біяграфія
Ваўчкоў Бриннер (сапраўднае імя - Юлій Бринер) - акцёр, які нарадзіўся ў Расіі, жыў і працаваў у Амерыцы, а яго бацькі мелі швайцарскае грамадзянства.
Ваўчкоў з'явіўся на гэтым свеце 11 ліпеня 1920 года ва Уладзівастоку. Той год быў складаным для іх сям'і, так як у краіне ішла грамадзянская вайна, а за чатыры месяцы да яго нараджэння памёр дзед Юлій - растрэсеную ўладальнік руднікоў і транспартнай кампаніі.
Бацькі назвалі сына ў гонар дзядулі. Першыя сем гадоў жыцця Юлій правёў ва Уладзівастоку, рос ён задзірлівым і наравістым хлапчуком. Калі яму было 4 гады, бацька сышоў з сям'і да актрысы МХАТа. Звыклы ўклад жыцця паваліўся.
Маці Бриннера дамаглася ад савецкіх уладаў дазволу на выезд за мяжу і эмігравала з дзецьмі ў Харбін (Кітай). Ваўчкоў вучыўся ў лепшай школе, там у яго выявіўся музычны талент. У 10 гадоў ён ужо выдатна іграў на гітары і спяваў. У 1932 годзе, калі Японія акупавала Манчжурыю, маці вырашыла пераехаць з дзецьмі ў Парыж.
Пераезд зацягнуўся амаль на год, але восень 1933 года Ваўчкоў ўжо сустрэў у французскай сталіцы. Дрэнна ён вывучыў мову, таму вучыўся ў спецыялізаванай школе з моўным ухілам. З першага дня Бриннер стаў праблемным вучнем: курыў, ігнараваў ўрокі, біўся. Неўзабаве яго выключылі. Ён перайшоў у ліцэй, але і там не адрозніваўся стараннем, хоць педагогі адзначалі яго інтэлект і артыстызм.
Аднойчы ў рэстаране «Эрмітаж» Ваўчкоў Бриннер пазнаёміўся з цыганскай сям'ёй Дзмітрыевіч. Яны спявалі рамансы. Неўзабаве да іх калектыву далучыўся і 14-гадовы Ваўчкоў. Публіка з захапленнем прымала яго выступу - кліенты прыходзілі, каб паслухаць яго выразны голас. Але супрацоўніцтва з ансамблем доўга не падоўжылася - ва ўсіх былі свае планы.
Ваўчкоў працаваў выратавальнікам на пляжы, затым два гады выступаў у цырку, але падзенне з трапецыі і множныя пераломы паставілі крыж на яго цыркавы кар'еры. Падчас лячэння яму давалі опіум замест абязбольвальнага - хлопец зразумеў, што трапіў у залежнасць. Пасля выпіскі ён часта бываў у доку, дзе купляў наркотыкі ў в'етнамскім матросаў. Там ён і пазнаёміўся з паэтам і драматургам Жанам Кокто і захапіўся драматургіяй.
Год Ваўчкоў Бриннер лячыўся ад залежнасці ў Швейцарыі - у 1938 годзе ён вярнуўся ў Парыж і больш ніколі не дакрануўся да наркотыкаў. Але яго чакала новае ўзрушэнне - маці была хворая на лейкемію. Трэба было нешта рабіць - Бриннер прыняў рашэнне лячыць маці ў Харбіне. Там ён і сустрэўся з бацькам і яго другой жонкай Кацярынай Корнаковой.
Менавіта размовы з актрысай Корнаковой абудзілі ў маладым чалавеку любоў да тэатра і сцэне. Яна дала пасынка рэкамендацыйны ліст да Міхаіла Чэхава, які тады жыў у Амерыцы. У 1941 году Ваўчкоў пачаў вывучаць акцёрскае майстэрства пад яго кіраўніцтвам. Паралельна ён працаваў грузчыкам, шафёрам, дыктарам на радыё «Голас Амерыкі».
тэатр
«Зорны час» Бриннера наступіў у 1951 году, калі маладога акцёра зацвердзілі на ролю Караля ў мюзікле «Кароль і я». Ён вырабіў настолькі моцнае ўражанне на аўтараў і пастаноўшчыкаў мюзікла, што яны зрабілі ролю Караля галоўнай. Ваўчкоў Бриннер вырабіў фурор.
