэсмэнам Кірылам Шамалава, развялася, што зноў жа афіцыйна ніхто не пацвярджае.
Па словах бацькі, дзеці жывуць у Маскве, абзавяліся ўласнымі сем'ямі і ўжо паспелі падарыць ўнукаў. Пуцін ясна даў зразумець, што дакладнай інфармацыі аб блізкіх людзях ніколі выдаваць не будзе. Самой сабой, што і афіцыйнага «Инстаграма» ў яго няма.
Ролю першай лэдзі няпростая, але Людміла ня саступала жонкам іншых кіраўнікоў дзяржаў, а часам дзякуючы веданню нямецкай і французскай моў нават вылучалася сярод іх.
Па іроніі лёсу навіна аб расставанні пары прагучала таксама ў тэатры. У 2013-м у антракце спектакля Уладзімір Уладзіміравіч зрабіў сенсацыйную заяву пра «цывілізаваным разводзе». Афіцыйнай прычынай названая поўная занятасць расійскага прэзідэнта на працы, у выніку чаго жонкі практычна не бачыліся.
Пасля разводу Пуціна з жонкай Інтэрнэт запоўнілі чуткі пра яго рамане з гімнасткай, алімпійскай чэмпіёнкай Алінай Кабаевой. У пары нібыта растуць два сына. Прэс-служба кіраўніка дзяржавы зрабіла заяву аб тым, што «расейцы выбіралі прэзідэнта, а не мужыка», і настойліва парэкамендавала абмяркоўваць асобу Уладзіміра Уладзіміравіча толькі ў палітычным ключы.
Нягледзячы на зусім абгрунтаваную ўтоенасць дзяржаўнага дзеяча, вядома некалькі цікавых фактаў пра яго прыхільнасцях і захапленні. Напрыклад, Уладзімір Уладзіміравіч - заўзяты сабачнік. Першым шчанюка лабрадора, знакамітую Коні, празвалі таемным дарадцам і якая прысутнічала на афіцыйных мерапрыемствах, прэзентаваў Сяргей Шайгу. Потым у рэзідэнцыі жылі балгарская аўчарка і акіта-ину.
А Ягор Строеў, Муртазу Рахімаў, кароль Іарданіі, лідэры Пакістана і Туркменіі, кіраўнікі рэгіёнаў дарылі коней. У стайні стаяць прадстаўнікі каштоўных арабскай і ахалтекинской парод, а таксама поні фалабелла.
Уладзімір Пуцін зараз
У студзені 2020 го Уладзімір Пуцін адкрыў новую старонку ў гісторыі расійскай дзяржаўнасці. У пасланні да Федэральнага сходу прэзыдэнт агучыў прапановы аб канстытуцыйных зменах, якія вядуць да ўзмацнення ролі парламента. Ўзмацняюцца патрабаванні да кандыдатуры кіраўніка дзяржавы і вышэйшым чыноўнікам.
Embed from Getty ImagesПадвергнуцца зменам сістэма аплаты працы, сацыяльных дапамог, забеспячэння лекамі, экалагічны маніторынг. Ўнутранаму праву аддаецца прыярытэт у параўнанні з міжнародным, пашыраюцца паўнамоцтвы мясцовага самакіравання.
Неадкладна пасля яго выступу адбылася адстаўка ўрада. Былому прэм'еру Дзмітрыю Мядзведзеву прапанаваная спецыяльна створаная пасаду намесніка сакратара Савета бяспекі. Кіраўніком Кабінета міністраў зацверджаны доктар эканамічных навук Міхаіл Мишустин.