біяграфія
Юрый Васільеў - народны артыст Расійскай Федэрацыі, знакаміты акцёр, які здымаўся ў значных для гісторыі савецкага кіно карцінах «Журналіст», «Кажан» і «Масква слязам не верыць».
Будучая зорка экранаў і ўлюбёнец расійскіх жанчын нарадзіўся ў Маскве за пару гадоў да пачатку Вялікай Айчыннай вайны. Хоць Юры быў зусім маленькім і жах тых страшных гадоў нават не памятаў, усё роўна вайна адбілася на характары і светапоглядзе акцёра.
Сям'я артыста была вельмі інтэлігентнай і ставілася да інтэлектуальнай эліты сталіцы. Мама працавала бібліятэкарам, а бацька - інжынерам. Васільеву больш за ўсё хацелася навучыцца разумець іншых людзей, і найлепшай магчымасцю для гэтага будучы артыст бачыў пераўвасабленне ў іншыя вобразы. Таму пасля заканчэння сярэдняй школы малады чалавек паступае ў адзін з самых прэстыжных тэатральных ВНУ краіны, маскоўскі ГІТІС імя Луначарскага, які Васільеў скончыў у 1961 годзе.
Адоранага і таленавітага акцёра тут жа запрасілі ў трупу знакамітага Малога тэатра, і там Юрый Васільеў праслужыў да канца сваіх дзён, застаючыся нязменным удзельнікам практычна ўсіх спектакляў тэатра.
Фільмы і тэатр
У кіно Юры Васільеў дэбютаваў, навучаючыся на апошнім курсе інстытута, прычым адразу ў галоўнай ролі. Акцёр сыграў ролю Нікаласам Стангаса ў драматычнай стужцы «Лаўцы губак». Затым рушылі ўслед фільм-спектакль «Вашынгтонская гісторыя» і меладрама «Цары». Але усерасейскае папулярнасць артысту прынесла вытворчая драма «Журналіст».
Здавалася б малады, прывабны і таленавіты акцёр павінен быў ня мець адбою ад прапаноў рэжысёраў і сцэнарыстаў. Але асноўную частку фільмаграфіі Васільева працягвалі складаць тэлеспектаклі. Хутчэй за ўсё, гэта было звязана з тым, што тэатр для Юрыя Мікалаевіча заўсёды стаяў на першым месцы.
З 1960-га, года ўласнай дэбюту ў кіно, і да пачатку 70-х акцёр з'явіўся толькі ў пяці кінакарцінах, затое ў тэатры Юрый Васільеў за гэты ж перыяд атрымаў 16 роляў. Рэпертуар акцёра уключаў у сябе як класічныя, так і сучасныя акцёру пастаноўкі.
Важкую частку тэатральнай біяграфіі Васільева склалі ролі ў спектаклях паводле прызнаных твораў рускай класічнай літаратуры, прычым часцей за ўсё асновамі спектакляў станавіліся творы, першапачаткова прызначаныя аўтарамі для драматургіі: п'еса «Улада цемры» Льва Мікалаевіча Талстога, яго ж п'еса «Жывы труп», драматычная п'еса « навальніца »і камедыя« Шалёныя грошы »Аляксандра Мікалаевіча Астроўскага, драма ў вершах Міхаіла Юр'евіча Лермантава« Маскарад », знакамітая камедыя Мікалая Васільевіча Гогаля« Рэвізор ».
З'яўляўся акцёр і ў спектаклях сусветных класікаў, прычым, напрыклад, у пастаноўцы «Веер лэдзі Уиндермиер» па аднайменным творы Оскара Уайльда Юрый Васільеў сыграў спачатку безназоўнага маладога чалавека, а ўжо праз год атрымаў ролю Містэра Дамбла. Таксама Юрый Васільеў згуляў у пастаноўках па «Разбойнікам» Фрыдрыха Шылера і позняй п'есе Генрыка Ібсена «Йун Габрыель Боркман».
Не абышлі творчую біяграфію Юрыя Васільева і творы савецкіх аўтараў: «Крылы» Аляксандра Еўдакімавіч Корнейчука, «Каханне Яравая» Кастуся Андрэевіча Тренева, «Грошы» Анатоля Уладзіміравіча Софронова, «Порт-Артур» Аляксандра Мікалаевіча Сцяпанава і іншыя. Прычым «Порт-Артур» стаў дэбютным спектаклем маладога акцёра. Юрый Васільеў сыграў непоименованного матроса. Пасля акцёр зноў адыграў у гэтай пастаноўцы, але ўжо больш значную ролю Акинфиева.
У 70-я гады лік кінакарцін, у якіх акцёр здымаўся штогод, пачатак няўхільна расці. Прыхільнікі маглі бачыць яго ў ваеннай карціне «Асабістае шчасце», тэлесерыяле «Першыя радасці» і музычнай камедыі «Прыгажун-мужчына». Але, тым не менш, большасць кінематаграфічных роляў акцёра заставаліся другараднымі.
