біяграфія
Ігар Сукачова - савецкі і расійскі рок-музыкант, заснавальнік і лідэр некалькіх расійскіх рок-гуртоў, больш вядомы пад памяншальным імем Гарык Сукачова. Музыкант заўсёды ішоў уласнай дарогай у мастацтве, дзякуючы чаму атрымаў асаблівую папулярнасць сярод прыхільнікаў рускага рока.Также ён дамогся поспеху як акцёр, рэжысёр і тэлевядучы аўтарскай праграмы.Дзяцінства і юнацтва
Гарык Сукачова нарадзіўся 1 снежня 1959 года ў вёсцы Мякинино Маскоўскай вобласці. Бацькі хлопчыка і яго сястры спазналі гора вайны. Бацька прайшоў Вялікую Айчынную ад Масквы да Берліна, а мама і зусім пабывала ў канцлагеры.
Будучы інжынерам-тэхнолагам, бацька Ігара Іван Фёдаравіч у маладосці асвоіў тэхніку гульні на тубе і нават выступаў у складзе завадскога аркестра. На адным з танцавальных вечароў ён і пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай.
Акрамя Ігара, у сям'і Сукачова выхоўвалася старэйшая дачка Таццяна. Бацька аддаў сына ў музычную школу. Пад наглядам Івана Фёдаравіча хлопчык штодня 4-5 гадзін праседжваў за інструментам. Зараз Сукачова успамінае бацькоў з падзякай за тое, што тыя здолелі прышчапіць любоў да класічнай музыкі і джазу.
У школьныя гады будучага музыканта больш, чым вучоба, цікавіла зносіны з хлопцамі, асабліва вячоркі ў двары з гітарай. Хуліганская рамантыка доўга была неад'емнай часткай жыцця Ігара. Тым не менш вершы хлопец пачаў пісаць ужо ў 7 гадоў.
Змянілася жыццё да лепшага пасля школы. Сукачова паступіў у Маскоўскі тэхнікум чыгуначнага транспарту. Там ён адчуў цікавасць да вучобы, стаў старацца на лекцыях, на практыцы удзельнічаў у праектаванні чыгуначнай станцыі «Тушына».
У выніку цікавасць да музыкі і кіно перамог: Гарык паступіў паўторна на іншую навучальную ўстанову, на гэты раз у Ліпецку абласное культурна-асветніцкае вучылішча.
Асабістае жыццё
Са сваёй адзінай жонкай Вольгай Каралёвай Гарык пазнаёміўся яшчэ ў падлеткавым узросце. Ёй было 14, а яму 16. Пара сябравала 8 гадоў, пакуль сваякі не загаварылі пра вяселле. Юнацкая сімпатыя перарасла ў сямейныя адносіны.Па словах Сукачова, у яго ні разу не ўзнікала нават думкі змяніць жонцы з нейкай іншай жанчынай, таму што Вольга не проста яго жонка, а самы блізкі чалавек у жыцці. Тым не менш артыст неахвотна кажа пра сваё асабістае жыццё: Гарык беражэ спакой блізкіх.
У сям'і Сукачова ёсць двое дзяцей: старэйшы сын Аляксандр, ужо дарослы мужчына, які займаецца мантажом кінакарцін, і малодшая Анастасія. Дачка артыста захапляецца біялогіяй. Цікава, што дзеці запісаны на прозвішча маці, так як музыка не хацеў, каб на іх адбівалася яго вядомасць.
Аляксандр Каралёў прысвяціў жыццё рэжысуры - адвучыўся ў кінематаграфічных ВНУ ў Англіі і ЗША, а таксама атрымаў профільная адукацыя ў кінашколе Аляксандра Міт. У 2016 годзе ён выпусціў фільм «Забыты».
Па словах Гарыка, усе песні ён прысвячае жонцы. Але сярод іх ёсць адна, якая атрымала назву «Вольга», нягледзячы на тое, што імя жонкі ў тэксце кампазіцыі ні разу не згадваецца. Хіт увайшоў у легендарны альбом 1994 года "Цягнуўся, цягнуўся, цягнуўся».
