біяграфія
Клара Сцяпанаўна Лучко з'явілася на свет у Украіне, у невялікім пасёлку Чутово, на Палтаўскай вобласці. Бацькі актрысы - сяляне. І бацька, і маці працавалі на пасадзе дырэктараў саўгасаў суседніх вёсак. Прыкладам для дзяўчынкі была мама - разумная, валявая, поўная энергіі жанчына. Да таго ж Ганна Іванаўна выдатна спявала і была артысткай перасоўнага тэатра. У юнацтве яна нават спявала ў царкве з легендарным Іванам Казлоўскім.Мабыць, мамчына захапленне тэатрам перадалося і Клары: яна марыла стаць актрысай зь дзяцінства. Бацькі не ўхвалялі выбару дачкі - яны марылі ўбачыць яе ў будучыні юрыстам або доктарам.
У дзяцінстве і юнацтве Клара Лучко выглядала няскладны высокім падлеткам, за што равеснікі дражнілі яе «Жыраф». Калі дзяўчынка вучылася ў сярэдніх класах, сям'я перабралася жыць у Палтаву, дзе і сустрэла вайну. Заканчваць дзесяцігодку Клары прыйшлося ў Казахстане, у Джамбульскай сярэдняй школе: туды сям'я эвакуіравалася падчас вайны.
Калі Клара Лучко сканчала школу, ёй на вочы выпадкова патрапіла газетная аб'ява аб тым, што сталічны ВГІК, эвакуяваны ў Алма-Ату, набірае студэнтаў-першакурснікаў. І дзяўчына, ні хвіліны не марнуючы на разважанні, зазбіраўся ў Алма-Ату. Мама, якая раней была катэгарычна супраць акцёрскай прафесіі, бачачы рашучасць дачкі, больш не перашкаджала ёй. А вось блаславення бацькі Клара Лучко не змагла дачакацца, так як тата ў той час знаходзіўся на фронце.
Дзяўчына паступіла з першай спробы і была залічана ў майстэрню легендарных Сяргея Герасімава і Тамары Макаравай. Усмешлівая студэнтка была ўлюбёнкай Тамары Фёдараўна, і тая яе называла «Пятунней» за стойкасць характару і «прабіўную» сілу, не якая дазваляла ламацца пад ударамі лёсу.
У канцы 50-ых Клара Лучко скончыла ВГIК і працягнула будаваць кінакар'еру, пачатак якой быў пакладзены яшчэ ў інстытуце. У дыпломе малады артысткі стаяла рэкамендацыя будучыняй рэжысёрам: «Тургенеўскай паненка».
Асабістае жыццё
У ўсмешлівую, статную прыгажуню з прамяністымі вачыма улюбляліся многія, але яна ў сваім жыцці здолела шчыра палюбіць толькі дваіх мужчын.
Першым мужам Клары Лучко быў вядомы акцёр Сяргей Лук'янаў. З ім артыстка пазнаёмілася, калі здымалася ў «Кубанскія казакі». Лук'янаў, як вядома, гуляў у карціне Гардзея Гардзеевіча Варона. Па сутнасці, юная прыгажуня Лучко павяла Лук'янава з сям'і, дзе тады падрастала яго 10-гадовая дачка, мама актрысы Дар'і Поверенновой. Кажуць, убачыўшы Клару, Лук'янаў усклікнуў: «Я прапаў!».
Праз некалькі месяцаў пасля заканчэння здымак пара ўзаконіла свае адносіны, і неўзабаве ў іх з'явілася на свет іх агульная дачка Аксана. Муж і жонка шчасліва і дружна пражылі разам пятнаццаць безоблачных гадоў. Але ў сакавіку 1965 году Сяргея Лук'янава не стала: ён раптоўна памёр ад інфаркту, які здарыўся, калі ён выступаў на сходзе ў Тэатры імя Яўгена Вахтангава.
Другога мужа Клара Лучко сустрэла праз 4 гады пасля смерці Лук'янава. Выпадковае знаёмства з Дзмітрыем Мамлеева, маладым і падаюць надзеі журналістам «Вестак», неўзабаве перарасло ў сапраўдную любоў. Лучко і Мамлеев шчасліва пражылі 36 гадоў. Скон каханай жонкі Дзмітрый Фёдаравіч перажываў цяжка і памёр праз сем гадоў пасля яе сыходу.
