біяграфія
Таццяна Никитична Тоўстая - пісьменнік, тэлевядучая інтэлектуальнай перадачы «Школа зласлоўя», аўтар рамана «Кысь».
Таццяна нарадзілася ў Санкт-Пецярбургу (Ленінградзе) у траўні 1951 гады. Сям'я пісьменніцы такая ж каларытная і незвычайная, як і Таццяна. Дзядуля па мамінай лініі - вядомы літаратурны перакладчык Міхаіл Лазінскі, паэт. Дзядуля па бацьку - знакаміты пісьменнік Аляксей Талстой, які стварыў незабыўны «Залаты ключык, або Прыгоды Бураціна» і «Гіпербалоід інжынера Гарына". Жонка Талстога, бабуля Таццяны Никитичны, паэтка Наталля Крандиевская.
Дамогся поспехаў і бацька Таццяны Талстой, які пайшоў не па літаратурнай, а па навуковай лініі і стаў прафесарам фізікі.
У доме, у якім нарадзілася будучая пісьменніца, заўсёды было шумна і весела. Бо ў Талстых расло 7 сыноў і дачок. Пазней сястра Таццяны Наталля таксама стала пісьменнікам і выкладчыкам шведскай мовы. Філалогіяй і гісторыяй перыяду халоднай вайны захапіўся і брат Іван, выказванні якога можна пачуць на радыё «Свабода». Натуральным навуках прысвяціў сябе брат Міхась, які, апроч фізікі, пазней звярнуў увагу на паліталогію.
У дзяцінстве Таццяна захапілася чытаннем. Скончыўшы школу, дзяўчына адправілася паступаць у Ленінградскі універсітэт, выбраўшы класічную філалогію. Тут Тоўстая вывучала літаратуру і дзве мовы - латынь і грэцкі.
Па заканчэнні універсітэта ў 1974 годзе будучая пісьменніца і тэлевядучая пераехала ў сталіцу разам з мужам, філолагам-класікам Андрэем Лебедзевым.
Кнігі і тэлебачанне
У сталіцы літаратар з Піцера ўладкоўваецца карэктарам у рэдакцыі выдавецтва «Навука». Тут пачалася літаратурная біяграфія Таццяны Талстой. Дэбют пісьменніцы - гэта крытычны артыкул «Клеем і нажніцамі ...», апублікаваная ў часопісе «Пытанні літаратуры» ў 1983 годзе.
Як пазней падзялілася Таццяна Никитична, ўзяцца за пяро самой, а не толькі чытаць і рэцэнзаваць чужыя творы, дзяўчыну прымусіла банальнае акалічнасць. Пасля вырабленай на вочы аперацыі Таццяне давялося месяц праляжаць з павязкай. Ад гультайства, каб прабавіць час, Таццяна Никитична пачала складаць тэксты. Так нарадзіліся першыя сюжэты будучых твораў пісьменніцы Талстой.
Зняўшы павязку, Таццяна Тоўстая адразу ж узялася пераносіць фантазіі на паперу. Так нарадзіўся дэбютны аповяд, які выйшаў у папулярным часопісе «Аўрора» пад назвай «На залатым ганку сядзелі ...». Аповяд тут жа быў прызнаны лепшым літаратурным дэбютам 1980-х. Натхнёная поспехам, Тоўстая піша яшчэ два дзесяткі апавяданняў, якія былі надрукаваныя з 1984-га года па 1988-ой гады - «Спатканне з птушкай», «Соня», «Чысты ліст», «Ці любіш - не любіш», «Рака Оккервиль», «Паляванне на маманта" і іншыя. Гэтыя творы ахвотна прынялі модныя «тоўстыя» часопісы - «Новы свет», «Сцяг» і «Кастрычнік».
Першы зборнік апавяданняў піцерскай пісьменніцы атрымаў такую ж назву, як і першае апавяданне. Прыхільнікі таленту Таццяны Никитичны змаглі набыць кнігу ў 1987 годзе.
