біяграфія
Журналістка Алена Бойка стала шырока вядомая украінскім і расійскім гледачам за кошт запальчывага характару і рэзкіх выказванняў на вострыя палітычныя тэмы. Уласна, яна па гэтай прычыне і была вымушаная пакінуць родную Украіну, аднак, абгрунтаваўшыся ў Расіі, так і не прыцішыла свой запал, за што зноў наклікала на сябе гнеў.Дзяцінства і юнацтва
Алена нарадзілася вясной 1959 года ў ўкраінскім горадзе Львове. Па нацыянальнасці яна ўкраінка, хаця мае і польскія карані. Бойка - псеўданім жанчыны, па пашпарце яна носіць прозвішча Вищур.
Лена вучылася ў родным горадзе, выхоўвалася ў звычайнай савецкай сям'і. Пасля заканчэння школы дзяўчына паступіла на журналісцкі факультэт Львоўскага нацыянальнага універсітэта, дзе і атрымала вышэйшую адукацыю ў тым напрамку, у якім працуе і па гэты дзень.
Па апублікаваным у Інтэрнэце інфармацыі ў перыяд з 1983 па 1987 год жанчына адбывала пакаранне ў Качаноўскі калоніі Харкаўскай вобласці, аднак сама журналістка сцвярджае, што як раз у гэты час вучылася ў ВНУ. За якое менавіта злачынства яе асудзілі, у Сеткі не ўдакладняецца.
Журналістыка і грамадская дзейнасць
Па заканчэнні універсітэта Алена працавала ў розных выдавецтвах Львова, некаторы час была рэдактарам тэлевізійных праграм. Аднак пасля падзей 2014 года, якія адбыліся ва Украіне, жанчына заявіла пра сябе, адкрыта выказваючы меркаванне адносна новай улады. Прыкладна з гэтага моманту ў яе біяграфіі сталі з'яўляцца скандалы, звязаныя з палітыкай і асобнымі чыноўнікамі. Яна ўвайшла ў шэрагі апазіцыянераў новага рэжыму.
Некаторы час Бойка была сябрам грамадскай арганізацыі «Галіцкі ястраб», якая, па запэўненнях кіраўнікоў, займалася журналісцкімі расследаваннямі. Наколькі дзеянні яе членаў былі законнымі, ацанілі праваахоўныя органы, арыштаваўшы летам 2015 года двух грамадзян Украіны (удзельнікаў арганізацыі) па абвінавачанні ў «сепаратысцкай дзейнасці». Доказам іх віны паслужылі канфіскаваныя ў арыштаваных тэлефоны і кампутары.
Як кіраўнік апазіцыйнага антибандеровского рэсурсу «Львоўскі ястраб» Алена разам са сваімі паслядоўнікамі ў Дзень Перамогі 9 мая выйшла да помніка героям вайны і разгарнула там забароненае ва Украіне чырвоны сцяг. Жанчына распавядала, што ёй часта пагражалі, а інфармацыя пра яе крымінальным мінулым была сфабрыкаваная і распаўсюджана пры актыўным удзеле львоўскай паліцыі.
Акрамя таго, Алена пачала часта наведваць Маскву, сустракацца з расійскімі журналістамі і актыўна выказваць сваю пазіцыю адносна бягучага становішча спраў у Украіне. Неўзабаве дзейнасцю Бойка зацікавіліся спецслужбы яе роднай краіны, а з боку простых грамадзян рэпарцёру сталі паступаць пагрозы. Аднойчы яе нават аблілі зялёнкай. У 2015 годзе жанчына дала больш інтэрв'ю для канала «Данецк Live», а за гэтым рушыла ўслед ўзбуджэнне крымінальнай справы супраць журналісткі.