Песні для пласцінкі Сукачова напісаў падчас сямейнага адпачынку ў Калінінградзе. З-за праліўных дажджоў мужам прыйшлося тыдзень правесці ў нумары гасцініцы. Ігар знайшоў выйсце - днямі напралёт ён складаў і спяваў Вользе новыя песні.
У «Инстаграме» Сукачова нярэдка з'яўляюцца фота жонкі. Сумесны здымак з Вольгай Сукачова Гарык размясціў у верасні 2019 года ў гонар дня каралавай вяселля. У 2020-м сямейная пара разам з дачкой Насцяй пабывала ў Антарктыдзе.
Апроч музыкі і кіно, ёсць у Гарыка Сукачова яшчэ адна грань асобы. Мужчына - заўзяты яхтсмен, хоць і не любіць гэтага афішаваць.
У маладосці Сукачова займаўся боксам і падводным плаваннем, у гэтай справе нават стаў КМС. Цяпер, мяркуючы па фота, пры росце ў 170 см вага артыста вар'іруецца ад 70 да 75 кг.
Артыст неабыякавы да ўпрыгожвання цела рознымі тату. На грудзях у Сукачова красуецца партрэт Іосіфа Сталіна, а на руцэ - Жак-Іва Кусто. Ёсць у яго татуіроўкі ў выглядзе сонечнага дыска, голуба і японскіх іерогліфаў. Апошнія Гарык зрабіў пасля таго, як яго аўтамабіль трапіў падчас гастроляў па Японіі ў сур'ёзнае ДТЗ.
музыка
Свой першы калектыў «Заход Сонца ўручную» Гарык Сукачова стварыў яшчэ ў 1977 годзе. Праз 6 гадоў разам з Яўгенам Хавтаном спявак арганізаваў рок-н-ролльную каманду «Постскрыптум (P.S.)» і запісаў альбом «Не унывай!».
У пары з Сяргеем Галаниным, з якім пазнаёміўся ў Ліпецкам вучылішча, Гарык заснаваў гурт «Брыгада З». Яна неўзабаве папоўніла плеяду лепшых рок-калектываў краіны. Раннія запісы песень «Заход сонца ўручную» і «Не унывай!» гучалі некалькі наіўна і не прынеслі славы аўтарам. А з нараджэннем групы «Брыгада З» загучалі такія хіты, як «Мая маленькая бэйба», «Чалавек у капелюшы», «Валацуга», «Не хадзіце за намі", "Сантэхнік».
У 1993 годзе каманда адзначылася заключным альбомам «Рэкі», у якім былі сабраны песні «На скрыжаванні Месяца", "Дарожная» ( «Гэй, фурман, паварочвай да чорта!»), «Вальс Масква». У запісе апошняга трэка і кліпа на яго удзельнічаў бацька Гарыка Сукачова.
У 90-я гады ансамбль распадаецца, і кожны з артыстаў пачынае сольную кар'еру. Для гэтага Сукачова набірае каманду, якая атрымала назву «Недатыкальныя». У творчасці Гарыка вылучаюцца песні «За акенцам месяц май», «Я мілага пазнаю па хадзе», філасофскія запісу «Франтавы альбом» і Poetica.
Што тычыць гурта «Недатыкальныя», то кожны іх новы альбом дарыў прыхільнікам некалькі хітоў першай велічыні: «Цягнуўся, цягнуўся, цягнуўся», «Напаі мяне вадой», «Раптоўны будзільнік», «Мая бабуля паліць люльку», «Самы маленькі гук» і многія іншыя песні ўвайшлі ў лік лепшых кампазіцый рускага року.
