біяграфія
Лідзія Вележева - савецкая і расійская актрыса тэатра і кіно, Заслужаная артыстка Расіі. Акрамя таго, сёння Лідзія Вележева вядомая і як грамадска-палітычнага дзеяча. У 2012 годзе актрыса атрымала месца ў Генеральным савеце расейскай палітычнай партыі «Адзіная Расія», а праз два гады пасля гэтага стала членам Грамадскай палаты Расійскай Федэрацыі 5-га склікання.
Лідзія Вележева з'явілася на свет у кіеўскім радзільні праз лічаныя хвіліны пасля сваёй сястры-блізняткі Ірыны. Прадзедам дзяўчынак быў цыганскі барон, качавалі з краіны ў краіну са сваім табарам, а вось бацькі свайго яны не ведалі. Каб «падняць» двайнятак, іх маці прыходзілася працаваць на фабрыцы ў дзве змены. Каб пазбегнуць таго, што дзяўчынкі могуць стаць беспризорницами, іх прыйшлося аддаць у інтэрнат. Там, як ні дзіўна, сёстрам так спадабалася, што, калі іх мама выйшла замуж за палкоўніка ў адстаўцы, яны працягвалі ездзіць у госці да сваіх сяброў па інтэрнату, практычна жывучы на два дамы.
Але справа была не толькі ў сябрах. У інтэрнаце была студыя акцёрскага майстэрства, а Ліда марыла стаць актрысай, колькі сябе памятала. Яна ўжо паспела прымерыць ролі танцоркі, фігурысткі і, нечакана, гандбалісткі - усё гэта дзіўнае разнастайнасць гурткоў і секцый існавала пры інтэрнаце, але ў выніку апынулася не зусім тое, чым Ліда хацела займацца. Яе вабілі сцэна, сафіты, камеры.
Будучай зорцы было ўсяго трынаццаць, калі яна сама прыйшла на кіеўскую кінастудыю імя Довженко (цяпер - Нацыянальная кінастудыя мастацкіх фільмаў імя Аляксандра Довженко), аддала сакратару сваю анкету з кантактамі і, зразумела, фатаграфіяй, якая трапіла ў рукі рэжысёра Радамір Васілеўскага. Ён неадкладна захацеў пазнаёміцца з Лідай асабіста.
Кінапробы дзяўчынка прайшла бліскуча і тут жа атрымала ролю ў кранальным і лірычным дзіцячым двухсерыйную фільме «Чаканне». Трынаццацігадовая Ліда Вележева (у тытрах яе прозвішча напісалі Вележова) згуляла галоўную гераіню Варьку «Скорпену». Здымкі ажыццяўляліся Адэскай кінастудыяй на Чорным моры.
Падчас працы над фільмам трынаццацігадовую прыгажуню заўважыў выкладчык Шчукінскай вучэльні Юрый Кацін-Ярцаў (легендарны Джузэпэ ў фільме «Бураціна»). Акцёр нават палічыў неабходным пазнаёміцца з мамай Ліды, каб паведаміць ёй пра бясспрэчнае акцёрскім таленце дачкі і параіць развіваць у Маскве пад яго чулым кіраўніцтвам.
Вележева прыйшла паступаць у Кіеўскі тэатральны інстытут і праваліла экзамены. Але няўдача не зламала, а толькі паўплывала на мэтанакіраваную дзяўчыну. Праз год Лідзія адправілася штурмаваць Маскву. Яе залатой рыбкай стала «Шчука» - тэатральнае вучылішча імя Барыса Шчукіна ў Маскве. Але да свайго даўняга знаёмага Каціну-Ярцаў абітурыентка Вележева паступаць пасаромелася, адправіўшыся навучацца на курс Алы Казанскай.
Ліда прывыкла ўсяго дабівацца сама і на гэты раз без усялякіх сувязяў паспяхова здала экзамены ў Маскоўскі тэатральны з першага разу. З Каціны-Ярцаў Ліда сустрэлася на першым жа занятку, якое ён вёў. Знакаміты акцёр імгненна пазнаў знаёмую дзяўчыну і захапіўся яе самастойнасці.
У вучобу Лідзія Вележева сышла з галавой. Бліскала на вучэбнай сцэне ў студэнцкіх спектаклях і толькі адзін раз за ўсе гады студэнцтва знялася ў кіно, ды і то ў кароткаметражцы. Затое пасля заканчэння Шчукінскай вучэльні Вележева амаль адразу атрымала адну з галоўных роляў у фільме «Дзяржаўная граніца» і паступіла на службу ў Маскоўскі акадэмічны тэатр імя Вахтангава.
У 2010 годзе артыстка сама стала выкладчыкам тэатральнага інстытута імя Б. В. Шчукіна.
