біяграфія
Пра Аляксандра Кержакова і аднаклубнікі, і супернікі адклікаліся як аб стабільным і агрэсіўным гульцу. Футбаліст завяршыў кар'еру, а апошнія гады на поле прайшлі не так, як заслугоўваў лепшы расійскі форвард. Фанатам застаецца толькі шкадаваць, паколькі часцяком не хапае ў зборнай такой нацэленасці на вароты і жадання давесці атаку да лагічнага канца, за якія Аляксандра і палюбілі.Дзяцінства і юнацтва
Аляксандр Анатольевіч Кержаков з'явіўся на сьвет 27 лістапада 1982 гады ў невялікім мястэчку Кингисеппе Ленінградскай вобласці. Бацькі ў асобе папы Анатоля Рафаілавіч, аматара-футбаліста, і мамы Таццяны Веніямінаўны з радасцю сустрэлі свайго першынца. Праз 5 гадоў у сям'і нарадзілася другое дзіця - Міхаіл.
Бацька з ранняга дзяцінства прышчапляў братам любоў да футбола і стаў іх першым настаўнікам на прафесійным шляху. Намаганні не зніклі дарма. Рэгулярныя сур'ёзныя трэніроўкі прывялі да таго, што ўжо ў 11 гадоў Сашу Кержакова прынялі ў інтэрнат СДЮШАР «Зеніт». З будучым чэмпіёнам займаўся трэнер Сяргей Раманаў, які вызначыў хлопца на пазіцыю нападніка.
Інтэрнацкая жыццё апынулася для хлопчыка цяжкай. Аляксандр моцна сумаваў, цішком плакаў, прасіў бацькоў наведваць часцей. Аднагодкаў у школе не было, а з тымі, хто старэй, Кержаков не меў зносіны. Калі станавілася зусім дрэнна, ехаў да крыжовай маці, дзе «і кармілі смачна, і спаў спакойна».
З часам футбалісту вылучылі службовае жыллё, і Аляксандр перавёз бацьку і маці з Кингисеппа ў Санкт-Пецярбург. Калі дазволілі даходы, купіў ім кватэру ў новабудоўлі і «адправіў на пенсію». Брат Міхась Кержаков стаў прафесійным футбольным варатаром. Цяпер ён выступае ў складзе пецярбургскага «Зеніта».
футбольная кар'ера
Пасля заканчэння спартыўнай школы Аляксандр Кержаков ўступіў у аматарскі футбольны клуб «Светогорец» і трэніраваўся пад пачаткам былога кіраўніка школы «Зеніта» Уладзіміра Казачёнка. Па выніках перадсезоннай турніру 2000 года Аляксандр прызнаны лепшым форвардам. Ён выдатна сябе зарэкамендаваў і атрымаў доўгачаканае запрашэнне ў санкт-пецярбургскі клуб «Зеніт». У гэтай камандзе выступаў на працягу 6 гадоў.
У 2000 годзе ў зборную Расіі па футболе тады яшчэ 19-гадовага Сашу запрасіў трэнер Алег Раманцаў. Першы год Кержаков ненадоўга замяняў асноўных гульцоў, з'ездзіў у складзе зборнай на чэмпіянат свету ў Японіі 2002 года, але на поле праводзіў зусім мала часу. Наступны трэнер Валерый Газаеў даў юнаму спартсмену больш свабоды і гульнявога часу, у вынік чаго з'явіліся першыя галы Аляксандра за зборную.
Практычна адразу Аляксандр, дзякуючы свайму напору і характару, выбіўся ў асноўны склад і ўжо ў 2001 годзе ўпершыню трапіў у спіс 33 лепшых футбалістаў Расіі, дзе пратрымаўся 5 гадоў. У складзе «Зеніта» Кержаков ў 2001-м выйграў бронзу чэмпіянату Расіі, а ў 2003 годзе - срэбра.
У 2004-м ён стаў лепшым бамбардзірам Прэм'ер-лігі. Таксама неаднаразова трапляў у спіс лепшых гульцоў клуба па выніках Еўракубкаў. Аднак з прыходам у «Зеніт» новага трэнера Дзіка Адваката Аляксандру сталі надаваць менш гульнявога часу на поле, шмат у чым гэта было звязана з жаданнем гульца памяняць клуб.