Апошні студыйны альбом каманды, які выйшаў у 2005-м, атрымаў назву «Трэцяя чаша». У яго ўвайшлі песні "Белыя дарогі», «Пярэварацень з гітарай», «Плач», «Іерогліфы». У гэтым жа годзе Гарык выпусціў сольную пласцінку «Перазвоны". Праз 8 гадоў быў выдадзены яшчэ адзін дыск «Раптоўны будзільнік».
Артыст неаднаразова ўдзельнічаў у тэлевізійных музычных шоў. Гледачы цёпла прымалі Гарыка Сукачова у праекце «Здабытак рэспублікі», у якім з песнямі музыканта выступілі Сяргей Мазаев, Іван Ахлабысцін, Міхаіл Яфрэмаў, Пелагея, Дар'я Мароз і іншыя.
За час творчай дзейнасці ў Гарыка Сукачова склаўся вакальны дуэт з рэжысёрам Пятром Тадароўскім. Разам музыканты выступалі на розных канцэртах з кампазіцыямі «Вясна на Зарэчнай вуліцы», «Дня Перамогі прысвячаецца», «Рыа-Рыта», «Калі мы пакідалі свой родны край».
Наступным альбомам стаў трыб'ют 2014 года "Мой Высоцкі». Песні Уладзіміра Высоцкага спявак пачаў запісваць яшчэ з 1993-го. За 20 гадоў у яго рэпертуары сабралася дастаткова твораў савецкага барда, якія папоўнілі альбом. Сукачова называе Уладзіміра Сямёнавіча дарагім і блізкім па духу чалавекам, хоць пры жыцці Высоцкага паміж музыкамі сустрэча не адбылася.
Неўзабаве бацькі-заснавальнікі «Брыгады З» зноў сабралі арыгінальны склад, далі шэраг канцэртаў. У 2016 годзе разам з іншымі зоркамі расійскай эстрады Гарык Сукачова прыняў удзел у сацыяльным праекце # ЖЫЦЬ.
У гэтым жа годзе артыст адзначыў свой дзень нараджэння канцэртам на «кватэрнік НТВ у Маргуліса». Павіншаваць музыку прыйшоў яго сябар і калега Аляксандр Ф. Скляр. Разам яны выканалі кампазіцыю, якая мае адносiны да праекту «Боцман і Валацуга». Таксама на сцэне пабывалі сябры імянінніка Сяргей Воранаў, Сяргей Галанин, Дзмітрый Харацьян, Мікіта Высоцкі, Іван Ахлабысцін.
У 2018 годзе артыст выпусціў кліп на песню «Тое, што ўва мне», куды ўвайшлі кадры, адзнятыя падчас мотоэкспедиции па Алтаі.
фільмы
Спачатку Гарык з'яўляўся ў кіно эпізадычна. «Хросным бацькам» ў кінематографе ў Сукачова стаў Аляксандр Мітта, які ў 1988 годзе зняў фільм «Крок», заснаванай на фактах біяграфіі савецкага ўрача-імунолага Гусева. У гэтай драме спеваку дасталася невялікая роля, а яго песня «Мая маленькая Бэйбі» выкарыстоўвалася ў музычным суправаджэнні да кінастужцы.Сярод яго наступных работ значацца ролі ў камедыі «Дама з папугаем», сацыяльнай драме «Абаронца Седов».
Увага кінааматараў акцёр прыцягнуў ў 1989 годзе, калі разам з камандай «Брыгада З» зняўся ў сацыяльнай драме «Трагедыя ў стылі рок». Пасля гэтага артыст рэгулярна стаў прыцягвацца на здымачныя пляцоўкі. У яго ёсць як галоўныя ролі ў містычнай карціне «Фатальныя яйкі», меладраме «Неба ў дыяментах» і трылеры «Прыцягненне», так і другарадныя, але яркія вобразы.
Таксама варта адзначыць і працы Сукачова-рэжысёра. Першым такім праектам стала драма «Крызіс сярэдняга ўзросту», для якой Гарык таксама напісаў саўндтрэк і выпусціў яго асобным дыскам. Затым ён зняў ваенны фільм «Свята».
