біяграфія
Барыс Іваноў - акцёр тэатра і кіно, які знаходзіўся ў кожным з герояў, нават у заўзятых злыднях, чалавечыя рысы. Артыст дрыгатліва ставіўся да грыму і на фота ў розных ролях выглядаў па-рознаму.Дзяцінства і юнацтва
Акцёр нарадзіўся ў канцы зімы 1920 года ў Паўднёвай Пальміры ў руска-габрэйскай сям'і. Неславянскіх знешнасць Барыса спрыяла сцвярджэнню артыста на ролі замежнікаў (у тым ліку шпіёнаў) і крымінальных антаганістаў галоўных герояў.
Бацькі - слесар Уладзімір Рыгоравіч і хатняя гаспадыня Еўдакія Раманаўна - былі далёкія ад мастацтва, а прыхільнікам Мельпамены і Таліі хлопчыка зрабіла суседка, якая працавала ў тэатры і даваў яшчэ Іванову кантрамаркі на спектаклі.
У 14 гадоў падлетак, насвістваць арыі, уладкаваўся працаваць статыстам у Адэскі оперны тэатр, а ў 17 паступіў у тэатральнае вучылішча пад крыло да педагога Міхаілу Тилькеру. Прэм'ера дыпломнага спектакля Іванова адбылася 22 чэрвеня 1941 года.
Ужо ў ліпені акцёра прызвалі ў армію. Спачатку хлопец прайшоў кароткатэрміновыя курсы ў Харкаўскай интендантской акадэміі, якая ў хуткім часе пасля выпуску Барыса была эвакуіравана ў Ташкент. Лейтэнанту Іванову давялося служыць і ў штабе батальёна, і на перадавой.
У красавіку 1942 года Барыса знайшлі сярод груды загінуўшых. У хлопца былі траўмы абедзвюх ног, галавы і хрыбетніка, але асабліва цяжкай апынулася рана пляча. Над рукой Іванова некалькі месяцаў вісела пагроза ампутацыі. Восенню 1942-га акцёра дэмабілізавалі, і Барыс пасля шэрагу прыгод асеў у Рыбінску, дзе хутка стаў вядучым артыстам драматычнага тэатра.
Асабістае жыццё
Тое, што жонкай Іванова была калега па тэатры Наталля Багданава, не навіна. Любоў да немаладому, ня выйшаў ростам і лысаваты акцёру, якога ўсе называлі дзядзькам Барэй, зарадзілася ў дзяўчыны, калі мужчына на сцэне пацалаваў яе руку.
Аднак у перадачы «Каб памяталі» Наталля Сяргееўна распавяла, што да сустрэчы з ёй Іваноў ужо складаўся ў шлюбе. Першая жонка Барыса Уладзіміравіча цяжка хварэла, артыст кранальна заляцаўся за ёй і браўся за любыя ролі, каб аплаціць лекі і сядзелак.
Усе, хто ведаў Іванова адзначалі манеры і гасцінны акцёра. Барыс Уладзіміравіч элегантна апранаўся і смачна рыхтаваў.
Тэатр і фільмы
З 1944 года і да скону Іваноў гуляў сцэне Тэатра імя Массавета. Вакальныя дадзеныя акцёр рэалізаваў у пастаноўцы мюзікла Эндру Лойда Уэбера «Ісус Хрыстос - суперзорка». Некаторыя спектаклі з удзелам Барыса Уладзіміравіча сталі тэлефільмамі. Так было з пастаноўкамі «Эдыт Піаф», «Далей - цішыня» і з лебядзінай песьняй Іванова - трагікамедыяй «комікі», прэм'ера якой адбылася за некалькі месяцаў да смерці акцёра.У кіно Барыс Уладзіміравіч дэбютаваў у 41 год, але паспеў зняцца і ў старэе Рыгора Аляксандрава (у карціне «Шпак і Ліра») і ў маладога Эльдара Разанава (у фільме «Гусарская балада»). Адна з самых значных стужак у фільмаграфіі Іванова - міні-серыял «Міраж», зняты прыбалтыйскімі кінематаграфістамі па творы Джэймса Х. Чэйза «Увесь свет у кішэні». Гледачы спачувалі персанажу акцёра - ўзломшчыку сейфаў Джузэпэ Мандини.
З артыстам Георгіем Тараторкін Іваноў перасекся спачатку на здымачнай пляцоўцы ў дэтэктыве Самсона Самсонава "Чыста ангельскае забойства», у якім першую вялікую ролю адыграла Ірына Мураўёва. Затым Барыс Уладзіміравіч і Георгій Георгіевіч сустрэліся на моссоветовских падмостках ў спектаклі па матывах рамана Фёдара Дастаеўскага "Злачынства і пакаранне».
Іваноў ахвотна дубліраваў замежныя фільмы. Сярод карцін, якія прайшлі агучванне Барыса Уладзіміравіча, ёсць такія лідэры пракату, як «У джазе толькі дзяўчаты», «Высокі бландын у чорным чаравіку» і «Цацка».
смерць
Барыс Уладзіміравіч памёр у пачатку снежня 2002 года. Прычынай смерці Іванова стаў інсульт. За 2 гадзіны да смерці мужчына, як і пры зараджэнні любові, пацалаваў руку Наталлі Багданавай. Акцёр пахаваны на Ваганькаўскіх могілках Масквы - цвінтары, дзе здабылі апошні прытулак Сяргей Ясенін, Уладзімер Высоцкі і Уладзіслаў Лісцьеў.
фільмаграфія
- 1961 - «Начны пасажыр»
- 1962 - «Гусарская балада»
- 1971 - «Уся каралеўская раць»
- 1971 - «Следства вядуць знаўцы. Чорны маклер »
- 1974 - «Шпак і Ліра»
- 1974 - «Чыста ангельскае забойства»
- 1974 - «Агонія»
- 1976 - «Шалёнае золата»
- 1978 - «Айцец Сергій»
- 1978 - «Версія палкоўніка Зорына»
- 1978 - «Далей - цішыня»
- 1983 - «Міраж»
- 1984 - «Букет мімозы і іншыя кветкі»
- 1984 - «Вясёлая ўдава"
- 1985 - «Цяўе малочнік»
- 1986 - «Суд над суддзямі»
- 1997 - «Графіня дэ Монсоро»