біяграфія
Барыс Васільевіч Токараў - савецкі і расійскі акцёр, кінарэжысёр. Ўсесаюзную папулярнасць атрымаў пасля з'яўлення ў кінакарцінах «А зоры тут ціхія» і «Два капітана».
Будучы артыст нарадзіўся ў жніўні 1947 гады ў вёсцы Кісялёва, што ў Калужскай вобласці. Тут, на радзіме маці, якая працавала выхавальніцай у дзіцячым садзе, прайшло ранняе дзяцінства Барыса. Потым сям'я Токарава пераехала ў сталіцу, куды накіравалі служыць бацькі, ваеннага афіцэра. У Маскве Барыс пайшоў у лепшы цэнтральную школу. Неўзабаве нарадзілася малодшая сястра Барыса. У сям'і дзяўчынка стала трэцім дзіцем, але другога сына Сярожу бацькі страцілі яшчэ падчас эпідэміі коклюшу, якая вылілася ў Калужскай вобласці.
Кінематаграфічная біяграфія Барыса Токарава пачалася рана, у школьным узросце. 12-гадовага хлопчыка ўзялі ў карціну «Выратаваныя пакаленне» аб дзецях з блакаднага Ленінграда, якіх адправілі ў тыл. Рэжысёр Георгій Пабеданосцаў ухваліў кандыдатуру Токарава на ролю хлопца Віці. Хлопчык ўпотай бег на фронт, але Віцю злавілі і вярнулі назад.
Праз год юны артыст атрымаў прапанову выступаць у спектаклі «Слупы грамадства», які ставіўся на сцэне Маскоўскага Тэатра імя А. С. Пушкіна. Па вечарах Барыс выходзіў на сцэну ў вобразе сына консула, а раніцай збег у школу.
У старэйшых класах Токараў зняўся яшчэ ў шэрагу фільмаў. У меладраме «Уступленне» рэжысёр Ігар Таланкин даверыў Барысу Токараву ролю Валодзі. У гэтым фільме ў галоўных ролях з'явіліся Ніна Ургант, а таксама маладыя артысты Мікалай Бурляев і Наталля Богунова. Праз год рушыла ўслед праца ў эпізодзе кіноповесті «Сіняя сшытак».
Крыху пазней гледачы ўбачылі юнага артыста ў карціне "Палата" Георгія Натансона і ў моладзевай стужцы «Дзе ты цяпер, Максім?», Знятай Эдмондом Кеосаяном. У гэтым праекце Токараў ўпершыню выканаў ролю галоўнага героя Максіма Бобцова, хлопца, які пасля вайны адпраўляецца ў родны горад, дзе працуе над аднаўленнем будынка тэхнікума, разбуранага нямецкімі захопнікамі.
Ў ВГIК Барыс Токараў паступаў з самавітай фільмаграфіі за спіной.
фільмы
У студэнцкія гады Токараў працягнуў здымацца ў кіно. Гледачы ўбачылі таленавітага юнака ў карцінах «Дарога да мора» і «Вернасць», дзе артыст упершыню паўстаў у ролі лейтэнанта. У другой стужцы, знятай Пятром Тадароўскім, артысту дасталася эпізадычная роля, якую той адыграў бліскуча. У гэты ж час артыст выканаў ролю галоўнага героя Косцю Лапіна ў кароткаметражцы Валерыя Рубінчыка "Шостае лета». Косця - вясковы агітатар за бальшавікоў. Адзіны скарб, якія ёсць у юнака - пласцінка з голасам Уладзіміра Леніна.
Пасля заканчэння тэатральнага ВНУ Барыс Токараў быў прыняты ў Тэатр Савецкай арміі, але праслужыў там толькі год. Кінематограф прыцягваў артыста значна больш, чым сцэна.
З 1969 па 1971 гады акцёр зняўся ў шэрагу фільмаў. Найбольш яркімі сталі музычная драма «Князь Ігар» і два ваенна-прыгодніцкіх фільма «Марскі характар» і «Скрадзены цягнік». У 1971 году Токараў атрымаў запрашэнне ад стваральнікаў сацыяльнай драмы «Калі ты мужчына» і зноў - на загалоўную ролю. Паша Снегіром - звычайны хлопец, шафёр, які аднойчы здзяйсняе подзвіг.