Апошняй кропляй, якая прымусіла змяніць месца жыхарства, паслужыў нечаканы ператрус кватэры Алены, куды супрацоўнікі СБУ прыбылі ноччу. А паколькі гады бяруць сваё, з-за моцнага хвалявання ў Бойка здарыўся гіпертанічны крыз. Алена эмігравала ў Расію ў 2015 годзе. І калі раней жанчыну добра ведалі толькі ўкраінцы з палітычных перадач, то пасля змены краіны з ёй пазнаёміліся і расійскія гледачы.
У апошні час украінскі журналістка працавала галоўным рэдактарам ютуб-канала «Позірк-ТВ», які з'яўляецца відэаверсіяй аўтарскага праекта «Украіна адным радком», які функцыянуе з верасня 2015 года.
Таксама яна часта з'яўлялася на расійскіх палітычных ток-шоу, была частым госцем праграмы «Месца сустрэчы» на канале НТВ. Жанчына запомнілася гледачам як яркі персанаж, без каментароў якога не абыходзіцца ні адна праграма, куды тая запрошана як госць. А ў 2017 годзе яна прыняла ўдзел у бойцы ў прамым эфіры ў студыі перадачы «Месца сустрэчы».
Інфармацыя пра тое, што журналістка знікла, з'явілася ў Сеткі ў снежні 2018 года. Двое сутак дачка Алены і сябры не маглі звязацца з ёй, аднак пазней яна знайшлася. Лёс жанчыны стала вядомая не толькі блізкім людзям, але і расійскім СМІ, якія сачылі за развіццём падзей. Бойка сама патэлефанавала і паведаміла, што знаходзіцца ў Цэнтры часовага ўтрымання замежных грамадзян, якія чакаюць дэпартацыю з Расеі.
Як пазней высветлілася, Алена Барысаўна без супраціву, па просьбе ўчастковага паліцэйскага, прыйшла ў пастарунак, нібыта для праверкі міграцыйнай карты. Аднак пасля прыбыцця на месца яе тут жа адправілі ў Праабражэнскі раённы суд. У даволі кароткія тэрміны было прызначаны разгляд справы па пытанні яе выправаджэння з краіны. Вынік слуханні апынуўся не на карысць журналісткі.
Навіна аб тым, што Бойка знаходзіцца за кратамі, узбурыла шматлікіх. Не засталіся абыякавымі і Андрэй і Юлія Норкины, вядучы праграмы «Месца сустрэчы» і яго жонка - грамадскі дзеяч. Менавіта Юлія першай апублікавала інфармацыю аб знікненні жанчыны ў снежні.
Асабістае жыццё
Хоць артыкулаў пра Бойка ў Інтэрнэце шмат, пра асабістае жыццё журналісткі інфармацыі амаль няма. Вядома, што ў яе пяцёра дзяцей. Кім былі яе мужы і іншыя звесткі пра сям'ю жанчыны невядомыя. Зносіны з аднадумцамі Алена падтрымлівае праз сацыяльныя сеткі «Укантакце» і «Инстаграм», дзе дзеліцца з падпісантамі сваімі фота і кароткімі відэа з жыцця, а таксама анансуе падзеі са сваім удзелам.Алена Бойка зараз
16 студзеня 2019 года Алену дэпартавалі з Расіі і перадалі украінскім памежнікам. Нягледзячы на востры палітычны канфлікт з уладамі, Бойка па-ранейшаму мае ўкраінскае грамадзянства. У роднай краіне ў дачыненні да Алены ўжо былі ўзбуджаныя крымінальныя справы, аднак суду так і не ўдалося іх разгледзець, паколькі жанчына да таго манету пакінула Украіну.
З Масквы яе даставілі ў Белгародскую вобласьць, на КПП Нехотеевка, некаторы час там яна знаходзілася ў нейтральнай зоне, пасля чаго была перададзена прадстаўнікам пагранслужбы. Далей журналістку выслалі ў Харкаўскую вобласьць, дзе яна арыштаваная мясцовым судом і цяпер чакае транспарціроўкі ў Львоў. Там яе ўжо чакаюць супрацоўнікі СБУ і арышт на час расследавання справы па артыкулах за «заклікі да парушэння цэласнасці Украіны».