біяграфія
З творчасцю Ганны Камянковай знакам кожны аматар кіно. Яна не толькі таленавітая акторка, чый пік кар'еры прыйшоўся на перыяд існавання СССР, але і вельмі запатрабаваная артыстка агучвання: яе голасам у рускай дубляжы казалі Ума Турман, агент Скалі (Джыліян Андэрсан), Эма Томпсан і іншыя зоркі Галівуду.Дзяцінства і юнацтва
Ганна Сямёнаўна нарадзілася 27 красавіка 1953 гады ў сям'і савецкіх інтэлігентаў у Маскве. Яе бацькі Вольга Аляксандраўна Камянкова-Паўлава і Сямён Абрамовіч Гурэвіч, габрэй па нацыянальнасці, былі адукаванымі людзьмі, выкладалі рускую мову і літаратуру і з ранняга дзяцінства прышчаплялі дачкі культуру зносін.
Яны марылі, што дзяўчынка пакахае сямейную справу і, падобна бацькам, стане педагогам. Таму большую частку часу юная Камянкова-Паўлава надавала вучобе і засваенню велізарнай колькасці інфармацыі, бо, на думку яе бацькі, педагог павінен быць эрудыяваным ва ўсім.
Зрэшты, акцёрскія таленты ў Ганны сталі выяўляцца з дзяцінства, воляю выпадку ў 6 гадоў яна ўжо апынулася на здымачнай пляцоўцы. Дэбют юнай артысткі апынуўся паспяховым, але бацькі палічылі, што яна яшчэ занадта малая для падобнай кар'еры, і забаранілі ёй здымацца ў кіно. Дзяўчынку аддалі ў студыю мастацкага слова, дзе яна гуляла на сцэне ў шматлікіх спектаклях.
Жыццё Ганны не абышлі і сумныя падзеі. У 1962 годзе пайшла з жыцця маці, калі дзяўчынцы было 9 гадоў. Яна перажывала страту і ў той перыяд зблізілася са старэйшай сястрой Вольгай, замену ёй маму. Пазней дзяўчына звязала сваё жыццё з тэлебачаннем, выкладала ў Вышэйшай школе тэлебачання МДУ. Яе не стала ў 2009 годзе.
Выхаванне Камянковай лягло на плечы бацькі Сямёна Гурэвіч. Ён прышчапіў дачкі любоў да кніг, часта вадзіў яе ў тэатр на спектаклі па матывах раманаў, чым канчаткова падштурхнуў Ганну да выбару прафесіі актрысы.
Пасля школы Камянкова падала дакументы ў тэатральныя вучэльні. У 1970 годзе яна стала студэнткай прэстыжнага Вышэйшага тэатральнага вучылішча імя М. С. Шчэпкіна, дзе яе кіраўніком быў вялікі савецкі акцёр Міхаіл Іванавіч Цароў. Вучоба абмежаванымі талент актрысы і адкрыла дзверы ў лепшыя тэатры Масквы.
тэатр
Упершыню на тэатральную сцэну Ганна выйшла ў 12 гадоў, калі маленькую акторку паклікалі на дзіцячую ролю ў спектакль «Русалка». Кіраўніцтва Вялікага тэатра паклапаціўся пра грандыёзнасці спектакля і задзейнічала вялікіх акцёраў накшталт Вядзернікава, Казлоўскага і іншых.
Дзяўчынка з захапленнем назірала за працай майстроў сваёй справы, для яе ўсё выглядала чараўніцтвам. Але больш за ўсё яе ўразіла музычнае суправаджэнне пастаноўкі, якое надавала дзейства пачуццё завершанасці. Ганна нібы зачараваная хадзіла па тэатры і з тых часоў не магла ўявіць жыцця без яго.
Артыстка зноў апынулася на сцэне праз 10 гадоў, у час вучобы ў Шчэпкінскага вучылішча. Педагогі высока ацанілі яе акцёрскія здольнасці і рэкамендавалі яе кіраўніку Малога тэатра, які і запрасіў Камянкову згуляць у пастаноўцы «Сродак Макропулоса».
Пасля заканчэння вучылішча ёй паступіў шэраг прапаноў ад розных тэатраў, але Ганна спыніла выбар на тэатры на Малой Броннай, што было прадыктавана асобай мастацкага кіраўніка ўстановы - рэжысёра Анатоля Эфроса, працамі якога актрыса заўсёды захаплялася. Яго спектаклі карысталіся поспехам у публікі, і Ганна, як і іншыя калегі, марыла прыняць у іх удзел. На гэтай сцэне актрыса сыграла мноства роляў, неўзабаве заняўшы месца адной з вядучых артыстак тэатра.
