біяграфія
Казакова Рыма Фёдараўна нарадзілася ў Севастопалі 27 студзеня 1932 года. Першапачаткова дзяўчыну звалі Рэмо, што азначае «Рэвалюцыя, Электрыфікацыя, Сусветны Кастрычнік». Але ў дваццацігадовым узросце яна вырашыла ўзяць больш мілагучнае імя Рыма. Бацька будучай паэткі, Фёдар Лазарэвіч, быў вайскоўцам, а маці, Соф'я Аляксандраўна Шульман, працавала на пасадзе сакратара-машыністкі.
Свае дзіцячыя гады Рыма Казакова правяла, пераважна, на тэрыторыі Беларусі, у тым ліку няпростае ваенны час, а затым яе сямейства пераехала ў Ленінград. Там дзяўчына паступіла ў Ленінградскі дзяржаўны універсітэт (на гістарычны факультэт), і па завяршэнні вучобы атрымала размеркаванне на Далёкі Ўсход.
Менавіта тады Казакова, якую мама з дзяцінства называла «Римусей», вырашыла памяняць імя. Як пасля прызнавалася паэтка, яе бацькі былі трохі «ссунутымі» камуністамі, і таму палічылі абрэвіятуру Рэмо цалкам прыдатным імем для дачкі. Але ехаць з такім імем у расійскую глыбінку, каб выкладаць там гісторыю, дзяўчына адназначна не хацела. Тады яна і адправілася ў ЗАГС.
Там выпускніцы педінстытута заявілі, што ў яе добрае рэвалюцыйнае імя, і мяняць яго нядобра. Але Казакова не здавалася. У заяве яна напісала, што Рэмо - гэта абрэвіятура падобна ВЦСПС, ЦПКО і таму падобнаму, а не чалавечае імя. У выніку супрацоўнікі ЗАГСа ўсё ж здаліся пад напорам малады выкладчыцы і дазволілі ёй стаць Рымай.
Пачатак творчага шляху
Адправіўшыся працаваць па размеркаванні, Рыма Фёдараўна працавала ў Хабараўскам акруговым Доме афіцэраў на пасады лектара-кансультанта, а затым атрымала пасаду рэдактара ў Далёкаўсходняй студыі кінахронікі. Перыяд, калі паэтка жыла на Далёкім Усходзе, асабліва адметны тым, што менавіта тут у 1958 году быў апублікаваны першы зборнік яе вершаў, які атрымаў назву «Сустрэнемся на Усходзе».
Хабараўскі край стаў сапраўдным натхненнем для маладой Рымы Казаковай, нягледзячы на вельмі суровы рытм жыцця ў тайзе. З-за сваёй працы дзяўчына павінна была часта адпраўляцца ў розныя паездкі і мець зносіны з людзьмі, якія жывуць на Далёкім Усходзе з самага дзяцінства. Гэтыя людзі таксама дапамаглі юнай паэтцы выклікаць ва ўяўленні неабходныя вобразы, падабраць словы, стварыць метафары і алегорыі, дзякуючы якім нарадзіліся яе несмяротныя вершы.
Хоць Рыма Фёдараўна добра ставілася да сваёй прафесіі і любіла гісторыю, усё ж паступова яна разумела, што галоўнай справай свайго жыцця хоча зрабіць менавіта паэзію. У 1959 годзе, праз год пасля выдання яе першага вершаванага зборніка, Казакова стала членам Саюза пісьменнікаў СССР.
Поспех і ўсесаюзнага прызнанне
Жадаючы удасканаліць свой стыль, паэтка паступіла на вышэйшыя літаратурныя курсы, якія працавалі пры Саюзе пісьменнікаў СССР, і ў 1964 годзе паспяхова іх скончыла. З тых часоў паэтка апублікавала вялікую колькасць вершаў, выдала шматлікія зборнікі, пераклала нямала твораў з моў краін далёкага і блізкага замежжа, а таксама напісала шэраг вершаў да вядомых на ўсю краіну песням.
У 1976 году таленавітую і папулярную паэтку прызначылі сакратаром праўлення савецкага Саюза пісьменнікаў, і неўзабаве пасля гэтага, у 1977 годзе, Рыма Казакова ўступіла ў шэрагі КПСС. На пасады сакратара праўлення Саюза пісьменнікаў паэтка прапрацавала да 1981 года. А ў 1999 годзе яе абралі першым сакратаром аналагічнай расійскай арганізацыі - Саюза пісьменнікаў Масквы.
Развіццё лірыкі Рымы Казаковай
Пасля таго, як Рыма Фёдараўна пачала весці актыўную дзейнасць у Саюзе пісьменнікаў СССР і публікаваць свае шматлікія творы, яна абгрунтавалася ў Маскве. Але, як прызнавалася сама паэтка, ведаеш, каб усё ў сталіцы заўсёды было цяжэй за ўсё. Дарогі, іх дух, прыгажосці розных куткоў роднай краіны і ўсяго свету, магчымасць пагутарыць з новымі людзьмі заўсёды шмат значылі для Казаковай і сталі асновай, рухаючай сілай яе творчасці.
Па матывах сваіх падарожжаў паэтка напісала такія шэдэўры, як «З кубінскага дзённіка», «Мне зноў на Усход», «Токіо», «А ў Лондане туман», «Пад чужымі нябёсамі», «Прыбалтыка», «Сярэднеазіяцкія старонкі», « мітынг у тропіках »,« Карлавы Вары »і многія іншыя. У такіх вершах Рыма Фёдараўна, з аднаго боку, распавядае пра розныя месцах і людзях, якія там жывуць. З іншага боку, яна дзеліцца сваімі разважаннямі з нагоды ўбачанага, перадае атмасферу і настрой кожнага горада і рэгіёну.
