біяграфія
Сяргей Дрейден не хацеў служыць аднаму тэатру, аддаваў перавагу монаспектаклі і рэдка здымаўся ў кіно. А творчы шлях акцёра ўяўляе сабой бесперапынную змену роляў. Прычым гаворка ідзе не толькі аб сцэне, але і аб рэальным жыцці.Дзяцінства і юнацтва
З'яўленне на свет будучага акцёра прыйшлося на цяжкі ваенны час. Бацькі Сяргея, актрыса Зінаіда Іванаўна і тэатразнаўца Сымон Давідовіч, вымушаныя былі эвакуявацца з блакаднага Ленінграда, пераехаўшы ў Новасібірск.
Сын нарадзіўся 14 верасня 1941 гады, ледзь не адразу пасля сходу з цягніка. У інтэрв'ю Дрейден дзяліўся - у маці не было малака. Выкарміла яго Ірына Ўсеваладаўна Мейрхольд, у якой на той час была аднагадовая дачка.
У 1944 годзе Сярожа разам з бацькамі з'ехаў у сталіцу, пасяліўшыся на Цвярскім бульвары. А праз 4 гады сям'я вярнулася ў Ленінград. І хоць у ваенны перыяд жыццё нельга было назваць лёгкай, тады ж пачаліся сапраўдныя цяжкасці.
Сымон Давідовіч быў прызнаны ворагам народа і арыштаваны. З 1949 па 1954 год мужчына знаходзіўся ў зняволенні. У дзяцінстве Сяргей не ведаў праўды - доўгі час ад хлопчыка хавалі гэты факт, кажучы, што бацька ў працяглай камандзіроўцы.
З ранніх гадоў будучы акцёр любіў слухаць радыёспектаклі. Хутка запамінаў тэкст твора, а затым разыгрываў сцэнкі перад маці. Яшчэ адным захапленні Дрейдена стала маляванне, таму спадчынніка аддалі ў мастацкую школу.
Што тычыцца сярэдняй адукацыі, першы клас ён адвучыўся ў нямецкай групе на хаце. Затым хлопчыка перавялі ў школу № 203. Але ўжо праз 10 хвілін урока вучань падняўся, сабраў партфель і выйшаў з кабінета са словамі «Мне дадому трэба!». Гэта падзея разам з цэтлікам сына ворага народа паўплывала на выключэнні падлетка з піянераў.
Зінаіда Донцова вымушана была адна выхоўваць сына. Жанчына шмат працавала - а ад прадпрыемстваў спадчынніку выдаваліся пуцёўкі ў лагеры. Гэтыя паездкі былі сталымі - пакуль маці гастралявала, хлопчык ездзіў па арганізацыях дзіцячага адпачынку.
Бацькі пасля развяліся. Але калі Сымон Давідовіч вызваліўся, то стараўся ўдзельнічаць у жыцці сына. Падчас школьных канікул наведваў спадчынніка, вадзіў яго ў Дом кіно і на спектаклі. Пасля пазнаёміў дзіцяці з кінааператараў Віктарам Тимковским, які з задавальненнем займаўся з хлопчыкам у сваёй фотастудыі.
Скончыўшы школу, Сяргей планаваў адвучыцца на аператара ў Вгiке. Каб паступіць у сталічную ВНУ, патрабавалася вытворчая практыка. Таму па пратэкцыі бацькі абітурыент адправіўся на працу ў «Ленфільм» у ролі такелажніка. Аднак у ВГIК малады чалавек так і не паступіў.
Аднойчы ў родным горадзе падчас прагулкі сустрэў сяброў з Тэатральнага інстытута. Тыя пачалі ўгаворваць таварыша вучыцца разам з імі. У выніку Дрейден скончыў курс Таццяны Сойниковой ў ЛГИТМиК.
Па ўласным прызнанні, вучыўся ён «так сабе». Але калі гаворка пачынала ісці аб адлічэнні, выдаваў які-небудзь выдатны эцюд. І выкладчыкі зноў давалі студэнту яшчэ адзін шанец на рэабілітацыю. Атрымаўшы дыплом, малады чалавек зрабіў першыя крокі ў прафесійнай біяграфіі ў Ленінградскім тэатры пад кіраўніцтвам Аркадзя Ісаакавіча Райкіна.
Тэатр і фільмы
У маладосці артыст спрабаваў сябе не толькі на сцэне, ён працаваў начным шафёрам, дызайнерам, друкаром. У паслужным спісе быў нават перыяд, калі Сяргей быў задзейнічаны ў геалагічных партыях, ад'язджаў на доўгі час ад сям'і, каб забяспечыць дзяцей.
Да службе ў тэатры Дрейден ставіўся філасофску. Ня спрабаваў выявіць у кар'еры лепшыя або горшыя ролі. Кожны спектакль быў па-свойму важны для станаўлення. І, азіраючыся назад, акцёр разумеў - дзякуючы чарадзе паспяховых і не зусім удалых праектаў, яго траекторыя руху склалася менавіта так.
Таксама Сяргей Сімановіч лічыў, што самыя прынцыповыя ролі былі згуляныя ім у перыяд 80-х гадоў. Да гэтага моманту служэнне ў тэатры давала важкі прафесійны вопыт. А самым запамінальным спектаклем называе і сёння «нямую сцэну» па «рэвізор». У ім ураджэнцу Новасібірска спатрэбіліся ўсе яго захапленні - фарс, пантаміма і нават нейкая патрэба ў адзіноце. Бо ён сам выканаў усіх персанажаў твора. Пасля з гэтым праектам артыст выходзіў на сцэну на працягу 8 гадоў.