Праз 25 гадоў ён вярнуўся да гэтага спектакля. «Кароль і я" з поспехам прайшоў у Вялікабрытаніі і ЗША. У агульнай складанасці, яго паказвалі 4633 раз. Апошні паказ адбыўся 30 чэрвеня 1985 года.
Акцёр сыграў і ў іншых пастаноўках: «Адысеі», «Песні лютыя» і г.д. Але яны не змаглі паўтарыць поспеху «Караля і я» - гледачы ішлі на іх, каб ужывую ўбачыць Юла Бриннера.
фільмы
Яго кінадэбют адбыўся ў 1949 годзе. Гэта была крымінальная драма «Порт Нью-Ёрк», у якой Юлу дасталася роля Пола Викола. У 1952 году яму прапанавалі зняцца ў культавым фільме «Дзесяць запаведзяў». Падрыхтоўка да здымак ішла тры гады - за гэты час Бриннер зняўся ў кінаверсіі мюзікла «Кароль і я" і карціне «Анастасія». Усе тры праекты былі намінаваны на «Оскара», а вясной 1957 года акцёр атрымаў запаветную статуэтку за ролю Караля.
На экраны адзін за адным пачалі выходзіць фільмы з яго ўдзелам. Ён зняўся ў «Братах Карамазавых», «Вандраванні», «Флібусцьеры» і іншых карцінах. У 1958 годзе выйшаў фільм «Саламон і царыца Саўская», за які акцёр атрымаў ганарар у 1 мільён долараў.
У наступным годзе Ваўчкоў Бриннер пачаў працаваць над уласным фільмам - «Цудоўная сямёрка». Гледачы ўбачылі яго ўвосень 1960 года. Карціна прайшла з поспехам, хоць крытыкі і адгукнуліся пра яе халаднавата. Пасля гэтага ў кінакар'еры Бриннера пачалася «чорная паласа». Яму не прапаноўвалі роляў, таму ён вярнуўся ў тэатр.
Асабістае жыццё
Яго першай жанчынай была Марлен Дзітрых: менавіта яна навучыла Юлія ўсім, што павінен умець мужчына. Яму тады быў 21 год, а ёй - 40 гадоў. Ён ніколі не адчуваў дэфіцыту жаночай увагі. У розныя часы ў Бриннера былі раманы з Мэрылін Манро, Інгрыд Бергман і іншымі акторкамі. Але Марлен была і засталася той сапраўднай жанчынай, якую ён памятаў да канца жыцця.
6 верасня 1943 года Ваўчкоў ажаніўся на Вірджыніі Гілмар, якая дапамагала яму вывучаць ангельскую мову. У 1958 годзе ў яго нарадзілася пазашлюбная дачка - шлюб з Вірджыніі паваліўся. У 1962 году акцёр ажаніўся ў другі раз - на Дорыс Клейнер. У іх сям'і нарадзілася дачка Вікторыя. І гэтыя адносіны хутка скончыліся.
Затым было яшчэ некалькі шлюбаў - усё няўдалыя. У 60-х Ваўчкоў шмат ездзіў па лагерах бежанцаў з В'етнама. Іх лёс настолькі ўразіла акцёра, што ён ўдачарыў двух дзяўчынак і назваў іх мелодыі і Міа.
смерць
Ваўчкоў Бриннер быў заўзятым курцом - скурваў па 3 пачкі цыгарэт у дзень. Увесну 1983 гады ён адчуў сябе дрэнна і звярнуўся ў бальніцу. У той час ён быў на гастролях у Сан-Францыска.
Лекары дыягнаставалі ў Бриннера неоперабельный рак лёгкіх. Метастазы ўжо пабілі спіной мозг. Перамагаючы боль, акцёр выходзіў на сцэну тэатра. 10 кастрычніка 1985 года яго не стала.
фільмаграфія
- 1956 - «Кароль і я»
- 1956 - «Анастасія»
- 1958 - «Браты Карамазовы»
- 1959 - «Саламон і царыца Саўская»
- 1960 - «Завяшчанне Орфея»
- 1960 - «Цудоўная сямёрка»
- 1961 - «Ці любіце вы Брамса?»
- 1965 - «Моритури»
- 1966 - «Вяртанне цудоўнай сямёркі»
- 1969 - «Бітва на Нерэтва»
- 1971 - «Небяспечны святло на краі зямлі»
- 1971 - «Кэтлоу»
- 1973 - «Змей»
- 1973 - «Свет Дзікага Захаду»
- 1975 - «Апошні воін»