28 снежня 2017 года ў расійскі пракат выйшаў фільм «Рух ўверх», сабраўшы 3 млрд рублёў, чым дагнаў па відовішчнасці «Аватар» Джэймса Кэмерана. Прэм'ера фільма апынулася летняя спрэчкамі аб гістарычнай дакладнасці, параўнаннямі з «Легендай № 17» і абвінавачваннямі ў плагіяце на амерыканскую драму «Міраж на лёдзе».
Цікавыя факты настальгічнай спартыўнай драмы - у матэрыяле 24СМИ.
Праўда па суду
Рэжысёр фільма Антон Мегердичев у інтэрв'ю прызнаўся, што ў аснове сюжэту спартыўнай драмы ляжала перамога савецкіх баскетбалістаў на Алімпіядзе ў Мюнхене ў 1972 годзе, але гэта не дакументальная версія падзей. Тым не менш удоў трэнера Кандрашын і баскетбаліста Аляксандра Бялова засмуціла сюжэтная лінія, паказаная ў фільме.У сцэнарнай версіі трэнер савецкай зборнай апынуўся супрацьлегласцю прататыпу. Спартсмены, якія працавалі з легендай савецкага баскетбола Уладзімірам Кандрашын, сцвярджаюць, што Гаранжин хутчэй антыпод настаўніка.
Зведала пераўтварэнні і спартыўная біяграфія Аляксандра Бялова, якога на момант Алімпіяды ў Мюнхене стваральнікі фільма зрабілі смяротна хворым. Зачапіла ўдаву Бялова, Аляксандру Аўчыннікава, і любоўная лінія савецкага баскетбаліста.
У інтэрв'ю журналістам жанчыны аб'ядналі намаганні і падкрэслівалі абурэньне фармулёўкай «плакаць хочацца». Справа дайшла да суда, але фінальную версію фільма, дзе ў героях значыцца Аляксандр Бялоў, пакінулі без зменаў.
Ня пра баскетбол
Фільм «Рух уверх» выклікаў дыскусіі сярод аматараў кіно. Прадметам спрэчкі стала сутнасць карціны.
Сапраўды, стыль баскетбола, дзе практыкуюцца кідкі зверху, паказаныя ў фільме, - гэта мастацкая выдумка. Каб заваяваць давер гледачоў і не прайграць у відовішчнасці, рэжысёр пайшоў на хітрасць і дадаў слэм-данке, якія ў 1972 годзе былі забароненыя.
Дзіўна, але ў ролях спартсменаў амерыканскай зборнай зняліся расейскія баскетбалісты. Макмиллена выканаў Аляксандр Дзедушкін, Кевіна Джойса - Фёдар Маркін, заняты апынуўся і Аляксей Мурычаў.
Але гэта толькі дэталі, а на першае месца ў спартыўнай драме выйшаў камандны дух і асабістае пераадоленне страхаў кожнага іх герояў. Пра гэта кажуць і акцёры, якія за час здымак з'ядналіся і дзейнічалі на карысць праекта.
Алімпійская вёска ў Расіі
Лакацыі для спартыўнай драмы падбіралі ў Грузіі і Амерыцы. А ў Прыбалтыцы і Расіі знайшлі антураж, падобны на Нямеччыну. У Міціна, дзе здымалі Мюнхен, у якасці катэджаў алімпійскай вёскі выкарыстоўвалі домікі будуецца жылога раёна Аристово. Спецыяльна для маляўнічых краявідаў запускалі камеру ў неба і здымалі маленькі пятачок, а астатняе дабудоўвалі кампутарнай графікай.Боты-платформы
Аператар Ігар Грынякін падбіраў такія ракурсы, што спартсмены на фоне Уладзіміра Гаранжина выглядалі атлантамі.
Каб дамагчыся праўдападобнасці, якая падкрэслівае розніцу паміж героем Уладзіміра Машкова і спартоўцамі, чый рост павінен быць вышэй 190 гл, акцёрам апраналі боты-платформы, якія дадаюць 10 см. Такую абутак называлі «лабутенами», а самі выканаўцы лічылі, што выглядаюць як глэм-рок- група.
Сіла ў эмоцыях
Спрагназаваць поспех праекта загадзя немагчыма. Аднак фільм «Рух уверх» ужо на этапе мантажу абяцаў увагу гледачоў, калі супрацоўнікі студыі затрымліваліся, каб даглядзець эпізод з баскетбольным матчам.На думку Антона Мегердичева, гледачоў прыцягнула чыстая эмоцыя, якая нараджаецца пры праглядзе фільма. Гэты стан ўплывае на ўсіх, незалежна ад адукацыі, сацыяльнага паходжання і ўзросту.
Невядомая амерыканка
Канкрэтнага кампазітара і аўтара песень у фільме не было. Выкарыстоўваць музыку «на заказ» рэжысёр адмовіўся і палічыў за лепшае працаваць з гатовымі кампазіцыямі. Кожная тэма падбіралася асобна да пэўнага эпізоду.
Фільм «Рух уверх» сапраўды здзівіў гледачоў тытрамі, дзе паказаная амерыканка ў якасці кампазітара. «Тая дзяўчына, мабыць, аўтар», - падкрэсліў Антон Мегердичев.
праўдападобнасць
40 хвілін карціны працягласцю 133 хвіліны былі прысвечаны баскетбольным баталій. На здымкі кадраў з мячом спатрэбілася 50 дзён. Калі падзяліць лік здымачных дзён на час фільма, куды ўвайшлі спартыўныя эпізоды, то атрымаецца, што за змену здымалі менш хвіліны карціны.
Баскетбол, які гледачы бачаць у кадры, здымалі 6-ю камерамі. Па патрабаванні прадусараў ўсе 52 дзейсных кідка савецкай зборнай былі адзнятыя. Кожную баскетбольную сцэну здымалі двойчы: са спартоўцамі і акцёрамі, а затым мантавалі і стваралі ілюзію, што ў кадры прафесіяналы.
Фільм «Рух уверх» выклікаў дыскусіі ўжо на этапе стварэння. Толькі 22-я версія сцэнара апынулася зацверджана для здымак. І, па прызнанні стваральнікаў фільма, толькі напалову ўтрыманне карціны праўдападобна.