Прарыў у акцёрскай кар'еры Барыса Токарава здарыўся ў 1972 годзе. Карціна Станіслава Ростоцкого «А зоры тут ціхія», у якой артысту дасталася роля пагранічніка Осянина, імгненна ператварыла артыста ў зорку савецкага кінематографа. За год у СССР фільм паглядзелі 66 мільёнаў кінаглядачоў. У гэтым жа годзе карціна патрапіла ў намінацыю на «Оскар».
Замацаваць поспех ўдалося ў тым жа годзе: ваенна-драматычная стужка «Гарачы снег» была цёпла прынята мільёнамі савецкіх грамадзян, а вобраз героя Токарава - Мікалая Кузняцова, камандзіра агнявога ўзвода, што стаяў на подступах да Сталінграда, надоўга застаўся ў сэрцах гледачоў.
У карціне Іллі Фрэза «Гэта мы не праходзілі" артыст паспрабаваў сябе ў новым амплуа. Барыс сыграў Юрыя Рабініна, настаўнікі-практыканта, выкладчыка фізікі. Ўчорашнія студэнты педагагічнага ВНУ ўпершыню трапляюць у школу і сутыкаюцца з цяжкасцямі, пра якіх і не падазравалі.
Як аказалася ў 1976 годзе, усе стужкі, якія прынеслі Барысу Токараву немалы поспех, былі толькі прэлюдыяй да той славе, што абрынулася на акцёра пасля выхаду на экраны культавага 6-серыйнага фільма «Два капітана». У вобразе Сашы Грыгор'ева Токараў запомніўся некалькім пакаленням гледачоў назаўжды.
Галоўны герой фільма з дзіцячых гадоў марыў аб прафесіі палярнага лётчыка і пра тое, каб знайсці прычыну гібелі палярнай экспедыцыі капітана Татарынава. Далей рушыла ўслед праца ў ваеннай драме «Ранішнія зоркі», дзе артысту дасталася роля камандзіра танка, Міхаіла Лаўрова. Для выратавання вясковых жыхароў, укрывших экіпаж ад фашыстаў, камандзір сам здаецца ў палон немцам.
У «ліхія 90-е», балюча ўдарыў па мастацтве, пра Барыса Токарава амаль не было чуваць. У 2001-м Токараў заявіў пра сябе рэжысёрскім праектам "Не пакiдай мяне, каханне», дзе адыграў яшчэ і галоўнага героя Алега. Партнёркамі артыста сталі Ларыса Гузеева - школьная ўмілаваная Алега, і Яўгенія Сіманава, якой дасталася роля пакінутай жонкі.
Зноў загаварылі аб Токарава ў 2005-ым, калі на экраны выйшаў фільм «Апошні бой маёра Пугачова». Вобраз начальніка калымскіх лагераў, генерала Арцем'ева, спачатку насцярожыла Токарава, і акцёр нават я не гуляю «гнюса». Але, прачытаўшы сцэнар, Барыс Васільевіч зразумеў, што гэта цікавы і складаны герой, якога нельга назваць стопрацэнтным нягоднікам. У выніку Арцем'еў атрымаўся даволі "жывым" і харызматычным.
Праз год артыст згуляў у баявіку «Экстраны выклік» разам з Сяргеем Маховиковым, які пераўвасобіўся ў лекара Ладыгіна. У 2015 годзе артыст зняўся ў біяграфічнай драме Юрыя Кары аб развіцці касманаўтыкі «Галоўны». Праект згуртаваў зорак расійскага кінематографа Барыса Шчарбакова, Фёдара Лаўрова, Вадзіма Андрэева, Сяргея Ніканенка, Юрыя Назарава.
