біяграфія
Анатоль Кузняцоў - савецкі і расійскі акцёр тэатра і кіно, які атрымаў ў 1979 годзе званне народнага артыста РСФСР. Нягледзячы на тое, што мужчына па-майстэрску спраўляўся з ролямі любой складанасці, большасці гледачоў ён запомніўся па вобразу таварыша Сухова з папулярнай карціны «Белае сонца пустыні». Чырвонаармеец стаў нацыянальным героем, і не толькі для грамадзян. Прагляд фільма многія гады ўваходзіць у праграму падрыхтоўкі касманаўтаў да палётаў, а фота самога Кузняцова навечна размешчана на касмічнай станцыі.Дзяцінства і юнацтва
Анатоль Барысавіч нарадзіўся ў Маскве ў 1930 годзе. Яго бацька Барыс Сяргеевіч Кузняцоў быў вядомым спеваком, якія працавалі ў Вялікім тэатры і выступалі ў складзе джаз-бэнда Віктара Крушевицкого. Мама Еўдакія Давыдаўна таксама мела артыстычныя схільнасці, але прафесійна на сцэне не рэалізавалася. Стрыечны брат Міхаіл Кузняцоў - акцёр, запатрабаваны ў 50-70-х гадах.
Бацькі з ранняга дзяцінства сталі прывіваць сыну любоў да мастацтва. Спачатку Толік займаўся музыкай у школе, а калі праявіў пеўчыя здольнасці, быў пераведзены на вакальнае аддзяленне Цэнтральнай маскоўскай музычнай школы, якая лічылася лепшай у краіне. Для працягу адукацыі юнак паступіў у музычную вучэльню імя Ипполитова-Іванова, якое яму не давялося скончыць.
Абавязковым прадметам тут было сцэнічнае майстэрства, неабходнае будучыняй спевакам не менш, чым акцёрам. Выкладчыкі параіла маладому чалавеку памяняць выбраную прафесію. Наступным летам Анатоль Кузняцоў спрабуе паступіць адразу ў два тэатральных ВНУ і, да свайго здзіўлення, паспяхова здае экзамены ў абодва. Параіўшыся са спецыялістамі, Кузняцоў выбірае Школу-студыю МХАТ, у якой вучыўся ў Аляксандра Карава да 1955 года.
У альма-матэр Кузняцоў пазнаёміўся з маладым рэжысёрам і педагогам Алегам Яфрэмавым, які з курсам Анатоля працаваў над дыпломным спектаклем. Са студэнтамі патоку ён пачаў ствараць трупу будучага «Сучасніка». Але малады выканаўца адмовіўся ад прапановы, бо ўжо ў той час шмат здымаўся.
Пасля заканчэння МХАТа Кузняцоў увайшоў у трупу Тэатра-студыі кінаакцёра. Тут ён рэалізаваўся як тэатральны выканаўца, згуляўшы ў спектаклях «Светлыя душы» па расказах Васіля Шукшына, «Суровае поле» паводле аповесці Анатоля Калініна, «Сямейны ўік-энд». Яго партнёрамі па сцэне станавіліся Нона Мардзюкова, Ларыса Лужына, Наталля Фатеева і іншыя.
фільмы
Прыгодніцкі фільм «Небяспечныя сцежкі» стаў дэбютам для студэнта-трэцякурсніка Анатоля Кузняцова, які сыграў маладога вучонага Мікалая Жёлудева. Ужо ў маладосці артыст карыстаўся папулярнасцю ў рэжысёраў і часта здымаўся. У 50-я гады яго рэпертуар папоўніўся фільмамі «Госць з Кубані», «Да Чорнага мора», «Выпадак на шахце восем», «Дайце кнігу скаргаў». Да канца 60-х імя артыста было вядома савецкаму гледачу і па ваенных драмам «Бабіна царства», «Вясна на Одэры».
У 1969 году выйшаў іранічны фільм-баявік «Белае сонца пустыні». Ролю гэты вяртаўся дадому чырвонаармейца Фёдара Сухова ў выкананні Анатоля Кузняцова прынесла акцёру ўсесаюзную славу, а сам персанаж стаў у краіне практычна культавым героем. Папулярнасць фільма апынулася настолькі вялікая, што яго нават абралі своеасаблівым талісманам для савецкіх касманаўтаў. У свеце яго паглядзела публіка 80 краін, а ў СССР за першы год паказу лік гледачоў дасягнула 34,5 мільёна чалавек.
Хоць не ўсе ведаюць, што праца магла не адбыцца. Перад пачаткам здымак артыст атрымаў траўму нагі, і на мыліцах не спраўляўся з пастаўленымі задачамі. Рэжысёр Уладзімір Мотыль выклікаў другога прэтэндэнта на ролю Георгія Юматова. Але ўжо ў тыя гады ў акцёра пачаліся праблемы з дысцыплінай, і аднойчы пасля вечарынкі Юматов не выйшаў на працоўную пляцоўку з-за пашкоджанага ў бойцы асобы.
Так ролю рамантычнага і сарамлівага чырвонаармейца канчаткова замацавалася за Анатолем Барысавічам. Па словах кінакрытыкаў, яму ўдалося не проста ўзнавіць псіхалагічны малюнак героя, але і патрапіць у стыль. Дзякуючы высокаму прафесіяналізму вобраз атрымаўся запамінальным.
