біяграфія
Леанід Буряк - украінскі футбаліст. Завяршыўшы спартыўную кар'еру, былы гулец кіеўскага «Дынама» і прадстаўнік савецкай зборнай стаў трэнерам. У сезоне 2002/2003 ён нават выступаў старэйшым настаўнікам украінскай футбольнай зборнай.Дзяцінства і юнацтва
Леанід нарадзіўся ў Адэсе 10 ліпеня 1953 года. Бацька хлопчыка рана памёр, а маці засталася з трыма дзецьмі на руках. Дзіця змалку быў прывучаны да працы і ўдзельнічаў у змесце сям'і. Ён дапамагаў рыбакам ў працоўным раёне горада (перасыпаючы), выцягваючы снасці і ўкладваючы здабычу. Праца аплачвалася уловам.
Нягледзячы на жыццёвыя цяжкасці, Леанід знаходзіў час для вольнага часу. Вольны час ён праводзіў, гоняя футбольны мяч. Першыя крокі ў профільным кірунку будучы гулец рабіў у дзіцячым складзе завадской каманды «Прадмаш», а затым стаў вучнем спартыўнай школы № 6.
Да 17 гадам юнаку ўдалося трапіць у дублюючы склад адэскай каманды «Чарнаморац». Спачатку яго не дапускалі на поле падчас матчу з-за недастатковага вагі. Галоўнай задачай хлопца стаў набор масы, таму першы час Леанід актыўна трэніраваўся ў зале і нароўні з іншымі гульцамі атрымліваў зарплату.
Асабістае жыццё
Жонкай Буряка стала гімнастка Жанна Васюра. Удзел у знаёмстве пары прыняў Алег Блахін, з якім Леаніда звязвала моцнае мужчынскае сяброўства. Наведаўшы канцэрт у Кастрычніцкім палацы, маладыя людзі сустрэлі прыяцельку Блахіна. Ёю аказалася Жана.Праз некаторы час футбаліст захварэў ангінай. Нягледзячы на дрэннае самаадчуванне, ён паехаў на Галоўпаштамт, каб патэлефанаваць дадому, у Адэсу. Менавіта там адбылася другая сустрэча з дзяўчынай. Гімнастка-мастачка праявіла ўдзел і, удакладніўшы адрас новага знаёмага, на наступны дзень прыйшла адведаць яго.
Рамантычныя адносіны пары доўжыліся каля 3 гадоў. Зборы, спаборніцтвы і трэніроўкі не дазвалялі бачыцца часта. Вырашыўшы змяніць асабістае жыццё, Буряк зрабіў прапанову дзяўчыне, якая ўжо мела тытул чэмпіёнкі свету і выступала на Алімпійскіх гульнях з паказальнай праграмай. Вяселле прызначылі на дату пасля фінальнай сустрэчы сезону з камандай «Спартак». Ажыццявіўшы адзін з пераможных галоў, жаніх пашкодзіў звязкі і ў загс з'явіўся з гіпсам.
Некаторы час жонка Леаніда працягвала трэніравацца, але, зацяжарыўшы першынцам, завяршыла спартыўную кар'еру. У 1977-м на свет з'явіўся сын Андрэй. Праз 2 гады нарадзілася дачка Аксана.
Дзеці футбаліста дэманстравалі такое ж працавітасць і актыўнасць, што і бацькі. Аксана захаплялася балетам і была адабрана на аглядах прадстаўнікамі акадэміі Штутгарта. Цяпер яна жыве ў Германіі і працуе па спецыяльнасці. Цікава, што замуж дачку Буряка выйшла за прадстаўніка роднай нацыянальнасці, а не за немца.
Сын паўабаронцы «Дынама» ў маладосці захапляўся футболам, але звязаць біяграфію са спортам не наважыўся. Андрэй Буряк працуе ў Міністэрстве замежных спраў Украіны, а яго жонка займае пасаду дыпламата ў тым жа ведамстве. Леанід Буряк -дедушка 2 ўнукаў, Антонія і Анастасіі.
Былы футбаліст жыве ў доме, які пабудаваў сам. Ён размяшчаецца на ўчастку ў 40 сотак. За ружанцам і садам сям'і даглядаюць спецыялісты. Спартсмен не з'яўляецца прыхільнікам сацыяльных сетак і што маўчыць пасты з асабістымі фота. Перыядычна ён дае інтэрв'ю ў якасці легенды савецкага спорту. Адной з цікавых гутарак стала выдадзеная ў эфір перадача з Дзмітрыем Горданам.
Рост Леаніда складае 180 см, а вага -72 кг.
футбол
Трэнерам Буряка ў «Чарнаморцы» быў Сяргей Шапашнікаў. Ужо ў 1968-м ён убачыў у падапечны перспектыўнага футбаліста. Да 1972 годзе малады чалавек зарэкамендаваў сябе і атрымаў прапанову аб супрацоўніцтве з «Дынама» з Кіева. Паўабаронца дэманстраваў такі патэнцыял, што за яго ваявалі некалькі каманд, у ліку якіх «Тарпеда», ЦСКА і «Спартак». Леанід абраў кіеўскі клуб. Ўзаемадзеянне з калегамі склалася ідэальна, так як з многімі гульцамі Буряк быў знаёмы па маладзёжнай зборнай.
