біяграфія
Віктар Вяржбіцкі - персона вядомая. Аднак акцёр аддае перавагу ўзбуджаць творчы цікавасць і казаць аб ролях, а не трапляць у сітуацыі, калі паказваюць пальцам, бо прыхільнікі і прыхільнікі - гэта два розныя паняцці.
Першыя «ўспрымаюць цябе ідалам, асацыююць з персанажам і пакланяюцца». А другія станоўча ставяцца як раз да чалавека, а не да кінагерой, і ня турбуюць аўру.
Дзяцінства і юнацтва
Віктар Аляксандравіч Вяржбіцкі нарадзіўся ў гарачым Ташкенце ў канцы верасня 1959 гады. Прозвішча Вяржбіцкі - спадчына ад прадзеда, паляка па нацыянальнасці, карэннага жыхара Кракава. Сям'я Віктара не была асабліва блізкая да акцёрскай прафесіі. Хто бацька хлопчыка - гісторыя замоўчвае. Віктар ніколі пра яго не гаворыць і не ўзгадвае. Мама працавала медыцынскай сястрой, таму знікала на працы суткамі.
Віця заставаўся з бабуляй. Уласна, яна яго і выхавала, так як большую частку часу ўнук праводзіў з ёй, у тым ліку - на бабулінай працы. Жанчына працавала касцюмерка ў тэатры, так што паняцце «пах кулісаў" Віктару Вяржбіцкі было знаёма не па чутках.
Таму пасля заканчэння школы Вяржбіцкі без лішніх роздумаў аднёс дакументы ў тэатральны інстытут роднага Ташкента. Абраў сярод іншых факультэтаў сцэнаграфічная. Там жа сустрэўся і на ўсё жыццё пасябраваў з будучым мэтрам рэжысуры Цімурам Бекмамбетовым. У маладосці Вяржбіцкі нават не здагадваўся, што менавіта Цімур акажа ў хуткім будучыні вырашальны ўплыў на яго жыццё.
Тэатр і фільмы
Скончыўшы вучыцца ў тэатральным, Вяржбіцкі ўладкоўваецца на працу ў мясцовы тэатр драмы. Тут, на сцэне Ташкенцкага тэатра, і пачалася творчая біяграфія Віктара Вяржбіцкі.
Некалькі гадоў службы дапамаглі тэарэтычную базу, атрыманую ў ВНУ, праверыць на практыцы. Вяржбіцкі з зачараваннем гуляе ў пастаноўках «Чайка» і «Калігула», «Зойкина кватэра» і «Палёт над гняздом зязюлі», «Святыя пачвары» і «Дарагая Алена Сяргееўна». Артыстычнае майстэрства адточваецца і ззяе новымі гранямі і кветкамі.
1994 год стаў для Віктара Вяржбіцкі пераломным. У гэты перыяд на гарызонце артыста з'яўляецца ташкенцкі сябар і аднакурснік Цімур Бекмамбетаў. Цяпер ён вядомы і вельмі папулярны. Задзейнічаўшы Вяржбіцкі ў карціне «Пешаварскій вальс», Бекмамбетаў па-сапраўднаму адкрывае артыста для кіно. У гэты ж час акцёр сыграў у рэкламе банка «Імперыял», дзе ўпершыню з'явіўся ў ролі Мікалая I. Увасабленне акцёра пасля палюбілася як гледачам, так і рэжысёрам.
У тэатральнай сферы на таленавітага акцёра ўсё больш пачалі спыняць погляд знакамітыя рэжысёры, у тым ліку і сталічныя. Прапановы паступалі Віктару Вяржбіцкі неаднаразова. Але ён, нібы апраўдваючы знак задыяку - Дзева, пад якім нарадзіўся, пралічваў рызыкі і ўважліва назіраў, чагосьці чакаў. І дачакаўся. Гэта аказалася тое прапанова, ад якога артыст не змог адмовіцца. Віктара запрасілі на працу ў Новы драмтэатр, якім кіраваў Барыс Львоў-Анохін.
