біяграфія
Уладзімір Співакоў - выбітны расійскі музыка, скрыпач-віртуоз, дырыжор і кіраўнік двух аркестраў, стваральнік Міжнароднага дабрачыннага фонду. Яго лічаць адным з самых знакамітых папулярызатараў класікі, музыканты дзякуюць яму за тое, што вярнуў ім чалавечую годнасць. Сам жа Уладзімір Тэадоравіч марыць пра тое, пра што калісьці пісаў Восіп Мандэльштам, - «стаць пажыццёвым сябрам ўсіх, хто жыве».Дзяцінства і юнацтва
Нарадзіўся Уладзімір Тэадоравіч ў Уфе 12 верасня 1944 года. Маці музыкі Кацярына Осиповна Вайнтрауб, па нацыянальнасці габрэйка, была таленавітай піяністкай. Да вайны яна вучылася ў Ленінградскай кансерваторыі, канцэртаваў, перажыла блакаду, затым эвакуіравалася да мужа ў Башкірыю. Тэадор Уладзіміравіч, па прафесіі інжынер-тэхнолаг, быў дэмабілізаваны з фронту з-за цяжкага ранення.
Пасля вайны ўсё сямейства вярнулася ў Ленінград, да ранейшага жыцця. У той час Співакова жылі ў камунальных кватэрах, пастаянна пераязджаючы. Давялося ім жыць і побач з Нікольскім саборам. Менавіта там хлопчыка хрысцілі (яго ўпотай адвяла ў царкву суседка па камуналцы).
З маленства Валодзя быў акружаны музыкай. Класічныя творы гуляла сыну маці. Першапачаткова бацькі бачылі спадчынніка ў будучыні віяланчэлістам, але цяжкі інструмент дастаўляў маленькаму, фізічна слабаму 6-гадоваму дзіцяці шмат клопатаў. Тады Уладзіміру прапанавалі выбраць скрыпку.
Першыя гады вучоба давалася юнаму музыканту цяжка. Дзіва здарылася, калі маленькі скрыпач ўпершыню пачуў мелодыю Чайкоўскага і сыграў яе на адной струне, пасля чаго педагог змяніў гнеў на літасць.
У 1955 году Валодзю аддалі ў музычную школу пры Ленінградскай кансерваторыі, дзе хлопчык вырабіў уражанне на сваіх настаўнікаў Л. М. Сігал і В. І. Шера прыроджаным талентам. У музычнай школе Співакоў пазнаёміўся з Саламонам Волкавым, будучым музычным крытыкам. Дарэчы, у 2014 годзе выйшла кніга Волкава «Дыялогі з Уладзіміра Співакова", прымеркаваная да яго 70-гадовага юбілею.
Адначасова Уладзімір вучыўся і ў звычайнай сярэдняй школе, пры гэтым мясцовыя хуліганы часцяком білі яго за кампанію з іншымі хлопцамі-габрэямі. Тады хлопчык запісаўся на секцыю бокса (дарэчы, ён нават атрымаў 2-й разрад), каб пастаяць за сябе.
музыка
У 13 гадоў Співакоў стаў лаўрэатам ленінградскага конкурсу «Белыя ночы» сярод юных музыкаў, а крыху пазней дэбютаваў на сцэне Ленінградскай кансерваторыі. Уладзіміра Тэадоравіча заўважылі маскоўскія педагогі.Не скончыўшы школу ў Ленінградзе, будучы знакаміты дырыжор перабраўся ў Маскву, дзе і наведваў спецшколу пры МГК, жывучы ў інтэрнаце. Валодзю захапляла, акрамя музыкі, жывапіс, але жаданне выходзіць на сцэну перамагло цягу да мастацкага рамяства. Уся яго далейшая біяграфія была звязана толькі з музыкай.
У 1963 году Співакоў паступіў у кансерваторыю на курс Юрыя Янкялевіч, а ў 1970-м малады чалавек стаў яго аспірантам. Педагог падарыў таленавітаму вучню скрыпку работы Франчэска Гобетти. Яшчэ будучы студэнтам, Уладзімір Тэадоравіч выступаў на разнастайных міжнародных конкурсах, стаў лаўрэатам мерапрыемстваў у Парыжы і Генуі. Шмат у чым яму дапамаглі ўрокі, якія пачатковец скрыпач браў у знакамітага Давіда Ойстраха.
Прафесійная канцэртная дзейнасць Співакова на радзіме пачалася ў 1975 годзе, а неўзабаве ён пачаў пакараць і замежныя пляцоўкі. Ён вырабіў фурор у знакамітым Лінкальн-цэнтры і Карнегі-холе, выступаў у складзе аркестраў Ленінграда, Масквы, Парыжа, Нью-Ёрка, Лондана, Чыкага.
У архіве Співакова найбагацейшы рэпертуар ад класікаў да сучасных аўтараў, мноства ўзнагарод і шырокая геаграфія паездак. Яму давялося працаваць з многімі знакамітымі дырыжорамі XX стагоддзя, сярод якіх Яўген Мравинский, Яўген Светланов, Юрый Цемірканаў, Рыкарда Муці, Клаўдыё Аббадо і іншыя.