тэатр
Лідзія Вележева гуляла ў многіх пастаноўках тэатра ім. Вахтангава. У п'есе «Людзі як людзі» акторка гуляла Соф'ю, у «Маскарадзе» - баранэсу Штраль, у «Мадэмуазель Нитуш» - Карын.
Маскоўскія тэатралы бачылі Лідзію Вележеву ў «Ганне Карэнінай», «Зойкиной кватэры», «Атэла», у «Прынцэсе Турандот» і шматлікіх іншых спектаклях.
фільмы
Гуляючы ў тэатры, Лідзія Вележева паспявала здымацца ў такіх кінастужках, як «Маскоўская любоў», «Ваўкадаў», «Зачараваны вандроўнік» і «Паміраць не страшна». Але пазнаваць на вуліцах яе сталі пасля серыяла «Воровка». Народную любоў да актрысы заўважылі стваральнікі серыяла «Сьледзтва вядуць знаўцы» і запрасілі яе на ролю следчага Кітаева.
Сур'ёзны драматычны талент Вележевой тэлегледачы разглядзелі ў серыяле Уладзіміра Бортко «Ідыёт», дзе акторка згуляла ў пары з Яўгенам Міронавым. Тыпаж на ролю Настассі Філіпаўны рэжысёр шукаў па ўсёй краіне, а ўбачыў па тэлевізары. З першага погляду Бортко зразумеў, што Настасся Піліпаўна - гэта яна, Лідзія.
Здымкі «Ідыёта» не абыйшліся без кур'ёзаў. Падчас працы над сцэнай, дзе Настасся Піліпаўна кідае ў камін велізарную пачак грошай, Вележева так хвалявалася, што здымачнай групе давялося двойчы перарывацца і бегаць за валяр'янкай для актрысы. У выніку сцэну здымалі дванаццаць гадзін. Усвядоміўшы гэта, валяр'янкі папрасіў ужо рэжысёр, паколькі час на здымачнай пляцоўцы каштуе вялізных грошай.
Здымкі менш сур'ёзных карцін, чым экранізацыя рамана Дастаеўскага, праходзяць значна спакайней. У наступны перыяд Лідзія Вележева стабільна з'яўлялася ў галоўнай ролі ў новым праекце раз у год.
У 2003 актрыса сыграла папулярную журналістку і маці-адзіночку ва ўкраінскай карціне «Снежная каханне, або Сон у зімовую ноч», у 2004 - мастацтвазнаўцы Лилю ў меладраме «Вузкі мост», у якой замест класічнага любоўнага трыкутніка адносіны паміж героямі перапляліся ў мудрагелісты шматкутнік.
У 2005 годзе актрыса сыграла прэзідэнта хакейнага клуба ў знакамітым дэтэктыўным серыяле «Забойная сіла». Гераіня актрысы стала цэнтральным персанажам трэцяга фільма шостага сезону серыяла. Затым на экраны выйшла камедыя «Рускія грошы», экранізацыя п'есы Астроўскага «Ваўкі і авечкі», драма «Грэх» пра адносіны маладога юнакі і сталай жанчыны, меладрама «Настаўнік музыкі» і іншыя карціны, дзе акторка атрымала галоўныя ролі.
Асабліва запатрабавана Лідзія Вележева апынулася ў меладраматычных і дэтэктыўных серыялах.
Акрамя яркага акцёрскага таленту, артыстка валодае і выразнай сацыяльнай пазіцыяй. З 2003 года Лідзія Вележева з'яўляецца сябрам партыі «Адзіная Расія». 18 лютага 2014 года акторка стала членам пятага склікання Грамадскай палаты Расійскай Федэрацыі.
Развіццё палітычнай біяграфіі ня прымусіла Лідзію Вележеву адмовіцца ад акцёрскай кар'еры. У тым жа 2014 году акторка выканала галоўную ролю ў меладраматычнага серыяле «Водар шыпшынніка». Серыял распавядае пра жыхароў пасёлка Зареченск і ахоплівае 20 гадоў жыцця герояў. Дзеянне серыяла пачынаецца падчас перабудовы і даходзіць да сучаснага гледачу часу. У цэнтры падзей - работніцы ткацкай фабрыкі, якая стала галоўным прадпрыемствам пасёлка.
У 2015 годзе актрыса таксама атрымала яркую ролю. Лідзія Вележева згуляла ролю Кацярыны Паніна у містычным дэтэктыве «Месяц». Кацярына - жонка следчага, якая адпраўляецца ўслед за мужам у правінцыйны гарадок, каб наладзіць адносіны ў сям'і.
Але ў першую ж ноч пасля сямейнага ўз'яднання следчы знікае, а неўзабаве ў лесе знаходзяць яго цела. Ноч згубы мужчыны супадае з поўняй, а мясцовыя жыхары ўпэўненыя, што трагедыя - справа рук пярэваратняў. Тым не менш, гераіня актрысы не верыць у гэтую містыку і пачынае ўласнае расследаванне.
