біяграфія
Анатоль Горячев - артыст расійскага тэатра і кіно. Сваімі працамі на сцэне ды перад камерай Анатоль Валянцінавіч даказвае, што здольны пераўвасобіцца ў любую выяву, пачынаючы ад стрыманага кілера або дакладнага перакананнях ваеннага і заканчваючы якія сумняваюцца абывацелем.Дзяцінства і юнацтва
Горячев нарадзіўся ў Маскве ў красавіку 1964 года. У той час мама Толіка была студэнткай сталічных ВНУ. Пасля заканчэння навучання ў 1968 годзе маладая сям'я пераехала ў Падмаскоўі, пасяліўшыся ў Бронніцы. Зялёны гарадок надзвычай падабаўся Анатолю. Тут прайшлі дзяцінства і юнацтва акцёра. Тут хлопчык упершыню пайшоў у кінатэатр «Радзіма» і ўбачыў фільмы, пасля якіх нарадзілася мара самому з'явіцца на экране.
Адслужыўшы ў арміі, Горячев прыступіў да рэалізацыі мары. Анатоль падаў дакументы адразу ў 3 профільных ВНУ сталіцы: ГІТІС, Шчукінскае вучылішча і МХАТ. Выбар зрабіў на карысць Расійскага інстытута тэатральнага мастацтва, дзе да 1991 года навучаўся спачатку ў майстэрні Оскара Рэмезаў, а пасля Марка Захарава.
тэатр
Пасля заканчэння ГІТІСа Горячев уладкаваўся ў маскоўскі тэатр «Эрмітаж». Анатоль Валянцінавіч працаваў на гэтай сцэне з 1991 па 2000 год, навострываючы атрыманыя тэарэтычныя веды на практыцы. Акцёру давяралі такіх персанажаў, як барон дэ Гондремарк ў спектаклі «Парыжская жыццё» і амэтыст ў «Зойкиной кватэры».У 2001 годзе Горячев вырашыў перайсці з «Эрмітажа» у «Майстэрню Пятра Фаменка». Тут зоркі атрымалася ў поўную сілу рэалізаваць талент і заваяваць аўтарытэт і любоў гледачоў. Неўзабаве крытыкі прызналі, што Анатоль Валянцінавіч - адзін з рэдкіх артыстаў-універсалаў, якім па плячы любая ролю і розныя амплуа.
Горячев згуляў у п'есе «Уліс», створанай паводле рамана Джэймса Джойса. У вобразе Леапольда Блюм акцёр з'яўляўся на падмостках некалькі сезонаў. Спектакль унікальны тым, што трапіў у лік самых працяглых пастановак сучаснасці. Прадстаўленне ідзе 5 гадзін 40 хвілін. У лютым 2019 года праект сышоў з рэпертуару калектыву. Затое ў гэты час з удзелам Анатоля Валянцінавіча стартаваў паказ драмы «Руская рулетка» у камернай тэатры Яраслаўля.
фільмы
Кінематаграфічная біяграфія Горячева пачалася ў 26-гадовым узросце. У 1990-м дэбютаваў на экране ў карціне «Лятучы галандзец» Віктара Кузняцова, згуляўшы Паўліка Марозава. Тады і пачалася актыўная праца артыста ў кіно. У 1994 годзе Анатоль Валянцінавіч з'явіўся ў кароткаметражнай стужцы Аляксандра Басава «Мой бедны П'еро» з Сяргеем Чонишвили у галоўнай ролі.
У 1999 годзе з удзелам знакамітасці на экраны выйшла меладрама рэжысёра Валерыя Ахадова «Жанчын крыўдзіць не рэкамендуецца", у якой акцёр сыграў героя Бяссонава. У фільме распавядалася пра жыццё непрыкметнай настаўніцы, якая атрымала ў спадчыну суднаходную кампанію. У якасці музычнага суправаджэння выкарыстоўвалася кампазіцыя «Вецер кахання», якую выканала Лада Марыс.
