біяграфія
Віктар Сцяпанаў - савецкі і ўкраінскі акцёр тэатра і кіно, які лічыцца непераўзыдзеным выканаўцам у амплуа «сапраўднага рускага мужыка». Папулярнасць да артыста прыйшла пасля выхаду на тэлевізійныя экраны гістарычнага серыяла «Міхайла Ламаносаў».
Віктар нарадзіўся ў мястэчку Паўночна-Курыльскіх, які размешчаны на востраве Парамушир, які ўваходзіць у склад Сахаліна. Сям'я была вялікай - бацькі Віктара выхоўвалі пецярых дзяцей. Каб жыць было трохі прасцей, бацька вырашыў перавезці сямейства ў цэнтральную частку Расіі, а дакладней у Пензенскую вобласць. Таму дзяцінства будучай знакамітасці прайшло ў іншым маленькім мястэчку - Сердобске.
Навучаючыся ў школе, Віктар не мог дакладна вызначыцца з будучай прафесіяй, але ў выніку юнаку прыйшла ў галаву думка стаць тэатральным рэжысёрам. Сцяпанаў адпраўляецца ў Тамбоў і паступае на рэжысёрскае аддзяленне ў мясцовым філіяле Маскоўскага інстытута культуры. Нягледзячы на спецыялізацыю, Сцяпанаў пасля выпуску пачынае сам выходзіць на сцэну. Віктар гуляў у тэатрах Тамбова, Паўднёва-Сахалінска, Ноўгарада, Ленінграда.
Пасля распаду Савецкага Саюза акцёр з'язджае ва ўкраінскую сталіцу Кіеў, гуляе на сцэне мясцовых тэатраў у антрэпрызны спектаклях, а таксама працягвае здымацца ў расійскіх і ўкраінскіх фільмах.
фільмы
Віктару Сцяпанаву было ўжо 36 гадоў, калі акцёра запрасілі здымацца ў кіно. Дэбют адбыўся ў біяграфічнай драме пра знакамітага рускай вучоным-фізіёлаг «Іван Паўлаў. Пошукі ісціны ». Віктару дасталася ўзроставая ролю, з якой акцёр справіўся пераканаўча. Сцяпанаў пераўвасобіўся на экране ў Пятра Паўлава, бацькі даследчыка.
Так як фота Сцяпанава патрапілі ў картатэкі савецкіх кінастудый, на каларытнага акцёра звярнулі ўвагу рэжысёры «Масфільма». Наступная праца не прымусіла сябе чакаць. Аляксандр Прошкін запрасіў акцёра на спробы ў шматсерыйны фільм «Міхайла Ламаносаў», прысвечаны біяграфіі рускага навукоўца, у якім Сцяпанаву трэба было згуляць галоўнага персанажа ў частцы серыяла пад назвай "Во славу Айчыны». Пасля выхаду тэлефільма на артыста абрынулася ўсесаюзная слава.
У 1987 году акцёр здолеў ўвасобіць на экране два супрацьлеглыя ладу: у ваенным фільме «Атрад спецыяльнага прызначэння» Віктар сыграў фашысцкага генерала, а ў драме «Халоднае лета пяцьдзесят трэцяга ...» ператварыўся ў героя Манкова, былога франтавіка, савецкага міліцыянта. Чарговы фільм Аляксандра Прошкіна, у якім гаворка пайшла аб двух палітычных зняволеных, якія спынілі банду збеглых бандытаў, у кінатэатрах паглядзелі 42 мільёны гледачоў. Карціна стала апошняй працай Анатоля Папанова. У галоўных ролях таксама бліскалі Валерый Приемыхов, Юрый Кузняцоў, Ніна Усатова, Зоя Буряк.
Таксама акцёр здымаўся ў трагіфарс «Вам што, наша ўлада не падабаецца?", Крымінальнай камедыі «Дэжа вю». У меладраме «Насланне» аб любоўным трыкутніку паміж маладым баксёрам і двума сёстрамі (Рымас Моркунас, Вера Панасенкова, Аксана Арбузава) Сцяпанаў ўвасобіў на экране вобраз спартыўнага трэнера.
Ролю скульптара акцёр атрымаў у драме «Лесвіца», а ў фантасмагорыі «СВ. Спальны вагон »артыст сыграў самога Іосіфа Сталіна. Далей рушылі ўслед працы ў гістарычным фільме «Сірано дэ Бержерак», сацыяльнай драме «Шакаладны бунт». Галоўную ролю - генерала савецкай арміі Фёдара Чумакова - Сцяпанаву даверылі ў ваенным фільме «Вайна на заходнім напрамку». У шматсерыйным тэлефільме гаворка пайшла пра першыя дні вайны.
У 90-я гады Віктар Сцяпанаў з'явіўся ў крымінальным дэтэктыве «Таямніца Вілы», камедыі «Апошняя справа Варанага», біяграфічным фільме пра Максіма Горкім "Пад знакам Скарпіёна», баявіку «Тупік».