Футбаліст дэбютаваў у матчы з ерэванскім «Араратам». Кіяўляне цярпелі паразу да моманту выхаду Буряка на полі. Паўабаронца забіў першы гол і дапамог «Дынама» выйграць сутычку. Асаблівая стараннасць Леанід дэманстраваў ў матчах супраць землякоў, баючыся абняславіцца, паслабіўшыся. Паступова яго слава распаўсюджвалася на ўвесь Савецкі Саюз.
Аўтарытэт спартсмена падмацавалі матчы з «Баварыяй» і «Ференцварошем». Перамогшы ў гульні супраць «Эйндховена», зборная стала паўфіналістам Кубка ўладальнікаў кубкаў 1975 года. Кіяўляне выйгралі ў турніры, вырваўшы перамогу ў «Ференцвароша».
Усяго за кіеўскае «Дынама» Буряк адыграў 386 матчаў. На яго рахунку аказалася 106 галоў. Акрамя таго, футбаліст стаў 5-кратным чэмпіёнам у складзе зборнай СССР і прызёрам разнастайных спаборніцтваў. Як член савецкай зборнай Буряк гуляў у 53 сустрэчах і забіў 8 галоў. Ён удзельнічаў у чэмпіянатах свету і Еўропы. У 1976 году Леанід атрымаў бронзавы прыз Алімпіяды ў Манрэалі.
У 1980-я каманда пазбавілася многіх таленавітых спартсменаў. Неспрактыкаваная моладзь не ўтрымала статус пераможца, і для «Дынама» надышоў крызісны перыяд. Прычыны правалаў шукалі ў працы вопытных футбалістаў. У 1985 году здарыўся канфлікт з Валерыем Валер'евіч Лобановскому, трэнерам «Дынама». У выніку рознагалоссяў Леанід Буряк пакінуў каманду.
Паўабаронцы запрашалі ў «Спартак». Спачатку гулец разглядаў гэты варыянт, каб пазлаваць «дынамаўцаў», але спыніў выбар на «Тарпеда». Наступнай камандай для спартсмена стаў «Металіст». У абодвух клубах украінец дэманстраваў зайздросныя поспехі, прыводзячы іх да новых перамог і заваяваным трафеяў.
Прыхільнікам футбола Буряк запомніўся як тэхнічны і ашчадны гулец. Ён дэманстраваў выдатныя ўдары з далёкай адлегласьці, лёгка забіваў штрафныя ўдары і ажыццяўляў адточаны прыём «сухі ліст».
З 1988 па 1989 год былы паўабаронца трэніраваў фінскую каманду КТП-85, а ў 1990-м быў настаўнікам «ВанПа». Праз год працаваў на футбольны клуб Эвансвиллского універсітэта. У 1993-м Буряк прыехаў ва Украіну і стаў трэніраваць Тэрнопальскую «Ніву». Дзякуючы яму клуб здолеў застацца ў вышэйшай лізе, а затым заваяваў 7-е месца на ўкраінскім першынстве.
У 1994 годзе Леанід вярнуўся ў Адэсу ў якасці кіраўніка «Чарнаморца». Яму ўдалося выратаваць ад вялікага правалу і родную каманду. Клуб 2 разы браў срэбра чэмпіянату Украіны - у 1995-м і 1996-м - і столькі ж разоў заваёўваў Кубак краіны. У 1995 годзе мужчына пачаў трэніраваць нацыянальную зборную Украіны, а ў 2001-м змяніў на пасадзе настаўніка Валерыя Лобановского.
Леанід Буряк зараз
У 2020-м былы футбаліст выступае экспертам і кансультантам. Ён не забывае і аб калегах часоў маладосці. Так, Буряк дапамог фінансава Расціславу Поточняку, былому гульцу савецкіх «Карпат». Мужчына перажыў пералом тазасцегнавага сустава і некалькі хірургічных умяшанняў, звязаных з траўмай.Кажучы зараз аб Расеі і футболе, Буряк адзначае перспектывы такіх каманд, як ЦСКА і «Крылы саветаў».
Увесь вольны час Леанід стараецца праводзіць у коле сям'і. Улетку ён падарожнічае з блізкімі, атрымліваючы асалоду ад актыўнымі відамі адпачынку, сярод якіх і гульня ў тэніс.
дасягненні
- 1973 - майстар спорту СССР
- 1973, 1976, 1978, 1982 - сярэбраны прызёр чэмпіянату СССР
- 1974, 1975, 1977, 1980, 1981 - чэмпіён СССР
- 1974, 1978, 1982,1986, 1988 - уладальнік Кубка СССР
- 1975 - майстар спорту СССР міжнароднага класа
- 1975 - заслужаны майстар спорту СССР
- 1975 - уладальнік Кубка ўладальнікаў кубкаў УЕФА
- 1975 - уладальнік Суперкубка УЕФА
- 1976 - бронзавы прызёр Алімпійскіх гульняў
- 1979 г. - бронзавы прызёр чэмпіянату СССР
- 1994 годзе, 1995 - лепшы трэнер Украіны
- 1996 г. - заслужаны трэнер Украіны