біяграфія
Анастасія Іванова - таленавітая савецкая актрыса, вядомая мільёнам гледачоў па ролі Ліды ў фільме «Не магу сказаць бывай», рана якая пайшла з жыцця.
Нарадзілася будучая зорка савецкага кінематографа ў 1958 годзе ў Адлеры, пад Сочы. З ранняга дзяцінства дзяўчынка марыла стаць актрысай, займалася ў тэатральнай студыі, удзельнічала ў школьнай самадзейнасці. Насцю не бянтэжыла і не палохаў перспектыва паездкі ў сталіцу, бо толькі маскоўскія ВНУ, як лічылася тады, маглі служыць гарантаваным пропускам на сцэну.
Толькі дзякуючы ўпартасьці і прыроджанаму таленту дзіцячая мара Насці Івановай спраўдзілася. У 1975 году дзяўчына прыехала ў Маскву, падала дакументы адразу ў некалькі тэатральных навучальных устаноў і паступіла ў Школу-студыю МХАТ. Вучылася юная акторка на курсе Віктара Монюкова. Выпуск адбыўся ў 1979 годзе.
Тэатр і кіно
На жаль, нават у савецкія часы акцёрская прафесія была адной з самых ненадзейных, а аб размеркаванні ў маскоўскія і ленінградскія тэатры маглі марыць далёка не ўсе выпускнікі. Анастасія Іванова трапіла менавіта ў гэтую шматлікую групу незапатрабаваных маладых акцёраў.
Зрэшты, яе вымушанае гультайства было нядоўгім, некаторы час яна працавала ва Ўладзімірскім тэатры драмы, а ўслед затым вярнулася ў сталіцу па запрашэнні Маскоўскага Новага драматычнага тэатра. Шмат каму ўладзімірцаў дзяўчына запомнілася сваім бліскучым выкананнем ролі Марыі ў «Вестсайдской гісторыі».
Пасля Новага драматычнага тэатра Іванова гуляла на сцэне маскоўскага драматычнага тэатра «Сфера», але сапраўдную вядомасць прынесла акторцы галоўная роля ў меладраме «Не магу сказаць бывай» Барыса Дурова. Карціна выйшла на экраны ў 1982 годзе і адразу заваявала сэрцы простых савецкіх грамадзян.
Немудрагелістая, але пранізлівая гісторыя кахання дзяўчыны Ліды і Сяргея Ватагина, прыгажуна-лавеласа, воляю выпадку які стаў інвалідам, рэхам адгукнулася ў сэрцах людзей. Толькі за адзін сезон фільм паспела паглядзець каля 35 мільёнаў чалавек.
Да юнай акторцы прыйшла сапраўдная папулярнасць, яе пазнавалі на фота і пры сустрэчы на вуліцы. Асабліва ўразіла гледачоў фінальная нота карціны, якая дорыць надзею на лепшае, калі Ліда прызнаецца Сяргею, што яна чакае дзіця.
зорная роля
На жаль, гэтая роля стала для Івановай не толькі галоўнай, але і практычна адзінай, не лічачы ўдзелу яшчэ ў пары стужак. Замужжа і нараджэнне дачкі на час пазбавілі акторку магчымасці здымацца і гуляць у тэатры, хоць прапановы ў той момант на яе сыпаліся літаральна з усіх бакоў.
Калі Анастасія змагла «вярнуцца ў строй», прапаноў ужо не было. У яе пачалася дэпрэсія, бо незапатрабаванасць для акцёра, які жыве сваімі ролямі - гэта сапраўдны кашмар. У краіне грымнула перабудова і жаночыя вобразы, у якіх рэжысёры прывыклі бачыць Насту, сталі неактуальнымі. Рамантыка адышла на другі план, настаў час экшэнаў, відовішчных стужак, дзе не было месца пяшчотным пачуццям і глыбокім характарам.
У гэты час Анастасіі нарэшце-то прапанавалі галоўную ролю ў кінокартіне, але яна не сышлася характарам з рэжысёрам фільма. Ён хацеў бачыць у гэтай ролі іншую акторку і наўмысна будаваў падкопы. У самым разгары здымак Іванову адхілілі ад удзелу ў карціне.
І зноў на дапамогу прыйшоў які любіць муж. Барыс Няўзораў даўно хацеў паспрабаваць сябе ў ролі рэжысёра і, нарэшце, вырашыўся на гэты ўчынак дзеля жонкі. Сваю апошнюю ролю Анастасія Іванова згуляла менавіта ў карціне мужа, якая выйшла ў 1993 годзе. Магчыма, усё склалася б інакш, калі б таленавітая і маладая акторка не загінула ў самым росквіце гадоў.
Асабістае жыццё
Асабістае жыццё Анастасіі Івановай складвалася больш чым удала: пік яе акцёрскай кар'еры супаў з першым каханнем, увянчаная вяселлем. Для Барыса Невзорова, акцёра, з якім Насця пазнаёмілася падчас здымак, гэты шлюб быў другім, і ён любіў маладую жонку без памяці.
Анастасія на час пакінула ўсе намеры аб кар'еры, для яе на першым плане была сям'я і дзеці, пра якія марыць амаль кожная жанчына. Неўзабаве на свет з'явілася яе дачка Паліна, якая патрабавала ўвагі і мацярынскай клопату.
Анастасія і Борыс былі шчаслівыя, у Невзорова з'явілася шмат новых роляў, ён стаў часцей здымацца, заняўся рэжысурай. Сямейную ідылію перапыніла трагічная смерць Анастасіі, якая загінула ў 1993 годзе. Ёй было ўсяго толькі 34 гады.
забойства
Прычына смерці актрысы - ўдушэнне і нажавыя раненні. Доўгі час міліцыя не магла выйсці на след злачынца, хоць усё паказвала на тое, што гэта быў блізкі да сям'і акцёраў чалавек, паколькі Анастасія сама ўпусціла яго ў хату. За паўгадзіны да гібелі Насця размаўляла з мамай па тэлефоне і была абсалютна спакойная, хоць забойца ўжо напэўна знаходзіўся ў кватэры.
Праз паўгадзіны пасля гэтай размовы дадому вярнуўся Барыс Няўзораў і знайшоў сваю жонку забітай. Гора мужа актрысы ня апісаць словамі, адзінае, што яго хоць неяк падтрымлівала - гэта любоў да дачкі. Маленькай Паліне пашанцавала, што яе ў той момант не было дома, яна як раз гасцявалі ў бабулі ў Адлеры.
Пасля высветлілася, што забойцам быў знаёмы акцёраў, з якім іх звёў калега па здымачнай пляцоўцы Аляксандр Саўчанка. Злачынец ужо меў тэрмін за забойства, прычым першай яго ахвярай таксама была артыстка. Правасуддзе над ім так і не адбылося, паколькі Сяргей прасвету да таго часу загінуў у бытавой сваркі.
Магіла Анастасіі Івановай знаходзіцца на гарадскіх могілках Сергіева Пасада Маскоўскай вобласці.
фільмаграфія
- «Не магу сказаць бывай» (1982);
- «Подых навальніцы» (1982);
- «Верабей на лёдзе» (1983);
- «Хлопчыкі» (1990);
- «У попа была собака ...» (1993).