біяграфія
Творчай біяграфіяй Эмілія Співак абавязаная бацьку-рэжысёру. Сямён Співак не перашкаджаў, як часцяком бывае, выбару дачкі, а выгадаваў ўласнае лепшае тварэнне.
Зараз абодва, служачы ў адным храме мастацтва, удвая больш хвалююцца і перажываюць адзін за аднаго, а адказнасць расце ў геаметрычнай прагрэсіі.
Дзяцінства і юнацтва
Эмілія Співак нарадзілася 18 лістапада 1981 года ў Ленінградзе. Сям'я артысткі цесна звязана з светам тэатра: бацька Саламон (Сямён) Якаўлевіч Співак - вядомы савецкі рэжысёр, кіраўнік Дзяржаўнага моладзевага тэатра на Фантанцы, маці Наталля вяла хатнюю гаспадарку. Бацькі рэгулярна песцілі дачка (асабліва падарункамі з-за мяжы, якія часта прывозіў Саламон Якаўлевіч), але пры гэтым былі строгія ў неабходных момантах.
Выхаванне дзяўчынкі ляжала пераважна на плячах мамы, якая хацела, каб Эмілія вырасла ўсебакова развітым чалавекам. Дзяўчынка наведвала розныя дзіцячыя гурткі, танчыла, займалася спортам і музыкай.
З дзяцінства Эмілія назірала за працай акцёраў тэатра, куды яе браў з сабой бацька. Сябрамі былі дзеці тэатральных работнікаў, і ні ў каго нават не ўзнікала пытання, кім у будучыні стане Співак. Дзяўчына расла сціплай і сарамлівы, часам нават баялася загаварыць з дарослымі, але бацька бачыў любімае дзіця выключна ў ролі актрысы тэатра.
Саламон Якаўлевіч займаўся з дачкой, навучаючы сакрэтаў акцёрскага майстэрства і правільнаму вымаўленню дыялогаў на сцэне. Пасля завучвання ліста Таццяны да Анегіна 12-гадовую Эмілію ўгаварылі выступіць на юбілеі тэатра.
Дзяўчынка вельмі перажывала і хвалявалася перад мерапрыемствам, але была неверагодна шчаслівая, што пераадолела страх і выступіла-такі перад шматлікай публікай.
У школе Эмілія вучылася не надта старанна, атрымліваючы ў асноўным тройкі і чацвёркі. Цяжка даваліся тэхнічныя навукі, такія як матэматыка і фізіка. У апошніх класах Співак стала задумвацца аб прафесіі адваката, аднак хутка зразумела, што ў яе не такі характар, каб прысвяціць жыццё юрыспрудэнцыі.
Скончыўшы школу, Эмілія паступіла ў Санкт-Пецярбургскую дзяржаўную акадэмію тэатральнага мастацтва, атрымала дыплом у 2003 годзе.
фільмы
Эмілія Співак пачала здымацца ў кіно, яшчэ будучы студэнткай акадэміі. На 2-м курсе ВНУ ёй прапанавалі ролю ў дэтэктыве «Таямніцы следства», дзе дзяўчына адыграла практыкантку Яўгену Анатольеўну. На той момант у серыяле часова адсутнічала галоўная актрыса праекта Ганна Кавальчук, і пачаткоўкі выканаўцы выпаў гонар замяніць зорку.
Пасля Эмілія здымалася ў культавым серыяле аж да 2008 года. Кіраўнік курса В. Пази падтрымліваў дзяўчыну падчас здымак і не пярэчыў, калі студэнтцы час ад часу даводзілася прапускаць заняткі.
Артыстку сталі запрашаць на здымкі расійскіх серыялаў, яна засвяцілася ў эпізодах карцін «Гульня on-line» і «Вуліцы разбітых ліхтароў 6».
У 2004 годзе Співак нечакана даверылі першую буйную ролю ў фільме «Стацкі дарадца» паводле рамана Барыса Акуніна. Ёй прапанавалі згуляць Эсфір Літвінаву, сяброўку галоўнага героя.
Першапачаткова на гэтую ролю ўзялі Аксану Акиньшину, але тая папросту не з'явілася на здымкі, і рэжысёру давялося тэрмінова шукаць замену. Співак з'явілася ў кадры з зоркамі кіно - Алег Меньшыкаў, Мікіта Міхалкоў, Фёдар Бандарчук.
