біяграфія
Андрэй Іванавіч Краско - карэнны пецябруржац. Ён з'явіўся ў Ленінградзе 10 жніўня 1957 года ў сям'і студэнта Ленінградскага тэатральнага інстытута Івана Іванавіча Краско (будучага Народнага артыста Расіі) і настаўніцы Кіры Васільеўны Пятровай. Неўзабаве бацькі Андрэя разышліся. Хлопчык застаўся з мамай.
Андрэй ужо ў дзяцінстве ведаў, што будзе акцёрам, як тата. Сын пастаянна ездзіў з Іванам Краско і яго Тэатрам імя Камісаржэўскай на гастролі, куды яго ўзялі па просьбе папы ў монтировочную брыгаду. І ўсё ж у розныя перыяды жыцця Андрэй Краско марыў быць не толькі артыстам, але і доктарам, і касманаўтам, і шафёрам. Яго мары мяняліся даволі часта. Але пасля школы Краско-малодшы вырашыў канчаткова - стане артыстам.
Акцёрская біяграфія Андрэя была зусім не просты, нягледзячы на роднасныя сувязі. Першая спроба паступіць у тэатральную ВНУ аказалася няўдалай. Андрэй не асоба рыхтаваўся да іспытаў. Таму год ён прапрацаваў у тэатры, манціруючы дэкарацыі для сцэны. Але на наступны год хлопец змог паступіць у ЛГИТМиК і вучыўся ў майстэрні Льва Додзіна і Аркадзя Кацмана.
Тэатр і выпрабаванні
Пасля заканчэння ВНУ ў 1979 годзе Андрэй Краско пачаў працаваць у далёкім Томскам ТЮГу. Гэта здарылася дзякуючы ўплывоваму чыноўніку - першаму сакратару Ленінградскага абкама партыі Раманаву. Рыгор Васільевіч проста «падарыў» калегу Ягору Кузьмічу Лігачова курс, на якім вучыўся Андрэй Краско, прымеркаваўшы падарунак адкрыцця Томскага ТЮГа.
Трэба адзначыць, што большасць «ссыльных» акцёраў вельмі хутка разбегліся з Томскага тэатра. А вось Андрэй Краско пратрымаўся два гады. Прычым у сваіх успамінах пра гэты перыяд жыцця ён адгукаўся вельмі цёпла, распавядаючы, што праца ў Томску стала для яго вельмі пазнавальнай і дала выдатную загартоўку ў прафесійным плане.
І ўсё ж Андрэй Краско вярнуўся ў родны горад, так як вялікіх перспектыў у томскай глушы ў яго не было. Па радзе свайго лепшага сябра, акцёра Андрэя Урганта, Краско паступіў у Ленінградскі тэатр Ленінскага камсамола. Генадзь Міхайлавіч апорку, кіраўнік тэатра, як-то даў Андрэю прачытаць сцэнар спектакля «Кукарача». Андрэю прапаноўвалася згуляць у ім галоўную ролю. Акцёр сыграў, прычым даволі добра.
Аднак праца стала для яго першай і апошняй, таму што на прэм'еру ў Ленком прыбыў намеснік міністра ўнутраных спраў цурбаноў з камісіяй генералаў і палкоўнікаў. У цэлым спектакль ўхвалілі, але вось вобраз, прадстаўлены Андрэем Краско, выклікаў абурэнне высокай камісіі. Участковы міліцыянт, якога адлюстраваў Краско, быў нейкі «нестатутны»: верхняя гузік расшпілена, рукавы закатаны, занадта вясёлы.
На другі дзень пасля спектакля Андрэю ўручылі позву, даслаўшы служыць у Архангельскую вобласць. За акцёра спрабавалі заступіцца, асабліва завіхалася рэжысёр Дынара Асанова, бо ён быў задзейнічаны ў драме «Дзецюкі» у ролі выкладчыка. Але ўсё было дарэмна.
