24 кастрычніка 2019 году - прэм'ера фільма «Вартаўнік» рэжысёра Юрыя Быкава. Перад стартам паказу карціны мужчына наведаў праграму «Вячэрні Ургант» і даў інтэрв'ю Іван Ургант, а рэдакцыя 24СМИ тым часам сабрала цікавыя факты з біяграфіі рэжысёра.
Пра «вартаўнік»
Як вядома, у сваёй карціне Юры Быкаў выступіў не толькі рэжысёрам, але і сцэнарыстам, і выканаўцам галоўнай ролі. Па прызнанні знакамітасці, стаць галоўным персанажам яго заахвоціла выпадковасць, сам ён не пісаў сцэнар пад сябе. У той жа час Быкаў адзначыў, што фільм цалкам заснаваны на яго перажываннях апошніх 2-3 гадоў.
Аб фінансаванні фільмаў
Юрый Анатольевіч распавядаў, што часам абыходзіцца без дзяржфінансаванне пры здымках сваіх карцін. Так, напрыклад, адбылося з яго фільмам «Завод». Па словах рэжысёра, калі яму трэба будзе зняць фільм, які эстэтычна не задаволіць Міністэрства культуры, ён яго ўсё роўна здыме, толькі без фінансавання Мінкульта. Як мастаку, яму важна паказаць сваё тварэнне максімальна сумленна, а за чые гэта будзе грошы - яму ўсё роўна.
Аб змрочным стане
Быкаў часта знаходзіцца ў змрочным стане, таму шукае спосабы не падымаць сабе настрой, а ўваходзіць у пазітыўнае мысленне. Часцей за ўсё рэжысёр любіць адпачываць на свежым паветры, ходзіць на канцэрты або ў кінатэатры. Адзінае, што заўсёды падымае яму настрой, - гэта гатаванне. Юрый Анатольевіч аддае перавагу рыхтаваць рыбу і адзначае, што калі б у яго не склалася з рэжысурай, ён бы адназначна стаў поварам.
Пра ўзрост
Нягледзячы на тое, што у 2019 годзе Юрыю Быкаву споўнілася 38 гадоў, ён па-ранейшаму адчувае сябе 12-гадовым хлапчуком. Рэжысёр прызнаўся, што глядзіць на гэты свет з адкрытым ротам, і пакуль не ведае, як выходзіць з гэтага эмацыйнага стану.
Аб Маскве і сораме
Юрый Анатольевіч жыве ў цэнтры Масквы, але адзначае, што вымушаны жыць у сталіцы, так як яго абавязвае праца. Да таго ж ён адчувае пачуццё сораму перад сваімі сябрамі і таварышамі, таму ня наведвае дарагія рэстараны. Быкаў ведае, што тыя, з кім ён нарадзіўся і вырас, не могуць сабе дазволіць падобныя ўстановы, таму заўсёды, калі яму патрабуецца перакусіць, - адпраўляецца ў закусачную. Ён да гэтага часу не адчуў на сабе любаты сталічнай свецкага жыцця, пра што ні кроплі не шкадуе.