Характэрна, што да самага апошняга дня свайго жыцця зорка захоўвала выдатны вонкавы выгляд і выдатную постаць. Клара Лучко ня наведвала трэнажорных залаў, дарагіх масажыстаў і касметолагаў: усю працу па хаце яна рабіла самастойна, любіла гатаваць, прыбіраць дом, капацца ў зямлі на дачным участку. Яна ніколі не скардзілася на здароўе і мела квітнеючы колер асобы.
У кіназоркі была велізарная калекцыя капялюшыкаў, якія дзіўна ішлі ёй, надаючы нейкую арыстакратычным. Калісьці любоў да капялюшыках Клары Лучко прышчапіла сама Каханне Арлова, ўмеў майстраваць дзіўныя галаўныя ўборы уласнымі рукамі з падручнага матэрыялу.
Дачка Клары Лучко Аксана Лук'янава скончыла два тэатральных ВНУ - ВГІК і ГІТІС, але ступнямі бацькоў не пайшла - стала журналісткай. Яна выйшла замуж, нарадзіла сына Сашу і нейкі час жыла ў Канадзе. Але асабістае жыццё Аксаны ня склалася, і яна разам з сынам і ўнукам Клары Лучко Аляксандрам вярнулася на радзіму.
фільмы
Кінематаграфічная біяграфія Клары Лучко стартавала на чацвёртым курсе ВДІКа. У карціне «Тры сустрэчы» пачаткоўка акторка згуляла геолага Бэлу Мухтарава. З гэтай першай сур'ёзнай працай маладая артыстка справілася выдатна.
Наступная роля Клары Лучко - Ульяна Громава ў дыплёмным спектаклі «Маладая гвардыя». У гераічны вобраз Ульяны Клара пераўвасобіліся настолькі добра, што атрымала вышэйшы баль ад самога Сяргея Герасімава. Пасля пастаноўкі вядомы рэжысёр адразу ж узяўся здымаць фільм па рамане Аляксандра Фадзеева. Вядома ж, Клара Лучко была ўпэўненая, што атрымае ў карціне ролю Ульяны. Але тут яе напаткала першае і вельмі горкае расчараванне: замест Лучко гуляць Громаву выпала Нонне Мордюковой. А Клара атрымала малапрыкметныя ролю Цётухна. Кажуць, артыстка так пакрыўдзілася на Герасімава, што ледзь было не сышла з прафесіі.
Пасля «Маладой гвардыі», у якой Клару Лучко ў вобразе Цётухна практычна ніхто не заўважыў, рушыла ўслед не надта ўдалая іншая - «Радзіма капітана». Маладая акторка так моцна расчаравалася, што апынулася практычна на выхадзе з кінематографа.
На шчасце, у гэты няпросты перыяд акторку паклікаў у сваю карціну вядомы рэжысёр Іван Пырьев. Ролю Дашы Шэлест ў стужцы «Кубанскія казакі» дапамагла Клары акрыяць духам і не сысці з прафесіі. Больш за тое, карціна пасля выхаду на экраны зрабіла Лучко найвядомай артысткай Савецкага Саюза. За гэтую працу яна атрымала Сталінскую прэмію.
Пасля гэтай легендарнай кінастужкі ў фільмаграфіі Клары Лучко з'явілася мноства карцін, якія не толькі ўвайшлі ў "залаты фонд" айчыннай кінематаграфіі, але і ўзвялі маладую артыстку ў ранг зорак кіно першай велічыні. Найбольш вядомыя з іх «Данецкія шахцёры», «Вяртанне Васіля Бортнікава», «Вялікая сям'я», «На сямі вятрах», «Дзяржаўны злачынец» і «Дванаццатая ноч».
Апошні фільм - поўнаметражная мастацкая стужка Яна Фрыда, пастаўленая вядомым рэжысёрам па п'есе Уільяма Шэкспіра. Клара Лучко згуляла ў карціне ролю Віёлы. «Дванаццатая ноч» выйшла на экраны ў лістападзе 1955 году і зрабіла фурор, стаўшы лідэрам пракату. Камедыю, у якой галоўныя ролі дасталіся Клары Лучко, Але Ларыёнавай і Вадзіму Мядзведзеву, паглядзелі амаль 30 мільёнаў гледачоў.