Іспанскі клуб «Севілья» заўважыў не самога магутнага (рост - 176 см, вага - 75 кг), але хуткаснага і стрыманага форварда яшчэ падчас правядзення матчаў супраць «Зеніта» і праз некаторы час пажадаў набыць футбаліста. Па выніках перамоў Кержаков ў 2006 годзе падпісаў 5-гадовы кантракт на суму ў € 5 млн.
У новым асяроддзі Аляксандр адчуваў сябе цалкам камфортна, выдатна праводзячы першыя матчы. Ўнёс немалы ўклад у перамогу «Севіллі» у розыгрышы Кубка Іспаніі і Кубка УЕФА 2006-2007 гадоў. У складзе гэтага клуба Кержаков заваяваў бронзавы медаль чэмпіянату Іспаніі. У паспяховым для футбаліста 2006 годзе атрымаў ганаровае званне Заслужанага майстры спорту Расіі.
Калі «Севіллю» узначаліў Маноло Хіменэс, у спартовай біяграфіі Аляксандра Кержакова пачаўся цяжкі перыяд - на поле яго практычна не выпускалі. Большую частку часу футбаліст адседжваўся на лаўцы запасных, а часам і зусім заставаўся ў рэзерве.
Пасля некалькіх месяцаў такіх пакут нападаючы вырашыў зноў вярнуцца ў Расію, што і зрабіў у 2008 годзе, узмацніўшы маскоўскае «Дынама», куды яго запрасіў былы паплечнік па «Зэніту» Андрэй Кобелеў. Адыграць першы сезон вынікова не ўдалося, тым не менш каманда «Дынама» узяла бронзавыя медалі чэмпіянату Расіі-2008. На наступны год Аляксандр Кержаков прадэманстраваў ўсе свае таленты, забіўшы 12 галоў у 24 матчах.
Пачатак 2010 года адзначылася трыумфальным вяртаннем форварда ў «Зеніт». Трыумфальным яно стала не толькі таму, што нападаючы вярнуўся ў родны край, але і таму, што ўжо ў свой першы сезон апынуўся лепшым гульцом чэмпіянату Расіі і прынёс клубу званне чэмпіёна краіны.
За «Зеніт" 29 мая 2011 года Аляксандр забіў свой юбілейны 100-й гол, яшчэ праз 2 гады ў вароты суперніка ўляцеў 200-й мяч форварда. А 28 верасня 2013 года Кержаков стаў лепшым бамбардзірам за ўсю гісторыю расійскага футбола, забіўшы ў агульнай складанасці 208 галоў.
Нягледзячы на неадназначную кар'еру за ўвесь перыяд удзелу ў зборнай краіны, адборачныя матчы да ЧС-2014 праведзены Кержакова бліскуча. Асабліва запомніліся заўзятарам 2 мяча ў вароты ізраільскай зборнай і якая рушыла аглушальная перамога. Дарагога каштаваў адзін, але вырашальны гол у паядынку з Партугаліяй.
У снежні 2015 Аляксандр Кержаков заключыў дамову на арэнду да канца бягучага сезона са швейцарскім «Цюрыхам», паколькі яшчэ ўлетку пасварыўся з настаўнікам «бела-блакітных» Андрэ Виллаш-Боаш, і той забараніў спартсмену з'яўляцца ў размяшчэнні «Зеніта».
Прычым зарплату гульцу не плаціла ні адна з бакоў. У гэты час з'явіліся чуткі, што Аляксандр прымерыць ролю вядучага на канале «Матч ТВ». Але футбаліст разумеў, што нельга губляць форму, і разлічваць на іншую каманду ўзроставаму гульцу не варта было. У складзе «Цюрыха» нападаючы стаў пераможцам Кубка Швейцарыі, але клуб вылецеў з вышэйшай нацыянальнай лігі.
