біяграфія
Анатоль Лебедзь, які атрымаў мянушку Рускі Рэмба, быў жывым знакам паветрана-дэсантных войскаў. Баявы шлях афіцэра прадстаўлены удзелам у некалькіх ваенных канфліктах і атрыманнем шэрагу баявых узнагарод. А неверагодная сіла духу і мужнасць гвардыі падпалкоўніка вартыя ўшанавання ў памяці краіны.Дзяцінства і юнацтва
Будучы герой Расіі нарадзіўся ў Эстоніі ў Вальку 10 мая 1963 года. Прыкладам для хлопчыка быў яго бацька, франтавік, які прайшоў Вялікую Айчынную вайну і які ўдзельнічаў у Сталінградскай бітве. Адна з гісторый з бацькоў асабліва паўплывала на Анатоля, трансфармаваўшыся ў жыццёвы дэвіз - «Змагацца да канца».
Вячаслаў Андрэевіч, будучы разведчыкам марпеха, біўся ўрукапашную з немцам, які апынуўся баксёрам. Кожны раз праціўнік адпраўляў бацькі Лебедзя ў накдаўн, але той усё роўна ўставаў і ў выніку голымі рукамі задушыў фашыста.
У сям'і акрамя Анатоля выхоўвалася яшчэ двое сыноў. Абодва - Аляксандр і Андрэй - пасля пайшлі па слядах бацькі, паступіўшы ў мореходное вучэльня. Ён жа яшчэ ў дзяцінстве захварэў небам і ў падлеткавым узросце пачаў займацца парашутным спортам. У выніку да паўналецця малады чалавек здзейсніў тры сотні скачкоў.
Пасля заканчэння школы падаў дакументы ў авіяцыйнае вучылішча Барысаглебская разам з сябрам. Таварыш будучага героя Расіі не паступіў, а ураджэнец Валга з пачуццяў салідарнасці таксама вырашыў не станавіцца курсантам.
Аднак яго жаданне збольшага споўнілася пры праходжанні тэрміновай службы. Прызыўніка адправілі ў вучэбную дывізію ВДВ. А праз некаторы час ён пачаў служыць у дэсантна-штурмавой брыгадзе. Вырашыўшы звязаць сваю прафесійную біяграфію з ваеннай справай, Лебедзь стаў студэнтам Ламаносаўскага ваеннага авіяцыйнага тэхнічнага вучылішча.
Яшчэ ў маладосці - быўшы абітурыентам, Анатоль адказаў станоўча на пытанне пра гатоўнасць адправіцца ў Афганістан. Навучальная ўстанова студэнт скончыў са званнем лейтэнанта. Атрымаўшы дыплом, па размеркаванні трапіў у Забайкальскі, а затым у Туркестанскі ваенную акругу. Там на працягу паўгода ураджэнец Валга праходзіў ваенную перападрыхтоўку перад тым, як трапіць у адну з самых гарачых кропак Паўднёвай Азіі.
ваенная кар'ера
З вясны 1987 года Анатоль Вячаслававіч Лебедзь выконваў амплуа борттехника верталётнага звяна пад кіраўніцтвам Мікалая Майданова. Праходзячы інструктаж, атрымаў ад камандзіра інфармацыю, што яму забаронена ўступаць у бой. Аднак ужо тады малады чалавек зразумеў - сітуацыі і зыходы бываюць розныя.У адной з першых спецаперацый выпускнік авіяцыйнага вучылішча пераканаўся ў тым, што яго здагадкі маюць пад сабой рэальную глебу. У траўні 1987 года борттехник ўдзельнічаў у захопе каравана са зброяй. На зваротным шляху лейтэнант Абчакан барышоў ўбачыў коннікаў. Было вырашана пасадзіць тэхніку і біцца. Анатоль Вячаслававіч пайшоў разам з дэсантам, а захопленыя падчас гэтага нападу ваенныя трафеі вывозілі цэлы тыдзень. Тады ж выпускнік вату атрымаў першую ў сваёй біяграфіі баявую ўзнагароду - ордэн Чырвонай Зоркі.
На працягу паўгадавы службы ў Афганістане ён неаднаразова ўдзельнічаў у розных аперацыях - ад знішчэння зброевых караванаў да эвакуацыі параненых. Пры гэтым ажыццяўляў падтрымку як з паветра, так і на зямлі.
