біяграфія
Эстрадная зорка Аляксея Глызін ўзышла ў 80-х. У складзе культавага гурта «Вясёлыя рабяты» ён стаў кумірам моладзі, а потым зрабіў бліскучую сольную кар'еру. Жыхары краін постсавецкай прасторы і сёння з задавальненнем слухаюць і напяваюць хіты артыста, якія нагадваюць ім пра маладосць.Дзяцінства і юнацтва
Аляксей Глызін нарадзіўся ў падмаскоўных Мыцішчах 13 студзеня 1954 года. Бацькі адносіны да музыкі не мелі, але ў доме па выхадных збіралі сяброў, ладзілі імправізаваныя камерныя «канцэрты».
Бацька сышоў з сям'і, калі сыну споўнілася 4 гады. Дзіця застаўся з мамай. Серафіма Аляксееўна адвяла Алёшу ў музычную школу, дзе ён навучыўся граць на фартэпіяна і гітары. У марах Глызін бачыў сябе знакамітым выканаўцам, на выступы якога мараць трапіць натоўпу прыхільнікаў.
Днямі напралёт хлопец гуляў у ансамблі мыцішчынскага ДК, а ў вольны час вучыўся на завочным аддзяленні Тамбоўскага культпросветучища. Затым Аляксей паступіў на дзённае аддзяленне сталічнага інстытута культуры, на эстрадна-духавы факультэт, але вучобу перапыніла вайсковая служба.
Камандаванне авіяцыйнай часткі, пазнаўшы аб талентах навабранца, пераклала Глызін ў музычны ўзвод. Прыхільнікі артыста ўпэўненыя, што тады і пачалася паспяховая творчая біяграфія Аляксея. Будучы кумір моладзі заснаваў калектыў «Палёт», які выступаў на ваенных святах. Сам ён за 3 месяцы асвоіў саксафон-альт. Вярнуўшыся з войска, Глызін пачаў будаваць кар'еру.
музыка
У розны час Аляксей быў удзельнікам ВІА «Добрыя малайцы» і «Самацветы». Набраўшыся досведу, сабраў ўласную каманду "Вернасць», з якой гастраляваў па Савецкім Саюзе.У 1978 году спявак перайшоў у «Рытм», акампанаваў Але Пугачовай. Там яго прыкмеціў саліст «Вясёлых рабят» Аляксандр Буйноў і прапанаваў месца ў групе. Ўхваліла новае месца працы і Ала Барысаўна, якая стала «хроснай маці» артыста.
Хлопцы гастралявалі па Фінляндыі, Венгрыі, Чэхаславакіі, пабывалі на Кубе, у Нямеччыне і Балгарыі.
Ансамбль карыстаўся неверагоднай папулярнасцю, прыхільніцы і журналісты пераследавалі паўсюль, песні няспынна круціліся па радыё і на дыскатэках. Шмат гадоў праз Ірына Салтыкова прызнаецца, што любіла Глызін больш мужа, саліста «Форуму» Віктара Салтыкова.
У 1988-м Аляксей паспеў для сольнай кар'еры. Два гады праз у яго дыскаграфіі з'явіўся першы альбом «Зімовы сад», які стаў бэстсэлерам. Пласцінкі «Попел кахання», «Гэта няпраўда» і «Запоздалый экспрэс» спявак запісваў, «матаючыся» паміж Масквой і Лос-Анджэлесам. У выніку прыйшоў да высновы, што ў Амерыцы замежнаму артысту можна жыць толькі як госця.
У новым стагоддзі слава Глызін пайшла на спад, у 2000-х на эстрадным небасхіле ўспыхнулі новыя зоркі. Але ў Аляксея засталіся верныя прыхільнікі, для якіх яго творчасць звязана з рамантычнымі ўспамінамі. Для іх ён працуе і цяпер.
Асабістае жыццё
Першая жонка Людміла чакала спевака з войска. У шлюбе нарадзіўся сын, цёзка бацькі. Неверагодная папулярнасць «Вясёлых рабят» і натоўпы прыхільніц ня спалучаліся з ціхай сямейнай жыццём. Адна такая фанатка, Яўгена Герасімава, «павяла» зорку з сям'і.
Раман апынуўся кароткім: дзяўчына марыла аб зорнай кар'еры, а не аб хатняй утульнасці, і сышла да гітарысту гурта «Зямляне» Вячаславу Махренскому.
