У другі дзень 1984 г. савецкіх кінатэатрах адбылася прэм'ера, якая заваявала сэрцы мільёнаў гледачоў, - на экраны выйшаў фільм «Самотным падаецца інтэрнат», створаны рэжысёрам Самсонам Самсонавым. Зразумела, праца над карцінай не абыходзілася без разнастайных пацешных выпадкаў і кур'ёзаў.
Пра тое, як здымалі ўпадабаную народу меладраму, пра акцёраў, ў галоўных ролях, і пра цікавыя факты, са стужкай звязаных, - у матэрыяле 24СМИ.
1. Цікаўная ідэя
На стварэнне сцэнарыя кінастужкі яго аўтара Аркадзя Інін натхнілі аднойчы выяўленыя ў паштовай скрыні выразкі з газет з аб'явамі, падаўцы якіх пісалі пра жаданне пазнаёміцца з прадстаўнікамі процілеглага полу на прадмет прылады далейшай сумеснага жыцця.У той перыяд - а на дварэ было пачатак 80-х - пра адзіноту і спробах адшукаць другую палоўку з дапамогай шматтыражных выданняў адкрыта не казалі. Але, адчуўшы, што тэма набірае ўсё большую актуальнасць і ўяўляе цікавасць для аўдыторыі, Інін ўзяўся за працу. Аднак аўтар вырашыў не абмяжоўвацца праблемай ўладкавання халасцяцкага побыту шляхам пошуку спадарожніка і падышоў да пытання больш аб'ёмна.
Інін палічыў за лепшае таксама закрануць і цяжкасцяў з наладжваннем асабістым жыцці, з якімі сутыкаюцца супрацоўнікі буйных прадпрыемстваў, якія жывуць у інтэрнатах. Уласна, адсюль і з'явілася назва карціны: «Самотным падаецца інтэрнат» - менавіта такі прыпіскай суправаджаліся ў тыя гады аб'явы многіх арганізацый, якія шукаюць работнікаў.
2. Сапраўдная гераіня
Ствараючы фільм «Самотным падаецца інтэрнат», першапачаткова кінематаграфісты на ролю галоўнай гераіні-свацця спрабавалі Алену Драпенко. Аднак пасля высветлілася, што Аркадзь Інін, працуючы над сцэнарам карціны, пісаў персанаж персанальна пад Наталлю Гундаревой. Акторцы перш ўжо даводзілася здымацца ў карціне, створанай па сюжэце драматурга, - «Аднойчы дваццаць гадоў праз".
Пасля спроб Гундаревой зацвердзілі на ролю Веры Голубевай, а Алене Драпенко далі ўвасобіць на экране вобраз Ніны. Бландынкі, чый кулінарны талент абмяжоўваецца выключна разбівання яек: днём тая рыхтуе яечню, а па начах - амлет.
3. Марскі воўк
На ролю каменданта інтэрната Віктара Фралова зацвердзілі Аляксандра Міхайлава, прычым без пробаў. Рэжысёру Самсону Самсонаву аказалася дастаткова проста пагутарыць з акцёрам, каб прыняць рашэнне на яго карысць. Мала таго, артыста нават не прыйшлося прыкладаць дадатковых намаганняў, каб увайсці ў вобраз і адлюстраваць на экране пабачыў жыццё марака.Сам Міхайлаў да пачатку тэатральнай кар'еры паспеў папрацаваць матарыст на судах, якія хадзілі па Ахоцкім і Японскаму морах і нават па Ціхага акіяну. Так што за плячыма артыста быў вопыт марскога выжывання ў самых суровых умовах - працаваць маладому Міхайлаву даводзілася і ў шторм, і ў завею, і ў люты мароз. Дарэчы, адлюстраваць на твары персанажа шнар, каб дадаць харызматычнасці і суровасці вобразу, парэкамендаваў сам акцёр.
4. Кураня
Фрунзик Мкртчан падчас здымак даў праявіцца ўласным таленту імправізатара - у карціну ўвайшла маса сцэн, прыдуманых для свайго персанажа артыстам самастойна. І фраза пра тое, што пры гэтак насычаным яйкамі рацыёне ён неўзабаве, падобна куранём, пачне «кудахтаць», таксама з'явілася ў выніку творчага падыходу акцёра да працоўнага працэсу.
Дарэчы, кажуць, што кавун, які дзеля здымак Фрунзик Мкртчан спецыяльна прывёз з Армянскай ССР, не спадабаўся рэжысёру - быў аднатонным. Так што палоскі пасля прыйшлося дамалёўваць мастакам.
5. У нязвыклым амплуа
На ролю шкоднай і зайздроснай Ларысы Яўгенаўны рэжысёр вырашыў запрасіць Тамару Сёмін, што стала рашэннем незвычайным - акторка пасля здымак у «Вечным зове» зарэкамендавала сябе як выканаўцу персанажаў выключна станоўчых, а тут такі кантраст.Аднак артыстцы і самой стала цікава паспрабаваць сябе ў іпастасі «ліхадзейкі». І вынік перасягнуў чаканні: характар персанажа Тамары Сёмінай атрымалася перадаць гэтак поўна і выразна, што прыйшлося нават карэктаваць сцэнар - выкінулі лішнія рэплікі, перагружае і без таго які выйшаў завершаным вобраз.
6. Згубленая мелодыя
Для карціны была запісаная песня «Позняе сустрэча», выкананая дуэтам Наталляй Гундаревой і Аляксандрам Міхайлавым. Аднак у канчатковую рэдакцыю кінастужкі кампазіцыя на музыку Пятра Тэадоравіча са словамі Мікалая Зіноўева так і не ўвайшла.
7. У чаканні трамвая
Пасля таго, як фільм «Самотным падаецца інтэрнат» паказалі ў кінатэатрах, акрамя шматлікіх лістоў са словамі падзякі стваральнікам, якія прыходзілі на кінастудыю, кінематаграфістам адправілі і масу гнеўных пасланняў.
У апошніх пераважна адзначыліся работніцы лёгкай прамысловасці. Ткачыхі, ніколі не якія бачылі паказанага ў стужцы ў сваіх інтэрнатах, дакаралі аўтараў творы, на думку засмучаных работніц ткацкага станка, прыніжае і абражае годнасць савецкіх жанчын.
Варта адзначыць, што незадаволеныя дамы апынуліся некалькі прадузята. Аркадзь Інін, набіраючы матэрыял для сцэнару нямала часу правёў у рабочых інтэрнатах, размаўляючы з іх насельнікамі, пасля якія сталі правобразам для экранных персанажаў. Так што вінаваціць кінематаграфістаў, якія стварылі фільм «Самотным падаецца інтэрнат», у хлусні, ачарняць савецкіх працаўніц, ніяк нельга.