Самым вялікім выклікам пры стварэнні карціны для Співак сталі здымкі без адзення. Сарамлівы па натуры акторцы было цяжка пераадолець унутраны заціск і паўстаць аголенай. Справіцца са страхамі дапамагла маці, пераканаўшы дзяўчыну, што мір убачыць голую Эсфір Літвінаву, а не Эмілію Співак.
На працягу 5 сезонаў Эмілія гуляла члена каманды па вышуку збеглых злачынцаў «ганчакоў». Праект прыйшоўся па душы Федэральнай службе выканання пакаранняў, якая адзначыла акцёраў ганаровымі медалямі.
У меладраме «Рассвет на Санторини» гераіні Співак трэба будзе выбраць паміж багатым маладым грэкам і простым матросам круізнага лайнера. У фільме «мілліонерша» акторка паўстала ў вобразе сяброўкі гераіні Алены Палянскай. Вскладчину з іншымі дзяўчатамі яна дорыць няўдачлівым Святлане латарэйны білет, і учорашняя няўдачніца становіцца ўладальніцай буйнога выйгрышу.
Паказ 12-серыйнага серыяла «Крылы імперыі», у якім Эмілія знялася разам з Раманам Палянскім, Ксеніяй Лук'янчыкава, Барысам Плотнікава, спыніўся на 4-й серыі.
Прычынай, па словах рэжысёра Ігара Копылова, паслужылі нізкія рэйтынгі, і вінаваты ў гэтым толькі ён сам.
Сітуацыя з дэтэктывам «Мажор» склалася супрацьлеглая - працяг гісторыі пра «золатам хлопчыка» -полицейском чакалі з нецярпеннем.
У 2-м сезоне папулярнага серыяла Співак атрымала ролю другога плана. З выканаўцам галоўнай ролі Карынай Разумоўскай артыстка згуляла ў меладраме «Ідэальная жонка».
тэатр
Пасля заканчэння універсітэта Эмілію Співак паклікалі ў тэатр на Фантанцы. Актрыса, якая іграе Дездемону ў спектаклі «Атэла», зацяжарыла, і на яе месца Саламону Якаўлевічу прапанавалі ўзяць маладую артыстку. Нягледзячы на роднасныя адносіны і неспрактыкаванасць Эміліі, бацька з усёй строгасцю паставіўся да працы дачкі, не робячы ніякіх паблажак.
У 2005 годзе акторку запрасіў у свой тэатр Алег Паўлавіч Табакоў, які на той момант з'яўляўся мастацкім кіраўніком Маскоўскага мастацкага тэатра імя Чэхава. З ім Эмілія пазнаёмілася на здымках карціны «Стацкі Дарадца». На працягу 5 гадоў дзяўчына гуляла Элізабэт Русе ў пастаноўцы «Пампушка». Табаков нават спрабаваў перавабіць перспектыўную акторку ў трупу назусім, але Співак палічыў за лепшае застацца ў родным Санкт-Пецярбургу і гуляць у тэатры свайго бацькі.
Аж да 2006 года Эмілія гуляла толькі Дездемону, потым ёй даверылі яшчэ адну ролю ў спектаклі «Сінія ружы» па творы Тэнэсі Ўільямса.
Ролю Лоры ў апошнім прынесла Співак прыз глядацкіх сімпатый пецярбургскага таварыства «Тэатрал». За ўвасабленне выявы Людмілы ў спектаклі «Позняе каханне» артыстка ўдастоена вышэйшай тэатральнай прэміі Паўночнай сталіцы «Залаты сафіт».
У 2013 годзе Співак згуляла ў пастаноўцы «Апошняе кітайскае папярэджаньне". Гэты спектакль стаў вельмі важным для актрысы, паколькі Эмілія нарэшце-то ізноў працавала з бацькам і прадэманстравала яму дасягненні за 10 гадоў кар'еры ў тэатры. Саламон Якаўлевіч вельмі ганарыўся поспехамі дачкі. Журы Расійскай нацыянальнай акцёрскай прэміі імя Андрэя Міронава «Фігаро» ацаніла гульню Эміліі на драматычнай сцэне, адзначыўшы прызам у намінацыі «Лепшыя з лепшых».