У аснову сцэнара стужкі ўвайшлі падзеі з жыцця дзеда музыканта па матчынай лініі. Зняць кінакарціну дапамагла Гарыка яго жонка. Вольга прадала свой рэстаран «Вудсток» для таго, каб пакрыць усе выдаткі.
Пазней з'явілася кінастужка «Дом Сонца», якая лічыцца лепшай у фільмаграфіі музыканта. Над сцэнаром да фільма музыкант працаваў разам з Іванам Ахлабысцін. Сам Сукачова паўстаў на экране ў вобразе Уладзіміра Высоцкага. На экране таксама з'явіліся Святлана Іванова, Дар'я Мароз, Іван Стебунов.
Акрамя таго адбыўся паказ киноальманаха «Мама назаўжды», у які ўвайшлі 3 навелы рэжысёраў Кірылы Плетнёва, Аляксандра Каралёва і Яўгена Нікіціна. Гарык Сукачова ўдзельнічаў у стварэнні сцэнара да эпізоду другога аўтара.
Неўзабаве гледачы ўбачылі першыя серыі анімацыйнай стужкі «Вяртанне ў Прастаквашына», у якім Гарык Сукачова агучыў Шарыка. Яго калегамі сталі Іван Ахлабысцін (паштальён Печкін) і Антон Табакоў, які замяніў які пайшоў з жыцця народнага артыста Алега Табакова ў агучванні ката Матроскін.
У 2016 годзе з удзелам Сукачова адбылася прэм'ера музычнага фільма «Птушка», у якім артыст прымерыў на сябе вобраз анёла.
Гарык праявіў свае здольнасці не толькі ў кіно і музыцы. На тэатральнай сцэне ён паставіў спектакль «Анархія», у якім гулялі такія зоркі, як Дзмітрый Пяўцоў, Марыя Сялянскі, Васіль Мішчанка і Вольга Драздова.
Гарык Сукачова зараз
У 2019 годзе адбыўся рэліз чарговага альбома ў сольнай дыскаграфіі спевака. Ім стаў дыск з назвай «246». Яго выхад быў прымеркаваны да юбілейнай даты - выканаўцу споўнілася 60 гадоў. Сукачова даў шэраг канцэртаў у рамках тура GO !, які пачаўся ў сярэдзіне лета на рок-фэсце «Нашэсце». Рэжысёрам канцэртнай праграмы музыканта стаў Павел Бруно, які раней працаваў з Cirque du Soleil.
У гонар юбілейнай даты ў эфіры Першага канала быў паказаны дакументальны фільм «Гарык Сукачова. Насарог без скуры »рэжысёра Максіма Васіленка. Увосень гледачы канала «Зорка» змаглі назіраць Сукачова ў якасці тэлевядучага праграмы «СССР. Знак якасці ».
А ў верасні 2020 го артыст заняў ганаровае крэсла настаўніка ў папулярным праекце "Голас. 60+". Разам з ім новыя таленты адкрывалі Алена Ваенга, Леў Лешчанка і Тамара Гвердцытэлі.
Дыскаграфія
- 1991 г. - «Акцыя Нонсэнс»
- 1996 г. - «Песні з ўскраіны"
- 2001 года - «Франтавы альбом»
- 2003 - «44»
- 2003 г. - Poetica
- 2005 - «Перазвоны»
- 2013 - «Раптоўны будзільнік»
- 2019 - «246»
фільмаграфія
- 1988 г. - «Крок»
- 1988 г. - «Абаронца Седов»
- 1995 - «Фатальныя яйкі»
- 1999 - «Неба ў дыяментах»
- 2004 г. - «Жанчыны ў гульні без правілаў»
- 2005 - «Хованкі»
- 2006 - «Першы Хуткі»
- 2010 - «Дом Сонца»
- 2013 - «Кукушечка»
- 2016 - «Птушка»