Анатоль Вячаслававіч паспеў праявіць адвагу і смеласць падчас контртэрарыстычных мерапрыемстваў на Паўночным Каўказе, за што быў узнагароджаны ордэнам Мужнасці. У 2000 годзе Лебедзь быў вымушаны адправіцца дадому. Па-першае, скончыўся тэрмін кантракту з міністэрствам абароны, а па-другое, мужчына адчуваў, што прыйшоў час аднавіць сілы. Зрэшты, калі адбыўся тэрарыстычны акт на Дуброўцы, ён вярнуўся ў полк.
У Чачні, пры штурме базы ў раёне Улус-Керт Анатоль Вячаслававіч падарваўся на міне. Вердыкт лекараў ставіў крыж на ваеннай кар'еры, медыкам прыйшлося ампутаваць правую ступню. Але камандуючы палком і не звольніў служачага, дазволіўшы таго праявіць сябе ў другарадных пасадах.
Да здзіўлення баявога складу, з пратэзам Лебедзь навучыўся бегаць. А яшчэ - скакаць з парашутам, узбірацца на горы і даваць годны адпор праціўніку ў рукапашным баі. Дарэчы, аб траўме афіцэр не казаў. Нават для маці гэта стала нечаканасцю, калі сын прыехаў у госці.
Нягледзячы на фізічны недахоп, мужчына ў 2004 годзе ўзначаліў разведгрупы атрада спецыяльнага прызначэння і атрымаў званне капітана. 9 студзеня праявіў смеласць, калі ў адзіночку ліквідаваў трох баевікоў, пры гэтым выратаваў параненых калегаў. Ужо праз некалькі тыдняў Рускі Рэмба прыкрыў сабой радавога падчас расстрэлу гранатамётам. Атрымаўшы раненне, капітан працягнуў камандаванне. Вынікам бою стаў захоп стратэгічна важнай базы тэрарыстаў і знішчэнне сувязнога баевіка Басаева Шаміля.
У 2005 годзе прайшоў Афганскую вайну ганараваўся званні Героя РФ. Афіцэр спецназа працягнуў службу на Каўказе. У 2008 годзе вызначыўся ў Грузіі, увайшоў у склад групы, якая пацяпліла катэры ВМС і захапіла амерыканскія «Хамер». У выніку Лебедзь ізноў быў адзначаны на дзяржаўным узроўні і стаў кавалерам ордэна Святога Георгія IV ступені. Ўрачыстую прамову на цырымоніі прамаўляў Дзмітрый Мядзведзеў.
Падпалкоўнік гвардыі не збіраўся спачываць на лаўрах, але ў 2012 годзе яго баявы шлях перапыніла раптоўная гібель. Прычым загінуў афіцэр ня на полі бою, а «на грамадзянцы» - у Маскве.
Асабістае жыццё
Пра асабістае жыццё, дзецях і жонцы героя практычна нічога не вядома, і гэта зразумела, улічваючы спецыфіку яго прафесійнай дзейнасці. Анатоль Вячаслававіч не спяшаўся публічна распавядаць пра сябе, у тым ліку пра ўзнагароды.
Аднак у адным з інтэрв'ю Лебедзь паведаміў, што жанаты і выхоўвае дзіця. Дарэчы, дакументальныя фільмы «Дасье Рускага Рэмба» і «Асабістая фотахроніка Анатоля Лебедзя» як раз грунтуюцца на якія захаваліся выказваннях афіцэра, а таксама на апавяданнях блізкіх сяброў. Праліваюць святло на характар героя Расіі і шматлікія фота - у асабістым архіве падпалкоўніка іх больш за тысячу - яшчэ ў маладосці ён пасябраваў з камерай.
смерць
Смерць Рускага Рэмба апынулася нечаканай для ўсіх. Чалавек, які прайшоў 5 войнаў, трапіў у ДТЗ каля парку «Сакольнікі». Перасоўваючыся на матацыкле, мужчына не справіўся з кіраваннем. У выніку аварыі (транспартны сродак ўрэзалася ў бардзюр) кіроўца атрымаў шматлікія раненні, што і стала прычынай смерці афіцэра.
Трагедыя адбылася 27 красавіка 2012 года. На пахаванні Лебедзя прысутнічала мноства людзей, у тым ліку калегі і аднакурснікі. Магіла падпалкоўніка знаходзіцца на Алеі Герояў Праабражэнскага могілак.