біяграфія
Сімвалічна, што Мікалай Яроменка нарадзіўся ў Дзень усіх закаханых. Хоць у краіне тады ніхто не адзначаў свята, у гэтай даце была схаваная нейкая падказка лёсу. Акцёр, які заваяваў мільёны гледачоў сваёй гульнёй, у жыцці набыў славу, мабыць, аднаго з самых вядомых герояў-палюбоўнікаў свету кіно.Дзяцінства і юнацтва
Мікалай Яроменка нарадзіўся ў акцёрскай сям'і. Радасная падзея адбылася 14 лютага 1949 г. у Віцебску. Тут жа прайшлі дзяцінства і юнацтва будучай зоркі. Пазней Яроменка-малодшы не раз успамінаў сваё спартанскія выхаванне. Гады ў канцлагеры паўплывалі на характар бацькі не лепшым чынам, той быў строгі з сынам, часам празмерна. Хлапчука цешыла, што бацькі шмат гастралююць.
Дзіцячыя гады Мікалай правёў у тэатры. Адзін раз Коля настолькі загуляўся за кулісамі, што забыўся і выйшаў на сцэну. Там перад гледачамі папрасіў маму (а Галіна Аляксандраўна была ў вобразе) зашпіліць яму штаны. Спектакль быў сарваны, але віцебскія гледачы яшчэ доўга абмяркоўвалі выхадку хлопчыка.
У школе Мікалай вучыўся сярэдне, матэматыку не любіў. Падлетак ведаў, што будзе артыстам. Атрымаўшы атэстат, вырашыў паступаць у ВГIК, але спазніўся на конкурс. У наступным годзе паступіў у прэстыжную ВНУ дзякуючы бацьку. Юнак вучыўся ў Сяргея Герасімава, да якога марылі трапіць многія.
У двары Колю абзывалі Артыстам, што злавала хлопчыка, выводзіла з сябе. У таварышаў былі хуліганскія мянушкі, а ў яго - творчае: яму не хацелася вылучацца.
Курс падабраўся зорны. Разам з Яроменка вучыліся чатыры Наташы - Белохвостикова, Бандарчук, Аринбасарова і Гвоздзікава. Мікалай не быў руплівым студэнтам: прагульваў лекцыі, хуліганіў, меў "хвасты". Юнаку часта выносілі вымовы і перакладалі з аднаго курса на іншы ўмоўна.
фільмы
У яго амаль не было роляў у тэатры. Самая значная з іх - дыпломная пастаноўка «Чырвонае і чорнае». Пасля ВДІКа Мікалай Яроменка-малодшы толькі пяць гадоў прапрацаваў у Тэатры-студыі кінаакцёра, а затым вырашыў, што яго прызванне - кіно.Дэбют акцёра ў кіно адбыўся яшчэ ў студэнцкія гады. У 1969 году Герасімаў ўзяў Мікалая на ролю Алёшы ў фільме «У озера». Яроменка-малодшы здымаўся з Васілём Шукшына. Затым рушыў услед шэраг роляў другога плана ў ваенным фільме «Гарачы снег», кіноповесті «Любіць чалавека», меладраме «Звароту няма». Мікалай Яроменка-малодшы набіраўся вопыту ў асяроддзі знакамітых акцёраў: Нонны Мордюковой, Уладзіслава Дворжецкого, Анатоля Солоницына, Любові Виролайнен, Георгія Жженова.
Першае з'яўленне ў загалоўнай ролі адбылося ў сацыяльнай драме Святланы Дружынінай «Выкананне жаданняў», дзе Мікалай ператварылася ў маладога філолага Трубачевского, які толькі робіць першыя крокі ў навуцы. У 1974 годзе выйшла кінааповесць «Блуканне па пакутах», у якой Мікалай выканаў ролю Васіля Рублёва, а ўслед за гэтым рушыла ўслед галоўная роля ў меладраме «Сям'я Івановых». Тут Мікалаю Яроменка мелася пераўвасобіцца ў масквіча Аляксея, які, закахаўшыся ў дзяўчыну з правінцыйнай рабочай сям'і, дзеля дзяўчыны ідзе працаваць сталявары.