Так, у 1982 годзе Андрэй Краско адправіўся служыць у Паўночным Палярным акрузе. Пакуль артыст служыў, не стала Дзінары Асановой і Генадзя Опоркова. Калі Андрэй Краско вярнуўся са службы, яго ўжо ніхто не чакаў. Акцёру прыйшлося шукаць іншую працу, але пошукі поспехам не ўвянчаліся. Так артыст трапіў у невялікі горад Дзімітраўграда, у правінцыйны тэатр, у двары якога, як жартаваў Краско, пасвіліся козы.
У той перыяд Андрэю ўдалося згуляць у фільме «Прарыў», але прарыву ў кар'еры пасля выхаду стужкі не здарылася. А потым у краіне настаў час, калі пра тэатр надоўга забыліся. Ды і ў кінаіндустрыі справы былі не лепшы. Таму Андрэю Краско давялося выжываць, працуючы ў кааператыве (шыў курткі і штаны), на могілках (рабіў агароджы), будаўніком (займаўся эўрарамонтам кватэр). А яшчэ артыст займаўся возніцтвам. Для гэтага ён сабраў невялікія грошы ад сваіх ганарараў, узяў пазыку некаторую суму ў бацькоў і аднаго Урганта і купіў ужываную машыну.
фільмы
У сярэдзіне 90-ых гадоў Краско пайшоў працаваць шафёрам на кінастудыю. Так у 1996 годзе ён трапіў у камедыю «Аперацыя« З Новым Годам! », Згуляўшы ў эпізодзе.
Неўзабаве пасля гэтага Андрэй даведаўся пра тое, што на студыі будзе здымацца новы праект, які абяцае стаць папулярным - «Вуліцы разбітых ліхтароў». Краско прызнаўся, што стаў настойліва у яго напрошвацца. Але артысту дасталася толькі невялікая эпізадычная работа.
Прачнуцца папулярным Андрэю Краско дапамагла ролю ў серыяле «Агент нацыянальнай бяспекі». Стужка выйшла на экраны ў 1999 годзе і адразу ж прыцягнула асаблівую ўвагу гледачоў. І хоць Андрэй апынуўся некалькі ў цені галоўнага героя, якога сыграў Міхаіл Парэчанкаў, для Краско надышоў зорны гадзіну.
Пасля выхаду «Агента нацыянальнай бяспекі» прапановы ад рэжысёраў рушылі ўслед неадкладна. Неўзабаве Андрэй Краско ўжо працаваў на здымках ваеннай драмы рэжысёра А. Рагожкіна «блокпост». Затым рушыла киноновелла «болдзінскай восень», у якой сын і бацька Краско здымаліся разам.
У свае апошнія гады акцёр Андрэй Краско быў вельмі запатрабаваным і знакамітым. Канчаткова зацвердзіцца ў статусе новага куміра гледачоў яму дапамаглі ролі ў карціне Лунгіна «Алігарх» і серыяле «Лініі лёсу».
Але лепшай працай акцёра Андрэя Краско стала роля ў драматычным фільме «72 метры». Андрэй выдатна згуляў янычары - камандзіра падводнай лодкі «Славянка». Артыст здолеў глыбока прачуць і вельмі тонка перадаць характар свайго героя. Карціна «72 метра» была заслужана названая лепшым фільмам 2004 года.
У 2005 Краско з'явіўся ў серыяле пад назвай «Згуба імперыі». Ён выдатна справіўся з роляй афіцэра контрвыведкі Стрэльнікава, які раскрывае змовы супраць імперыі. Разам з ім на пляцоўцы гулялі Аляксандр Балуеў, Сяргей Макавецкі і Марат Башараў. Стужка была асуджаная на поспех.
У серыялах «Участак» і «Зачараваны ўчастак» выдатна выявіўся камедыйны талент артыста.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Андрэя Краско была вельмі насычаная. Жанчыны заўсёды былі крыніцай натхнення артыста, але не заўсёды крыніцай шчасця.