Пік славы артыста прыйшоўся на канец 70-х гадоў. Спачатку акцёр сыграў князя Арлоўскага ў гумарыстычнай аперэце «Лятучая мыш», а пасля гэтага адлюстраваў на экране эгаістычнага Радзівона Рачкова ў культавай меладраме «Масква слязам не верыць», якая была ўдастоена знакамітай прэстыжнай кінапрэміі «Оскар».
Ніхто з здымачнай групы не ўдзельнічаў у цырымоніі ўзнагароджання. Рэжысёр аб прысуджэнні «Оскару» наогул даведаўся толькі з навінавага паведамленні ў праграме «Час». Запаветную ўзнагароду замест прадстаўнікоў здымачнай групы атрымаў аташэ па пытаннях культуры амбасады СССР у ЗША. У самым Савецкім Саюзе фільм атрымаў Дзяржаўную прэмію.
Сюжэт карціны распавядае пра жыццё трох дзяўчат-правінцыялак, якія прыехалі пакараць Маскву, але сутыкнуліся з чалавечай жорсткасцю і мноствам праблем на шляху да шчасця. Ролю Юрыя Васільева ў гэтым знакамітым фільме - хутчэй адмоўная. Акцёр сыграў мужчыну, які даведаўся, што яго каханая ня прафесарская дачка, а якая прыехала з правінцыі працаўніца завода, і стрымана кінуў дзяўчыну, нягледзячы на тое, што тая цяжарная.
Таксама варта адзначыць такія працы Васільева, як кінааповесць «Коней на пераправе не мяняюць», вытворчую драму «Нам тут жыць», мюзікл «Мы з джаза» і маладзёжную карціну «Валянцін і Валянціна". У апошнія гады жыцця Юрый Мікалаевіч працягваў шмат працаваць. Ён паўдзельнічаў у стварэнні фантастычнага баевіка «Крык дэльфіна», шпіёнскай стужкі «Будуць абвешчаны не падлягае» і крымінальнай драмы «Нічога не здарылася».
Апошнім фільмам ў жыцці Юрыя Мікалаевіча Васільева стала трагічная меладрама «Толькі не сыходзь», у якой ён здымаўся разам з Аленай Сотнікавай.
Асабістае жыццё
З адзінай жонкай, актрысай Нэлі Карніенка, Юрый Васільеў пазнаёміўся на адпачынку ў Геленджыку. Бурны курортны раман не згас і па вяртанні ў Маскву. Маладыя людзі сустракаліся каля трох гадоў, а затым пажаніліся. Праз 8 гадоў сумесных адносін ў мужа і жонкі нарадзілася дачка Кацярына, якая апынулася адзіным дзіцем Юрыя Мікалаевіча.
Пры гэтым пачуцці закаханых апынуліся гэтак вялікія, што муж і жонка не расставаліся ні дома, ні на працы, так як Нэлі таксама пайшла працаваць у Малы тэатр. Васільеў і Карніенка пару разоў разам гулялі і ў кіно. Напрыклад, у дэбютнай карціне акцёра «Лаўцы губак» закаханыя, па сутнасці, паказалі ўсёй краіне ўласныя пачуцці, бо персанажы акцёраў таксама былі закаханы сябар у сябра.
У асабістым жыцці акцёр быў вельмі ціхім і інтэлігентным чалавекам. Ён не любіў даваць інтэрв'ю, прыцягваць увагу грамадскасці да сваёй прыватнай жыцця. Сціпласць мужчыны выяўлялася нават у тым, што ён сваімі рукамі пабудаваў прыватны дом у Падмаскоўі, тады як меў усе магчымасці атрымаць усё што заўгодна з дапамогай аднаго тэлефоннага званка.
смерць
У пачатку лета 1999 года актор Юрый Васільеў прыехаў на сваім аўтамабілі для праходжання абавязковага тэхнічнага агляду на станцыю тэхабслугоўвання. Некалькі гадзін, праведзеных на спякоце, а таксама нервовая абстаноўка занадта ператаміліся мужчыну. Па вяртанні дадому, павячэраўшы, акцёр прылёг адпачыць на канапу, а неўзабаве жонка знайшла яго нежывое цела. Прычынай смерці стаў сардэчны прыступ. Характэрна, што незадоўга да трагедыі Юрыю Мікалаевічу было прысвоена званне Народнага артыста Расійскай Федэрацыі.
Юрый Мікалаевіч пахаваны на Данскім могілках. Магіла акцёра сумешчана з магілай бацькоў Юрыя Васільева.
фільмаграфія
- 1960 - «Лаўцы губак»
- 1962 - «Вашынгтонская гісторыя»
- 1967 - «Журналіст»
- 1973 - «Самы апошні дзень»
- 1977 - «Першыя радасці»
- 1979 г. - «Кажан»
- 1979 г. - «Масква слязам не верыць»
- 1979 г. - «Незвычайнае лета»
- 1980 - «Коней на пераправе не мяняюць»
- 1982 - «Нам тут жыць»
- 1983 - «Мы з джаза»
- 1984 - «Валянцін і Валянціна»
- 1989 - «Нічога не здарылася»
- 1992 - «Толькі не сыходзь»
- 1992 - «Забойства Гонзаго»