У 2000-х Горячева пачалі часта запрашаць у серыялы. Гледачам запомніўся вобраз зампаліта Ожогина з карціны аб ваеннаслужачых «ДМБ». На фестывалі «Кінатаўр» камедыя атрымала прыз Міжнароднай федэрацыі кінапрэсы за «гумар і іранічны погляд на расійскае грамадства, які дапамагае пераадолець трагедыі паўсядзённага жыцця і можа адкрыць дзверы ў новы кінематограф».
Сярод работ акцёра вылучаецца ролю правадыра вагона ў напружанай псіхалагічнай драме пра выварат вайны ў Чачні пад назвай «Каўказская рулетка». Фільм апавядае пра скалечаных лёсах дзвюх маці. Па сцэнары Анатолю Валянцінавічу належыла стукнуцца галавой аб столік у купэ. Горячев баяўся рызыкаваць. Тады рэжысёр, спрабуючы даказаць, што кадр бяспечны, сам стукнуўся аб паверхню, з якой не паспелі прыбраць металічныя часткі, і сур'ёзна пашкодзіў галаву.
У гэты ж час Анатоль Валянцінавіч ўдзельнічае ў стварэнні ваеннай карціны Мікалая Досталь «Штрафбат». Меркаванні аб серыяле падзяліліся. Мікалай Губенка назваў праект помнікам расійскаму салдату. Доктар гістарычных навук і генерал арміі Махмут Гареев палічыў стужку палітычнай замовай, закліканым прынізіць значэнне подзвігу пераможцаў.
У экранізацыі па творы Фёдара Дастаеўскага «Бесы», над якой працавалі рэжысёры Валерый Ахадов і Генадзь Карюк, Горячева дасталася роля Лямшина. Блізкі да літаратурнай арыгіналу фільм вызначыўся і тым, што здымаўся ня на рэальных аб'ектах. Дэкарацыі, уключаючы мост і грот, ствараліся па эскізах мастака-пастаноўшчыка Кацярыны Татарскай.
У 2007 годзе Анатоль Валянцінавіч сыграў аднаго з галоўных персанажаў - Яўгена Віктаравіча ў серыяле «Супермаркет». Займальная 8-серыйная стужка прысвечана работнікам службы бяспекі вялікага супермаркета, якім кожны дзень прыходзіцца сутыкацца з сур'ёзнымі выпрабаваннямі і разблытваць дэтэктыўныя гісторыі.
У 2011-м Горячев пераўвасобіўся ў члена ЦК Аверкаў Аристова ў шматсерыйнай карціне «Фурцева». Над цэнтральным чынам працавалі дзве актрысы - Таццяна Арнтгольц і Ірына Разанава. Апошняя, каб лепш зразумець гераіню, мела зносіны з яе дачкой Святланай Пятроўнай і сяброўкай Галінай Волчак.
Анатоль Валянцінавіч паспеў засвяціцца ў папулярным серыяле «Кухня» у ролі правяраючага з СЭС. Праект паспяхова трансляваўся на СТС. Заключны, 6-й, сезон вывеў тэлеканал у лідэры маскоўскага эфіру. Выдавецтва «Эксмо» выпусьціла 2 кнігі, заснаваныя на сюжэце фільма.
Праз год Горячев зняўся ў ключавым вобразе Волкава у містычным трылеры «Маімі вачыма», які трансляваўся на ТНТ. Першапачаткова карціну планавалі здымаць на экшэн-камеру, але кадры атрымліваліся занадта размытыя. Тады тэхнікі спецыяльна распрацавалі прыладу, заснаванае на фотаапараце Lumix.
Асаблівае месца ў фільмаграфіі артыста займае дзядзька Толя ў папулярным праекце ТНТ «Салодкае жыццё». У стужцы акцёр паўстаў перад гледачамі ў новым амплуа. Герой Анатоля Валянцінавіча неўзаемна закахаўся ў фатальную прыгажуню Леру (Лукер'я Ильяшенко), якая карыстаецца сітуацыяй дзеля выгады. У інтэрв'ю Горячев дзяліўся, што, калі распавёў жонцы аб эратычных сцэнах, любімая толькі задала пытанне аб аплаце.
