біяграфія
За сваю доўгую плённую жыццё Анатоль Лысенка паспеў перакаштаваць масу прафесій. Ён працаваў інжынерам, выкладаў, быў журналістам, пісьменнікам, але галоўнай справай Анатоля Рыгоравіча стала тэлебачанне. У свой час ён прыклаў руку да з'яўлення не адной культавай праграмы і ўзначаліў «Грамадскае тэлебачанне Расіі» адразу пасля яго стварэння.Дзяцінства і юнацтва
Анатоль нарадзіўся 14 красавіка 1937 году ў Вінніцы, але ва Ўкраіне яму пажыць амаль не давялося: бацькі пераехалі ў Маскву, калі немаўлю было 5 дзён ад роду. Хлопчык рос кемнасьць, навучыўся чытаць ва ўзросце 3 гадоў і з тых часоў ужо не выпускаў кніжкі з рук.
Дзякуючы любові да чытання Лысенка стаў эрудытам, аднак мудрагелістым ціхоняй ніколі не быў. Не без яго ўдзелу ў вопытах ў кабінеце хіміі адбыўся выбух, у выніку якога будучы геній тэлебачання трапіў у лякарню з апёкамі і пашкоджаннямі вачэй.
У яго школьнай характарыстыцы за 8-ы клас паказалі: "Вельмі рэзкі, нястрыманы, запальчывы». Анатоля нават выганялі са школы за сумніўнае паводзіны, а таму да іспытаў за 9-ы клас хлопец рыхтаваўся самастойна.
Бацькі адмовіліся наймаць хулігану рэпетытараў, і той засеў за кнігі ў чытальнай зале «Ленинки», без праблем асвоіўшы ўсе прапушчаныя прадметы і набыўшы запал да навукі. Выніковыя пяцёркі дазволілі Лысенка працягнуць навучанне ў школе № 1, скончыўшы якую ён паступіў у інстытут чыгуначнага транспарту. У гэтым інстытуце вучыліся яго бацька, маці, сястра з мужам, жонка і яе браты - фактычна ўся сям'я.
Вучоба на эканамічным факультэце ВНУ дапаўнялася пастаянным удзелам у студэнцкай самадзейнасці і будатрадаўскай выездамі. Анатоля нават ўзнагародзілі за асваенне цалінных зямель.
Яшчэ ў маладосці хлопец упершыню трапіў на тэлебачанне, дзе паўдзельнічаў у дыспуце ў праграме «Вялікае цуд», пасля чаго яго клікалі на здымкі іншых перадач. Але малады чалавек не адразу пакінуў інжынерную спецыяльнасць і нават адвучыўся ў аспірантуры.
Кар'ера і тэлебачанне
Скончыўшы інстытут, які выпускае інжынераў чыгуначнага транспарту, працаваць па спецыяльнасці Анатоль так і не стаў. Ён наогул заўважыў, што са сцен яго альма-матэр часцяком выходзілі людзі, пасля якія атрымалі вядомасць як тэлежурналісты, акцёры, рэжысёры, спартыўныя каментатары. Сярод іх - Аляксандр Васільевіч Масляков, Яфім Рацимор, Вадзім Реутов.
Вось і Лысенка пайшоў сваім шляхам. Спачатку распачаў спробу папрацаваць на заводзе, але і там больш займаўся мастацкай самадзейнасцю. Да таго ж паралельна Анатоль лічыўся пазаштатным аўтарам і вядучым моладзевых праграм на тэлебачанні, якое неўзабаве канчаткова перавабіць на свой бок маладога інжынера.
Праўда, патрапіць на працу ў модную, толькі набіраючую абароты індустрыю аказалася няпроста. І справа была не ў адсутнасці таленту, а ў славутым «пятым пункце» - графе аб нацыянальнасці, з-за якой Лысенка 3 разы адмаўлялі ў прыняцці на працу.