Першай жонкай Андрэя стала яго аднакурсніца Наталля Акімава. Маладыя людзі пажаніліся яшчэ студэнтамі, але вельмі хутка разышліся. Наталля пайшла ад Андрэя да яго сябру Ігар Скляр, які часова жыў у іх доме, пакуль не мог знайсці жыллё пасля прыезду з Курска. У сваіх дзённіках Краско напісаў, што здрада каханай жанчыны і сябра давялі яго да псіхлячэбніцы.
У васьмідзесятых Андрэй Краско зноў ажаніўся. Яго жонкай стала грамадзянка Польшчы, учившаяся ў Расіі. У гэтым шлюбе ў Андрэя з'явіўся сын Іван. Гэты шлюб існаваў даволі доўга, але выключна на паперы. Разам пара амаль не жыла. Неўзабаве пасля нараджэння сына жонка з'ехала на радзіму, забраўшы хлопчыка з сабой.
Акрамя двух афіцыйных шлюбаў у артыста было шмат цывільных. У 1998 годзе ў фактычным шлюбе з актрысай Маргарытай Званаровай у Краско нарадзіўся сын Кірыл. А ў 2003 годзе ўжо ад Караліны Паповай на свет з'явілася дачка Аліса.
Апошнія два гады жыцця побач з Андрэем ўвесь час была яго грамадзянская жонка Святлана Кузняцова.
смерць
Андрэй Краско пайшоў з жыцця раптоўна, у росквіце гадоў, калі яго кар'ера толькі пачала ісці ў гару. У 2006 году акцёр сыграў сваю апошнюю ролю, але тэлегледачы яе так і не ўбачылі на экранах. Андрэй сыграў завязалі злодзея Фиму ў шматсерыйным фільме «Ліквідацыя» Сяргея Урсуляка, але так як на момант трагедыі знятага матэрыялу апынулася занадта мала, рэжысёр прыняў рашэнне цалкам выразаць кадры з Краско з фільма. У канчатковым варыянце серыяла ролю Фімы выканаў Сяргей Макавецкі.
Андрэй Краско паспеў прапрацаваць толькі два здымачных дня. Ўначы 4 ліпеня 2006 года на здымках фільма пад Адэсай акцёр раптам адчуў сябе дрэнна. У гэты ж дзень Андрэй Краско памёр ад сардэчнай недастатковасці.
Персанажы Краско заўсёды шмат спажывалі ў кадры моцныя напоі, таму таблоіды тут жа выказалі здагадку, што так дакладна згуляць алкаголікаў акцёру дапамагла ўласная згубная звычка, і сапраўднай прычынай смерці Краско з'яўляецца алкаголь. Але і лекары, і блізкія акцёра абверглі гэтую інфармацыю.
Пахаванне любімага ўсімі артыста прайшлі 7 ліпеня 2006 года. Магіла Краско знаходзіцца на Камароўскім могілках пад Санкт-Пецярбургам. Рэжысёр Юры Бутусаў прысвяціў памяці акцёра пастаноўку «Атэла» тэатра «Сатырыкон».
Пасля сябе Андрэй Краско пакінуў мноства запамяталіся гледачам персанажаў, а вось матэрыяльнае спадчыну акцёра сваякі распрадалі даволі хутка, апошняй прадаўшы недабудаваны дачу Андрэя. Па чутках, бацька нябожчыка спрадаў маёмасць сына, каб утрымліваць новую маладую жонку. Іван Краско пакінуў усю сваю маёмасць экс-жонцы і вымушаны быў туліцца разам з новай выбранніцай ў доме ўнукаў. Продаж дачы была сумесным рашэннем некалькіх пакаленняў Краско - з дапамогай атрыманых грошай дзеці Андрэя і яго бацька спадзяюцца вырашыць свае жыллёвыя праблемы.
Заробленая сума не прынесла ў сям'ю разлад, па словах Івана Краско, ён і двух ягоных унукаў мірна падзялілі грошы на траіх.
фільмаграфія
- брат
- блокпост
- Вуліцы разбітых ліхтароў
- Агент нацыянальнай бяспекі
- болдзінскай восень
- забойная сіла
- алігарх
- лініі лёсу
- ўчастак
- 72 метры
- Згуба імперыі
- сволачы