У канцы 1996-га ташкенцкі акцёр канчаткова пераехаў у Маскву. У драмтэатры яму прапануюцца прыкметныя і складаныя ролі, з якімі Вяржбіцкі спраўляецца бліскуча. «Рэванш каралевы», «Журдэн», «Асамблея» - спіс пастановак, у якіх з'явіўся Віктар Аляксандравіч, вялікі.
Праз 2 гады артыст пераходзіць у іншы тэатр, якім кіраваў легендарны Аляксандр Калягін. Аўра гэтага тэатра, яго цудоўны калектыў і асоба кіраўніка даўно зацікавілі Вяржбіцкі. Таму пераход адбыўся без лішніх роздумаў.
Спачатку ў калягинском «Et cetera» артысту і напраўду было вельмі камфортна. Творчая атмасфера, добрая рэжысура і цікавыя ролі натхняюць Вяржбіцкі. Але якім жа аказалася яго здзіўленне, калі ў 2005-м Калягін вывеў акцёра з трупы. Тлумачэнне і здзівіла, і збянтэжыла Віктара.
Фармулёўка была такой: артыст занадта шмат часу надае кінематографу. Вяржбіцкі і напраўду шмат здымаецца і становіцца ўсё больш запатрабаваным у кіно. Але ў блізкіх да тэатральнага закуліссі крыніцах называецца іншая прычына: мастацкі кіраўнік не любіць "зорак" у сваёй вотчыне і рупліва назірае за славай артыстаў трупы.
Прэтэнзіі рэжысёра мелі пад сабой падставы. Прапановы зняцца ў фільмах і серыялах паступалі да Віктару Аляксандравічу рэгулярна. Ён гуляў у папулярных гістарычных карцінах «Бедная Насця» і «Адна ноч кахання», з'явіўшыся ў абодвух у сталай яго фірмовай ролі Мікалая Першага. Вяржбіцкі даведваліся на вуліцы.
З гэтых часоў Віктар Вяржбіцкі гуляе ў спектаклях тэатра Калягіна толькі як запрошаны артыст. Як пастаянны акцёр Вяржбіцкі служыць у сталічным драмтэатры імя Пушкіна, дзе ён па-ранейшаму папулярны і запатрабаваны, супрацоўнічае са «Школай сучаснай п'есы», «Ленкоме», МХТ імя Чэхава. У інтэрв'ю Віктар прызнаўся, што недалюбліваў антрэпрызу, таму што ў Расеі слабыя традыцыі ў гэтым кірунку. Але меркаванне памянялася, калі ён прыняў запрашэнне «Незалежнага тэатральнага праекта" і пераканаўся, што там ставяць далёка не «лёгкія камедыйныя штучкі без мастацкага зместу».
Вяржбіцкі сыграў у пастаноўцы "Ladies Night. Толькі для жанчын", першым на расійскай сцэне спектаклі-стрыптыз катэгорыі 18+. Акцёру, на шчасце, не прыйшлося распранацца, інакш Віктар адназначна адмовіўся б ад праекту.
Плённае супрацоўніцтва з Бекмамбетовым працягнулася для Вяржбіцкі ў фільмах «Гладиатрикс», «дзённы» і «Начным дазоры».
Апошнія стужкі - гэта сапраўдны прарыў да славы. Адразу пасля прэм'еры Віктара Аляксандравіча чакаў неверагодны рост вядомасці і глядацкай любові. Таленавітую гульню артыста высока ацаніў нават аўтар першакрыніцы «Дазораў» Сяргей Лук'яненка, заўважыўшы пры гэтым, што экранны вобраз хоць і нашмат адрозніваецца ад кніжнага, але артысту атрымоўваецца не сапсаваць яго. У гэтай карціне разам з Вяржбіцкі гуляюць прызнаныя зоркі кінематографа Уладзімір Меньшов, Канстанцін Хабенскі, Марыя Парошына, Жанна Фрыске.