Першай сур'ёзнай працай стала роля Жульена Сореля ў экранізацыі рамана Стендаля «Чырвонае і чорнае». Здымаць фільм Герасімаў пачаў у 1969 годзе, а скончыў ў 1976-ым. І калі спачатку шчуплы, высокі (рост артыста быў 185 см) Мікалай Яроменка падыходзіў пад вобраз героя, то ўжо праз пару гадоў артыст узмужнеў, плечы сталі шырэй. Тады Сяргей Герасімаў вырашыў, што ў фільме Жульен будзе станісты прыгажуном.
Яшчэ адна зорная роля чакала Мікалая ў музычным фільме Леаніда Квініхідзе "31 чэрвеня», дзе акцёр паўстаў перад гледачамі ў вобразе мастака Сэма Пэнти, закахаўся ў прынцэсу часоў цара Артура - Мелисенту (Наталля Трубнікава). Кранальная гісторыя кахання прыйшлася да спадобы тэлегледачам, але сем гадоў карціна праляжала на паліцы з-за ад'езду ў ЗША выканаўцы галоўнай ролі - танцоўшчыка балета Аляксандра Гадунова.
У 1979 году савецкія гледачы ўбачылі карціну «Піраты ХХ стагоддзя». Карціна паўплывала на творчую біяграфію артыста, зрабіўшы Мікалая Яроменка-малодшага суперзвездой савецкага тэлеэкрана. Першы баявік у СССР збіраў поўныя залы нават на ранішніх сеансах. Усе трукі Мікалай Мікалаевіч выконваў без дублёраў, многія з сцэн былі рыскаваны. Часопіс «Савецкі экран» назваў Яроменка лепшым артыстам года за ролю ў «Піратах».
Следам за гучнай прэм'ерай фільмаграфія Яроменка-малодшага пачынае папаўняцца не менш значнымі кінашэдэўраў. Мікалай атрымлівае галоўныя ролі ў кінааповесць «На пачатку слаўных спраў» і «Юнацтва Пятра», ваеннай драме «Ішоў чацвёрты год вайны ...», міні-серыяле «У пошуках капітана Гранта», спартыўным фільме «Будні і святы Серафімы Глюкиной», драмы « Царскае паляванне ».
У 1994 годзе Мікалаю Мікалаевічу было прысвоена званне Народнага артыста Расіі. У 90-я гады артыст здымаўся ня менш. Рэпертуар Яроменка-малодшага папоўніўся побач крымінальных фільмаў - «Я абвяшчаю вам вайну», «Снайпер», «Зрабі мне балюча», «Крыжак». З'яўляўся акцёр і ў драмах «Холад», «Троцкі».
У сярэдзіне 90-х гадоў Мікалай вырашыў паспрабаваць сябе як рэжысёр і зняў фільм «Сын за бацьку». У гэтай карціне Яроменка-малодшы ўпершыню сыграў з бацькам, але крытыкі халаднавата паставіліся да гэтага праекту. Кіназнаўцы ўбачылі ў кінастужцы настальгію па якія пайшлі часах.
Сярод апошніх работ акцёра - ролі ў карцінах «Тэст для сапраўдных мужчын» і «Падары мне месячнае святло». Самому Мікалаю Яроменка запомніўся вобраз бандыта ў серыяле «Марасейка 12». Як сказаў акцёр, вобраз атрымаўся «сакавітым». Пасля смерці артыста выйшаў культавы фільм «Брыгада», для якога годам раней паспелі адздымаць сцэны з Мікалаем Яроменка-малодшым у ролі бацькі Космасу (Дзмітрый Дзюжаў).
Асабістае жыццё
Мікалай Яроменка-малодшы быў жанаты адзін раз, хоць не быў ёй да канца верны. З жонкай Верай Цітова артыст пазнаёміўся ў студэнцкія гады. Дзяўчына вучылася на гістарычным факультэце МДУ. За сімпатычным Яроменка бегалі ўсе дзяўчаты, а Вера не захацела. Цітова ўжо была замужам, праўда, усяго тры месяцы, заводзіць іншыя адносіны не хацела.