Да цяперашняга часу артыстка ўвасобіла ў кіно больш за трыццаць вобразаў, паспела папрацаваць тэлевядучай на канале «Расія 1», а ў 2010 годзе за ўклад у развіццё айчыннага кінематографа атрымала званне Заслужанай артысткі Расіі.
Асабістае жыццё
Лідзія Вележева замужам за акцёрам, народным артыстам Расіі Аляксеем Гуськова. Яны пазнаёміліся, калі Ліда была яшчэ студэнткай чацвёртага курса. Васіль Ліванаў запрасіў дзяўчыну ў свой тэатр. Яна прыйшла і сядзела з другім рэжысёрам у чаканні спазняюцца акцёра. Міма іх прамчаўся нейкі Ускалмачаны юнак - Лёша Гуськов. А потым высветлілася, што ў дзяцінстве яны жылі ў Кіеве недалёка адзін ад аднаго, але чамусьці так і не сустрэліся.
Лідзія Вележева і Аляксей Гуськоў жанатыя ўжо больш за дваццаць пяць гадоў. Для акцёрскай сям'і гэта сапраўдны рэкорд любові і вернасці. Яны сталі бацькамі двух сыноў - Уладзіміра і Дзмітрыя. Старэйшы сын працуе ў тэатры і нядаўна зрабіў сваіх бацькоў бабуляй і дзядулем - у 2016 годзе ў яго нарадзілася дачка Стэфанія. Малодшы сын вучыцца ў Вгiке.
Акторка не хавае сваю сям'ю, але і не афішуе асабістае жыццё на публіцы або ў Інтэрнэце. Наколькі вядома прэсе і прыхільнікам, у артысткі няма акаўнта ў «Инстаграме» і іншых сацсетках.
Лідзія Вележева зараз
У 2016 годзе актрыса выканала ролю дзіцячага псіхолага Валерыі Пятроўны ў драматычным тэлесерыяле «Тонкі лёд». Фільм распавядае пра развальваецца сям'і, у якой жадання здабыць шчасце і захаваць сям'ю сталі супрацьлеглымі адзін аднаму.
У 2017 годзе актрыса і палітык атрымала ганаровую дзяржаўную ўзнагароду РФ «Ордэн Дружбы».
У студзені 2018 года Лідзія Вележева згуляла ў рэтра-меладраме «Бярозка» пра знакамітага танцавальным калектыве, у які марылі трапіць многія савецкія дзяўчыны. Фільм паказвае закуліснае барацьбу за месца ў калектыве і подковерные інтрыгі удзельніц.
Гераіня актрысы - мастацкі кіраўнік калектыву Надзея Святлова. Дзеянне карціны разгортваецца на фоне крызісу 80-х гадоў, таму галоўнай клопатам гераіні становіцца супрацьдзеянне бюракратычнага апарату і спробы знайсці ва ўладзе падтрымку танцавальнага мастацтва.
Таксама ў Надзеі Святловай прапісана і яркая любоўная лінія. У барацьбе за будучыню калектыва кіраўніцу падтрымлівае даўні сябар - куратар «Бярозкі» Анатоль (Аляксей Серабракоў), які даўно закаханы ў жанчыну.
Увосень 2019-га імя артысткі зноў з'явілася ў загалоўках стужак навін. Праўда, на гэты раз падставай стала ня новая роля Вележевой, а скандал, які жанчына ўчыніла ў самалёце. Актрыса накіроўвалася з Масквы ў Тэль-Авіў, аднак канчатковым пунктам яе падарожжа стаў ўчастак паліцыі.
Рэйс Вележевой затрымалі з-за тэхнічных непаладак, а калі аб'явілі ўзлёт, Лідзія задаволіла скандал, адмовілася прышпіліць рамяні бяспекі і пачала абражаць бортправадніца, што спрабавалі яе супакоіць.
У рэшце рэшт пілоты выклікалі супрацоўнікаў паліцыі і ўсхадзілася пасажырку вывелі з салона самалёта.
фільмаграфія
- 1981 - «Чаканне»
- 1983 - «Вечары на хутары ля Дзіканькі»
- 1990 - «Зачараваны вандроўнік»
- 1991 г. - «Маскоўская каханне»
- 1991 г. - «Паміраць не страшна»
- 2002 - «Сьледзтва вядуць знаўцы. Трацейскі суддзя »
- 2002 - «Воровка 2. Шчасце напракат»
- 2003 - «Ідыёт»
- 2003 - «Снежная каханне, або Сон у зімовую ноч»
- 2009 г. - «Любовь-морковь-2»
- 2012 - «Жнівень восьмага»
- 2014 - «Водар шыпшынніка»
- 2015 - «Месяц»
- 2016 - «Тонкі лёд»
- 2018 - «Бярозка»