Эмацыйная драма «Беларускі вакзал», дата выхаду якой прыйшлася на 5 красавіка 1971 гады, распавядае пра сяброў-аднапалчан, якія сустракаюцца праз гады на пахаванні таварыша. Франтавікі разважаюць пра тое, што ваенныя гады, нягледзячы на нягоды, апынуліся больш зразумела, чым мірнае жыццё, не заўсёды адпаведная прынцыпам чалавечнасці і братэрства. Цікавыя факты пра фільм «Беларускі вакзал» - у матэрыяле 24СМИ.
дапрацоўкі
Сцэнар да фільма быў падрыхтаваны драматургам Вадзімам Трунін яшчэ ў 1966 годзе. Ён прапанаваў сюжэт Ларысе Шэпіцька, але пастаноўшчык адмовілася здымаць кінакарціну. На шчасце, гісторыю разглядзеў малады рэжысёр Андрэй Смірноў.«Масфільм» прыняў ідэю, але запатрабаваў унесці праўкі, каб героі-франтавікі не выглядалі непрыкаянымі няўдачнікамі. Але і пасля зменаў сцэнара заставаліся пытанні. Паверыў у поспех кінакарціны Міхаіл Ромм, які паручыўся за вучня Андрэя Смірнова. У выніку здымкі праходзілі на эксперыментальнай кінастудыі Рыгора Чухрая.
Пазней яшчэ 4 разы здымкі «паклёпніцкага і ўпадніцкага кіно» спынялі. Мастацкаму савету не спадабалася ідэя, дзе ветэраны-дэсантнікі паклалі тварам у падлогу звераватую моладзь, а затым ўцякаюць з аддзялення міліцыі, скруціўшы ахову. Сцэну прыбралі з фармулёўкай «міліцыянтаў біць нельга».
Замест гэтага з'явіўся эпізод у рэстаране, куды героі прыйшлі памянуць які пайшоў камандзіра. Кантраст паміж мінулым і сучаснасцю падкрэслены гучнай музыкай ансамбля «Камертон».
Падчас здымак была дададзеная таксама сцэна з газавай аварыяй, якую прыдумалі на хаду. А вось эпізоды пахавання і памінак прасілі скараціць.
Яшчэ адной задумкай была сцэна з медсястрой Раяй, калі жанчына распранае сяброў да трусоў, а пасля франтавікі ў адным ніжняй выходзяць на кухню і там спяваюць песню. Цэнзура палічыла сітуацыю, калі былыя калегі не саромеюцца сваёй медсёстры, «ганьбай». І ў кадры пакінулі толькі голыя спіны, а затым ужо гледачы ўбачылі чыстая бялізна на героях.
адмова Акуджавы
Кульмінацыяй фільма стала песня Булата Акуджавы. Аднак бард адмовіўся пісаць кампазіцыю, тлумачачы рэжысёру, што перайшоў на прозу. Згоду Булата Шалвовича атрымалася атрымаць толькі пасля таго, як яму паказалі чарнавы варыянт фільма без фінальнай сцэны.
Уражаны кадрамі, паэт хутка падабраў словы і музыку. Праўда, да матыву ў аўтара былі прэтэнзіі. Ён лічыў, што мелодыя не атрымаўся. Але пасля прэзентацыі песні здымачнай групе матыў нечакана быў ухвалены.
Затым Альфрэд Шнітке зрабіў аркестравую аранжыроўку кампазіцыі, ператварыўшы яе ў марш. І хоць у тытрах варта Альфрэд Шнітке, сам аранжыроўшчык быў незадаволены такім рашэннем. Пазней музыкант настойваў на аўтарстве Булата Акуджавы.
пробы
На кастынгу Яўген Лявонаў быў зацверджаны адразу. Да таго выканаўцы ведалі як камедыйнага акцёра, а за плячыма артыста ўжо былі такія стужкі, як «Паласаты рэйс» і «Зігзаг поспеху». «Беларускі вакзал» стаў першым ваенным фільмам у спісе работ артыста. На ролю выведніка Прыходзька прэтэндаваў таксама Мікалай Рыбнікаў, але пробы былі «для парадку».Сапёра Харламава сыграў Аляксей Глазырына. Да таго часу акцёр зарэкамендаваў сябе як чалавек, які можа сарвацца падчас здымак. У кастынгу ўдзельнічалі таксама Міхаіл Ульянаў і Эльдар Разанаў, але Смірноў спыніўся на Глазырына.