Асаблівае месца ў фільмаграфіі артыста займае ваенная драма «Чысцец», у якой Віктар згуляў палкоўніка Віталя Суворава. Рэжысёрам карціны выступіў тэлежурналіст Аляксандр Няўзораў. Пастаноўшчык вырашыў паказаць ваенныя будні першай чачэнскай кампаніі без прыкрас: жорсткасць суперніка, ахвяры, на якія прыходзілася ісці расійскім ваенным, безвыходнасць і недарэчнасць таго, што адбываецца. Прэм'ера фільма адбылася ў 1997 годзе і зрабіла эфект бомбы, якая выбухнула.
Нягледзячы на тое, што Сцяпанаў прыйшоў у кінематограф даволі позна, працавітасць і ўпартасць акцёра дазволілі яму паўдзельнічаць у больш чым 80-ці карцінах. Часам артыст быў задзейнічаны адначасова ў дзесятцы праектах. Вобразы, якія ўзнаўляў з аднолькавай пераканаўчасцю Сцяпанаў, часта былі дыяметральна супрацьлеглымі. Віктару атрымоўваліся і гераічныя персанажы - ваенныя, навукоўцы, лідэры нацыі, і ў той жа час Сцяпанаў не баяўся брацца за супярэчлівыя ролі - юродзівых, псіхаў.
Даводзілася артысту ўвасабляць на экране вобразы і адмоўных герояў: у фільме «Рэкет» Віктар сыграў лідэра АЗГ, у драме «Шызафрэнія» паўстаў ўплывовым мафіёзі, а ў карціне «Навальніца над Руссю» - Малюту Скуратава.
Але асабліва атрымоўваліся Сцяпанаву гістарычныя карціны - «Царэвіч Аляксей», дзе Віктар сыграў Пятра Першага, «Рычард Ільвінае Сэрца», «Чорная рада». Чарговы поспехам для артыста стала галоўная роля ў драме аб пакарэнні Сібіры «Ярмак». Артысту ролю далася нялёгка, так як падчас здымак Віктар атрымаў фатальную траўму. У асноўнай акцёрскі склад увайшлі таксама Яўген Еўсцігнееў, Мікіта Джыгурда, Ірына Алфёрава. Фільм атрымаў прыз кінафестывалю «Кінатаўр-97», а праз год - намінацыю на ТЭФІ.
У новым стагоддзі акцёр не здаваў абаротаў. З апошніх работ варта вылучыць меладраму «Пад Палярнай зоркай», дэтэктыў «Попел Фенікса", чарговую гістарычную стужку «Запороги» і сямейную сагу «банкірка». Віктар Фёдаравіч здымаўся так шмат, што адразу пяць фільмаў былі змантаваныя толькі пасля яго смерці.
Асабістае жыццё
Віктар Сцяпанаў быў жанаты двойчы. Першую жонку Эльвіру акцёр сустрэў яшчэ ў студэнцкія гады. Маладыя пражылі амаль два дзесяцігоддзі, але затым жанчына вырашыла прысвяціць жыццё царквы і паступова шлюб распаўся. У асабістым жыцці артыста наступіла нявызначанасць.
Праз шмат гадоў пасля разводу Сцяпанаў на здымках кінафільма «Вайна на заходнім напрамку» пазнаёміўся з касцюмерка Наталляй. Дзяўчына была на 20 гадоў маладзей, і спачатку іх аб'ядноўвалі чыста сяброўскія адносіны. А вось пасля другой сустрэчы, праз год, Віктар і Наталля ўжо не расставаліся.
У 1992 годзе муж і жонка перабраліся ў ўкраінскую сталіцу, пабудавалі пад Кіевам на беразе ракі прыватны дом, дзе Віктар любіў глядзець на захад. Родных дзяцей у акцёра не было ні з адной з жонак, але Сцяпанаў ўсынавіў хлопчыка Мікіту, сына лепшага сябра, які застаўся сіратой.
смерць
У 1994 годзе Віктар Сцяпанаў браў удзел у здымках гістарычнай карціны «Ярмак». У адным з дубляў акцёр скакаў на кані, але няўдала зваліўся і пашкодзіў пазваночнік. Бяда не прыходзіць адна: пасля аднаўлення костак стала ясна, што траўма пацягнула за сабой саркому Юнга, якую таксама называюць на рак костак.
Наступныя гады акцёр жыў з наймацнейшымі болямі, але не пераставаў працаваць аж да апошніх дзён жыцця. У 2005 годзе Віктар Фёдаравіч прайшоў у Маскве паўтарамесячны курс проціпухліннага лячэння, але ніякага выніку гэта не дало. На жаль, рак стаў прычынай смерці Віктара Сцяпанава. Акцёр памёр 26 снежня 2005 года і быў пахаваны на могілках Берковцы ў Кіеве.
фільмаграфія
- 1986 - «Міхайла Ламаносаў»
- 1987 - «Халоднае лета пяцьдзесят трэцяга»
- 1990 - «Вайна на заходнім напрамку»
- 1992 - «Убачыць Парыж і памерці»
- 1992 - «Рэкет»
- 1994 - «Апошняя справа Варанага»
- 1995 - «Пад знакам Скарпіёна»
- 1996 г. - «Ярмак»
- 1997 - «Чысцец»
- 1997 - «Царэвіч Аляксей»
- 2002 - «Вечары на хутары ля Дзіканькі»
- 2004 г. - «Егер»
- 2004 г. - «Попел Фенікса"
- 2005 - «Доктар Жывага»
- 2006 - «А жыццё працягваецца"