Зрэшты, ідылія доўжылася нядоўга. Пасля сыходу Эфроса Камянкова стала губляць цікавасць да пастановак, прапала адчуванне вечнага свята і навізны. Ёй папросту стала сумна з новымі рэжысёрамі, і ў 1992 годзе артыстка пакінула тэатр. Яна не сумнявалася ва ўласнай запатрабаванасці і апынулася правы, так як ёй рушыла ўслед прапанову ад які падае вялікія надзеі рэжысёра. Паўгода Ганна рэпетавала ролю ў спектаклі, які, на жаль, так і не быў пастаўлены.
Некалькі гадоў Камянкова пражыла удалечыні ад тэатра, калі на двары былі гады крызісу. У канчатковым выніку яна дачакалася сваёй зорнай гадзіны, і ёй сталі паступаць прапановы ад антрэпрызны тэатраў. Адным з першых стаў «Бенефіс», які падарыў акторцы галоўную ролю ў спектаклі «Увлеченная ластаўкай».
У 1998 годзе Камянкова згуляла знакавую для сябе ролю - Ханну Хейберг з аднайменнай пастаноўкі «Ханна». Ганна была зачараваная моцным характарам гераіні, дзякуючы якой некалі ў Ханса Крысціяна Андэрсана нарадзіўся вобраз «Снежнай Каралевы». Але спектакль не набыў камерцыйнага поспеху і неўзабаве быў зачынены.
Пасля гэтага артыстка страціла надзею атрымаць падобную ролю, але нечакана мастацкі кіраўнік «Школы сучаснай п'есы» Іосіф Райхельгауз прапанаваў ёй месца ў спектаклі французскага рэжысёра Франка Бертье.
Ролю апынулася цяжкай і нялёгкай, што толькі надало акторцы рызыкі. Ганна ўклаў туды душу, а пасля спектакляў ёй даводзілася адпачываць па 2 дні, каб аднавіць сілы.
фільмы
Першая сустрэча Ганны з светам кінематографа адбылася ў юным узросце, калі дзяўчынцы ішоў 5-ы год. І гэты выпадак прадвызначыў далейшую творчую біяграфію выканаўцы. У карціну яна трапіла зусім выпадкова. Падчас прагулкі з маці па плошчы Рэвалюцыі Камянкова заўважылі асістэнта па акцёрах, які прама там праводзіў кастынг сярод дзяцей. Ребятня чытала вершы, і Ганна таксама захацела паспрабаваць.
Разам з маці яна адправілася ў Мінск, дзе здымаўся фільм «Дзяўчынка шукае бацьку». За сваю гульню юная акторка атрымала першую ў жыцці ўзнагароду на Міжнародным дзіцячым фестывалі, які праходзіў у Аргентыне. Але тады бацькі Камянковай палічылі, што ёй трэба атрымаць адукацыю і ўладкаваць жыццё, таму забаранілі здымацца ў кіно.
Камянкова трапіла на здымачную пляцоўку толькі праз 16 гадоў. Да таго моманту яна ўжо была выпускніцай прэстыжнага вучылішча, а таксама падаючая спадзяваннi артыстка тэатра. Яе дарослым дэбютам у кіно стала карціна «Лясныя арэлі», дзе адну з галоўных роляў выканаў яе мастацкі кіраўнік Анатоль Эфрос.
Затым у фільмаграфіі маладога таленты з'явіліся кінафільмы «Такая кароткая доўгая жыццё», «Вясновы заклік», «Следства вядуць знаўцы», у якіх артыстцы ўдавалася узнавіць яркія і суцэльныя вобразы.
Яе кар'ера ў кіно развівалася імкліва, і ўжо ў 1979 годзе актрыса сыграла галоўную гераіню ў стужцы «Маладая жонка». Вобраз Мані Стральцовай прынёс Ганне першую прэмію Усесаюзнага кінафестывалю.
У пачатку 80-х з яе ўдзелам выйшлі фільмы «Дзяржаўная граніца», «Сонечны вецер». У экранізацыі «Позняе каханне" па п'есе Аляксандра Астроўскага Камянкова згуляла разам з Інакенціем Смактуноўскім, Радзівонам Нахапетовым, Аленай Проклова. Затым рушылі ўслед здымкі ў кінакарцінах «Горад над галавой», «Іван Бабулін», «Замах на ГОЭЛРО», дзе Ганне даставаліся цэнтральныя ролі.
Адной з найбольш яркіх і запамінальных роляў Камянковай стаў вобраз Соф'і Пятроўны з аднайменнага фільма. Гэты персанаж нялёгка даўся акторцы, якая моцна перажывала за падзеі з жыцця гераіні. Па-першае, ёй прыйшлося гуляць жанчыну на 20 гадоў старэй сябе, а па-другое, сам перыяд, які быў адлюстраваны ў фільме, аказваў пераважная дзеянне. Тады ж яна перафарбавалася ў бландынку, каб адчуць сябе маладзей пасля узроставай ролі.