Неўзабаве пасля выдання зборніка Таццяну Тоўстую прынялі ў Саюз пісьменнікаў СССР. Але вось савецкая крытыка адрэагавала на творы новага члена Саюза пісьменнікаў даволі холадна. Маладога літаратара папракалі ў «густым» лісьце, умничанье і шаблоннасці твораў.
Тым не менш, лік прыхільнікаў творчасці Таццяны Талстой расло імкліва. Малады аўтар з вострым розумам і арыгінальнай пунктам гледжання, не які баіцца рэзкасці і кідкіх фарбаў, Тоўстая імкліва ўварвалася ў сучасную літаратурную тусоўку. Пісьменніца славіцца интеллектуалкой і нават бунтарка. Героямі твораў становяцца нечаканыя персанажы - старарэжымныя бабулькі, інваліды дзяцінства, гарадскія вар'яты і бамжы. Асабліва рэзка высмейваецца мяшчанства і спажывецкая псіхалогія сучаснага грамадства.
У 1989 году Таццяну Тоўстую прынялі ў Расійскі ПЭН-цэнтр. А ў наступным годзе пісьменніца адправілася ў ЗША, дзе прапанавалі выкладаць рускую літаратуру і пісьмо ў адным з каледжаў, размешчаным у Прынстане. У гэты перыяд Тоўстая супрацоўнічае з вядомымі часопісамі, сярод якіх «The New Yorker» і «TLS».
Усе 1990-ыя Таццяна Никитична рэгулярна наведвалася ў Амерыку, дзе чытала лекцыі ў розных універсітэтах. Тоўстая па некалькі месяцаў жыла ў ЗША і неўзабаве заўважыла, што пад уплывам навакольнага асяроддзя мова эмігрантаў напаўняецца «недословами», нейкімі пачварнымі гібрыдамі некалькіх моў. Дэталёва гэтая з'ява дасціпная пісьменніца здолела адлюстраваць у эсэ «Надзея і апора».
У 90-я не забывала Таццяна і радзіму, дзе ў тыднёвіку «Маскоўскія навіны» пісьменніцы далі ўласную рубрыку пад назвай «Свая званіца». У часопісе «Сталіца» Тоўстая займала пасаду рэдактара. Артыкулы літаратара з'яўляліся таксама ў выданні «Рускі тэлеграф». За мяжой Таццяна Тоўстая прынялася за стварэнне перакладаў уласных твораў, дзякуючы чаму набыла сусветную літаратурную славу. У 1998 годзе разам з сястрой Наталляй Талстой выпусціла кнігу «Сёстры».
У Расіі, куды пісьменніца канчаткова вярнулася ў 1999 годзе, Таццяна Тоўстая вярнулася да журналісцкай і выкладчыцкай дзейнасці.
У 2000 годзе з'явіўся першы раман Таццяны Талстой, названы «Кысь». Твор было сустрэта неадназначна, але набыло мноства прыхільнікаў. У кнізе гаворка пайшла пра Расею, якая перажыла ядзерны выбух, пасля якога інтэлектуальныя здольнасці насельніцтва рэзка знізіліся. Першабытныя інстынкты замянілі чалавеку нормы маралі і маральнасці. У рамане, створаным без адзінага станоўча персанажа, кожны радок прадзімае сарказмам. Стваральніца раман прынёс прэмію «Трыюмф» і неўзабаве ператварыўся ў бэстсэлер. Сюжэт неаднаразова станавіўся асновай для сцэнічных пастановак, у тым ліку і для радыёспектакля.
А ў наступным годзе выйшла яшчэ тры кнігі Талстой: зборнікі апавяданняў "День", "Ноч» і «Двое», тыраж якіх склаў 200 тысяч асобнікаў. У гэтым жа годзе пісьменніца была ўдастоена прэміі XIV Маскоўскай Міжнароднай кніжнай кірмашу ў катэгорыі «Проза».
