біяграфія
Канстанцін Лавроненко - адзіны расійскі акцёр, якога ўганаравалі прыза Канскага фестывалю за лепшую мужчынскую ролю. Міжнародны поспех прыйшоў не адразу. У біяграфіі Канстанціна Мікалаевіча быў перыяд, калі артыст сыходзіў з прафесіі, працаваў у рэстаранным бізнэсе, гандляваў малочнымі прадуктамі. Але любоў да лицедейству ўзяла верх, і Лавроненко не пралічыўся. Сёння зорка запатрабавана ў паўнаметражным кіно і рэйтынгавых тэлесерыялах.Дзяцінства і юнацтва
Лавроненко нарадзіўся ў Растове-на-Доне, па знаку задыяку - Авен. Бацькі - рабочыя людзі: маці працавала ў гарадской друкарні, а бацька - на заводзе. Здавалася, нішто ў жыцці звычайнага растоўскага хлапчукі не прадвяшчала, што ён стане слугою Мельпамены. Але раптам Косця пачаў парадыраваць Аркадзя Райкіна, ды так дакладна, што старэйшая сястра Вольга вырашыла: нельга закопваць талент у зямлю. Дзяўчына прывяла 14-гадовага брата ў тэатральны гурток для дзяцей і падлеткаў.
Першым настаўнікам акцёрскага майстэрства для Лавроненко стала Галіна Іванаўна Жыгунова - мама Сяргея Жыгунова. Настаўніца кіравала ў Растове-на-Доне самадзейным тэатрам пры ДК «Ростсельмаш», у якім юнак згуляў першую ролю.
Галіна Іванаўна з першага погляду ўбачыла ў школьніка прыроджаныя здольнасці, параіўшы адправіцца ў Маскву і паступаць у Шчукінскае вучылішча, і нават падахвоцілася ехаць разам з Косцем, каб паказаць таленавітага хлопчыка педагогу Людміле Стаўскі.
Стаўскі ўхваліла мару хлопчыка аб кінакар'еры, але ў «Шчупака» Лавроненко так і не ўзялі з-за юнага ўзросту. Канстанцін вярнуўся ў родны горад, дзе яго прынялі на акцёрскі факультэт Растоўскага вучылішча мастацтваў, прычым адразу на 2-й курс.
Атрымаўшы дыплом аб тэатральным адукацыі, Лавроненко сышоў служыць у войска. Але страявую падрыхтоўку хутка замяніла сцэна, паколькі Канстанцін праходзіў службу ў ансамблі песні і танца Паўночна-Каўказскай ваеннай акругі. Радавы спачатку спяваў, а потым заняў месца які пайшоў у адстаўку канферансье, прычым тэксты рэпрыз будучы артыст пісаў самастойна.
Пасля войска паступіў у Школу-студыю МХАТ на курс Васіля Маркава, які вядомы прыхільнікам савецкага кінематографа шматлікімі ролямі Дзяржынскага. Атрымаўшы ўжо другое тэатральную адукацыю, акцёр уладкаваўся ў «Сатырыкон» і служыў там 7 гадоў.
тэатр
У «Сатырыкон» на талент маладога чалавека звярнуў увагу рэжысёр Уладзімір Мірзоеў і запрасіў у «Ленком», дзе ставіў тады спектакль «Святочны дзень». Тут Лавроненко заўважыў галоўны рэжысёр тэатра Марк Захараў і прапанаваў застацца. Хлопец паспяваў паралельна, але паспяхова супрацоўнічаць і з «Сатырыкон», і з «Ленкоме», а таксама ўдзельнічаць у пастаноўках студыі Мирзоева.Апошні, з'яжджаючы ў Канаду, аддаў трупу ў поўным складзе рэжысёру Уладзіміру Кліменка. Так з'явіўся праект пад назвай «Майстэрня Кліма». Клімам называлі Уладзіміра Аляксеевіча ў тэатральных колах. З гастролямі новага калектыву акцёр аб'ехаў амаль усю Еўропу.
Пра прычыны, па якіх сышоў са сцэны, Канстанцін Мікалаевіч не любіць гаварыць. Працаваў таксістам, маркетолагам і кіроўцам, пакуль не знайшоў сябе ў кавярнях. Праўда, ад паклікання пры гэтым Лавроненко сышоў недалёка, таму што рэстараны былі тэатральнымі. Стартаваўшы з невялікай пасады, Канстанцін Мікалаевіч неўзабаве атрымаў пасаду дырэктара. Грошай хапала, здавалася, жыццё атрымалася, але душа прасіла іншага. У рэшце рэшт артыст вярнуўся ў любімую прафесію.
