біяграфія
Вадзім Сямёнавіч Спірыдонаў - савецкі акцёр, заслужаны артыст РСФСР, вядомы аматарам кіно па такіх фільмах, як «Гарачы снег», «Печкі-лавачкі», «Вечны кліч», «Батальёны просяць агню» і шматлікім іншым. Таксама ён вельмі шмат працаваў над агучка замежных карцін і зняў ўласную кароткаметражную стужку «Два чалавекі». Спірыдонаў лічыцца адным з самых вялікіх талентаў апошняга савецкага дзесяцігоддзя. Яго вобразы адмоўных персанажаў да гэтага часу часта называюць неперасягненымі.
Насуперак распаўсюджанаму міфу біяграфія Вадзіма Спірыдонава бярэ свой пачатак зусім не з Сібірскай вёскі. Акцёр адбываецца з маскоўскай інтэлігентнай сям'і. Яго мама была галоўным бухгалтарам, а бацька працаваў вядучым інжынерам завода. Таксама выдумкай грамадскасці з'яўляецца і крымінальнае мінулае Вадзіма: хлопчык рос у абстаноўцы любові і павагі, але, вядома, умеў пастаяць за сябе. Асноўную частку дзяцінства Спірыдонаў правёў у раёне Сакольнікаў і яшчэ ў сярэдніх класах стаў наведваць тэатральны гурток, які быў арганізаваны кіраўніцтвам сталічнага завода «Салют». Але акрамя драмгуртка Вадзім моцна захапляўся спортам і нават наведваў секцыю бокса.
Пасля восьмага класа юнак пераходзіць на вячэрнюю форму навучання. Так як усе вучні школы рабочай моладзі абавязаны былі працаваць, то ён уладкаваўся на завод свайго бацькі ў якасці слесара-зборшчыка. Але Вадзім выдатна разумеў, што ў дадзенай пасадзе ён толькі часова, бо ўжо да заканчэння школы быў на ўсе 100% упэўнены ў выбары прафесіі: Спірыдонаў ў марах ужо бачыў сябе на экране. Хлопец з першай спробы паступае ў Школу-студыю МХАТ, вучоба яму падабаецца, але з-за бесстаронняга інцыдэнту, звязанага з бойкай, студэнта адлічваюць. Вадзім палічыў такое рашэнне несправядлівым, таму калі праз нейкі час кіраўніцтва прапанавала яму аднавіцца, малады чалавек адмаўляецца.
Замест гэтага ён паспяхова здае экзамены ў некалькі іншых сталічных тэатральных ВНУ. Маючы салідны выбар, Спірыдонаў спыняецца на УДІКу, так як там набіралі групу славутыя педагогі Сяргей Герасімаў і Тамара Макарава. За гэтымі выкладчыкамі замацавалася зацвярджэнне, што ледзь ці не ўсе іх выпускнікі становяцца зоркамі. Сапраўды, у адным патоку з Вадзімам вучыліся Наталля Гвоздзікава, Мікалай Яроменка-малодшы, Наталля Белохвостикова і іншыя вельмі запатрабаваныя артысты. Скончыўшы ВНУ ў 1971 годзе, Спірыдонаў стаў акцёрам тэатра-студыі кінаакцёра і пачаў рэгулярна з'яўляцца на здымачных пляцоўках айчынных кінастудый.
фільмы
Першай роляй у фільмаграфіі Вадзіма Спірыдонава стаў рабацяга Інакенцій Канавалаў з сацыяльнай меладрамы рэжысёра Сяргея Герасімава «У озера». Трэба адзначыць, што акцёр тады вучыўся толькі на другім курсе, але ўжо змог на роўных выступіць у дуэце з Васілём Шукшына. Славуты артыст высока ацаніў працу Спірыдонава і запрасіў таго паўдзельнічаць у здымках лірычнай камедыі «Печкі-лавачкі». У тым жа годзе малады артыст з поспехам з'явіўся ў ваеннай драме «Гарачы снег», кіноповесті «Пётр Рябинкин» і сацыяльнай драме «Сібірачка».