Наступныя карціны прынеслі Віктару Вяржбіцкі яшчэ больш папулярнасці і пазнавальнасці. Самыя прыкметныя з іх - «Адмиралъ», «Прымадонна», «Ваўчыца». Асобным радком згадваецца яго праца ў стужцы «Турэцкі гамбіт». Яшчэ шэраг адмоўных персанажаў Віктара - прагны бізнэсмэн Купцоў з «Чорнай маланкі», адвакат з кіберпанку «На гульні».
Так склалася, што фільмаграфію акцёра пераважна складаюць карціны, у якіх яго героі не выклікаюць сімпатыю. Нават камедыя «Наша Russia: Яйкі лёсу» пачынаецца з таго, што ключавы персанаж пазабіваў сваякоў, каб тыя не раскрылі яго таямніцу. Вяржбіцкі жартаваў, што пасля вобразаў нягоднікаў згуляць добрага Дзядулю Мароза ўжо не атрымаецца - глядач не паверыць. Але калі такі выбар рэжысёра, так таму і быць, хоць хочацца і разнастайнасці.
Мару аб разнастайнасці выканалі стваральнікі камедыі «Ёлкі», у якой як раз крыўдзяць героя Вяржбіцкі, пермскага дэпутата Вараб'ёва. У працягу фільма «Ёлкі-2» народны выбраннік ператвараецца ці ледзь не ў чараўніка і вылучае верталёт, каб злучыць сэрца персанажаў Ірыны Алфёравай і Аляксея Пятрэнка. Адмовіцца ад «елак 1914» Віктар, у якога тэатр ўсё ж на першым месцы, не мог:
«Усё, што звязана з касцюмам, часам, эпохай, грымам, мне вельмі цікава».Продак ў дэпутата атрымаўся годны - граф.
Акцёр вярнуўся да злавеснага амплуа ў дэтэктыве «Інквізітар» і фантастычнай стужцы «Мафія: Гульня на выжыванне». У серыяле Юрыя Мароза Віктар сыграў серыйнага маньяка, распраўляцца з ахвярамі накшталт сярэдневяковага ката. У баявіку Сарика Андреасян артыст паўстаў у вобразе аўтара жорсткага забавы, падчас якога людзі трапляюць у справакаваныя асабістымі фобіямі сітуацыі, у выніку чаго і гінуць.
У скарбонку заслуг артыста лепту ўнеслі праца тэлевядучым займальнай праграмы «Містычныя гісторыі з Віктарам Вяржбіцкі» на канале ТБ-3 і ток-шоу "рассудзяць людзі".
У тэлегульні «Форт Боярд» акцёр выступаў у вобразе старца, які жыве ў вежы і раздавалага падказкі гульцам шоў за правільны адказ на загадку. Французская здымачная група канала Antenne 2, які прыдумаў гульню, лічыла расійскага артыста самым выбітным персанажам за ўсю гісторыю перадачы.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Віктара Вяржбіцкі таямнічая, як і сам артыст. Ва ўсякім разе, сам ён вельмі мала гаворыць на гэтую тэму, а таму арэол нейкай закрытасці надае актору яшчэ больш шарму. Хадзілі чуткі пра сваяцтва Віктара з актрысай Таццянай Арловай. На фота ў калегаў, магчыма, і праглядаецца некаторае падабенства, але ніякага пацверджання роднасных сувязяў у афіцыйных крыніцах няма.
Першая жонка Вяржбіцкі з дзіцем жывуць у Ізраілі. Артыст хоць і развёўся, але падтрымлівае з былой жонкай і сынам сваяцкія адносіны і нават гасцюе ў іх.
Зараз, паводле інфармацыі шэрагу сайтаў, Вяржбіцкі жанаты другім шлюбам, але імя жонкі артыста ніхто не ведае. Вядома, што яна былая артыстка, але ўжо даўно сышла ў бізнэс. Па словах акцёра, жонка - не дарадца ў выбары роляў, але ў пытаннях грошай і ганарараў ёй няма роўных. Таксама невядома, ці ёсць у Віктара яшчэ дзеці.
