біяграфія
Імя маршала Паўла Сямёнавіча Рыбалко звязана з гісторыяй слаўных перамог у Вялікай Айчыннай вайне. У тую пару ён камандаваў танкавымі войскамі і за ўмелае кіраўніцтва арміяй і асабісты гераізм двойчы станавіўся Героем Савецкага Саюза. Пачаўшы ваенную кар'еру падчас Першай сусветнай вайны ў якасці радавога, канчатак Другой сусветнай Рыбалко святкаваў ў чыне маршала бранятанкавых войскаў.Дзяцінства і юнацтва
Павел нарадзіўся ў 1894 годзе ў сям'і завадскога працоўнага і хатнія гаспадыні. Радзіма Рыбалко - вёска Малы Выстороп Харкаўскай губерні. Пракарміць семярых дзяцей было няпроста, а таму яны пачыналі працаваць з ранніх гадоў. Так і Павел ўжо ў 13 пайшоў на цукровы завод, дзе працаваў чаляднікам у такарнага станка, а па нядзелях хадзіў у школу пры храме, дзе спасцігаў асновы пісьменнасці і Закона Божага.
У 18-гадовым узросце хлопец пераехаў жыць у Харкаў. Да таго часу ён ужо авалодаў прафесіяй токара і ўладкаваўся на мясцовы завод, дзе будавалі паравозы. Аднак 2 гады праз пачалася Першая сусветная вайна, і юнак у ліку іншых быў мабілізаваны ў шэрагі расійскай царскай арміі, дзе служыў у чыне радавога, ваюючы на Паўднёва-Заходнім фронце ў складзе пяхотнай дывізіі.
Не па чутках даведаўшыся, што такое вайна, у 1916 году Рыбалко пакінуў фронт, адправіўшыся рамантаваць вальцовым млына ў Збараж і Цярнопаль. Да таго моманту ў яго вайсковай біяграфіі значыліся такія падзеі, як Брусілоўскі прарыў, аблога Пярэмышлі і наступальныя аперацыі на Букавіны.
Тым часам на радзіме Рыбалко пачалася Грамадзянская вайна, якую той сустрэў у складзе Чырвонай гвардыі. На працягу гэтай вайны здаралася ўсякае: малады чалавек і ў партызанскім атрадзе складаўся, змагаючыся з пятлюраўцам і гетманам Скарападскім, і ў палон да немцаў трапляў, і Григорьевское паўстанне падаўляў. Да 25 гадоў Павел ужо стаў камандзірам баявой групы, і наперадзе яго чакала бліскучая ваенная кар'ера.
Асабістае жыццё
Не было б шчасця, ды няшчасце дапамагло: асабістае жыццё Паўла Сямёнавіча склалася дзякуючы не самым вясёлым абставінах. Ён сустрэў будучую жонку, праходзячы лячэнне ад тыфу ў шпіталі. Надзея Давыдаўна працавала там сястрой міласэрнасці. У шлюбе медсёстры і ваеначальніка нарадзіўся сын Вілен, якога назвалі ў гонар правадыра сусветнага пралетарыяту, але дома ласкава клікалі Вілем.Вилена магла чакаць бліскучая грамадзянская кар'ера, але ў 1941 году грымнула Вялікая Айчынная вайна. Палкаводзец адмовіўся «прыпякаць» сына пад уласным крылом і не стаў дамагацца для яго цёплых месцаў. Юнак адправіўся на фронт, не маючы ніякіх прывілеяў. Да 1942 му ён паспеў скончыць танкавую вучэльню, а таму ваяваў у званні лейтэнанта. Аднак ужо першыя бітвы склаліся для віляць трагічна: пры адступленні пад Харкавам ў маі 1942-га малодшы Рыбалка загінуў.
Доўгі час пра яго смерць было нічога не вядома, і Вілен знаходзіўся ў статусе без вестак прапаўшага. У выніку зацятых пошукаў бацька даведаўся падрабязнасці пра подзвіг сына, што згарэў у танку разам з іншымі членамі экіпажу. Захавалася сумеснае фота бацькі і сына, дзе абодва сядзяць у ваеннай форме.