дабрачыннасць
Вядома, што Аляксандр Кержаков шмат сіл і энергіі аддае дабрачыннасці. Вясной 2015 года ён разам з жонкай Міланай і бізнэсмэнам Іванам Нікіфарава заснаваў дабрачынны фонд «Зоркі дзецям». Дзейнасць фонду накіравана на дапамогу дзецям з бедных і няшчасных сем'яў. Супрацоўнікі кампаніі аказвалі адрасную дапамогу, арганізоўвалі летні адпачынак, вырашалі пытанні з атрыманнем адукацыі.
Акрамя таго, фонд актыўна дапамагаў санкт-пецярбургскаму дзіцячаму хоспісу і займаўся рэабілітацыяй дзяцей з ДЦП. Дзейнасць установы пастаянна пашыралася. У 2016 годзе фонд Аляксандра падпісаў пагадненне з Дзяржаўным Эрмітажам і стаў яго адзіным карпаратыўным партнёрам.
У 2018-м, калі ў асабістым жыцці мужа і жонкі адбыліся змены, Мілана Кержакова паведаміла, што «Зоркі дзецям» надалей ніяк не звязаны з яе імем. Жанчына вырашыла супрацоўнічаць з фондам «Лінія жыцця», які падтрымліваюць Вікторыя Лопырева, Міця Фамін, фігурысты Таццяна Волосожар і Максім Траньков.
Асабістае жыццё
У інтэрв'ю 2002 году Аляксандар заявіў, што пакуль не збіраецца звязваць сябе вузамі шлюбу, хоць дзяўчына ў нападніка на той момант ужо была. Выбранніцу клікалі Ксеніяй, і пакуль у Кержакова наладжвалася зенітаўскай кар'ера, яна вучылася ў медыцынскім інстытуце. Калі і чаму пара расталася, невядома.
У 2005 годзе знакаміты форвард ажаніўся на пецярбургскай студэнтцы Марыі Голавай. На вяселлі сведкам з боку жаніха выступіў фігурыст Яўген Плюшчанка. У тым жа годзе ў Аляксандра і Марыі нарадзілася дачка Дар'я. Праз 5 гадоў жонкі па невядомых прычынах рассталіся.
Тады ж Кержаков адкрыў у Паўночнай сталіцы 2 рэстарана рускай кухні, а ў 2017-м - грузінскай. Нафтавай бізнес апынуўся не такім удалым. Спартсмен сутыкнуўся з аферыстамі, паабяцалі долю ў кампаніі па перапрацоўцы вуглевадародаў, і страціў на гэтым 300 млн руб. Па словах Аляксандра, не ўсе вінаватыя яшчэ пакараныя, хоць «хтосьці ўжо сядзіць».
У 2010 годзе асабістае жыццё Аляксандра Кержакова зрабіла новы віток. У спартоўца паўсталі рамантычныя адносіны з былой жонкай хакеіста Кірыла Сафронава Кацярынай. У Каці на той момант ужо падрастала дачка Соф'я. У 2013-м у пары, якая ўвесь гэты час жыла ў грамадзянскім шлюбе, нарадзіўся сын Ігар. У 2014 годзе грымнуў скандал. Аляксандр Кержаков праз суд пазбавіў Кацярыну правоў на сына.
Улетку 2015 года спартсмен ўзаконіў саюз з Міланай Цюльпанавай, дачкой былога старшыні Заканадаўчага сходу Санкт-Пецярбурга Вадзіма Цюльпанавай. Дзяўчына ўзяла прозвішча мужа, ўстанавіла добрыя адносіны з Дашай і Ігарам. У Мілане, казаў Кержаков, ён сустрэў чалавека, не падобнага на жанчын, з якімі да гэтага зводзіў яе лёс.
У абодвух супалі ўяўленні аб тым, як павінна складвацца сямейнае жыццё. Акрамя таго, яна нічога не чакала і не прасіла, а наадварот, шмат у чым імкнулася дапамагчы. Перш Аляксандр не назіраў такога ў адносінах да сябе.
Праз пару гадоў Аляксандр Кержаков стаў бацькам у трэці раз. Жонка падарыла футбалісту сына Арцёма. Радаснай навіной нападаючы падзяліўся з прыхільнікамі ў «Инстаграме», дзе размясціў фота з нованароджаным немаўлём на руках.
