біяграфія
Славуты артыст Віктар Паўлавіч Паўлаў з'явіўся на свет у сталіцы ў кастрычніку 1940 года. Ён рос у інтэлігентнай маскоўскай сям'і, дзе галава сям'і быў інжынерам, а мама лекарам. Праз год пасля нараджэння сына грымнула Вялікая Айчынная вайна, і бацька адправіўся на фронт. Яго вяртанне c вайны засталося найбольш яркім уражаннем дзяцінства Віктара Паўлава.
З часам Павел Паўлаў стаў уплывовым чыноўнікам - ён заняў бачны пост у аграрным міністэрстве. Любоў да тэатра сыну прышчапіў менавіта тата. Ён часта бываў у тэатры, і кожны раз браў з сабой Віктара. Бацькі цешыла, што сыну падабаецца мастацтва. Ён спадзяваўся, што менавіта яно з часам ператворыць яго ў інтэлігентнага маладога чалавека, бо ў юныя гады будучы артыст славіўся заўзятым хуліганам.
Але Віктар Паўлаў, хоць і любіў тэатр, але на яго паводзінах гэта мала адбівалася. Спачатку ён засмучаў бацькоў бойкамі (следствам адной з іх стала пашкоджанае вуха, так і пакінутае адтапыраным) і хуліганскімі выхадкамі на ўроках. Але ў 8-ым класе падлетак трапіў у непрыемную гісторыю - яго выкрылі як саўдзельніка крадзяжы. І толькі высокую пасаду бацькі выратаваў Віктара ад калоніі. Але са школы яго ўсё-такі выключылі, і ён пайшоў працаваць на завод.
Віктар Паўлаў завяршыў сярэднюю адукацыю ў вячэрняй школе. Тады ж ён упершыню выйшаў на сцэну тэатральнага гуртка пры Доме настаўніка. Гурток апынуўся выдатным. Ім кіраваў Віктар Багамолаў, а сярод наведвальнікаў значыліся Ала Пакроўская і Уладзімір Высоцкі.
Багамолаў пераканаў таленавітага хлопца паступаць у тэатральную ВНУ. Віктар Паўлаў падаў дакументы ва ўсе сталічныя інстытуты. Паступіўшы адразу ў два, выбраў Шчэпкінскага вучылішча, дзе ў тым годзе набіралі свой курс вядомыя артысты Мікалай Анненков і Вера ральнічы. Разам з Паўлавым вучыліся Віталь Саломін, Алег Даль, Міхаіл Конанаў і многія іншыя.
тэатр
У 1963 годзе Віктар Паўлаў атрымаў дыплом «Трэскі» і быў прыняты ў трупу «Сучасніка». У той перыяд артыстам гэтага тэатра быў Алег Даль. Яны не раз сустракаліся на падмостках у спектаклях "Вечна жывыя», «Голы кароль», «Старэйшая сястра» і іншых.
Але ў нейкі момант актору здалося, што яго недаацэньваюць. У параўнанні з Далем яму давяралі ролі нязначныя і бясколерныя. Паўлаў са скандалам сышоў з «Сучасніка» у тэатр Галіны Ярмолавай. Тут яго прынялі добразычліва і даверылі прыкметныя ролі. Адна з самых удалых - Биверс ў спектаклі «Час і сям'я Конвей». Але праз 4 гады Віктар Паўлавіч зноў змяніў падмосткі і перайшоў у тэатр У. Маякоўскага.
Артыст яшчэ не раз мяняў сцэны, што тлумачылася яго няпростым характарам і нежаданнем ісці на кампрамісы. І ўсё ж найбольш плённымі аказаліся менавіта гады службы ў тэатры Маякоўскага, дзе Паўлаву пашанцавала працаваць бок аб бок з такімі зоркамі, як Армэн Джыгарханян, Святлана Немоляева, Таццяна Дароніна і Яўген Лявонаў.
У «Маяковке» быў згуляны найбольш шырокі дыяпазон роляў. У «Чалавека з Ламанчы» Паўлаў сыграў Санча Панса, ды так, што зацямніў сваім майстэрствам ўсіх іншых акцёраў. А яшчэ былі бліскучыя пастаноўкі, якія збіралі некалькі сезонаў запар аншлагі, «Разгром», «Дзеці Ванюшына», «Гутаркі з Сакратам». Апошнія гады свайго жыцця Віктар Паўлаў служыў у Малым тэатры.