Пасля ладу таварыша Сухова акцёр з увагай ставіўся да выбару сцэнарыяў і, як потым прызнаваўся, дарма адмаўляўся ад многіх роляў, якія маглі стаць у яго кінакар'еры такімі ж значнымі. Так было з фільмамі Эльдара Разанава. Рэжысёр неаднаразова запрашаў Кузняцова ў свае зорныя кінастужкі - «Карнавальную ноч», «Сцеражыся аўтамабіля», «Гараж», але Анатоль Барысавіч па тых ці іншых прычынах адмаўляўся ад удзелу ў здымках.
Пазней у скарбонку акцёра патрапілі ваенная драма «Гарачы снег», кінаэпапея «Бітва за Маскву», дэтэктыў «Турэцкі гамбіт», серыял «На рагу, у Патрыярхавых». Анатоль Барысавіч лічыў сваёй лепшай працай ролю селяніна ў чэхаславацкай сацыяльнай драме «Гордубал». Гэтую карціну савецкаму гледачу не дэманстравалі, таму Кузняцоў за свой кошт наняў перакладчыка, самастойна агучыў і паказаў фільм знаёмым.
Як ні дзіўна, але, нягледзячы на бліскучыя вакальныя дадзеныя і прафесійнае адукацыю, у кінафільмах песні ў выкананні Анатоля Кузняцова гучалі вельмі рэдка, а дакладней - усяго двойчы. Першы раз гэта адбылося ў вытворчай драме «Выпадак на шахце восем» і шмат гадоў праз у ваенным фільме балгарскага вытворчасці «братушак», у якім за ролю салдата Алеся казанок акцёр быў ганараваны Серебряной медалі імя Аляксандра Довженко.
Таксама Кузняцоў агучыў мноства фільмаў. Прычым ён не толькі дубліраваў на рускую мову замежныя карціны, але і станавіўся голасам для акцёраў прыбалтыйскіх, сярэднеазіяцкіх і каўказскіх саюзных рэспублік, у чыёй прамовы чуўся недапушчальны савецкай цэнзурай акцэнт.
Нягледзячы на тое, што ў фільмаграфіі акцёра мноства значных прац, у канцы жыцця ён казаў пра прафесійнай нездаволенасці. Анатоль Барысавіч ўжо менш здымаўся, але свой творчы патэнцыял ён рэалізоўваў ў музыцы. Артыст падрыхтаваў праграму рамансаў, з якой ездзіў па краіне, выступаючы з канцэртамі.
Асабістае жыццё
У студэнцкія гады Анатоль Кузняцоў на адной з вечарынак Галіны Волчак пазнаёміўся з Аляксандрай Ляпидевской, якая вучылася на рэжысёрскім факультэце Вгiка і была дачкой легендарнага палярнага лётчыка, Героя Савецкага Саюза Анатоля Ляпидевского.
Муж і жонка доўгі час не мелі дзяцей, і толькі калі абодвум было ўжо за 40 гадоў, у іх нарадзілася дачка Ірына. Кінематограф не заразіў Іру так, як яе бацькоў, і яна стала мастацтвазнаўцам, скончыўшы МДУ па адпаведнай спецыяльнасці. Анатоль і Аляксандра Кузняцовы пражылі разам дружнай сям'ёй, паспеўшы адзначыць сярэбраны і залатое вяселле. У канцы жыцця акцёр прызнаваўся жонцы ў каханні і называў сваё асабістае жыццё шчаслівай.
смерць
У апошнія гады жыцця Анатоль Кузняцоў моцна хварэў. Ён перажыў цяжкі інфаркт, а пазней лекары дыягнаставалі ў яго рак. Доўгі час артыст лячыўся ад анкалогіі, апрамяненне, праведзеныя аперацыі знясілілі арганізм Анатоля Барысавіча.Па словах яго жонкі, пасля вывучэння аналізаў яго знаёмы прафесар адхіліў пастаўлены яму іншымі медыкамі дыягназ, назваўшы прычынай хваробы просты паліп. Але час для лячэння было ўжо выпушчана, здароўе падарвана.
У апошнім размове з жонкай Анатоль Барысавіч згадаў аб прынятай падвышанай дозе лекі, якая магла стаць для яго смяротнай. 7 сакавіка 2014 года Анатоль Кузняцоў памёр у палаце рэанімацыі. Прычынай смерці зоркі экрана быў названы рак.
Развітанне з Анатолем Кузняцовым прайшло ў Доме кіно. Пахаванне былі адкладзеныя практычна на тыдзень - Гільдыя акцёраў не магла высьветліць пытаньне атрымання месца для магілы артыста на Новадзявочых могілках.
фільмаграфія
- 1957 - «Выпадак на шахце восем»
- 1958 - «На дарогах вайны»
- 1962 - «Як я быў самастойным»
- 1964 - «Дайце кнігу скаргаў»
- 1969 - «Белае сонца пустыні»
- 1972 - «Гарачы снег»
- 1976 - «братушак»
- 1980 - «Гордубал»
- 1985 - «Пяць хвілін страху»
- 2006 - «Апошні загад генерала»
- 2012 - «Мосгаза»