У ролі бухгалтара Дубінскага гледачы ўбачылі Анатоля Папанова. Удзел «Лёліка» у фільме, прысвечаным франтавікам, выклікала здзіўленне. Меркавалася, што былога радыста згуляе Інакенцій Смактуноўскі або Мікалай Грынько.
Цікавыя факты пра фільм «Беларускі вакзал» варта дапоўніць і такім момантам: пазней Анатоль Дзмітрыевіч прызнаваўся, што дзякуючы здымкам у ваенных праектах здолеў перадаць пачуццё братэрства на экране.
А журналіста Кірушына хацелі згуляць Леанід Кулагін, Армэн Джыгарханян, Віталь Даронін. Але рэжысёр спыніўся на Усевалада Сафонава.
Больш за ўсё клопатаў даставіла ролю франтавой медсёстры Раі. На пробы запрасілі Ию Саввину, але выканаўца выглядала непераканаўча на фоне калегаў. Тады зорка прапанавала паспрабаваць Ніну Ургант. На ролю таксама прэтэндавала Іна Макарава.
без слёз
Цікавыя факты пра фільм «Беларускі вакзал» будуць няпоўнымі, калі змаўчаць пра тое, што ў акторкі Ніны Ургант было сваё бачанне фіналу карціны. Ёй здавалася, што Рая павінна спяваць нешта з рэпертуару Клаўдзіі Шульжэнка. «У мяне" Сіняя хустачка "добра атрымліваецца», - прапанавала тады артыстка.
Рэжысёру прыйшлося адстойваць сваю пазіцыю. Падчас рэпетыцый, як здавалася Ніне Андрэеўне, песьня не ішла. Каб паглядзець, не злуюцца партнёры па кадры, актрыса падняла вочы і ўбачыла, што мужчыны таксама плачуць.
Тады Смірноў папрасіў акторку стрымаць слёзы. «Няхай мужчыны плачуць ... Гэта страшней», - сказаў пастаноўшчык. Толькі ў адным дублі выканаўца змагла ўтрымацца. Ён і ўвайшоў у фільм.
сімвалічнасць
Маладому пакаленню цяжка зразумець сэнс назвы кінакарціны. На справе яно было сімвалічна. На Беларускі вакзал вярталіся з Перамогай. Там сябры-аднапалчане і рассталіся ўлетку 1945 года, каб пайсці сваёй дарогай. Згадка пра вакзале гучыць толькі раз, бліжэй да фіналу.успаміны
Стваральнікі не разлічвалі, што ў праекта апынецца такая доўгая жыццё, а цікавасць гледачоў не згасне і ў новым стагоддзі. Зоркай фільма апынулася Ніна Ургант. Яўген Лявонаў адзначыў пазней поспех выканаўцы галоўнай ролі, жартам сказаўшы, што ў фільме ўсё - зоркі, але Ургант зацямніла астатніх.
Пазней «медсястра Раю» не раз сутыкалася з прызнаннем і павагай ад франтавікоў, хоць ваенныя гады прыйшліся на дзяцінства знакамітасці.
Самым яркім успамінам стаў творчы вечар у зале "Кастрычніцкі", калі падчас выканання песні «Дзесяты наш дэсантны батальён» з апошніх шэрагаў ўстаў чалавек на пратэзах і пайшоў праз глядзельныя шэрагі з воклічам «Сястрычка мая!». А затым падняўся на сцэну, зваліўся ў ногі акторцы і заплакаў.
У цікавыя факты пра фільм «Беларускі вакзал» можна аднесці і тое, што пасля Ніна Ургант кожны раз ўспамінала гэты выпадак з жыцця і адчувала хваляванне, калі выконвала легендарную песню.
«Я проста згуляла іх лёсы на экране. І яны прынялі мяне ў свае шэрагі », - казала пазней Ніна Мікалаеўна.