У новым стагоддзі прыхільнікі таленту акцёра Барыса Токарава палюбілі яго ў іншай якасці - як рэжысёра. Праз год пасля атрымання дыплома ВДІКа Токараў стаў мастацкім кіраўніком ЭМТО «Дэбют». Гэта эксперыментальнае аб'яднанне дало савецкаму кінематографу нямала выдатных фільмаў.
Рэжысёрскім дэбютам Барыса Токарава апынулася тэленавела «Ангел мой», якая выйшла ў канцы 1970-х. Несумненнай поспехам сталі фільмы «Нас вянчалі не ў царкве» і «Пустэльнік», знятыя на «Масфільме».
Лепшыя праекты рэжысёра, якія атрымалі высокую ацэнку крытыкаў і цёплыя водгукі гледачоў, з'явіліся ў 2000-х. Кінаэпапея «Мая Прэчыстенка» займае ў гэтым шэрагу прыкметнае месца. Гэта шматсерыйны праект, у кожнай серыі якога адлюстравана нейкае важнае гістарычная падзея ў прамежку часу ад 1900 па 2000 гады.
Спадабаўся тэлегледачам і фільм «Дыстанцыя» аб алімпійскай спартсменцы-бегуноў, які выйшаў у 2008 годзе. Прататып гераіні - двойчы чэмпіёнка Святлана Мастеркова. У гэтай стужцы згулялі Вольга Пагодзіна, Таццяна Догілева і Павел Майков.
У апошнія гады Барыс Васільевіч Токараў падарыў сваім прыхільнікам яшчэ 2 выдатных праекта - серыял «Вяшчун Амар Хайям. Хроніка легенды »і драму« 118 секунд, да ... і пасля ».
Асабістае жыццё
Моцная сям'я акцёра і рэжысёра Токарава - прыклад для пераймання і прадмет добрай зайздрасці калегаў. У будучую жонку - акторку Людмілу Гладунко - артыст закахаўся, калі юнаку было 15 гадоў. Маладыя людзі пазнаёміліся на здымках фільма «Дзе ты, Максім?». Людміле, як і Барысу, таксама было 15. Першапачаткова артыст ўбачыў дзяўчыну на фота, і ўжо тады Людміла запала ў сэрцы юнака. Закаханыя разам паступілі ў ВГIК і ажаніліся пасля заканчэння ВНУ. З тых часоў асабістае жыццё Барыса Токарава і Людмілы Гладунко непарыўна звязана.
Жонка знялася амаль ва ўсіх фільмах мужа. А Барыс сцвярджае, што любімая жанчына да гэтага часу для яго загадка, таму што ўвесь час мяняецца і з гадамі становіцца лепш і цікавей.
У сярэдзіне 1970-х у гэтай выдатнай пары нарадзіўся сын Сцяпан, які стаў адзіным познім і дарагім дзіцем для бацькоў. Сын не пайшоў па слядах бацькі і маці, кар'ера артыста маладога чалавека ніколі не прыцягвала. Але аднойчы юнак ўсё-такі з'явіўся на тэлеэкране ў серыяле бацькі "Не пакiдай мяне, каханне». Сцяпан Токараў скончыў Інстытут міжнародных адносін.
Барыс Токараў зараз
У апошні час Барыс Токараў рэдка з'яўляецца на экране. Але цяпер завяршаецца працэс падрыхтоўкі да выпуску новага серыяла «Дыназаўр», дзе артыст з'явіцца ў другараднай ролі.фільмаграфія
- 1959 - «Выратаваныя пакаленне»
- 1963 - «Уступленне»
- 1964 - «Дзе ты цяпер, Максім?»
- 1965 - «Вернасць»
- 1969 - «Князь Ігар»
- 1971 - «Калі ты мужчына»
- 1972 - «А зоры тут ціхія»
- 1975 - «Гэта мы не праходзілі"
- 1976 - «Два капітана»
- 1981 - «Аляксандр Маленькі»
- 1991 г. - «вярбоўшчыкі»
- 2001 года - "Не пакiдай мяне, каханне»
- 2005 - «Апошні бой маёра Пугачова»
- 2007 - «Экстраны выклік»
- 2015 - «Галоўны»