біяграфія
Ірына Мазуркевіч - савецкая і расійская актрыса тэатра і кіно. Мініяцюрная артыстка імкліва ўварвалася на савецкія экраны і неўзабаве заваявала любоў гледачоў. Яе гераіні - розныя па натуры, але заўсёды з запамінальнымі характарамі і лёсамі. Ірына Сцяпанаўна і сёння застаецца верная сваім прынцыпам і ідэалам і здымаецца толькі ў выключных выпадках.Дзяцінства і юнацтва
Ірына Мазуркевіч нарадзілася ў горадзе Мазыры ў жніўні 1958 года. Па нацыянальнасці бацькі дзяўчынкі былі беларусамі. Акрамя дачкі, у сям'і выхоўваліся яшчэ два сына. У 6 гадоў Ірына пачала наведваць секцыю мастацкай гімнастыкі. Спорт развіў у Мазуркевіч працавітасць і абавязковасць.
Ранняе сталенне і любоў да свабоды падштурхнулі 15-гадовую Ірыну пакінуць родны дом і горад і адправіцца ў Горкі, дзе дзяўчына разам з сяброўкамі вырашыла паступіць у тэатральную вучэльню. Сяброўкам не ўдалося прайсці адбор, а вось Мазуркевіч прынялі адразу.
Праз год у Горкаўскае тэатральнае зазірнуў у пошуках падыходнай актрысы асістэнт рэжысёра Віктара Цітова, знаёмага гледачам па кінахітоў «Добры дзень, я ваша цётка!». Прыхапіўшы фота тоненькай дзяўчыны з шырока расчыненымі вачамі і пульхнымі вуснамі, ён з'ехаў. Неўзабаве юную артыстку запрасілі на спробы.
тэатр
У 1977 годзе Мазуркевіч скончыла Горкаўскае тэатральную вучэльню. Здольную дзяўчыну з характэрнай знешнасцю заўважыў галоўны рэжысёр Тэатра імя Ленсовета Ігар Уладзіміраў. Юная артыстка была запрошаная ў пецярбургскі тэатр.Сур'ёзныя працы сталі прапаноўваць артыстцы толькі ў 1980 годзе. Іх аказалася не так шмат: у пастаноўках «Спяшайцеся рабіць дабро» і «Зинуля» Ірына атрымала магчымасць прадэманстраваць свой выдатны талент.
У 1988 годзе Ірына Сцяпанаўна пакінула сцэну «Ленсовета» і перайшла ў Тэатр камедыі імя Мікалая Акімава. Пераход аказаўся правільным рашэннем: неўзабаве Мазуркевіч заняла сваё месца ў шэрагу вядучых акцёраў тэатра.
Гледачы з задавальненнем глядзелі спектаклі з яе ўдзелам. Вобразы Зоі Пельц ў «Зойкиной кватэры» і місіс Пэйдж ў «Віндзорскія гарэзы» надоўга запомніліся пецярбуржца. Сама артыстка кажа, што лепшай і любімай ёю роляй назаўжды застанецца Эмілі Марці з «Сродкі Макропулоса».
фільмы
Кінематаграфічная біяграфія Мазуркевіч хоць і пачалася даволі рана, яшчэ ў перыяд навучання ў Горкаўскім тэатральным вучылішчы, але развівалася не гэтак імкліва, як тэатральная.
Дэбютавала Ірына на экране, калі ёй ледзь споўнілася 16. Акторка сыграла гімнастку Таню Малышаву ў спартыўнай драме Віктара Цітова «Цуд з касічкамі».
Першы фільм юнай актрысы яшчэ не паспеў выйсці на экраны, як яна была запрошаная ў другой праект. Фота дзяўчыны з велізарнымі вачыма і дзіцячым тварам патрапіла на вочы рэжысёру Аляксандру Міт. Той як раз шукаў артыстку для галоўнай ролі ў сваёй новай карціне «Сказ пра тое, як цар Пётр арапа жаніў».
У 1979 годзе адбылася прэм'ера музычнай камедыі «Трое ў лодцы, не лічачы сабакі». Ірына апынулася ў сапраўды зорным складзе: Андрэй Міронаў, Міхаіл Дзяржавін і Аляксандр Шырвіндт, Ларыса Голубкіна і Зіновій Гердт - вось няпоўны пералік тых знакамітых артыстаў, з кім пашанцавала з'явіцца ў кадры Ірыне Мазуркевіч.
Канчаткова зацвердзіцца ў зорнай нішы мініяцюрнай (рост 163 см пры вазе 49 кг) беларускай артыстцы дапамог фільм Эльдара Разанава пад назвай «Пра беднага гусара замовіце слова». Дачка правінцыйнага камедыянта Бубенцова вынесла Ірыну Мазуркевіч на пік папулярнасці.