Клара Лучко, і без таго вядомая пасля кінахітоў «Кубанскія казакі», літаральна купалася ў каханні публікі і славе. Не дзіўна, што Лучко ўзялі ў склад савецкай дэлегацыі кінематаграфістаў у Каны. Характэрна, што на знакаміты Канскі кінафестываль маладая актрыса адправілася разам з Любоўю Арловай - легендай савецкага кіно. Яшчэ тады заходняя публіка заўважыла, што дзве зоркі падобныя адзін на аднаго, як маці і дачка.
Але ў сярэдзіне 1960-ых у асабістай і творчай жыцця актрысы наступіў складаны перыяд. Раптоўна памёр муж Клары Сцяпанаўны, наступіла ліхалецце у кінакар'еры. Прапанаваныя ролі не падабаліся вядомай артыстцы, але яна згаджалася на ўсё, толькі б не «прастойваць» і не губляць майстэрства.
Клара Лучко годна перажыла гэтую чорную паласу і дачакалася белай: у апошнія два дзесяцігоддзі свайго жыцця актрыса сыграла свае лепшыя ролі. Перажытае адбілася на гульні Клары Сцяпанаўны. Цяпер ўвасабляць ёю вобразы сталі больш глыбокімі, псіхалагічна напоўненымі і шматмерным. Гэта ўжо зусім іншая, спелая і дасведчаная артыстка. Калі параўнаць Клару Лучко ў першых яе карцінах і фільмах апошніх гадоў «Апякун», «Мы, ніжэйпадпісаныя», «Карнавал», «Куфар Марыі Медычы» і «Трывожнае нядзеля», то можна лёгка ў гэтым пераканацца.
Але галоўнай карцінай апошніх, а магчыма і ўсіх гадоў жыцця Клары Лучко можна лічыць шматсерыйную меладраму «Цыган»: яе выхад на экраны суправаджаўся аглушальным поспехам. Таму неўзабаве з'явілася не менш паспяховы працяг пад назвай «Вяртанне Будулая». Галоўныя героі фільма - Клара Лучко і Міхай Волонтир - атрымалі званне Народных артыстаў СССР.
Але была роля, ад якой Клара Лучко адмовілася. Гэта вобраз панадлівай Ганны Сяргееўны з «Брыльянтавай рукі». Артыстка вырашыла, што ёй не прыстала з'яўляцца ў такім легкадумным якасці. І нават пасля гучнага поспеху гэтай залатой камедыі яна не пашкадавала, што адмовілася ад, здавалася б, такой выйгрышнай ролі.
У новым стагоддзі Клара Лучко паспела зняцца толькі ў двух карцінах: у ваенна-дэтэктыўным баявіку Рудольфа Фрунтова «Сонечны ўдар» і камедыі Юлія Гусмана «Парк савецкага перыяду». У апошняй стужцы кіназорка з'явілася толькі ў ролі камео, а ў «Сонечным настроі» адыграла адну з ключавых роляў - Клару Мілер. Фільм выйшаў на экраны ў 2002 годзе.
смерць
Не стала Клары Лучко раптам: жанчына, рыхтавалася адзначыць свой 80-гадовы юбілей, была поўная сіл і новых творчых планаў. Але суботнім раніцай 26 сакавіка 2005 года актрысы не стала. Прычынай смерці апынуўся тромб, які адарваўся.Муж Дзмітрый Мамлеев ўбачыў жонку нежывой ў кватэры на Котельнической набярэжнай і неадкладна выклікаў «хуткую», але лекарам заставалася толькі канстатаваць смерць, якая здарылася імгненна.
На пахаванне зоркі прыйшлі тысячы яе прыхільнікаў і сотні калег, якія шчыра смуткавалі аб таленавітай актрысе і неверагодна светлым і дабром чалавеку. Грамадзянская паніхіда адбылася ў Доме кіно.
Пахавалі зорку на Новадзявочых могілках: яе магіла знаходзіцца на 10-ым участку побач з месцам пахавання вядомага хірурга Барыса Пятроўскага.
фільмаграфія
- 1948 - «Маладая гвардыя»
- 1949 - «Кубанскія казакі»
- 1952 - «Вяртанне Васіля Бортнікава»
- 1964 - «Дзяржаўны злачынец»
- 1970 г. - «Апякун»
- 1979 г. - «Цыган»
- 1979 г. - «З каханымі не раставайцеся»
- 1981 - «Мы, ніжэйпадпісаныя»
- 1981 - «Карнавал»
- 1985 - «Вяртанне Будулая»
- 1994 - «Прыпавесць пра святліцу»
- 2002-2009 - «Разведзеныя масты»
- 2006 - «Парк савецкага перыяду»