Які вырас у Сярэдняй Азіі, Вяржбіцкі - прыхільнік ўсходняй кухні. Калі не заняты на здымках або ў тэатры, аддае перавагу пасіўны, хатні адпачынак перад тэлевізарам або за чытаннем рускай класікі. Нежаданне ўдзельнічаць у свецкіх тусоўках Віктар лічыць асабістым недахопам. Акцёр разумее, што прафесія-то публічная, і сам сябе лае, калі адмаўляецца з'яўляцца на прэзентацыях або фестывалях.
«Можа, гэта лянота, можа, гэта прысутнасць на людзях, гэта нейкая праца. Я не магу пабыць самім сабой і адключыцца. Гэта зноў даводзіцца працаваць, а часам маеш зносіны з крывадушнасцю. Таму не вельмі гэтага хочацца ».Віктар Вяржбіцкі зараз
У 2018 годзе Віктар Вяржбіцкі зняўся ў дэбютнай рэжысёрскай карціне Данілы Казлоўскага «Трэнер». Акцёр выканаў ролю мэра правінцыйнага гарадка, куды прыязджае герой Казлоўскага, футбаліст, пасля дыскваліфікацыі. Ўчорашні член нацыянальнай зборнай марыць вывесці ў лідэры мясцовую футбольную каманду. Але кіраўнік горада не жадае марнаваць грошы на бесперспектыўных, з яго пункту гледжання, гульцоў.
Увосень таго ж года на першым расійскім фестывалі тэлесерыялаў прадстаўлены праект «Міністэрства», у якім Вяржбіцкі атрымаў ролю шэрага кардынала, ўладара лёсаў. Фільм, напалову сатырычны, напалову - драма, распавядае пра двух сяброў - намесніках міністра будаўніцтва ў выкананні Івана Аганесян і Кірыла Сафонава, аб іх асабістых праблемах і службовых адносінах, у якіх знайшлося месца карупцыі.
У форму тэлефільма ўбрана тэатральная пастаноўка «Іваноў» па класічнай п'есы Антона Чэхава, ажыццёўленая на сцэне «Тэатра Нацый». Спектакль атрымаў 7 намінацый на «Залатую маску», галоўныя ролі згулялі Чулпан Хаматова, Лізавета Баярская і Яўген Міронаў. Віктар паўстаў у вобразе дзядзькі галоўнага героя, мучыцца ад тугі былога графа Шабельского.
У 2019 годзе чакаецца выхад экранізацыі рамана Віктара Пялевіна «Ампір V». Галоўную ролю ў фэнтэзійнай карціне атрымаў Павел Табакоў. У цэнтры сюжэту - малады чалавек, які стаў вампірам і які вывучае мудрасьці законаў, якія кіруюць гэтай супольнасцю. Сродкі на здымкі прадзюсары збіраюць на криптобирже ЕХМО, распаўсюджваючы токены bablos. Віктар Вяржбіцкі, нароўні з Верай Алентовой, рэперам Оксимироном і Уладзімірам Далінская, выконвае ролю дасведчанага крывапіўцы.
фільмаграфія
- 1998 года - «Сібірскі цырульнік»
- 2000 - «Прыпынак па патрабаванні»
- 2003 - «Таямніцы палацавых пераваротаў. Расія, стагоддзе XVIII »
- 2004 г. - «Бедная Насця»
- 2004 г. - «Начны дазор»
- 2005 - «Згуба імперыі»
- 2005 - «Дзённы дазор»
- 2007 - «12»
- 2008 - «Адмиралъ»
- 2009 г. - «На гульні»
- 2009 г. - «Чорная маланка»
- 2010 - «Яраслаў. Тысячу гадоў таму »
- 2012 - «Шпіён»
- 2014 - «Інквізітар»
- 2015 - «Мафія: Гульня на выжыванне»
- 2018 - «Трэнер»
- 2019 - «Ампір V»