Але затым кар'ера Анатоля развівалася імкліва. У канцы 1960-х ён стаў старэйшым рэдактарам моладзевага аддзела Цэнтральнага тэлебачання. Пры яго жывым удзеле на экранах з'явіліся праграмы КВЗ, «А ну-ка, дзяўчыны!», «Што? Дзе? Калі? » і іншыя. Дарэчы, Лысенка заўсёды быў сябрам Уладзіміра Варашылава, аўтара і вядучага знакамітай інтэлектуальнай гульні.
З часам Анатоль Рыгоравіч стаў галоўным рэдактарам у аддзеле праграм для моладзі, дзе яго і сустрэла перабудова. У імкліва змяняюцца часы Лысенка ствараў аблічча новага тэлебачання, і плёнам яго прац стала праграма «Погляд». Пры Барысе Ельцыне Анатоль Рыгоравіч узначаліў ВГТРК. Супрацоўнікі ставіліся да яго з нязменнай любоўю і павагай, а Уладзіслаў Лісця нават клікаў Папам.
Уся наступная біяграфія Лысенка таксама была звязана з тэлебачаннем.
Ён ствараў новыя тэлеканалы, займаў пасаду прэзідэнта Міжнароднай акадэміі тэлебачання і радыё, пісаў мемуары, у якіх успамінаў лепшых прадстаўнікоў індустрыі, з кім пашчасціла папрацаваць.
У 2012 годзе Анатоль Рыгоравіч быў прызначаны генеральным дырэктарам «Грамадскага тэлебачання Расіі» - платформы, закліканай фармаваць і развіваць грамадзянскую супольнасць. Лысенка з энтузіязмам узяўся за справу, бо, як што я чалавек старой загартоўкі, ён быў упэўнены: тэлебачанне павінна не толькі забаўляць, але вучыць і выхоўваць людзей.
Нягледзячы на ўзрост, Анатоль Рыгоравіч паспяваў многае: выкладаў майстэрства медиакоммуникации ў Вышэйшай школе эканомікі, засядаў у складзе камісіі па прысуджэнні ўрадавых прэмій, пісаў калонку для газеты «Суразмоўца».
Асабістае жыццё
З жонкай Валянцінай Яфімаўна Анатоль Рыгоравіч пазнаёміўся, яшчэ вучачыся ў інстытуце. Пладамі іх сумеснай асабістым жыцці сталі дачка Мар'яна і сын Віктар. Дзеці падарылі бацькам чацвярых унукаў, а тыя, у сваю чаргу, праўнукаў. Дружнае сямейнае фота Лысенка месціць паўтара дзясятка чалавек.Дачка журналіста была лекарам і пазней ўзначаліла Маскоўскую гарадскую клінічную бальніцу № 52. У чэрвені 2020 года ёй было прысвоена званне Героя працы Расіі за выдатныя заслугі ў перыяд барацьбы з коронавирусной інфекцыяй.
смерць
20 чэрвеня 2021 года стала вядома, што заслужаны работнік тэлебачання сканаў. Аб прычынах смерці гаварылі з асцярожнасцю, але мяркуецца, што працяглую хваробу Лысенка пагоршыла коронавирусная інфекцыя.
Развітанне з Анатолем Рыгоравічам у тэлецэнтры «Астанкіна» прызначылі на 23 чэрвеня. Прэзідэнт Расіі Уладзімір Пуцін выказаў родным і блізкім памерлага самыя глыбокія спачуванні.
ўзнагароды
- 1978 - Дзяржаўная прэмія СССР
- 1996 г. - Ордэн Дружбы
- 1999 - Заслужаны дзеяч мастацтваў Расійскай Федэрацыі
- 2006 - Ордэн «За заслугі перад Айчынай» IV ступені
- 2011 - Ордэн «За заслугі перад Айчынай» III ступені
- 2012 - Залатая медаль імя Льва Мікалаева
- 2014 - Прэмія Урада Расійскай Федэрацыі ў галіне сродкаў масавай інфармацыі
- 2016 - Ордэн Пашаны
- 2017 - Падзяка Прэзідэнта Расійскай Федэрацыі
- 2018 - Заслужаны журналіст Расійскай Федэрацыі