біяграфія
Леанід каюрам - савецкі акцёр, святар. У часы тэатральнай дзейнасці працаваў пад пачаткам Анатоля Эфроса, Алега Яфрэмава, Рамана Вікцюка. Рашэнне сысці з прафесіі кардынальным чынам паўплывала на біяграфію і кар'еру артыста.Дзяцінства і юнацтва
Леанід Юр'евіч каюры нарадзіўся 8 лістапада 1956 году ў сям'і саратаўскага акцёра Юрыя Каюрова і яго жонкі Валянціны, лекара-стаматолага. Першыя 12 гадоў хлопчык жыў у родным горадзе, выхоўваўся бабуляй, а ў выніку кар'ернага росту бацькі разам з бацькамі апынуўся ў Маскве.
У сталіцы Лёня вучыўся ў звычайнай школе на праспекце Вярнадскага, як і ўсе аднагодкі, захапляўся музыкай "Бітлз" і нават не думаў пра сцэну. Па расказах мужчыны, сам бы ён не адважыўся паступаць у тэатральны, ды яшчэ і ў ВГIК, на курс да Барыса Бабочкину. Але бацька, як аказалася, прымеціў ў сыне здольнасці і настаяў на акцёрскім факультэце.
З татам у Каюрова дагэтуль добрыя адносіны, хоць у момант сыходу з прафесіі ён часта сварыўся з роднымі - тым было складана прыняць змены ў жыцці адзінага дзіцяці. Мама памерла ў 2005 годзе.
Асабістае жыццё
Са сваёй першай і адзінай жонкай Ірынай Корытниковой малады чалавек пазнаёміўся падчас службы ў Тэатры Савецкай арміі. Дзяўчына скончыла сярэднюю школу з тэатральным ухілам, эстрадна-цыркавое вучылішча і таксама была актрысай. Як і муж, артыстка гуляла ў кіно, агучвала іншых выканаўцаў за кадрам і нават спявала. Тым не менш кар'еру ў мастацтве яна так і не зрабіла.У канцы 90-х у Ірыны пачаліся праблемы са здароўем: хварэла спіна, парушылася каардынацыя, паўсталі складанасці з вачыма. З-за непрытомнасцяў і агульнага стану яна страціла працу ў хоры. Хвароба доўга не маглі распазнаць, але ў выніку лекары прыйшлі да высновы, што гэта рассеяны склероз - хвароба, які не лечыцца. За жанчынай доўга заляцаліся яе маці, муж, спецыялісты хоспіса. У 2017 годзе яна памерла. Дзяцей у сям'і не было.
Тэатр і фільмы
Фільмаграфія маладога акцёра пачатку папаўняцца з другога курса: яго дэбют адбыўся ў фільме «Непаўналетнія», хоць тыпаж Гогаля ў сцэнары быў зусім іншы. Але Сяргей Апполинариевич Герасімаў, які прысутнічаў на спробах, настаяў менавіта на кандыдатуры Лёні. Рэжысёр апынуўся мае рацыю - карціна выклікала вялікую цікавасць у гледачоў і стала лідэрам пракату.
Спадабалася публіцы і стужка «Апошні шанц», дзе Каюрову таксама дастаўся вобраз крымінальнага элемента. Бацькі, асабліва мама, з цяжкасцю верылі ў поспех сына - ім здавалася, што прызнанне да акцёра прыходзіць не ў маладосці, а значна пазней.
Тым дзіўней для сям'і стала пахвала, якую юнак атрымаў за дыпломны праект «Звычайны цуд». Высокую ацэнку яго гульні (роля міністра-адміністратара) дала Эліна Авраамовна Быстрыцкая, якая ўваходзіла ў прыёмную камісію ВНУ.
На апошніх курсах маладыя акцёры выступалі ў сталічных тэатрах. Каюрова тады запрасілі ў «Ленком», дзе ён і працаваў да прызыву ў войска. Службу мужчына праходзіў у Тэатры Савецкай арміі: удзельнічаў у спектаклях і быў дапаможнікам. На гэты ж час прыйшліся яго здымкі ў фільмах "Сьледзтва вядуць знаўцы. Да трэцяга стрэлу »(роля Віктара Лабазникова) і« Мая Анфіса ».
Пасля дэмабілізацыі артыст перайшоў на працу ў МХАТ і гуляў у спектаклях, але яму вельмі цяжка даваўся жанр сацрэалізму. Дарэчы, у гэтым плане Леанід працягнуў своеасаблівую сямейную традыцыю - яго бацька стаў вядомы гледачам у ролі Леніна, а Каюрову-малодшаму ў тэатры даверылі гуляць маладога Уладзіміра Ульянава.
Да 1985 му артыст канчаткова зразумеў, што яму цяжка бясконца лицедействовать і адлюстроўваць тое, да чаго не ляжыць душа. Свой шлях акцёр бачыў у служэнні богу, таму вырашыў пакінуць сцэну і паступіць у духоўную семінарыю.
святар
У царкву Лёня трапіў выпадкова, яшчэ хлопчыкам. Па словах акцёра, тады яго ўразіла незвычайная атмасфера, якая панавала ў Саратаўскім храме.Ужо ў Маскве яму ў рукі трапіла Біблія і зрабіла настолькі глыбокае ўражанне, што юнак паспяшаўся падзяліцца ім з аднакласнікамі. Тады паводзіны вучня выклікала вялікі перапалох у педагагічным калектыве, але ніякіх карных мер за распаўсюд царкоўнага слова не было.
Ў дарослым узросце каюрам прыйшоў у храм ўслед за жонкай - тая спявала ў царкоўным хоры. З'явіліся новыя знаёмыя з асяродзьдзя святароў, і Леанід прайшоў абрад хрышчэння.
У 1989 году былому артысту, рускай па нацыянальнасці, нарэшце ўдалося паступіць у Маскоўскую духоўную семінарыю - раней масквічоў з вышэйшай адукацыяй сюды не дапускалі. Правучыўшыся 2 гады, Леанід Юр'евіч атрымаў сан і пачаў служыць дыяканам у Антыёхіі падворак, затым у царкве Малога ушэсця. Жонка Ірына з задавальненнем прыняла на сябе ролю матухны.
Леанід каюрам зараз
Цяпер Леанід Юр'евіч працягвае служыць у царкве - на восень 2020 гады ён протадыякан ў храме Архангела Міхаіла. Яго асабістае жыццё прысвечана пажылому бацьку, клопат пра які займае ўвесь вольны час.
Каюры ні разу не пашкадаваў, што пакінуў сцэну, і не думаў аб вяртанні назад. Айцец Леанід не адмаўляецца дзяліцца ўспамінамі і старымі фота з прэсай і прымае запрашэння на тэлебачанне. Двойчы быў на праграме «Хай гавораць» у Андрэя Малахава.
фільмаграфія
- 1976 - «Непаўналетнія»
- 1978 - «Апошні шанц»
- 1979 г. - «Мая Анфіса»
- 1979 г. - «Маленькія трагедыі»
- 1981 - «Вакансія»
- 1983 - «Тэрмін даўнасці»
- 1983 - «Пяць размоў з сынам»
- 1984 - «Знак Саламандры»
- 1985 - «Выпадак з палкоўнікам Дарвінам»
- 1985 - «Набат на досвітку»
- 1986 - «Шлях»