Упершыню аб фільмах Вадзіма Спірыдонава загаварылі з згадваннем яго імя пасля выхаду на экраны дылогіі «Каханне зямное» і «Лёс», дзе ён сыграў былога кулака Фёдара Макашина, які стаў ў час Вялікай Айчыннай вайны здраднікам-паліцаем. Артыст настолькі рэалістычна адлюстраваў адмоўнага героя, што вельмі многія гледачы сталі ўспрымаць яго асобу праз прызму бесстаронняга персанажа. Пазней акцёр распавядаў, што яго спынялі на вуліцах, пры гэтым звяртаючыся як да Фёдару, вывяргалі да яго патокі нянавісці і нават некалькі разоў хацелі збіць. Яшчэ большую славу прынесла іншая адмоўная роля, сярэдняга брата Фёдара Савельева, у эпапеі «Вечны кліч».
Але ёсць нямала фільмаў Вадзіма Спірыдонава, у якіх ён паўстае перад публікай і ў гераічных вобразах. Напрыклад, вельмі любілі гледачы яго палкоўніка Уладзіміра Иверзева ў ваеннай драме «Батальёны просяць агню» і камандзіра групы Волаха ў патрыятычнай карціне "Дажыць да світання", капітана памежнай заставы Валерыя Орехова з марской кінастужкі «Людзі ў акіяне» і афіцэра Флёрова з драмы пра савецкіх касманаўтаў «Утаймаванне агню». Асаблівае месца сярод роляў Вадзіма Спірыдонава займае камандарм Сямён Будзёны, якога ён адлюстраваў на экране двойчы, у фільмах «Першая конная» і «Будуць абвешчаны не падлягае», якія сталі легендамі айчыннага кінематографа.
Побач з Вадзімам заўсёды здымаліся вельмі таленавітыя артысты. Нават у канцы 80-х гадоў, калі пачынаўся спад у кіно, акцёрскі склад фільмаў Вадзіма Спірыдонава ўражвае. Толькі ў баявіку «Крымінальны квартэт», дзе ён увайшоў у вобраз мафіёзі Лабанава, плячом да пляча здымаліся Мікалай Карачанцаў, Уладзімір Стеклов, Барыс Шчарбакоў і многія іншыя зоркі. А ў дэтэктыве «Сувенір для пракурора", сталым апошнім праектам у жыцці Вадзіма, на пярэднім плане задзейнічаны Юрый Саломін і Галіна Бяляева.
Нельга не сказаць і пра тое, што Вадзім Сямёнавіч спрабаваў сябе ў кінарэжысуры. Ён стварыў кароткаметражную карціну «Два чалавекі» і рыхтаваўся стварыць поўнафарматны фільм. У яго мелася некалькі задумак, ад гістарычнай стужкі да маштабнага праекта, які стаў бы савецкім аналагам папулярных «Зорных войнаў». І хоць ужо запланавалі месца для здымак, пачыналі падбіраць акцёрскі склад, але ўсім гэтым задумак спраўдзіцца было не наканавана.
Асабістае жыццё
Акцёр быў вельмі добры сабой і, як адзначаюць усе яго аднакласніцы і аднакурсніцы, лічыўся самым зайздросным хлопцам. Але асабістае жыццё Вадзіма Спірыдонава, які апынуўся однолюб, заўсёды была звязана толькі з адной жанчынай, яго жонкай Валянцінай. Цікава, што яны пазнаёміліся ў даволі раннім дзяцінстве, так як жылі на адной вуліцы ў Лагунцах. На Валю хлопчык звярнуў увагу адразу, але жудасна саромеўся першага пачуцці, тым больш дзяўчынка была на два гады старэйшы. У выніку ёй не адзін раз давялося сутыкнуцца з шморганняў за коску, якія ляцяць снежкамі і выбітым з рук партфелем.
