біяграфія
У маладосці Ігар Чарневіч не задумваўся аб кар'еры ў кіно - пакутаваў ад заікання і ўсур'ёз захапляўся спортам. Але лёс усё ж прывяла ў акцёрскую прафесію, пасля чаго ён адыграў мноства роляў на сцэне і ў кіно, і заваяваў прызнанне публікі.Дзяцінства і юнацтва
Будучы акцёр нарадзіўся ў маленькім гарадку Оршы, размешчаным у Віцебскай вобласці (Беларусь). Там жа прайшлі і раннія гады біяграфіі гады знакамітасці. Гэты час ён успамінае з некаторай доляй настальгіі: каток, футбол, лыжныя паходы з бацькам - шчаслівае дзяцінства звычайнага хлопчыка.
Думак пра акцёрскую сьцежцы ў школьную пару ў Чарневічы не ўзнікала. Бацькі артыста былі звычайнымі працаўнікамі, што працавалі на мясцовым тэкстыльным заводзе і марыць бачыць сына інжынерам. Сам Ігар мроіў аб спартыўнай кар'еры, але пра яе і гаворкі быць не магло.
Пасля атрымання атэстата будучы выканаўца выправіўся ў Ленінград, дзе паступіў у прэстыжны Інстытут воднага транспарту. Вучыўся малады чалавек на выдатна, але хутка адчуў, што заняўся не тым, чаго яму б хацелася.
Завяршыўшы навучанне на 1-м курсе, Чарневіч забраў дакументы, вярнуўся ў родную Беларусь і ўладкаваўся на працу. Каб вечарамі не сядзець дома, юнак вырашыў зацікавіўся танцамі і пайшоў у Палац культуры. Але да харэаграфічнага залы так і не дайшоў: у калідоры перахапіла кіраўнік драмгуртка, ледзь не прымусіўшы запісацца ў яе студыю. Гэтая выпадковая сустрэча перавярнула ўсё жыццё знакамітасці.
На наступны год будучы акцёр вырашыў паступіць у Тэатральную вучэльню імя Барыса Шчукіна, але не прайшоў адбор. Затое Ігара прыняў на свой курс у Ленінградскі тэатральны інстытут знакаміты педагог Леў Додзіна. Пасля мастацкі кіраўнік настаяў, каб маладога выканаўцы ўзялі ў Малы драматычны тэатр (МДТ).
Тэатр і фільмы
За гады служэння сцэне акцёр прымерваў нямала яркіх вобразаў. Але яму самому запомніўся спектакль «Клаўстрафобія». Артысты паказвалі пастаноўку ў невялікім мястэчку, і большасць гледачоў не дабыў да фіналу, абурыўшыся з-за выкарыстання нецэнзурнай лексікі. Затое тыя, што засталіся зладзілі бурныя авацыі. Гэта ўзрушыла знакамітасць да глыбіні душы.
Іншым значным момантам творчай біяграфіі акцёра стаў удзел у спектаклі «Жыццё і смерць». Ён увасобіў адразу дваіх заўзятых мярзотнікаў - крымінальніка і антысеміта. Пазней да Чарневічы падышла жанчына, якая падзякавала за пераканаўчую гульню і адзначыла, што, улічваючы, наколькі нікчэмнымі выглядалі персанажы ў яго выкананні, у жыцці ён напэўна добры чалавек.
У 90-я Ігар Станіслававіч пакінуў МДТ. Ён атрымаў запрашэнне працаваць у Францыі, далучыўся да трупы тэатра «бабіны» і гуляў у пастаноўцы «марфем" Міхаіла Булгакава. Але французскую мову даваўся выканаўцу цяжка, а да жыцця за мяжой так і не ўдалося прывыкнуць, таму ён вярнуўся ў родны тэатр і больш не разлучаўся з ёю.
У 2015 годзе талент артыста адзначылі прэміяй імя Уладзіслава Стржельчика за ролю ў спектаклі «Вішнёвы сад». Ўзнагароду ўручалі Аліса Фрэйндліх і Алег Басілашвілі, за творчасцю якіх Чарневіч назіраў яшчэ ў дзяцінстве, таму момант стаў незабыўным.
Паралельна са сцэнічнай акцёр будаваў экранную кар'еру. Ён дэбютаваў у 1992 годзе ў дзіцячым фільме «Кальцо». Там на яго звярнуў увагу рэжысёр Яўген Іваноў, пазней які прапанаваў супрацоўніцтва. Спярша Ігар зняўся ў яго карціне «Нікацін», а затым быў зацверджаны на галоўную ролю драме «Дух», якая прынесла вядомасць. Свайго персанажа - былога «афганца» - выканаўца апісаў як чалавека, які атрымлівае задавальненне ад вайны.