У 1989 году асабістае жыццё Аляксея Глызін зрабіла круты віраж: ён закахаўся ў прыгажуню Санию Бабін, чэмпіёнку свету па мастацкай гімнастыцы. Пара ажанілася летам 1992 года, а ў снежні нарадзіўся сын Ігар.
Праз 20 гадоў шчаслівыя адносіны ледзь не паваліліся з-за празмернай захопленасці Глызін жанчынамі, у чым ён сам і прызнаўся. Сания падала на развод, але муж вымаліць прабачэнне.
Жонка кіруе балетам «Релеве», выступоўцам на канцэртах Глызін. Дзеці, як і бацькі, - мэтанакіраваныя і захопленыя людзі. Алексей-малодшы - тэлерэжысёр, жанаты, гадуе сына Дзяніса, ўнука музыканта. Ігар скончыў Інстытут Сучасныя мастацтва і курсы пры мітра, грае ў гурце бацькі, захапляецца плаваннем і вывучае кітайскую мову.
У вольны час спявак наведвае секцыю рукапашнага бою, разам з Сяргеем Мінаева, Уладзімірам Пресняковым - старэйшым і Мікалаем трубачоў гуляе за футбольную каманду «Старк». Фота, на якіх Глызін не супраць пахваліцца цалкам прыстойнай для яго ўзросту фізічнай формай, публікуюцца на старонцы «Инстаграма».
Аляксей жыве ў Падмаскоўі, ва ўласным доме, пабудаваным па праекце архітэктара, але да асобных частках і дызайне гаспадар ўсё ж такі прыклаў руку. У Тульскай вобласці, непадалёк ад вёскі, дзе нарадзіўся адзін Ігар Тальков, у спевака дача. Глызін падабаецца капацца ў зямлі: на ўчастку разбіты сад, каштуюць цяпліцы для гародніны.
Зорка 90-х не цураецца палітыкі: ў 2016 годзе Аляксей стаў даверанай асобай партыі «Адзіная Расія» на выбарах у Дзяржаўную думу 7-га склікання.
Аляксей Глызін зараз
Зараз Глызін не збірае стадыёны і палацы спорту, яго песні гучаць хіба што на мерапрыемствах у стылі рэтра. Аднак і цяперашняе пакаленне артыстаў не супраць праспяваць дуэтам з мэтрам эстрады. Напрыклад, кампазіцыя «Ён і яна», дзе Аляксею падпявала Валерыя, ўдастоена ўзнагароды «Шансон года». У кліпе, здымкі якога прайшлі ў Таліне і яго жывапісных прыгарадах, зняліся Аляксей Чадов і Марыя Казакова.Мяркуючы па графіку, апублікаванаму на афіцыйным сайце, хіты «Ты не анёл», «Ці то воля, ці то няволя», «Лісты здалёк», «Афрыка» па-ранейшаму хочуць чуць у розных кутках Расіі. У 2019-м Глызін пропутешествовал ад Масквы да Хабараўска і ад Севераморск да Туапсэ.
Яго запрашаюць арганізатары разнастайных мерапрыемстваў, няхай гэта будзе Дзень горада, прафесійнае свята, юбілей вытворчай кампаніі. Не адмаўляецца Аляксей і ад удзелу ў дабрачынных акцыях, сабраныя сродкі з якіх ідуць на лячэнне дзяцей, у падтрымку пажылых людзей, на будаўніцтва храмаў.
Гледачам артыст нагадвае пра сябе здымкамі ў папулярных тэлепраектах. Спевака запрашалі ў «Тры акорда», «Ты - суперстар!», «Цюцелька ў рыхт», «Зоркі сышліся», «Нашы людзі». Журналісты перыядычна просяць Глызін падзяліцца меркаваннем аб тым, што адбываецца ў музычным свеце, асабліва калі гаворка ідзе аб калегах, з якімі ён разам працаваў.
Дыскаграфія
- 1990 - «Зімовы сад»
- 1994 - «Попел кахання»
- 1995 - «Гэта няпраўда»
- 1999 - «Запоздалый экспрэс»
- 2001 года - «Залатая калекцыя 1987-2001»
- 2004 г. - «Ляціць душа»
- 2004 г. - «Легендарныя песні»
- 2012 - «Крылы кахання»
- 2015 - «Афіцэрскі раманс»
- 2016 - «Ад Прагі да Масквы»