Галоўную ролю Лавроненко выканаў у пастаноўцы «Снег у чужым горадзе», якая стартавала на сцэне тэатра «Садружнасць акцёраў Трыножкі» у 2018 годзе. Па сцэнары напярэдадні святкавання Новага года ў сям'і герояў адбываюцца змены - сыходзіць муж, жонка застаецца адна, сам-насам з повзрослевшего дзецьмі.
фільмы
У кіно Лавроненко дэбютаваў яшчэ ў студэнцтве. Гэта быў вобраз кватаранта Жэні ў меладраме 1984 года "Яшчэ люблю, яшчэ спадзяюся" рэжысёра Мікалая Лырчикова. Партнёрамі пачаткоўца артыста апынуліся Валянціна Талызіна, Тамара Сёміна, Вячаслаў Нявінны і Яўген Еўсцігнееў. З тых часоў Еўсцігнеева Канстанцін Мікалаевіч называе настаўнікам.
Слава прыйшла да Лавроненко праз 20 гадоў. Тады рэжысёр Андрэй Звягінцаў ўбачыў акцёра на сцэне і запрасіў адыграць галоўную ролю - бацькі ў сваім праекце «Вяртанне». Драма знятая на берагах Ладажскага возера. Як выказаўся крытык пляцоўкі «Дзённік кіно», «... Звягінцаў задае фільму іншае, метафарычнае вымярэнне, з самага пачатку выбудоўваючы халодны, свінцова-сталёвай пейзаж, ад першых да апошніх кадраў вытрымліваючы брудна-блакітны колор».
У 2003 годзе карціна рускага рэжысёра літаральна ўзарвала Венецыянскі кінафестываль. Стужка атрымала «Залатога льва» і трапіла ў пракат 70 краін свету. Пазней «Вяртанне» ганаравалася іншых прэстыжных прэмій, сярод якіх 2 «Нікі» і нават шведскі «Залаты жук». Так Канстанцін Мікалаевіч стаў зоркай сусветнага маштабу.
4 гады праз Андрэй Звягінцаў прывёз у Каны новую псіхалагічную драму «Выгнанне». Знакамітасць зноў пераўвасобіліся ў аднаго з цэнтральных персанажаў. У якасці партнёркі выступіла Марыя Бонневи. Праца стала цэнтральнай у фільмаграфіі артыста. За лепшую мужчынскую ролю Лавроненко атрымаў прыз фестывалю - залатую пальмавую галіну. Пакуль з усіх расейскіх калегаў такі прыз ёсць толькі ў Канстанціна Мікалаевіча.
Прыхільнікі серыялаў запомнілі Лавроненко ў шматсерыйным дэтэктыўным баявіку «Ліквідацыя» Сяргея Урсуляка, дзе акцёр сыграў чэка, адэскага бандыта 40-х гадоў мінулага стагоддзя, а партнёрамі ў праекце сталі Ксенія Рапапорт, Міхаіл Парэчанкаў, Святлана Кручкова і Уладзімір Машкоў.
У 2009-м Канстанцін Мікалаевіч паспрабаваў сілы як артыст дубляжу, агучыўшы персанажа брытанскага калегі Колін Ферт ў стужцы «Самотны мужчына».
Лавроненко гуляе рознапланавыя ролі, лёгка ужывую ў вобраз героя-палюбоўніка, хоць мужчыну ніколі не было ўласціва падобнае амплуа. У «Трох мушкецёраў» 2013 Канстанцін Мікалаевіч сыграў лорда Бэкингема.
Менш рамантычная іпастась рэстаўратара дасталася Лавроненко ў дэтэктыве «Інквізітар». Вікторыя Ісакава, якая здымалася ў праекце, назвала трылер «цікавай гісторыяй з расследаваннямі, з гумарам, з любоўнай інтрыгай». У той жа час на экраны выйшаў серыял «Кацярына», дзе Канстанцін Мікалаевіч пераўвасобіўся ў прыдворнага лекара.
Заўважнай працай стала меладрама «Сямейныя абставіны». Былую жонку артыста згуляла Ірына Безрукова, а новую каханку - Марыя Парошына. Па сцэнары дзелавыя адносіны адваката і хірурга перарастаюць ў далікатныя пачуцці.
У стужцы «Клім» Лавроненко дастаўся вобраз маёра, які раней працаваў вучоным-эталогіі, якія вывучалі звычкі ваўкоў. У інтэрв'ю Іван Ургант акцёр распавёў выпадак, які адбыўся на здымках: Канстанцін Мікалаевіч па радзе інструктара як мог пазбягаў сустрэцца вачыма з дзікім зверам, але самы буйны воўк старанна спрабаваў ўлавіць погляд зоркі. Тады Лавроненко ўсё ж такі не вытрымаў і рэзка зірнуў на драпежніка, чым нямала збянтэжыў альфа-самца.