Веры было 24 гады, а Яроменка - 23, калі яны пачалі сустракацца. Артысту давялося прыкласці нямала намаганняў, каб Цітова звярнула на яго ўвагу. Неўзабаве закаханыя пажаніліся, нарадзілася дачка Вольга.
Вера была мудрай жанчынай, здольнай зачыняць вочы на захапленні мужа. Яна рабіла выгляд, што не разумее, якія адносіны звязваюць яго з кампазітарам і спявачкай Ірынай Грибулиной. Іх аб'ядноўвала не толькі творчасць (некаторы час артысты гастралявалі і спявалі разам), але і пачуццё закаханасці.
Сама Ірына Яўгенаўна ў інтэрв'ю казала, што ніколі не спрабавала «адвесці» Мікалая з сям'і. Яна сапраўды была дружная з Верай і захаплялася ёю.
Вольга стала адзіным дзіцем у сям'і, бацька песціў дзяўчынку. Але ў сям'і не падазравалі, што ў Мікалая Яроменка ёсць пазашлюбная дачка Таццяна, якая нарадзілася ад Таццяны Масленікава. Жонкі акцёра і іх дзеці сустрэліся толькі на пахаванні.
Мяркуючы па фота, Таццяна Яроменка атрымала ў спадчыну рысы бацькі. Пасля таго як дзяўчына адвучылася ў школе тэлебачання «Астанкіна», яна пайшла па слядах маці і скончыла інстытут замежных моў. Зараз Таццяна Яроменка выкладае ангельскую мову.
Шлюб Веры і Мікалая доўжыўся 25 гадоў, потым муж і жонка вырашылі расстацца. Мікалай і Вера прадалі сумесную кватэру і раз'ехаліся. Неўзабаве пасля разводу Яроменка паспрабаваў наладзіць асабістае жыццё. Акцёр пачаў жыць з асістэнтам рэжысёра Людмілай. Яна сцвярджала, што артыст збіраўся ўзаконіць адносіны, але не паспеў. Вольга жа, дачка акцёра, казала, што бацька заўсёды любіў толькі Веру Цітову і лічыў развод памылкай.
смерць
27 мая 2001 года, менш чым праз год пасля смерці бацькі, сэрца Мікалая Яроменка спынілася. Людміла, якая была побач з акцёрам, сцвярджае, што артыст страціў прытомнасць. Хуткая дапамога забрала Мікалая Мікалаевіча ў Боткінскую бальніцу. Лекары дыягнаставалі інсульт. Мікалай Яроменка - малодшы запаў у каму і больш не прыйшоў у прытомнасць.Вера Цітова разам з дачкой Вольгай, як толькі даведаліся навіна, прыехалі ў бальніцу. Былая жонка стала апошняй з сваякоў, хто бачыў Яроменка-малодшага жывым. Артыст не справіўся з наступствамі кровазліцця ў мозг, што і стала прычынай смерці.
Пахавалі акцёра ў Мінску, на Усходніх могілках, побач з магілай бацькі, як і завяшчаў Мікалай Яроменка - малодшы.
фільмаграфія
- 1969 - «У озера»
- 1973 - «Гарачы снег»
- 1973 - «Выкананне жаданняў»
- 1975 - «Сям'я Івановых»
- 1976 - «Чырвонае і чорнае»
- 1977 - «Блуканне па пакутах»
- 1978 - "31 чэрвеня»
- 1979 г. - «Піраты XX стагоддзя»
- 1980 - «Юнацтва Пятра»
- 1981 - «На пачатку слаўных спраў»
- 1983 - «Ішоў чацвёрты год вайны»
- 1985 - «У пошуках капітана Гранта»
- 1990 - «Царскае паляванне»
- 1991 г. - «Снайпер»
- 1995 - «Крыжак»
- 1995 - «Сын за бацьку»
- 2000 - «Марасейка, 12»
- 2002 - «Брыгада»