Але паспяховай кар'ера акцёра стала толькі ў ХХI стагоддзі, ён рэгулярна з'яўляўся ў кадры, гуляючы значных для сюжэту герояў. Крытыкі адзначылі ўдзел знакамітасці ў стварэнні меладрамы «Коктебель», прысудзіўшы спецыяльны прыз Маскоўскага міжнароднага кінафестывалю.
2006 год адзначыўся для прыхільнікаў Ігара Станіслававіча выхадам баевіка «Бляха». Здымкі апынуліся для артыста экстрэмальнымі і нават небяспечнымі, бо праходзілі ў кар'еры ў спякоту. Ён атрымаў сонечны ўдар і страціў прытомнасць, але на пляцоўцы дзяжурылі медыкі і хутка яго адпампавалі.
Прыкметнай працай акцёра стала «Справа гастранома № 1», дзе адыграў капітана Генадзя Бокава. Вядома, што драма заснаваная на рэальных падзеях, якія адбываліся ў 80-я. Кінематаграфісты аднавілі інтэр'ер гандлёвай залы крамы «Гастраном № 1», а таксама прадукты таго часу, што зрабіла яго адным з самых дарагіх і маштабных праектаў у гісторыі студыі Star Media.
Характэрна, што Чарневіч заўсёды імкнуўся да камедыі, але прапаноўвалі пераважна здымкі ў драме. Артыст неаднаразова гуляў шпіка, і ён рады такому кинообразу. На думку знакамітасці, следчым неабходна шмат разважаць і думаць, адпаведна, гэта персанажы, якіх цікава адлюстроўваць на экране.
Але славутасць не з'яўляецца акцёрам адной ролі, бо яму прыходзілася гуляць і герояў, і антаганістаў. Яркім адмоўным чынам, увасобленым выканаўцам, стаў Канстанцін Фішэр з драмы «Мажор». Гэта хітры і жорсткі чалавек, супрацьлеглы зорцы серыяла ў асобе Паўла Прилучного.
Улетку 2019 года фільмаграфія знакамітасці папоўнілася трылерам «Тэрыторыя», сюжэт якога разгортваецца вакол ланцужкі загадкавых забойстваў. Артысту выпала гуляць Бусыгін, а калегамі па пляцоўцы сталі Пётр Фёдараў, Раман Маякин і Кірыл Пірагоў.
Асабістае жыццё
З Ірынай Тычининой, першай жонкай, акцёр пазнаёміўся яшчэ ў маладосці, у часы вучобы ў Ленінградскім тэатральным інстытуце, яны былі аднакурснікамі. Гэты шлюб праіснаваў да сярэдзіны 90-х гадоў. Пасля гэтага Чарневіч спрабаваў здабыць шчасце ў асабістым жыцці з жанчынай, далёкай ад творчасці, але не змог.Другой жонкай выканаўцы стала Кацярына Рашэтнікава - таксама акторка. Пара гадавала дваіх дзяцей - агульнага сына Філіпа і Івана ад першага шлюбу выканаўцы. Але з часам атмасфера ў сям'і стала напружанай, і ў 2016 годзе муж і жонка аформілі развод. У інтэрв'ю былая выбранніца знакамітасці прызналася, што будзе успамінаць іх саюз з дабром.
Ігар Чарневіч зараз
Зараз артыст працягвае здымацца ў кіно, папаўняючы скарбонку вобразаў. У 2021 году адбылося адразу некалькі прэм'ер з яго удзелам. Сярод іх вылучаецца серыял «Чарнобыль» з Данілам Казлоўскім у галоўнай ролі. Стваральнікі праекта паспрабавалі акцэнтаваць увагу не на самой катастрофе, а на асабістай драме і эмацыйных перажываннях цэнтральнага персанажа.
Неўзабаве пасля прэм'еры выйшла яшчэ адна сумесная праца з Казлоўскім. Яны з'явіліся ў фэнтэзі «Карамора», заснаваным на творах рускіх пісьменнікаў эпохі Срэбнага стагоддзя. Першае фота са здымачнай пляцоўкі праекту з'явілася ў инстаграм-акаўнце Данілы восенню 2020.
фільмаграфія
- 2002 - «Агенцтва" Залатая куля "»
- 2002 - «Забойная сіла 4»
- 2003 - «Коктебель»
- 2004 г. - «Мужчыны не плачуць»
- 2005 - «Брэжнеў»
- 2006 - «Блюз ападае лісця»
- 2006 - «Мара»
- 2007 - "Каханне адна»
- 2007 - «Ветка бэзу»
- 2009 г. - «Вар'ятка дапамогу»
- 2010 - «Піцерскія вакацыі»
- 2011 - «Справа гастранома № 1»
- 2015 - «Васіліса»
- 2016 - «Кантрыбуцыя»
- 2018 - «Мажор 3»
- 2018 - «Мельнік»
- 2019 - «Вішнёвы сад»
- 2020 працэнта - «Добры чалавек»
- 2021 - «Канец нявіннасці»
- 2021 - "Чарнобыль"