Дэбют у кіно выпускніка ЛГИТМиК адбыўся ў фільме «Асцярожна, бабуля!». Ён упершыню прымерыў вобраз галоўнага персанажа ў драме рэжысёра Міхаіла багіня «Аб каханні». Яшчэ адзін важны праект у фільмаграфіі акцёра - «Фантан», дзе той таксама выканаў галоўную ролю - Пятра Лагуціна. Калегамі на здымачнай пляцоўцы ў сатырычнай камедыі Юрыя Мамчына выступілі Віктар Міхайлаў, Ніна Усатова, Асанкул Куттубаев, Жанна Керимтаева.
Папулярнасць жа Дрейдену прынесла карціна гэтага ж рэжысёра - «Акно ў Парыж», у якой той прымерыў вобраз настаўніка музыкі Чыжова Мікалая Мікалаевіча. Пасля гэтай кінастужкі Сяргей Сімановіч стаў часта з'яўляцца на экранах. Сярод самых вядомых прац - «Вар'ятка дапамогу», «Шматкроп'е», «Тэрміновы фрахт», «Рускі каўчэг». Апошняя, дарэчы, стала прадметам інтэрв'ю ў перадачы «Ещенепознер».
жывапіс
Акрамя тэатра і кіно захапленне маляваннем трансфармавалася ў карысную звычку. Зараз імя Дрейдена ў якасці мастака вядома ў шырокіх колах. У 2011 годзе ў гонар 70-гадовага юбілею артыста была арганізавана выстава яго карцін у галерэі «Барэй».Цікава, што гэты чалавек мэтанакіравана не спрабаваў займацца мастацтвам. Часта садзіўся за творчасць спантанна, а яго працы рабіліся на падручным матэрыяле, аж да пакавальнага кардону. Збеглыя карцінкі зацікавілі прыхільнікаў - было ў іх нешта нерэалістычным, відаць была зменьваецца фантазія мастака.
Нярэдка Дрейден браў у рукі фарбы або аловак у перапынках паміж рэпетыцыямі спектакляў. Асаблівае месца ў яго жывапісу занялі аўтапартрэты. Малюючы сябе, акцёр як бы вывучаў пластычнасць уласнай фактуры. Гэтакая мастацкая споведзь мужчыны для прыхільнікаў мае не меншую каштоўнасць, чым яго творчая біяграфія.
Асабістае жыццё
Сяргей Сімановіч паспеў чатыры разы прымерыць ролю жаніха. Дарэчы, ніколі не бачыў нічога кепскага ў тым, што не пражыў жыццё з адной жанчынай. Так склалася - і сёння акцёр шчаслівы ў шлюбе з Панамарэнка Таццянай Рыгораўнай.
Ад першай жонкі нарадзілася дачка Кацярына. Ва ўзросце 25 гадоў выпускнік навучальнай установы ЛГИТМиК другі раз пайшоў пад вянок. На гэты раз шлюб аказаўся больш моцным - доўжыўся 15 гадоў. З другой жонкай Дрейден спарадзіў дваіх дзяцей - Касьяна і Лізавету.
Ала Сакалова, трэцяя выбранніца тэатрала, працавала драматургам. Вынікам гэтай гісторыі кахання стаў не толькі сын Мікалай, але і сумеснае творчасць, якое выказалася ў арганізацыі Майстэрні драматурга і акцёра пры ВОТМ.
Асабістае жыццё шматдзетнага бацькі не пакрытая тайнай. Аднак сам Сяргей Сімановіч не мілуе сацыяльныя сеткі, пакінуўшы для прыхільнікаў не так шмат фота з сямейнага архіва.
Сяргей Дрейден зараз
Фільм «Блакадная дзённік», у якім Дрейден выканаў галоўную ролю, першапачаткова павінен быў выйсці на вялікія экраны 27 студзеня 2021 года. Аднак рэжысёр Андрэй Зайцаў вырашыў пачакаць з прэм'ерай, каб як мага больш людзей азнаёміліся з карцінай. У сувязі з пандэміяй коронавирусной інфекцыі старт пракату прызначылі на памятную дату 8 верасня. Сюжэт пра першае зімы ў блакадным Ленінградзе атрымаў прэмію «Залаты арол».Галоўная тэма фільма была завязана не толькі на дэманстрацыі страшнага перыяду ў гісторыі. На першы план выйшлі эмоцыі. Андрэй Зайцаў адразу вырашыў, што бацькам галоўнай гераіні, якая памірае ад голаду, хоча бачыць Сяргея Сымонавіча. Адмовы не было, і без таго знамянальная фільмаграфія акцёра папоўнілася чарговым шэдэўрам.
фільмаграфія
- 1970 г. - «Пра каханне»
- 1975 - «Паветраплавальнік»
- 1988 г. - «Фантан»
- 1990 - «Танк" Клім Варашылаў-2 "»
- 1992 - «Гуляем Брэхта, або Кар'ера Артура Уи»
- 1993 - «Акно ў Парыж»
- 1993 - «Сябар вайны»
- 2007 - «Антаніна павярнулася»
- 2008 - «Нямая сцэна»
- 2009 г. - «Вар'ятка дапамогу»
- 2009 г. - «Тарас Бульба»
- 2019 - «Ван Гогі»
- 2019 - «Чарнобыль. Зона адчужэння. фінал »
- 2020 працэнта - «Блакадная дзённік»
- 2021 - «Акцёр»