біяграфія
«Акцёр гуляе герояў, над якімі пераважае рок», - пісалі пра Віктара Авилове журналісты. А вось ён усё жыццё заставаўся аптымістам, гуляў герояў і запомніўся сілай і незалежнасцю.
Віктар Авілы нарадзіўся 8 жніўня 1953 гады на ўскраіне Масквы. Бацькі будучага акцёра - звычайны рабочы клас, сябры - хлапчукі з падмаскоўных двароў, ды Віктар і сам рос разгільдзяем, хуліганіў, прагульваў школу. Бацькі стаміліся змагацца з сынам і махнулі рукой.
Віктар скончыў школу, паступіў у індустрыяльны тэхнікум і сышоў служыць у войска. У войску навучыўся вадзіць аўтамабіль і атрымаў права. Ні аб якім тэатры Авілы тады не думаў, мастацтвам не цікавіўся. Успамінаючы той перыяд жыцця, акцёр казаў, што быў нясталым. На кожным новым месцы працы не затрымліваўся даўжэй некалькіх месяцаў, ды і тое таму, каб працоўны стаж ня перапыніўся і артыкул за дармаедства ня прышылі. Авілы шафёрам, мантаваў абсталяванне, быў наладчыкам сістэм аўтаматыкі. На тэатральную сцэну трапіў у літаральным сэнсе з-за руля машыны.
Акцёрскай адукацыі ў Віктара Васільевіча не было, затое быў сябар Сяргей Беляковіч, брат якога, Валерый, быў апантаны ідэяй стварэння тэатра, чым заразіў і Віктара. Авілы не паспеў апамятацца, як апынуўся ў Тэатры на Паўднёвым Захадзе, заснаваным у 1975 годзе. У Віктара была малодшая сястра Вольга Вавілава, якая таксама захапілася тэатрам. Пазней дзяўчына выйшла замуж за Сяргея Беляковіч і стала актрысай Тэатра на Паўднёвым Захадзе. Вольга памерла ад ацёку лёгкіх у 1990 годзе.
тэатр
Віктар Авілы і Валерый Беляковіч разам стваралі гэты тэатр. Авілы стаў візітнай карткай тэатральнага калектыву, фірмовым стылем. Тут Авілы сыграў Мальера ў п'есе «Мальер», Акцёра ў спектаклі «На дне», Фисбу і Партнога ў пастаноўцы «Сон у летнюю ноч». Віктар Васільевіч гуляў Гамлета, Воланда, Калігулу, Хлестакова - спектр роляў быў настолькі значным, што большасці тэатральных акцёраў застаецца толькі марыць.
Авілы быў настолькі унікальным, што ні гледачы, ні крытыкі нават не спрабавалі прылічыць Віктара да пэўнага акцёрскаму тыпу. Незвычайная знешнасць, высокі рост, а таксама харызма дзейнічалі на гледачоў, як магніт. Гледачы проста атрымлівалі асалоду ад гульнёй акцёра, суперажывалі і заўзята смяяліся, плакалі і апладзіравалі ў адзіным парыве. Віктар Авілы настолькі агаляў душу на сцэне, што ў кулуарах і калідорах тэатра пра яго складалі легенды. Віктар быў адважным эксперыментатарам, дзякуючы таленту артыста на сцэне Тэатра на Паўднёвым Захадзе ставілі «Насарогаў», «Што здарылася ў заапарку» і іншыя неадназначныя пастаноўкі.
Авілы не дзяліў ролі на галоўныя і другарадныя, а гуляў любыя з аднолькавай самааддачай. Акцёр заўсёды ставіў тэатр вышэй кіно.
фільмы
Творчая біяграфія артыста ў кінематографе, нягледзячы на позні пачатак, складвалася імкліва, гэтак жа як і ў тэатры. Акцёр нібы прадчуваў, што часу адмерана не шмат. У кіно Віктар Авілы пачаў здымацца ў 34 гады. Рэжысёры і раней прапаноўвалі артысту ролі, але ў тэатры, якому той прысвяціў жыццё, акцёрам не дазвалялі здымацца: даводзілася адмаўляцца ад цікавых прапаноў.