У перыяд крызісу, які ахапіў усе сферы краіны, перад актрысай востра паўстала грашовае пытанне. Ганна была катэгарычна супраць удзелу ў серыялах ці ж здымках у рэкламе. Тады яна ўспомніла пра студэнцкі захапленні і стала актрысай дубляжу. Камянкова раней таксама ўдзельнічала ў радыёпастаноўках і агучвала герояў мультфільмаў.
Шыкоўны голас Ганна падарыла шматлікім савецкім акцёрам і замежным зоркам. Ёй падабаецца гаварыць за папулярных акторак, яна лічыць, што працаваць з імі значна лягчэй, чым з малавядомымі асобамі. Многія ўжо і не прадстаўляюць іншага галасы ў той ці іншай знакамітасці, якая стала аб'ектам дубляжу Ганны, што для артысткі з'яўляецца вышэйшай ступенню хвалы.
Тым не менш, у 90-я гады акторцы ўдалося выявіць сябе на экране ў шэрагу значных праектаў. Гэта фільмы «Ачышчэнне», «Круг асуджаных», «Тэсты для сапраўдных мужчын» і адзін з першых расійскіх серыялаў «Горячев і іншыя». Артыстка адзін час не згаджалася на шматсерыйныя праекты, як потым распавяла ў праграме «Сам-насам з усімі», але з часам адчула цікавасць да працы ў серыялах.
У новым стагоддзі яна засвяцілася ў тэлестужках «Марш Турэцкага», «Дзевяць невядомых», «Прынцэса цырка». Яркімі праектамі акторкі ў 2000-х гадах сталі дэтэктывы «МУР. Трэці фронт »,« Метад Фрэйда »і« Аднойчы ў Растове ». Да апошніх работах зоркі экрана ставяцца галоўныя ролі ў папулярным серыяле «Тэст на цяжарнасць» і экранізацыі Юрыя Грымова «Тры сястры».
Асабістае жыццё
Пра асабістае жыццё Ганна распавядаць не любіць. Зрэшты, пра дасягненні сына яна кажа шмат і з задавальненнем.
З адзіным мужам акторка пазнаёмілася ў маладосці, на сцэне тэатра на Малой Броннай. Анатоль Співак, тады яшчэ акцёр, бліскаў у спектаклі «Залатая карэта". Ён быў старэйшы за Ганны на 15 гадоў. Маладая дзяўчына была зачараваныя той харызмай, элегантнасцю і шыкам, якія крынічыў яе выбраннік. Дома ў яго, нягледзячы на сціплую зарплату, стаяла антыкварная мэбля, была вялікая бібліятэка.
Пазней Анатоль заняўся рэжысурай. У 1980 годзе адбылося вяселле, а праз 7 гадоў у іх нарадзіўся сын Сяргей. З'яўленне дзіцяці далося акторцы цяжка: з-за шчыльнага працоўнага графіка яна не здолела захаваць некалькі цяжарнасцяў, а бо з Анатолем яны задумваліся аб дзецях з пачатку сумеснага жыцця.
Тэатрам хлопчык зусім не цікавіўся, нават не глядзеў пастаноўкі з удзелам маці і бацькі, а палічыў за лепшае звязаць сваё жыццё з юрыспрудэнцыяй, што вельмі радуе акцёрскае сямейства. Для дыплома Сяргей абраў тэму абароны аўтарскіх правоў. Але з часам тэатр таксама падаўся ў жыццё Співакоў-малодшага. Зараз ён працуе ў антрэпрызе «Незалежны тэатральны праект», дзе гуляе яго мама.
Актрыса, як і многія яе калегі, старанна сочыць за фігурай і знешнім выглядам, хоць не прадпрымае ніякіх кардынальных дзеянняў у адносінах да знешнасці. Тым не менш, доўгія гады пры росце 164 см яе вага захоўваецца на адзнацы 55 кг. Вобраз абаяльнай і інтэлігентнай актрысы прыхільнікі могуць назіраць у «Инстаграме» на фота яе калегаў.
Ганна Камянкова зараз
Запатрабаванасць артысткі не зніжаецца з гадамі. У 2018 году Ганна парадавала аматараў яе творчасці з'яўленнем у праектах «Без мяне», «Ван Гогі», «Сямейнае справа», дзе зменьвалася ва ўзроставых гераінь, маці галоўных персанажаў апавядання.
У 2019 годзе выканаўца з'явілася на тэлеэкранах у серыялах «Вяселля і разводы» і другім сезоне «Тэсту на цяжарнасць».
фільмаграфія
- 1959 - «Дзяўчынка шукае бацьку»
- 1979 г. - «Маладая жонка»
- 1987 - «Візіт да Мінатаўра»
- 1989 - «Соф'я Пятроўна»
- 1992-1994 - «Горячев і іншыя»
- 2012 - «Метад Фрэйда»
- 2017 - «Тры сястры»
- 2018 - «Ван Гогі»
- 2018 - «Без мяне»
- 2018 - «Сямейнае справа»
- 2019 - «Тэст на цяжарнасць»
- 2019 - «Вяселля і разводы»