З 2002-га Таццяна Никитична Тоўстая з'явілася на экране. Спачатку ў перадачы «Асноўны інстынкт», а потым і ў «Школе зласлоўя». Апошняе ток-шоу яна вяла разам з Аўдоццяй Смірновай. Перадача стала любімай для многіх інтэлектуалаў і прынесла вядучым прэмію «ТЭФІ». Пазней Тоўстая з'явілася ў яшчэ адным шоў пад назвай «Хвіліна славы».
У пачатку 2000-х бібліяграфія Таццяны Талстой папаўняецца працамі «Разынкі», «Кола», «Белыя сцены», «Жаночы дзень", "Ня Кысь», «Рака». У 2010 годзе Тоўстая разам з пляменніцай Вольгай Прохаравай публікуе першую кнігу для дзяцей, якая атрымала назву «Тая самая Азбука Бураціна». Тут прасочваецца сувязь з найвядомым творам дзеда Таццяны Никитичны «Залаты ключык, або Прыгоды Бураціна».
У 2010 годзе літаратару ўручаецца шэраг міжнародных прэмій. Праз два гады радыёстанцыя «Эхо Москвы» і часопіс "Огонёк" змяшчае імя пісьменніцы ў спіс «Ста самых уплывовых жанчын Расеі». У 2014 годзе пасля выпуску аповесцяў «На малым агні», «Нябачная панна», «Лёгкія светы» Таццяна Тоўстая становіцца лаўрэатам літаратурнай прэміі Вавёрчына. Праз год пісьменніца парадавала прыхільнікаў зборнікамі «лямцавых стагоддзе» і «Дзяўчына ў колеры».
Яшчэ адзін талент Таццяны Талстой - кулінарыя. За плячыма пісьменніцы вялікі багаж рэцэптаў прыгатавання страў еўрапейскай і рускай кухні. Апісанне падрыхтоўкі пірагоў, салат, тартоў пісьменніца размяшчае на ўласнай старонцы ў «Фэйсбуку» і ў блогу ЖЖ. Апісання рэцэптаў Таццяна суправаджае маляўнічымі фота, якія павялічваюць прагляд акаўнтаў карыстальнікамі сетак.
Асабістае жыццё
Як чалавек разумны і інтэлігентны, Таццяна Никитична не абмяркоўвае прыватную жыццё і не выстаўляе падрабязнасці на ўсеагульны разгляд. Вядома, што асабістае жыццё Таццяны - гэта сыны Арцемій Лебедзеў і Аляксей Лебедзеў, якія нарадзіліся ад шлюбу з Андрэем Лебедзевым, нашчадкам знакамітага военачальніка.
Арцемій - таленавіты дызайнер, у якога ёсць ўласная студыя, дзе Лебедзеў ажыццяўляе мастацкае кіраўніцтва.
Малодшы сын Таццяны Талстой - Аляксей - фатограф, жыве ў Амерыцы і займаецца кампутарнай графікай і архітэктурай.
Таццяна Тоўстая зараз
Зараз пісьменніца вольны час надае блогінг, а таксама творчым сустрэчам з прыхільнікамі. У 2017 годзе Таццяна Тоўстая наведала Рыгу, дзе пагутарыла з чытачамі ў фармаце творчага вечара, пасля чаго дала інтэрв'ю парталу, прысвечанага навінам культуры.бібліяграфія
- 1987 - «На залатым ганку сядзелі ...»
- 1997 - «Ці любіш - не любіш»
- 1998 года - «Сёстры»
- 2001 года - «Кысь»
- 2002 - «Разынкі»
- 2003 - «Круг»
- 2006 - «Жаночы дзень»
- 2007 - «Дзень. асабістае »
- 2007 - «Ноч»
- 2007 - «Рака»
- 2011 - «Тая самая Азбука Бураціна»
- 2014 - «Лёгкія светы»
- 2015 - «Дзяўчына ў колеры»
- 2015 - «лямцавых стагоддзе»