Зорка з'яўлялася на кінафестывалях не толькі як удзельнік, але і як член журы. У 2018 году Анатоль Валянцінавіч заняў судзейскія месца на міжнародным конкурсе «Балтыйскія дэбюты», які праходзіў у Светлагорску. Калегамі выступілі Вольга Ламаносава, Паліна Куцепава, Дзмітрый Астрахан, Анатоль Жураўлёў і іншыя. Фота з мерапрыемства патрапілі ў персанальны профіль Горячева ў «Инстаграме».
У 2019 годзе з удзелам Анатоля Валянцінавіча адбыўся выхад ваеннай драмы «Калідор неўміручасці». У фільме закранута тэма будаўніцтва Шлісельбургскай чыгуначнай магістралі для выратавання Паўночнай сталіцы падчас блакады. У першую чаргу прэм'еру паглядзелі ветэраны Вялікай Айчыннай вайны.
У 2020-м Горячев працаваў над чынам галоўнага адмоўнага персанажа ў камедыйным трылеры «Масквы не бывае». «Сцэнар спадабаўся жанрам. Для сябе яго вызначыў так: фантастычны рэалізм, з элементамі жаху і іроніі, які будзе пераходзіць у гогалеўскіх трагедыю! Магутна! Востра! Пра нас! » - дзяліўся з журналістамі Анатоль Валянцінавіч.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Горячева - не самая любімая тэма для інтэрв'ю. Але ўсё ж часам артыст дзеліцца інтымнымі падрабязнасцямі з прэсай. Вядома, што мужчына шчаслівы ў шлюбе. У жонкі Анатоль Валянцінавіч абраў акторку «Эрмітажа» Марыну Гаранін. Знаёмства адбылося ў маладосці ў сценах тэатральнага ВНУ: жонка таксама скончыла ГІТІС, але на 3 гады пазней.З агульных дзяцей у творчай пары ёсць толькі дачка Міла. Дзяўчына не хоча ісці па слядах бацькоў і выбрала спартыўную сьцежку. Жонка сёння пакінула падмосткі і займаецца хатняй гаспадаркай.
Анатоль Горячев зараз
Горячев і цяпер працуе ў "Майстэрні Пятра Фаменка». Выканаўца не збіраецца кідаць сцэну з-за запатрабаванасці ў кіно, лічачы жывую гульню лепшым стымулам для акцёрскага росту і ўдасканалення. Анатоль Валянцінавіч выходзіць да гледачоў з монаспектакль «Ён быў тытулярны дарадца».
На 2021 год быў анансаваны шэраг прэм'ер з удзелам Горячева. Сярод прыкметных работ - працяг серыяла «дылды», дзе знакамітасць гуляе рэктара Алега Барысавіча. Праект атрымаў пераважна станоўчыя водгукі, але былі і тыя, хто застаўся незадаволены. Так, валейбалістка-чэмпіёнка Кацярына Гамова назвала сюжэт дзіўным, а трэнер каманды «Ленінградка» зрабіў выснову, што ад сцэнара можна «атупець".
фільмаграфія
- 1999 - «Жанчын крыўдзіць не рэкамендуецца»
- 2002 - «Каўказская рулетка»
- 2003 - «Забойная сіла-5»
- 2004 г. - «Штрафбат»
- 2004 г. - «Чатыры таксіста і сабака»
- 2007 - «Супермаркет»
- 2009 г. - «Гадзіна Волкава - 3»
- 2012 - «Кухня»
- 2013 - «Маімі вачыма»
- 2015 - «Салодкае жыццё-2»
- 2015 - «Ведьма»
- 2017 - «Невядомы»
- 2019 - «Фантом»
- 2020 працэнта - «Воўк»
- 2020 працэнта - «Праект" Ганна Мікалаеўна "»
- 2020 працэнта - «Філатаў»
- 2021 - «дылды-2»