У 1979 году Співакоў заснаваў калектыў «Віртуозы Масквы», куды патрапілі выключна знакамітыя музыканты, таленавітыя выканаўцы. Тады ж Уладзімір Тэадоравіч дэбютаваў у якасці сімфанічнага дырыжора з Чыкагскім аркестрам.
Дырыжорскім майстэрству ён навучаўся ў Расіі ў Ізраіля Гусмана, а таксама ў Леанарда Бернстайна і Лорын Маазеля ў ЗША. Дырыжорскую палачку, падораную Бернстайна, Співакоў захоўвае як рэліквію нароўні са скрыпкай Антоніа Страдывары.
Співакоў з'яўляецца заснавальнікам Маскоўскага міжнароднага фестывалю «Уладзімір Співакоў запрашае ...», членам журы шматлікіх міжнародных конкурсаў і фестываляў, актыўна займаецца дабрачыннасцю і падтрымкай юных дараванняў. У 1994 годзе заснаваў Міжнародны дабрачынны фонд Уладзіміра Співакова.
У 2006 годзе Уладзімір Тэадоравіч ганараваўся звання «Артыст свету ЮНЕСКА» за «выдатны ўклад музыканта ў сусветнае мастацтва, яго дзейнасць у імя міру і развіццё дыялогу паміж культурамі».
У верасні 2019 года артыст пабываў у роднай Уфе, дзе адбылося адкрыццё фестывалю «Уладзімір Співакоў запрашае ...».
У першы дзень урачыстага мерапрыемства музыкант ганараваўся дзяржаўнай узнагароды Рэспублікі Башкартастан - ордэна Салавата Юлаева. Пра гэта стала вядома з афіцыйнага профілю Співакова ў «Инстаграме».
Асабістае жыццё
Першай жонкай артыста стала музыкант Святлана бязродны. Маладыя людзі былі захопленыя мастацтвам, каханая шмат зрабіла для стварэння аркестра свайго мужа. Пазней пара расталася.
Другі жонкай маэстра стала Вікторыя Постнікава, таленавітая піяністка. Яны былі маладыя, закаханыя і вар'яцка шчаслівыя, і неўзабаве ў пары нарадзіўся сын, таксама пасля які зрабіў кар'еру ў музыцы. Але з часам пачуцці астудзелі: муж і жонка не вытрымала выпрабавання побытам, які руйнаваў іх асабістае жыццё.
Сёння Уладзімір Співакоў шчасліва жанаты. Яго жонка - актрыса і тэлежурналіст Саці Співакова (Саакянц), выпускніца ГІТІСа. Яна малодшай музыканта на 18 гадоў. Знаёмства адбылося на канцэрце, але раней Співакоў ўжо наведваў дом бацькоў будучай жонкі, дзе ўбачыў фота Саці. Раман завяршыўся вяселлем.
У пары трое родных дзяцей - дзяўчынкі Таццяна, Ганна і Кацярына. Пасля смерці сястры Уладзіміра Тэадоравіча жонкі ўзялі ў сваю сям'ю яе дачка Аляксандру. Старэйшая Каця жыве цяпер у ЗША, яна зрабіла кар'еру як музычны прадзюсар. Таццяна адвучылася ў французскай тэатральнай школе Cours Florent, а затым скончыла Парыжскую кансерваторыю драматычнага мастацтва. Малодшая Ганна стала джазавай спявачкай і працуе ў Францыі пад псеўданімам Anna Kova. Саша таксама абгрунтавалася ў Еўропе і займаецца гасцінічным бізнесам.
Уладзімір Співакоў зараз
Дырыжор цяпер працягвае гастрольную дзейнасць. У красавіку 2021 года Ўладзімір Тэадоравіч з Нацыянальным філарманічным аркестрам наведаў з канцэртам Белгародскую філармонію. У праграме прагучалі фрагменты з класічных балетаў і опер, творы вялікіх кампазітараў Пятра Чайкоўскага, Джузэпэ Вердзі, Іагана Штрауса.У інтэрв'ю мэтр падзяліўся радасцю ад таго, што мае магчымасць гуляць у былых саюзных рэспубліках. Пасля вялікага перапынку з-за пандэміі коронавирусной інфекцыі скрыпач быў шчаслівы абменьвацца энергіяй з гледачом.
У красавіку Співакоў пабываў у гасцях ва Уладзіміра Познера. У інтэрв'ю герой праграмы падзяліўся сваімі думкамі пра мастацтва, знакамітасці і таленце. Таксама скрыпач распавёў пра тое, як цяжка перанёс захворванне (коронавирусную інфекцыю), пасля у якога ў яго нават адняліся пальцы.
На 29 мая ва Уладзіміра Тэадоравіча быў запланаваны «мушкетерской канцэрт» у Дзяржаўнай кансерваторыі. Сумесна з Гацье Капюсоном дырыжор прадставіў падборку шэдэўраў французскай класікі - кампазіцыі Каміля Сен-Санса і Морыса Равеля.
Дыскаграфія
- 1974 - Моцарт В. А. Саната для двух скрыпак, віяланчэлі і органа
- 1977 - П. Чайкоўскі: Канцэрт для скрыпкі з аркестрам рэ мажор, ўпершыню апублікавана. 35
- 1979 г. - Уладзімір Співакоў гуляе і дырыжуе
- 1979 г. - скрыпічнага мініяцюры
- 1990 - В. А. Моцарт: Тры діверцісмента для струннага аркестра