У п'есе амерыканскага драматурга Торнтана Ўайлдара «Наш гарадок», ганараванай Пулітцэраўскай прэміі, галоўная гераіня - Эмілі. Выканаўца ролі дзяўчыны, закаханай у суседскага хлопца, у пастаноўцы Тэатра на Фантанцы атрымала прэмію фестывалю «Волжскія тэатральныя сезоны».
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Эміліі Співак даволі заблытаная, і ўсё таму, што акторка пазбягае называць імёны мужчын, з кім даводзілася звязаць лёс. Сёе-тое даведацца ўдалося тэлевядучага Барысу Корчевникову, запрасіўшы Эмілію ў студыю шоў «Лёс чалавека».
У 2005 годзе на Канск фестывалі Співак пазнаёмілася з акцёрам Данііл Співакоўскі. Адносіны падоўжыліся каля года, хоць калегі жылі ў розных гарадах. На Новы год мужчына зрабіў прапанову, але Эмілія не адчувала цягі абзаводзіцца сям'ёй. Заканчэнне рамана ніяк не паўплывала на цёплыя адносіны артыстаў, і яны працягнулі свае зносіны, але ўжо як сябры.
У 2012 годзе мужам Эміліі стаў аднакурснік. Студэнцкі раман доўжыўся 3 гады, пасля інстытута пара расталася, але затым сышлася зноў, «па старой памяці». Паўтара года, што муж і жонка пражылі разам, не спыняліся сваркі і прэтэнзіі. Жанчына зразумела, што гэта не той чалавек, з кім хацелася б застацца да канца дзён.
Співак не сказала, як клікалі выбранніка, але ў Інтэрнэце ў сувязі з гэтым згадваюцца артыст тэатра імя Ленсовета Іван батарэю і акцёр і рэжысёр Эрнэст Тимерханов.
Пазней у інтэрв'ю Співак скажа, што кароткатэрміновы шлюб стаў перыядам творчай і асобаснай стагнацыі. Пацярпеўшы няўдачу ў адносінах, Эмілія вырашыла, што не варта і далей спрабаваць. Толькі праз некалькі гадоў акторка «вярнулася да нармальнага жыцця», знайшла адказы на пытанні, якія задавала сама сабе, і выпрабавала новыя пачуцці.
Чуткі пра раман з Іванам Ургантам Співак абвергла сама. Артысты знаёмыя з дзяцінства, здымаліся ў адным фільме, але называць юнацкую сімпатыю любоўю няправільна.
Прывабная актрыса (рост Эміліі - 167 см, вага - 56 кг) прызнаецца, што за фігурай даводзіцца сачыць. Співак не п'е кавы, аддаючы перавагу зялёны чай, пры неабходнасці забывае пра любімую італьянскай кухні, а лепшым сродкам для прыгажосці лічыць сон. Наколькі выніковы такі падыход, дэманструе фанацкая старонка Эміліі ў «Инстаграме», поўная сцэнічных вобразаў, а таксама ёсць рэдкія фота ў купальніку і для вокладак часопісаў.
Эмілія Співак зараз
У 2018 годзе па выніках галасавання гледачоў на фестывалі «Віват, кіно Расіі!» Эмілія атрымала галоўны прыз за лепшую жаночую ролю ў серыяле «Гатэль апошняй надзеі».
У тым жа годзе фільмаграфія Співак папоўнілася праектам «Сорак ружовых кустоў» аб 3 жанчынах, цудам тых, хто выжыў у аўтакатастрофе. Выратаванне гераіні ўспрымаюць як знак звыш, і кветкі - толькі частка рушылі зменаў.
Цяпер акторка працуе над серыялам «Схаваная матывы» і містычным трылерам «Чарноў», у якім паліцэйскаму ў расследаванні злачынстваў дапамагае фантом жонкі.
фільмаграфія
- 2001-2009 - «Таямніцы следства»
- 2005 - «Стацкі дарадца»
- 2006-2013 - «ганчакоў»
- 2010 - «Выйшаў вожык з туману»
- 2013 - «Жонка афіцэра»
- 2013 - «Працэс»
- 2016 - «Мажор 2»
- 2016 - «Гатэль апошняй надзеі»
- 2017 - «Крылы імперыі»
- 2017 - «Рассвет на Санторини»
- 2018 - «Сорак ружовых кустоў»
- 2018 - «Ідэальная жонка»