ваенная кар'ера
Калі Грамадзянская вайна скончылася, Рыбалка застаўся ў арміі і служыў на Каўказе, а потым у Маскве. У 1935 году яму прысудзілі званне палкоўніка. У перадваенны час ён працаваў ваенным саветнікам ў Кітаі і Польшчы.
1941 год застаў Рыбалко ў Маскве. Тут ён узначальваў кафедру разведкі Вышэйшай спецыяльнай школы пры Генштабе Чырвонай арміі. Доўга і ўпарта Павел Сямёнавіч патрабаваў адправіць яго на фронт, але да студзеня 1943-го ў ваенных дзеяннях удзелу не прымаў. Спачатку мужчыну ўпаўнаважвалі займацца камплектаваннем танкавых войскаў.
Генерал-лейтэнант Рыбалко ўзначальвае 3-ю танкавую армію, якая вядзе бітвы на Варонежскім фронце і ў Харкаўскай абарончай і наступальнай аперацыях. Разам з 3-й гвардзейскай танкавай арміяй ў 1943 годзе военачальнік удзельнічаў у бітве за Днепр, у Курскай бітве і Кіеўскай наступальнай аперацыі, за што быў узнагароджаны медалём «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза. Другую ўзнагароду гэтага годнасці Рыбалко атрымаў ў 1945 годзе ўжо ў чыне генерал-палкоўніка танкавых войскаў як удзельнік Львоўска-Сандамірскай і Берлінскай аперацый.
У чэрвені 1945 года Павел Сямёнавіч стаў маршалам бранетанкавых войскаў. З заканчэннем вайны герой заняў кіруючую пасаду ў Савецкай арміі - спачатку быў намеснікам камандуючага бранетанкавымі і механізаванымі войскамі, а з 1947 года стаў ўзначальваць падраздзяленне.
смерць
Пра падрабязнасці смерці маршала Рыбалко вядома няшмат. Менавіта таму на гэты конт узнікаюць здагадкі і сумневы. 53-гадовы Павел Сямёнавіч быў пакладзены ў крамлёўскім бальніцу з хваробай нырак. Прычым відавочцы кажуць, што ў сцены элітнага лазарэта знакаміты камандуючы уваходзіў з бадзёрым духам і поўным сіл, а праз час стаў выглядаць як цяжка хворы: маршал схуднеў, яго скура была брудна. Да яго перасталі пускаць наведнікаў.28 жніўня 1948 гады савецкія газеты апавясцілі народ, што славутага палкаводца не стала. Прычынай смерці назвалі зацяжную хваробу, што і па сёньня ставіцца пад сумнеў. У размове з адным незадоўга да скону Рыбалко называў бальніцу «белостенной турмой" і марыў у што б там ні стала з яе выбрацца. Не выключана, што маршал ў шэрагу іншых калегаў трапіў пад масавую "зачыстку", якой Іосіф Сталін падвяргаў ваенны колер нацыі. Існуе тэорыя: правадыр народаў баяўся, што камандуючы танкавымі падраздзяленнямі арганізуе захоп улады, аб'яднаўшыся з іншымі маршаламі і генераламі.
Пахаванне Рыбалко праходзілі ў Маскве пры навале тысяч тужлівых, якія прыйшлі развітацца з героем вайны. Пад маршы ваенных аркестраў труну з целам данеслі да Навадзевічых могілак, дзе мужчыну і пахавалі. Над магілай ўзвялі манументальны помнік, высечаны з мармуру, дзе маршал бранятанкавых войскаў паўстае з грудзьмі, абчэпленай ўзнагародамі.
ўзнагароды
- 1943 г., 1945 - медалі «Залатая Зорка» Героя Савецкага Саюза
- 1943 г. - ордэн Кутузава 1 ступені
- 1943 г., 1945 - ордэны Леніна
- 1944,1948 - ордэна Чырвонага Сцяга
- 1944 г., 1944,1945 - ордэна Суворава 1 ступені
- 1944 г. - ордэн Багдана Хмяльніцкага 1 ступені
- Медаль «За абарону Масквы»
- Медаль «За абарону Сталінграда»
- Медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.»
- Медаль «За ўзяцце Берліна»
- Медаль «За вызваленне Прагі»
- Медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі»
- Медаль «30 гадоў Савецкай Арміі і Флота»
- медаль «У памяць 800-годдзя Масквы»