Але, мабыць, найбольш вядомым з'яўляецца яе творчасць пра каханне, сяброўства, вернасці, мацярынстве і іншых «вечныя тэмы». Будучы мудрым і адкрытым чалавекам, Казакова ўмела вельмі пачуццёва і пранізліва напісаць пра сілу дабра, пра каханне мужчыны і жанчыны, пра каханне маці да дзіцяці і нават пра каханне да радзімы, хоць ідэйнай камуністкай Рыма Фёдараўна ніколі не была. «Мы маладыя», «Кахай мяне сарамліва», «ненаглядную мой», «Помпея», «Я - востраў ...» - вось назвы толькі нямногіх з такіх вершаў.
Вершаваны талент Рымы Фёдараўны чаруе сваёй вобразнасцю, якія паражае багаццем лексікі, незвычайнымі метафарамі і эпітэтамі. Казакова пісала напевные, прыгожыя па гучанні творы, няхай гэта будзе верш пра пяшчотнай любові або напоўненае сумам верш пра вайну, які прыйшоў на дзяцінства паэткі. Пры гэтым пісьменніца старалася пазбягаць прапаганды і пафасу, адказна ставіцца да выбару кожнага слова.
У 90-х гадах Рыма Казакова стала ўсё больш лірыкі прысвячаць сацыяльных пытаннях. Так з'явіўся зборнік «Наугад», у якім сабраны вершаваныя развагі паэткі пра сучаснае жыццё, пра актуальны стан грамадства ў цэлым і кожнага чалавека ў прыватнасці, пра настроі і ідэях, якія існуюць у народзе. Няпросты час пасля распаду СССР Рыма Фёдараўна апісвала часам нават рэзкавата, з выкарыстаннем вельмі кантрасных метафар, але менавіта так паэтцы ўдавалася перадаць свае адносіны да таго, што адбываецца.
Грамадска-палітычная дзейнасць
Публіцыстычная жылка Рымы Казаковай выяўлялася не толькі ў тым, што яе вершы ўсё часцей станавіліся своеасаблівымі водгукамі на падзеі, якія адбываюцца ў грамадстве падзеі.
Будучы сакратаром праўлення Саюза пісьменнікаў, яна захоплена арганізоўвала Дні літаратуры розных нацыянальнасцяў, агульнадзяржаўныя Пушкінскія святы паэзіі, традыцыйныя паэтычныя вечары, якія праводзіліся ў Політэхнічным музеі. Таксама Рыма Фёдараўна праводзіла нарады для пачаткоўцаў маладых пісьменнікаў.
Песні на вершы Рымы Казаковай
Паэтка стала аўтарам тэкстаў для многіх папулярных на савецкім і постсавецкай прасторы песень: «Ты мяне любіш», «Мадонна», «Музыка вянчальная», «Не шляху назад», «Гульня», «Арыядна», «Позняя жанчына» і многіх іншых .Яе вершы былі пакладзены на музыку такіх кампазітараў, як Ігар Круты, Аляксандра Пахмутава, Уладзімір Шаінскі, Уладзімір Мацецкі, Андрэй Саўчанка.
Асабістае жыццё
Першым мужам Рымы Казаковай быў пісьменнік-публіцыст Георгій Радов, з якім паэтка пражыла разам восем гадоў. Як пасля прызнавалася Рыма Фёдараўна, сям'я ў іх з Радов атрымалася далёкая ад ідэальнай: муж піў, перыядычна падымаў руку на сваю жонку і ладзіў п'яныя дэбошы. Адзіным сапраўдным суцяшэннем былі дзеці, дакладней, сын Ягор - адзінае дзіця Рымы Казаковай.
Праз некаторы час пасля разводу з Радов паэтка выйшла замуж другі раз: за стаматолага, які быў маладзейшы за яе. Зрэшты, на фота бачна, што Рыма Фёдараўна заўсёды была маладжавай і ніколі не выглядала на свой узрост. Спачатку паэтка была шчаслівая ў другім шлюбе, але неўзабаве муж пачаў ёй змяняць, і сям'я ізноў распалася. Такімі былі яе мужчыны: сустрэць таго адзінага, з якім любоў быў бы да труны, пісьменніцы не ўдалося.
У таварыскай і працавітай Казаковай было нямала сяброў у паэтычных колах роднай краіны. У ліку яе блізкіх сябровак была і паэтка Бэла Ахмадуліна. Магчыма, часткова менавіта сябры дапамагалі паэтцы спраўляцца з нягодамі лёсу. Так, яе сын Ягор у арміі пачаў забаўляцца наркотыкамі, а па вяртанні да грамадзянскай жыцця ажаніўся на дзяўчыне з шызафрэнію. Маладыя муж і жонка сталі «кайфаваць» разам і нарадзілі дачку Машу. Калі Машы было 8 гадоў, жонка Ягора скончыла жыццё самагубствам.
На шчасце, Рыме Фёдараўне ўдалося дапамагчы адзінаму дзіцяці справіцца з цяжкай залежнасцю, і ў сваіх апошніх інтэрв'ю яна нярэдка згадвала, што цяпер у яго ўсё добра.
Канец жыццёвага шляху
Рыма Фёдараўна Казакова сышла ў іншы свет 19 мая 2008 года, на той момант паэтцы было 77 гадоў. Яна памерла ў санаторыі вёскі Юдзін з-за вострай сардэчнай недастатковасці. Пісьменніцу пахавалі на сталічным Ваганькаўскіх могілках.
За гады свайго жыцця Рыма Казакова была ўдастоена шматлікіх узнагарод і званняў: ордэны Кірылы і Мяфодзія першай ступені, ордэна Дружбы народаў, Працоўнага Чырвонага сцяга і інш.