Акцёр дэбютаваў у кіноповесті «Па траве басанож», выканаўшы ролю галоўнага героя Лэхі, які насуперак усяму застаецца ў вёсцы. У фільме артыст з'явіўся ў акцёрскім ансамблі разам з Кацярынай Васільевай, Віктарам Паўлавым, Раісай Разанава. У 1988 году рушылі ўслед ролі ў палітычным дэтэктыве «Вялікая гульня», дзе артыст пераўвасобіўся ў амерыканскага журналіста, і містычны фільм "Спадар Афарміцель», у якім Авілы паўстаў перад гледачамі ў вобразе мастака-афарміцеля Платона Андрэевіча, падоўжыць жыццё памерлай дзяўчыны Ганны (Ганна Дзям'яненка ) містычным чынам.
Гледачы, засумавалі па добраму кіно, ацанілі і рознастылявых музыку, і злёгку блытаны сюжэт фільма. Сродкі выразнасці стваралі антураж і падкрэслівалі драматызм любові мастака да юнай натуршчыц, якую загубіла сухоты. А таму здарылася сустрэча мастака з ідэалам наяве. Сам Авілы казаў, што сцэнар «афарміцелем» здаўся дзіўным, але без узрушэнняў. Акцёр не да канца зразумеў, што яму прапанавалі, але вырашыў паспрабаваць.
У гэтым жа годзе Авілы паўстаў Мал'ерам ў кароткаметражнай стужцы «Чырвоныя сланы», а ў шматсерыйнай трагікамедыі «Любоў да бліжняга» атрымаў дзве ролі - скульптара Пиджакова і незнаёмца, забралі на скалу.
Адразу ж за гэтымі фільмамі рушылі ўслед здымкі ў «вязняў замка Iф». Карціна таксама выйшла на экраны ў 1988 годзе. Згуляць графа Монтэ-Крыста акцёру было няпроста. Раман А. Дзюма ўжо быў экранізаваны, тым больш галоўную ролю ў ім гуляў Жан Марэ. Віктару Авилову атрымалася стварыць вобраз ва ўласным стылі - працяты таямніцай і містыкай. Пасля выхаду фільма на экраны пра акцёра даведалася ўся краіна. Гледачоў зачароўвала спецыфічная знешнасць Віктара, артысту сімпатызавалі, называлі д'яблам, але забыцца дакладна не маглі. Акцёрскі склад фільма таксама падабраўся бездакорным. У галоўных ролях бліскалі Ганна Самохіна, Яўген Дворжецкий, Міхаіл Баярскі, Аляксей Пятрэнка.
У 1989 году рушыла ўслед праца ў драме па сцэнары Аркадзя Высоцкага «Зялёны агонь казы» пра адзін дзень з жыцця 25-гадовага Мікіты (Уладзімір Машкоў), якому прыснілася дзяцінства. У гэтым жа годзе фільмаграфія акцёра папоўнілася працай у экранізацыі «Мастацтва жыць у Адэсе», у якім гаворка пайшла аб незвычайных жыхарах горада з уласцівым толькі ім пачуццём гумару. У гэтым жа годзе акцёр паўстаў перад прыхільнікамі ў ролі капальніка магіл у драме «Бяскроўны могілках». З'явіўся Авілы і ў другой частцы меладрамы «Зімовая вішня», дзе сыграў ролю героя Мішы.
Па прызнанні самога акцёра, лепшай працай стаў фільм «Маскарад», у якім ён адыграў Арбеніна. Галоўную ролю сяржанта Геза акцёр выканаў у баявіку «Сафары-6».
У 1992 годзе рэжысёр Георгій Эмильевич Юнгвальд-Хількевіч здымаў «мушкецёраў праз 20 гадоў». Авилову была прапанаваная роля сына Мілэдзі, заўзятага нягодніка. Акцёр доўга не згаджаўся, але Хількевіч пераканаў Віктара. У выніку герой атрымаўся больш чым пераканаўчым, з вачыма, палаючымі нянавісцю.