Важнай прэм'ерай 2016 га стаў фільм «Землятрус», у якім знакамітасці дастаўся ключавой персанаж. На фоне стыхійнай катастрофы разгортваецца чалавечая драма. Рэжысёр Сарик Андреасян падабраў бліскучы склад: галоўных герояў згулялі Марыя Міронава, Віктар Сцепанян і Ірына Безрукова. Армянская кінаакадэмія вылучыла праект на "Оскар".
Канстанцін Мікалаевіч не баіцца эксперыментаваць. У 2017 годзе ў казачнай камедыі «Апошні волат» артыст паўстаў перад гледачамі ў незвычайным амплуа Кашчэя Бяссмертнага. У цэнтры падзей - падарожжа юнакі па імі Іван у краіну Белогорье, дзе разгортваецца бітва дабра і зла. На пярэднім плане працавалі Віктар Хориняк, Кацярына Вилкова, Алена Якаўлева, Сяргей Буруноў і Цімафей Трибунцев.
Акцёр працягнуў эксперыментаваць з жанрамі ў кінематаграфічных праектах. У 2018 годзе завяршыўся фантастычны фільм «Кома», у якім Лавроненко зняўся разам з маладой зоркай кінематографа - Риналем Мухаметовым. У аўтарскай драме «Вандроўцы цярпення» Канстанцін Мікалаевіч пераўвасобіўся ў паспяховага фатографа, закладніцай якога становіцца глуханямая мадэль. У 2019 годзе з удзелам артыста выйшаў шэраг карцін, найбольш прыкметная з якіх - «аванпасты».
Асабістае жыццё
Канстанцін Мікалаевіч згадвае пра свой характар як аб выбухной, але скора адыходзяць. У маладосці, да ўсяго іншага, славіўся раўніўцам і мог лёгка страціць самавалоданне. Тым не менш гэтыя якасці не перашкодзілі наладзіць асабістае жыццё на доўгія гады наперад. Жонка Лавроненко - актрыса Лідзія Петракова.Пара пазнаёмілася яшчэ ў «Сатырыкон», дзе абодва служылі. Вяселле згулялі ў 1987 годзе, а ў 1990-м у сям'і нарадзілася дачка Ксенія. Пасля школы дзяўчына атрымала вышэйшую адукацыю ў МГІМО на факультэце міжнароднай журналістыкі, пазней вырашыла працягнуць вучобу ў Школе-студыі МХАТ.
Канстанцін Мікалаевіч кожны год наведвае сястру і маму, якія па-ранейшаму жывуць на малой радзіме акцёра. Лавроненко не ўяўляе адпачынку без ракі ці яшчэ якога-небудзь вадаёма, паколькі ўсе яго дзяцінства прайшло на беразе Дона.
У «Инстаграме» і на іншых пляцоўках ад імя артыста дзейнічаюць фанацкія профілі, але фота, якія з'яўляюцца там, маюць дачыненне толькі да творчасці Канстанціна Лавроненко.
Канстанцін Лавроненко зараз
Канстанцін Мікалаевіч задзейнічаны ў шэрагу праектаў, сярод якіх 3-ы сезон серыяла «утрыманкі», дзе акрамя Дар'і Мароз важную ролю згуляе гераіня Сабіны Ахмедова. На снежань 2021 г. была анансаваная прэм'ера казкі «Апошні волат - 3».
У сакавіку рэжысёр Андреасян вырашыў парадаваць аматараў трылераў фільмам «Чыкаціла», у якім у Лавроненко галоўная роля. Стваральнік стужкі паставіў пытаньні перад гледачамі: «Як чалавек з практычна ідэальнай біяграфіяй апынуўся жорсткім забойцам? Што спарадзіла ў ім звера? »
фільмаграфія
- 1984 - «Яшчэ люблю, яшчэ спадзяюся"
- 2003 - «Вяртанне»
- 2007 - «Ліквідацыя»
- 2007 - «Выгнанне»
- 2009 г. - «Ісаеў»
- 2011 - «Зроблена ў СССР»
- 2012 - «Аднойчы ў Растове»
- 2013 - «Тры мушкецёры»
- 2014 - «Інквізітар»
- 2015 - «Клім»
- 2016 - «Землятрус»
- 2017 - «Апошні волат»
- 2018 - «Вандроўцы цярпення»
- 2019 - «Рассвет»
- 2019 - «Ты мяне чуеш?»
- 2020 працэнта - «аванпасты» (серыял)
- 2020 працэнта - «Кома»
- 2020 працэнта - «Апошні волат: Корань зла»
- 2020 працэнта - «утрыманкі-2»
- 2021 - «Чыкаціла»