Фільм «Масква слязам не верыць» 1979 года аказаўся успрыняты савецкімі крытыкамі без энтузіязму, і толькі пасля намінацыі на «Оскар» яны разглядзелі ў лідэры пракату годны праект. У 2020 годзе, праз 30 гадоў пасля даты выхаду, гісторыя засталася актуальнай і яе паказваюць напярэдадні святаў, каб наладзіць на лірычны лад і вярнуць веру ў сябе. Іншыя цікавыя факты пра кінастужцы - у матэрыяле 24СМИ.
Усе ролі - галоўныя
Фільм «Масква слязам не верыць» - унікальны. Разыначкай праекта стала адсутнасць галоўных роляў. Кожны персанаж у кадры атрымліваўся ключавым, а акцёры ўпрыгожвалі эпізоды запамінальнымі фразамі, якія імгненна ляцелі ў народ.Так, Уладзімір Басаў прамаўляе сакраментальную фразу «ў 40 гадоў жыццё толькі пачынаецца». А роля вахцёркі, вымаўляецца «хэлоў» у трубку тэлефона, наогул была не прапісаная і стала імправізацыяй Зоі Фёдаравай.
Меладрама пра комплексах
Дарэчы, сцэнар «Двойчы зманіўшы» быў напісаны за 19 дзён Валянцінам Чарных. Гэтай працай аўтар спрабаваў расказаць пра комплекс «немосквича», які прыехаў пакараць сталіцу. Гісторыя фільма апынулася шмат у чым аўтабіяграфічнай, паколькі Чорных жыў у інтэрнаце, калі пазнаёміўся з будучай жонкай з маскоўскай прапіскай.
Тым не менш праект пабудаваны вакол гераіні Веры Алентовой. Аўтар разумеў, што жанчына раскрые драму таго, што адбываецца глыбей. Пазней сцэнарысту прапанавалі стварыць амерыканскую версію фільма, аднак ён адказаў адмовай, патлумачыўшы, што не верыць у поспех рэмейку, сіквела і прыквэла.
У кадры - праўда
У гераіні Ірыны Муравьевой ёсць прататып. Ім стала хатняя прыслужніца сяброў сцэнарыста. Дзяўчына выдавала свайго працадаўцы за дзядзьку, а той ахвотна падыгрываў Правінцыялку. Пазней акторка ацэніць сваю Людмілу як грубую і неабчэсаную дзяўчыну. «Усё, што я ненавідзела ў жыцці і ў людзях, вылезла на экран», - скажа Ірына Вадзімаўна.Імёны галоўных гераінь - гэта імёны цётачак сцэнарыста, якіх ён любіў і паважаў. Знакаміты эпізод у курылцы падказала жонка аўтара сцэнарыя - кінадраматург Людміла Кожынава.
Калі яе спыталі, дзе дзяўчына можа пазнаёміцца з мужчынам, то яна ўспомніла, як праводзіла час у курыльнай пакоі Ленінскай бібліятэкі, дзе мужчыны наперабой падносілі запальніцы. А ідэальны Гоша - гэта мары сцэнарыста, які хацеў, каб дзяўчаты бачылі яго менавіта так.
цэнзура
У арыгінальнай версіі фільм быў даўжэй на 60 хвілін. Аднак па цэнзурных меркаваннях матэрыял адправілі на мантаж. Так, засталася за кадрам пасцельная сцэна Веры Алентовой і Алега Табакова. Песню Гошы і Мікалая «Па Доне шпацыруе казак малады» выразалі.
Яшчэ адной стратай стаў прыём у аргентынскім пасольстве, куды дастала квіткі Людміла. Замест гэтага з'явілася сцэна з Інакенціем Смактуноўскім, дзе гераіні апынуліся на фестывалі французскіх фільмаў.
У фінале кінастужкі павінен быў з'явіцца эпізод на дачы, дзе Людміла спрачаецца з мужам з-за 3 рублёў. Аднак кіраўніцтва забараніла паказваць былога гульца зборнай Гурына п'яным, патлумачыўшы, што калі ён абяцаў завязаць, то абавязкова завяжа.
«Павярнула мазгі»
Канчатковы варыянт Уладзіміру Меньшова зноў прапанавалі скараціць. У гэты раз рэжысёр быў непахісны, і тады фільм «Масква слязам не верыць» паказалі Леаніду Брэжневу, які прыйшоў у захапленне.Пазней кінакарціна паўплывала на палітычную сітуацыю паміж Расіяй і ЗША. Перад візітам у Маскву ў 1985 годзе Рональд Рэйган перагледзеў карціну 8 разоў, каб прахарчавацца рускім духам. А пасля прыбраў з лексікону фразу «Расія - імперыя зла».
Мода на шкарпэткі
Фільм паўплываў і на модныя тэндэнцыі за мяжой. Акторкам ў кадры трэба было насіць абутак 1958 гады, якая агрубелым і націрала мазалі. Тады мастак па касцюмах Жанна Мелконян прыдумала дадаць белыя шкарпэткі да ретротуфлям. Гэтая дэталь у вобразе зрабіла фурор, і замежныя таблоіды пісалі пра новую модзе, якую ўвялі рускія.
«Оскар» у жарт
Пра тое, што фільм «Масква слязам не верыць» атрымаў ва ўзнагароду «Оскар», Уладзімір Меньшов даведаўся з навінаў 1 красавіка 1981 года. Пастаноўшчык вырашыў, што гэта жарт.
На ўручэнне залатой статуэткі рэжысёра не выпусцілі, і ўзнагароду атрымаў культурны аташэ СССР. Падмены не заўважылі, і ў буйным фотабанкам да гэтага часу вісіць здымак, дзе які атрымлівае прэмію падпісаны як Уладзімір Меньшов. А статуэтку пастаноўшчыку аддалі толькі ў 1989 годзе.