Калі Вадзім пераехаў з Сакольнікаў, шляхі дзяцей разышліся, але крыху пазней яны зноў убачылі адзін аднаго ў Палацы культуры. Маладыя людзі сталі сустракацца, а ва ўзросце 18 гадоў Спірыдонаў ажаніўся на сваёй каханай, прычым ўпотай ад бацькоў. З тых часоў асабістае жыццё Вадзіма Спірыдонава непарыўна была звязана з Валянцінай. Яны пражылі разам больш за чвэрць стагоддзя, аж да яго смерці, хоць, як кажа жанчына, з-за бурных характараў маглі сотню раз разбегчыся ў розныя бакі. Дзяцей у Вадзіма не было. Яны з жонкай падумвалі ўсынавіць дзіця з дзіцячага дома, але гэтая ідэя так і засталася нерэалізаванай.
У побыце акцёр быў непатрабавальным чалавекам. Ён не імкнуўся да матэрыяльнага багацця, жыў у тыпавой кватэрцы на ўскраіне Масквы і быў гэтым вельмі задаволены. Галоўным хобі Вадзіма былі кнігі. Ён вельмі шмат чытаў, пераважна гістарычную літаратуру. Таксама Спірыдонаў збіраў даведнікі па медыцыне і псіхалогіі, яго настольнай кнігай была Вялікая медыцынская энцыклапедыя, якую ён рэгулярна штудзіраваў.
З імем акцёра звязана мноства міфаў. То кажуць, што ён нарадзіўся ў Сібіры, то распавядаюць пра крымінальнае мінулае або складанасці з ролямі, хоць усе рэжысёры яго вельмі любілі і з задавальненнем здымалі. Але галоўнай плётка, якая не мае пад сабой падстаў, з'яўляецца яго выдуманае прыхільнасць да алкаголю. На самай справе Спірыдонаў піў нашмат радзей, чым сярэднестатыстычны расеец, што звязана з яго прыроджанай хваробай нырак. Ён мог дазволіць сабе пасядзець у кампаніі з сябрамі, але такое здаралася не часцей за адзін-два разы на год.
смерць
У канцы 80-х гадоў акцёр моцна захапіўся навамоднымі вучэннямі - астралогіяй і нумаралогіяй. Ён быў асабіста знаёмы з Джун Давіташвілі, Паўля Глобы, яго жонкай Тамарай Глоба і іншымі астролагамі. З іх дапамогай ён вылічыў, што якое лічыцца пазітыўным лік «7» для яго з'яўляецца нядобрым. У размове з жонкай Спірыдонаў некалькі разоў казаў, што памрэ сёмага чысла, а аднойчы нават выказаў жаданне сканаць 7 снежня, за суткі да дня нараджэння жонкі.
Ці з'яўляецца гэта супадзеннем, або акцёр настолькі моцна пераканаў сябе, ці сапраўды за яго разлікамі стаяла лёс, але 7 снежня 1989 гады мужчына сканаў. З раніцы ён нармальна сябе адчуваў, меў добры настрой і рыхтаваўся ўвечары ляцець у Менск на здымкі. Вырашыўшы выспацца перад дарогай, Спірыдонаў лёг у ложак і больш ужо ніколі не прачнуўся. Як усталявалі пазней лекары, Вадзім Сямёнавіч, якому ледзь споўнілася 45 гадоў, памёр у сне з-за прыступу вострай сардэчнай недастатковасці. Праз тры дні яго пахавалі на Ваганькаўскіх могілках у Маскве.
фільмаграфія
- 1972 - Печкі-лавачкі
- 1973-1983 - Вечны кліч
- 1979 г. - Развітальная гастроль «Артыста»
- 1980 - Людзі ў акіяне
- 1981 - Ход
- 1982 - Асабістыя рахункі
- 1984 - Першая конная
- 1985 - Батальёны просяць агню
- 1987 - Дні і гады Мікалая Батыгін
- 1989 г. - Крымінальны квартэт