Віктар Авілы адыграў таксама ў першым расійскім серыяле «Пецярбургскія таямніцы», а таксама ў сіткомаў пачатку 2000-х «FM і хлопцы».
Апошняй працай у жыцці Віктара Вавілава стала роля ў крымінальным фільме «хірамантыі», дзе артыст паўстаў у эпізодзе. У фільме гаворка пайшла пра студэнта Сяргея (Юрый Чурсін), які вырашыў сістэматызаваць веды цыган аб хірамантыі і ўжываць іх у жыцці.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Віктара Авилова складвалася няпроста. Авілы быў тройчы жанаты. Пра першую жонцы Таццяне, вяселле з якой сыграў адразу пасля войска, акцёр амаль не ўспамінаў. З другой жонкай, саюз з якой падоўжыўся з 1983 да пачатку 90-х гадоў, Галінай Галкінай працаваў разам у тэатры. У другім шлюбе ў артыста нарадзіліся дзве дачкі - Ганна і Вольга, але, як казаў акцёр, ён ад іх сышоў. Гэтая тэма была балючай для Віктара Авилова, акцёр пакараў смерцю сябе за той учынак, аднак змяніць нічога не мог. Пазней Вольга Авилова атрымала тэатральнае адукацыю і стала вядучай актрысай роднага для бацькоў тэатра. Дзяўчына атрымала ў спадчыну ад бацькі самабытнасць дару пераўвасаблення, што неаднаразова адзначалі тэатральныя крытыкі.
Акцёр сустрэў трэцюю жонку Ларысу на здымках у Адэсе. Дзяўчына, якой ледзь споўнілася 18 гадоў, працавала асістэнтам рэжысёра, была замужам. Муж - марак, па паўгода не бываў дома. Авілы адвёў прыгажуню ў мужа. Пасля пераезду ў Маскву Ларыса жыла з Віктарам на здымнай кватэры, потым ад тэатра маладыя атрымалі жыллё. Дзяцей у новай сям'і ў Віктара Авилова не было.
Акцёр любіў пасядзець з вудай каля ракі, але атрымоўвалася гэта рэдка, любіў Крымскія горы і глухмень.
смерць
Рок суправаджаў Авилова ўсё жыццё. На гастролях у Ізраілі ў 1995 годзе, калі давалі «Майстры і Маргарыту», у акцёра двойчы быў прыпынак сэрца і клінічная смерць. Віктар справіўся з язвай страўніка, у 1999 годзе выгаіўся ад туберкулёзу, аднак смерць не адыходзіла. У пачатку 2000-х гадоў акцёр моцна здаў фізічна, што бачна па апошніх фота Авилова.
У жніўні 2004 года Віктару Авилову паставілі смяротны дыягназ - жалезісты рак страўніка 4 стадыі. У бальніцу артыста прывялі болі ў спіне, якія не давалі працаваць і нават рухацца. Тым не менш, артыст знаходзіў у сабе сілы выходзіць на падмосткі па 15-20 раз у месяц. Летам 2004 году Авілы з'ехаў лячыцца ў Новасібірск, да доктара, які практыкаваў нетрадыцыйныя метады медыцыны. Але лячэнне не дапамагло, агрэсіўныя захворванне стала прычынай смерці акцёра. 21 жніўня 2004 года сэрца Авилова перастала біцца.
Пахаванне адбылося ў Маскве, магіла Віктара Авилова знаходзіцца на Востряковском могілках, на ёй усталяваны помнік работы Д. Тугаринова, заслужанага мастака Расіі.
фільмаграфія
- 1987 - «Па траве басанож»
- 1988 г. - «Вялікая гульня»
- 1988 г. - «Спадар афарміцель»
- 1988 г. - «Вязень замка Iф»
- 1989 - «Мастацтва жыць у Адэсе»
- 1990 - «Зімовая вішня 2»
- 1992 - «Мушкецёры праз дваццаць гадоў»
- 1994-1998 - «Пецярбургскія таямніцы»
- 2001 года - «FM і хлопцы»
- 2005 - «хірамантыі»