фільмы
Кінематаграфічная біяграфія Віктара Паўлава пачалася эпізодамі ў некалькіх карцінах. Першай значнай роляй маладога акцёра парадаваў 1961 год, калі на экраны выйшла стужка «Калі дрэвы былі вялікімі». Гэта быў нейкі трамплін, пасля якога артыст здымаўся, не перастаючы.
Яму выдатна атрымоўваліся камедыйныя ролі. Першым у гэтым жанры быў вобраз салдата-балакі ў карціне «На сямі вятрах». Але па-сапраўднаму адкрыць у Паўлаве камедыянта здолеў Леанід Гайдай. Пасля выхаду на экраны «Аперацыі Ы», дзе Віктару Паўлавічу дасталася роля студэнта-двоечніка з якія перадаюць радыёпрылад, малады акцёр прачнуўся знакамітым.
Праз некалькі гадоў ён лічыўся найбольш запатрабаваным кінаакцёраў. Фільмаграфія Віктара Паўлава налічвае паўтары сотні роляў, многія з якіх галоўныя. Ён не раз з'яўляўся ў камедыях Гайдая. Былі і сур'ёзныя ролі ў карцінах «Маёр Віхор», «Ад'ютант яго правасхадзіцельства», «Добры дзень і бывай», «Гардэмарыны, наперад!», «Праверка на дарогах» і «Сутычка ў завеі».
Па-сапраўднаму зорнай апынулася ролю ў культавым серыяле Станіслава Гаварухіна «Месца сустрэчы змяніць нельга». Прыхільнікі таленту гэтага шматграннага і глыбокага актора сыходзяцца ў меркаванні, што Віктар Паўлаў - разнапланавы артыст. Ён аднолькава арганічны і ў трагічнай ролі Леўчанка у крымінальным серыяле Гаварухіна, і ў любімых мільёнамі камедыях «Дзеці панядзелка" і "Не хадзіце, дзеўкі, замуж».
Апошні кінафільм, у якім з'явіўся любімы акцёр - камедыя Уладзіміра Златоустовского «Масква усміхаецца», які выйшаў на экраны ў 2008 годзе.
Асабістае жыццё
Са сваёй першай і адзінай жонкай акцёр пазнаёміўся ў тэатры Ярмолавай. На рэпетыцыях ён вока не адводзіў ад прыгажуні Таццяны Говорова. Пасля настойлівых заляцанняў яна адказала на знакі ўвагі калегі, і неўзабаве адбылася іх вяселле.
З гэтай выдатнай жанчынай звязана ўся асабістае жыццё Віктара Паўлава. У шлюбе нарадзілася іх адзіная дачка Аляксандра. Яна з'явілася на свет у 1967 годзе, калі бацька ўжо паспеў зняцца ў «Аперацыі Ы» і яго кар'ера набірала абароты. Саша не пайшла дарогай бацькоў. Яна скончыла медыцынскі інстытут, але, у рэшце рэшт, абрала працу сцюардэсы.
Захапленнем Віктара Паўлава былі паштовыя галубы. Ён разводзіў іх заўсёды, пачынаючы з юных гадоў. Многія гады паштовыя галубы жылі пад дахам Малога тэатра, дзе служыў артыст. Яшчэ адзін талент артыста - маляванне. Нататнік з алоўкам заўсёды былі пры Віктар Паўлавіч. У вольныя хвіліны ён маляваў каханую жонку, дачку або калег па цэху.
смерць
Акцёра не стала ў 65 гадоў. Ён перажыў не адзін інфаркт і цяжкі інсульт, пасля якога ўсё ж змог акрыяць, зноўку навучыўшыся хадзіць і казаць. Віктар Паўлаў нават здолеў вярнуцца да каханай працы. Ён быў поўны новых задум і творчых планаў.
Сардэчны прыступ здарыўся 24 жніўня 2006 года дома. Як высветлілася, гэта быў чарговы інфаркт. Артыст памёр на руках у жонкі.
фільмаграфія
- 1965 - «Аперацыя Ы»
- 1968 - «Маёр Віхор»
- 1969 - «Ад'ютант яго правасхадзіцельства»
- 1971 - «даура»
- 1971 - «Праверка на дарогах»
- 1972 - «Добры дзень і бывай»
- 1979 г. - «Месца сустрэчы змяніць нельга»
- 1978 - «Сутычка ў завеі»
- 1987 - «Гардэмарыны, наперад!»
- 1994 - «Чараўнік Смарагдавага горада»
- 1994 - «Майстар і Маргарыта»
- 1997 - «Сірата казанская»
- 1997 - «Дзеці панядзелка"
- 2000 - «Марш Турэцкага»
- 2002 - «Брыгада»