біяграфія
У 2018 годзе праграма «Голас» на Першым канале вырашыла пашырыць сваё тэлевізійнае амплуа і даць дарогу не толькі маладым талентам, але і спевакам, чый век упэўнена наблізіўся да адзнакі 60+. Калі ўлічыць, што трое з чатырох суддзяў нашмат маладзейшы выканаўцаў, то здаецца, што абмен вопытам будзе адбывацца ў двух напрамках.
У прэм'ерным выпуску шоў адзін з удзельнікаў імгненна разгарнуў да сабе Леаніда Агуціна, а следам і астатніх членаў журы, уразіўшы інтэрпрэтацыяй бітлоўскай хіта Can not Buy Me Love. Яшчэ б - бо ім апынуўся не хто іншы, як Сяргей Манукян.
Дзяцінства і юнацтва
Кажуць, што выпадковасці не выпадковыя, і аднойчы пачутая кампазіцыя з радыёпрымача здольная змяніць жыццё. Так здарылася з будучыняй піяністам, у дзяцінстве ні пра які мастацтве ня думаць. Нарадзіўся 15 сакавіка 1955 года ў Грозным і, насуперак марам савецкіх хлапчукоў пра славу як мінімум Юрыя Гагарына і даследаванні прастораў Сусвету, цягнуўся да зямлі і хацеў асвоіць негероическую прафесію трактарыста.
Ужо ў 8-гадовым узросце, пазнаёміўшыся з першай джазавай мелодыяй, закахаўся ва ўвесь жанр сур'ёзна і надоўга. У школу, дзе гадуюць юных музыкаў, яго не ўзялі, але, на дабро, у той час дзейнічалі палацы піянераў, якія талент падлетка закопваць не сталі. І пазней самародка Сярожу прынялі спачатку ў аркестр Дзяржтэлерадыё - «стукаць» па барабанам, затым у гарадское вучылішча па класе ўдарных і ў мясцовыя калектывы.
Сям'я Манукян жыла каля чыгуначнага вакзалу і была, па ўспамінах мэтра, вельмі кансерватыўнай. Бацька займаў салідную пасаду пракурора і пакінуў сыну галоўнае пажаданне - «катаржнікаў трэба шкадаваць, трэба за іх маліцца». Гэты ўрок ён засвоіў добра і, нягледзячы на ўсе мінусы шансона, паважліва ставіўся да творчасці ў няволі.
Выпушчаны ў 1997 годзе другі студыйны альбом, які складаецца з 9 «сакрэтных» песень, прысвяціў блізкім і галоўным людзям - бацькам Уладзіміру Шмидтовичу і Тамары Іванаўне, двум братам, жонцы і дзецям.
музыка
Змяніўшы месца жыхарства на горад Горкі (цяпер Ніжні Ноўгарад), навострываў майстэрства ў квартэце Аляксандра Шышкіна, затым перабраўся ў Талін і ў рок-гурт «Авіцэна». На рыжскім фестывалі, выступаючы як вакаліст, вырабіў фурор і заваяваў і публіку, і строгіх настаўнікаў.
Дарэчы, менавіта «спяваць джаз» Манукян пачаў з лёгкай рукі і непаўторнага голасу Элы Фіцджэральд. Пасля ашаламляльнага поспеху пасыпаліся запрашэнні на прэстыжныя конкурсы, гастролі, ўзнагароды, прызнанне, праца на радыё і тэлебачанні. Далей адкрыўся шлях на сусветныя сцэны.
У 1985 году пераехаў у Маскву, гуляў у складзе аркестра Анатоля Кролла. Наогул 80-я ў яго творчай біяграфіі прынята лічыць «залатым стагоддзем», калі стартавала плённая дзейнасць з замежнымі калегамі - Рычардам Эліота, Sweet and Tears, Blood, Фрэнк Запа, Кўінсі Джонсам, замацаваць сумесным праектам з Сіндзі Лоупер, Earth Wind & Fire, Майклам Болтанам.
Пачатак наступнага дзесяцігоддзя прысвечана сольным праграмах з рэдкім прыцягненнем выканаўцаў - Данііла Крамера, Вячаслава Горскага, Андрэя Кандакова і іншых. У гэты час яму прысудзілі вышэйшае званне ў яго музычным напрамку і прэмію «Авацыя». У 1991-м супрацоўнічаў з Людмілай Сакаловай і Ігарам Бойка.