За тыдзень да з'яўлення маляняці бацька Міланы трагічна загінуў. Як пісалі «Аргументы і факты» са спасылкай на сябровак Цюльпанавай, смерць сенатара «як быццам вызваліла Аляксандра ад нейкіх абавязацельстваў».
Праз 1,5 года рушыла ўслед гучнае разгляд паміж мужам і жонкай, якое вылілася ў выніку ў заяву, што Кержаков разводзіцца з 3-й жонкай. Прычыны растання тыя ж, што і ў выпадку з Сафронавай. Футбаліст зноў патрабуе адзінаасобнай апекі над дзіцем. А ад маці маляняці Аляксандр, па яе словах, патрабуе доказаў «сацыяльнай наяўнасці свядомасці».
Аляксандр - прыхільнік Сяргея Шнурава і гурта «Ленінград». Спартсмен і музыкант знаёмыя асабіста. Шнур пабіў Кержакова тым, што грае на ўсіх інструментах і наогул рознабакова адораны чалавек.
На рахунку форварда - кінематаграфічны і літаратурны досведы. Футбаліст з'явіўся ў камедыі «выкрутасы», сіткомаў «Вялікая гульня» і фантастычнай меладраме «Аб чым маўчаць французы». Першую кнігу «Да 16 і старэй» Аляксандр называе пястотай, і шмат што з таго, што там апісана, адбывалася зусім не з ім. Другую, якая выйшла ў 2017-м, Кержаков прапаноўваў назваць «Бамбардзір 11» або асабістым дэвізам «Біў, б'ю і буду біць». Але рэдактары выбралі варыянт «Лепшы». У гэтай кнізе, па прызнанні аўтара, у адрозненне ад СМІ, кожнае слова - праўда.
Аляксандр Кержаков зараз
У ліпені 2017 года стала вядома, што лепшы бамбардзір у гісторыі "Зеніта" Аляксандр Кержаков завяршыў гульнявую кар'еру. Інфармацыю пацвердзіў прэзідэнт клуба Сяргей Фурсенка. Пра цікавасць да трэнерскай прафесіі нападаючы абмовіўся яшчэ ў юнацтве. Навыкі пачаў адточваць у кампутарнай гульні «Футбольны менеджэр».
«Ведаеце, як выдатна - узяць слабенькую каманду і вывесці яе ў чэмпіёны!».
З прыцэлам на будучыню Аляксандр скончыў універсітэт фізкультуры і спорту імя Легсафта, у 2010-м стаў студэнтам пецярбургскага інжынерна-эканамічнага універсітэта.
13 ліпеня 2017 года футбаліста прызначылі на пасаду каардынатара юнацкіх каманд "Зеніта". У кампетэнцыю Кержакова ўваходзіла праца над прасоўваннем гульцоў моладзевага складу ў асноўную каманду.
На «Матч ТВ» Аляксандр ўсё ж такі трапіў, але ўжо ў рангу эксперта рэаліці «Каманда на прапампоўку». Стваральнікі ездзілі па правінцыйных клубам, дарылі форму, рамантавалі памяшкання, давалі майстар-класы, працавалі над матывацыяй гульцоў.
З сакавіка 2018 года Кержаков займае новы пост - старшага трэнера зборнай U-17. За час дзеяння кантракту - да канца 2019 году - Аляксандру трэба будзе правесці каманду праз кваліфікацыю юнацкага чэмпіянату Еўропы і пры ўдалым збегу абставінаў выйсці ў фінальную стадыю.
ўзнагароды
- Трохразовы чэмпіён Расіі
- Трохразовы сярэбраны прызёр чэмпіянату Расіі
- Трохразовы бронзавы прызёр чэмпіянату Расіі
- Двухразовы ўладальнік Суперкубка Расіі
- Уладальнік Кубка Расіі
- Уладальнік Кубка УЕФА (у складзе «Севіллі»)
- Уладальнік Кубка і Суперкубка Іспаніі (у складзе «Севіллі»)
- Уладальнік Кубка Швейцарыі (у складзе «Цюрыха»)