З тэлевізійных праектаў з удзелам артысткі, якія выйшлі на экраны ў 2000-х, можна адзначыць драму «Калекцыянер» і серыял «Вуліцы разбітых ліхтароў».
Яшчэ адна ролю актрысы - Марына Леапольдаўна Паніна ў камедыі «Сапраўдная гісторыя паручніка Ржэўскага». У новай інтэрпрэтацыі паручнік Ржэўскі - герой вайны з Напалеонам і верны жаніх, які едзе да каханай дзяўчыне.
Пасля значнага перапынку, у 2014 годзе, актрыса выканала другарадную ролю Святланы Рыгораўны ў меладраме «Смайлік», прысвечанай знаёмствам у Сеткі. Прэм'ера фільма прайшла на кінафестывалі «Кінатаўр». Пасля гэтага артыстка зноў знікла з экранаў.
Праз 3 гады Ірына Сцяпанаўна ня здолела адмовіцца яшчэ ад аднаго павабнага прапановы - яе фільмаграфія папоўнілася драмай Юрыя Грымова «Тры сястры», у якой яна згуляла галоўную гераіню Ірыну. Яе сясцёр Вольгу і Машу ўвасобілі на экране Людміла Палякова і Ганна Камянкова. Карціна была прадстаўлена на «Кiнотавре».
Асабістае жыццё
Ірына Мазуркевіч была замужам двойчы. Першы раз яна выйшла замуж у маладосці, калі яшчэ была студэнткай Горкаўскага тэатральнай вучэльні. У Ленінград яна прыбыла разам з мужам. Маладая сям'я пасялілася ў маленькай камуналцы.Аднак не бытавыя праблемы і беднасць сталі прычынай растання пары, а раптоўны раман Ірыны і яе калегі па тэатры Анатоля Равиковича. Гэтаму не маглі перашкодзіць ні ўзрост Равиковича (ён быў старэйшы за Ірыны на 22 гады), ні тое акалічнасць, што абодва былі жанатыя. Да ўсяго іншага, у Анатоля Юр'евіча падрастала дачка.
Асабістае жыццё Ірыны Мазуркевіч і Анатоля Равиковича ўвайшла ў агульнае рэчышча ў 1976 годзе. Пара распісалася вельмі ціха, і на цырымонію былі запрошаныя толькі блізкія сябры. Урачыстасць адзначылі ў прасторнай кватэры Алісы Фрэйндліх, таму што ў 12-метровай камуналцы Ірыны гасцям няма дзе было разгарнуцца. У гэтым шлюбе нарадзілася агульная дачка Лізавета.
У красавіку 2012 года Ірына Сцяпанаўна перажыла велізарны ўдар - Анатоля Равиковича не стала. Суцяшэннем артысткі сталі дачка і любімыя ўнукі Мацвей і Ева.
Нягледзячы на боль страты, Мазуркевіч ўсё-ткі ўдалося ўладкаваць асабістае шчасце. Не заставацца адной папрасіў яе перад смерцю муж. У 2019 годзе стала вядома, што мужам актрысы стаў бізнэсовец з Санкт-Пецярбурга Уладзімір Файнштэйна. З будучым выбраннікам яна пазнаёмілася ў «Фэйсбуку». Ірына Сцяпанаўна ідзе ў нагу з часам і мае зносіны з сябрамі і прыхільнікамі ў соцсетях. Ёсць у выканаўцы і рахунак на «Инстаграме».
Ірына Мазуркевіч зараз
Цяпер творчая дзейнасць артысткі цалкам засяроджаная ў сценах роднага Тэатра камедыі.
На тэатральныя падмосткі яна выходзіць у спектаклях «Энергічныя людзі», «Шалёныя грошы», «Адносныя каштоўнасці», «Хачу здымацца ў кіно», «Візіт дамы» і іншых.
фільмаграфія
- 1974 - «Цуд з касічкамі»
- 1976 - «Сказ пра тое, як цар Пётр арапа жаніў»
- 1979 г. - «Трое ў лодцы, не лічачы сабакі»
- 1980 - «Пра беднага гусара замовіце слова»
- 1983 - «Таямніца« Чорных драздоў »
- 1986-1988 - «Жыццё Кліма Самгина»
- 1993 - «Ты ў мяне адна»
- 1995 - «Усё будзе добра!»
- 2005 - «Сапраўдная гісторыя паручніка Ржэўскага»
- 2017 - «Тры сястры»