У дыскаграфіі джазісты 9 альбомаў: 5 сольных і 4 фестывальных.
Асабістае жыццё
Сяргей Манукян ў асабістым жыцці, як і ў прафесіі, выбраў адно раз і назаўжды. Як жартуе сам «маленькі гігант вялікага джаза», «шлюб першы і, спадзяюся, апошні». Жонка Марына, якая падарыла любімаму мужу чатырох дзяцей - Валерыя і Северьяна, Дзіну і Арыядна - па адукацыі гісторык, а па сумяшчальніцтве - лепшы сябар. У адным інтэрв'ю маэстра назваў сябе свабодным мастаком, пазбаўленым права тварыць, калі захочацца. Па-першае, таму што гэтага патрабуюць здольнасці. Па-другое, вялікая сям'я, пра якую трэба клапаціцца і карміць.
Па слядах бацькі спадчыннікі не пайшлі, але атрымалі поспех кожны на сваім ніве: старэйшы сын - спартовец, старэйшая дачка вывучала філалогію ў Эдынбургскім універсітэце, малодшая скончыла філасофскі факультэт МДУ.
Дарэчы, песціць хатніх галава сямейства любіць не толькі вытанчанымі творамі, але і стравамі ўласнага прыгатавання. Стварае іх, зрэшты, нячаста, затое з натхненьня. Асаблівая перавагу, як праўдзівы ўсходні мужчына, аддае мясу па-армянску, шануе віно, не супраць прагрэць галасавыя звязкі і перад канцэртам выключна ў разумных межах.
Сяргей Манукян - азартны і адданы фанат футбола і бокса. Рэдкія вольныя хвіліны прысвячае чытання гістарычных кніг.
Сяргей Манукян зараз
Фестывалі і гастролі - такая і цяпер праца неперасягненага майстра інструментальнага вакалу і соўл-джаза. Здаецца, яго чакаюць усюды і заўсёды. Магчыма, акрамя таленту, які заваяваў зямны шар, сакрэт яшчэ ў бясконцым АБАЯЛЬНАСЦЬ і пачуцці гумару, за якое яго празвалі расійскім П'ерам Рышарам і другім Райкіным. І ў стаўленні да жыцця - нягледзячы на слабы зрок (кампазітар сляпы на адно вока), ён свеціцца любоўю і выпраменьвае аптымізм, зараджаючы імі навакольных.
Манукян не дзеліць музыку на жанры, прызнаючы толькі «добрую» і «дрэнную», і лічыць «праявай чароўнай дабрыні» і «спосабам прыйсці да Бога». А якія граюць яе - казачнік, «якія падаюць праўду іншага ўзроўню».
У канцы 2017 года "айчынны Рэй Чарльз» разам з Яўгенам змагара прадставіў на суд маскоўскіх гледачоў праграму «Тэлефонная кніга".
Пасля выхаду на экраны першага выпуску вакальнай праграмы «Голас 60+» Інтэрнэт выбухнуў захопленымі каментарамі і водгукамі. Ды і самі настаўнікі не змаглі даглядзець выступ седзячы. Адзіная прадстаўніца прыгожага полу ў журы - фолк-спявачка Пелагея - ёміста абагульніла думкі тых, хто сабраўся:
«Нам усім павяло, што вы тут».У Сяргея Уладзіміравіча ёсць старонка ў Facebook, дзе размешчаны фота ўнучкі або здымкі з канцэртаў, а сярод нешматлікіх груп вылучаецца адна, асабліва яго характарызуе - «Супольнасьць людзей, тых, хто спачувае бяздомным жывёлам».
Дыскаграфія
- 1989 - «Сяргей Манукян і група« Авіцэна »
- 1992 - «Джаз у старой крэпасці»
- 1995 - «Джазавыя галасы»
- 1997 - «Сакрэты»
- 1997 - «Джэм для дваіх»
- 1999 - «Першы маскоўскі джаз-фэст у садзе Эрмітаж»
- 1999 - «Твая ўсмешка»
- 2002 - «Пяро»
- 2004 г. - «Пяро - 2»