біяграфія
Біяграфія славутага савецкага хакеіста, футбаліста і трэнера Тарасова Анатоля Уладзіміравіча настолькі цікавая, у кожным радку літаральна прасякнута любоўю да жыцця і абранай ім прафесіі, што мімаволі і сам пачынаеш адчуваць непадробную цікавасць да спорту. Працавіты і шчыра адданы сваёй справе чалавек - менавіта так можна ахарактарызаваць вялікага спартоўца.
Будучы знакаміты спартсмен нарадзіўся 10 снежня 1918 года ў Маскве. Хлопчыку ледзь споўнілася дзевяць, калі не стала яго бацькі. У сувязі з гэтай страшнай трагедыяй Анатолю давялося досыць рана пасталець, узяўшы на сябе пэўныя сямейныя абавязацельствы. Напрыклад, на плечы будучай легенды легла клопат пра малодшага брата.
Браты Анатоль і Юры з ранняга дзяцінства імкнуліся праводзіць вольны час з максімальнай карысцю для здароўя. Паступленне ў спартыўную школу «Юный Дынамавец» стала шчаслівым трамплінам на шляху да будучых дасягненням Тарасава. Праява лідэрскіх якасцяў легенды ня прымусіла сябе доўга чакаць, і ён хутка стаў насіць капітанскую павязку юнацкай хакейнай каманды «Дынама», а яшчэ праз кароткі прамежак часу - зборнай Масквы.
Правучыўшыся 7 гадоў у агульнаадукацыйнай школе, Анатоль Уладзіміравіч стаў студэнтам прафесійнага вучылішча, пасля заканчэння якога атрымаў кваліфікацыю «слесар». Па рэкамендацыі кіраўніцтва сваёй першай спартыўнай альма-матэр Тарасаў «сеў за парту» Вышэйшай школы трэнераў. Здарылася гэта ў 1937 годзе.
Да наступу вайны Тарасаў любіў ганяць мяч. У 1939 году спартовец разам з камандай «Дынама» з Адэсы увайшоў у склад групы «А». Неўзабаве, у 1941-ым, ён часова памяняў футбол на фронт. Дадому Тарасаў вярнуўся ўжо старэйшым маёрам.
У тыя часы Анатоль Тарасаў гуляў з Усеваладам Бабровым. Пра іх мовілі, што яны два генія, якіх палітычны рэжым краіны і ўласныя амбіцыі паставілі ва ўмовы жорсткай працяглай барацьбы. Пра іх нават знялі дакументальны фільм «Анатоль Тарасаў. Усевалад Баброў. Вялікае Супрацьстаянне ».
трэнерская кар'ера
З 1947 па 1975 гады Тарасаў ўваходзіў у трэнерскі склад каманды ЦСКА, хоць працягваў гуляць і сам. У агульнай складанасці на лёдзе спартсмен адыграў 100 лядовых паядынкаў, здолеўшы трапіць у вароты сапернікаў 106 разоў. Як вынік - 18 залатых медалёў у яго падапечных.
У 1957 годзе вялікі спартсмен атрымаў тытул заслужанага трэнера. А ў 1958 годзе ён стаў трэніраваць каманду СССР. На гэтай пасадзе ён пратрымаўся доўгіх 14 гадоў. Як вынік - 9 перамог савецкай зборнай на міжнародных спаборніцтвах, 3 Алімпійскія медалі. цытата Тарасова
«Хакей - свята пачуцці і прыгажосці»перадае ўвесь спектр вясёлкавых эмоцый Тарасава ў адносінах да галоўнай справы ўсяго свайго жыцця - спорце.
У 1961 году Тарасаў самаўхіліўся з пасады галоўнага трэнера, а яго месца заняў Аркадзь Чарнышоў. Прычынай сыходу стала тое, што ён не стаў выконваць загад уладаў савецкай дзяржавы. Ад Тарасава патрабавалі, каб яго каманда ў матчы з Чэхаславакіяй дазволіла згуляць з аднолькавым лікам, што забяспечыла бы ёй ганаровую сярэбраны медаль. Канчатковы лік - 5: 2, перамога засталася за нашымі, а яго звольнілі.
«Шкада людзей, якія абыякавыя да спорту. Здаецца, яны выдатна збядняюць сваё жыццё. Што наконт мяне ... Вось скажуць: пачні жыццё нанова - зноў выберу сьцежку трэнера. Таму што гэта па-чартоўску цікавая прафесія - выхоўваць моцных і целам, і духам людзей ».Такі цытатай з вуснаў вялікага спартоўца не здзівіць. У сваіх падапечных трэнер ўкладваў ўсю душу.
Асабістае жыццё
Вялікі Тарасаў ўступіў у законны шлюб ўлетку 1939 года. Яго жонкай стала дзяўчына Ніна - аднагрупніца, учившаяся разам з ім у адным і тым жа навучальнай установе. Узімку 1947 гады ў сямейнай пары нарадзілася дачка. Шчаслівыя жонкі далі ёй імя Таццяна.
Як вядома нават не асаблівым аматарам спорту, зараз Таццяна Тарасава - знакаміты расійскі трэнер, для якой фігурнае катанне - справа ўсяго яе жыцця.
Нягледзячы на тое, што сям'я спазнала немалую горыч ваенных гадоў, у 1950-х гадах дачка легенды ўмела трымалася на лёдзе. Вытвараць піруэты ёй дапамагаў бацька, бо дзеці для Тарасова былі адной з галоўных каштоўнасцяў у жыцці. Сваю другую дачку жонкі назвалі Галінай (памерла ў 2009 годзе).
Кнігі і фільмы
У кнігах спартсмена «Хакей будучага» і «Тактыка хакея» кожны будучы гулец, які марыць стаць прафесійным хакеістам, знойдзе для сябе нямала карыснага. Напрыклад, апісання нападаў, абароны як у індывідуальным выкананні, так і пры ўзаемадзеянні з камандай. На думку вялікага трэнера, значную ролю, акрамя агульнавядомых характарыстык спартсмена, павінны складаць здольнасці хакеіста адначасова памятаць пра тактыка і перасоўвацца на каньках.
Падапечныя Анатоля Уладзіміравіча, напрыклад, знакамітыя спартсмены Пятроў, Харламаў, Траццяк, Фірсаў неаднаразова заваёўвалі прызавыя месцы на чэмпіянатах свету і Алімпійскіх гульнях. Адна з вядомых многім спартыўных кінастужак пад назвай «Легенда №17» распавядае пра пачатак спартыўнага шляху хакеіста з СССР - Валерыя Харламава.
Кіно пачынаецца з незабыўных успамінаў 1956 года: іспанская карыда ў роднай краіне маці вялікага спартоўца. Далей глядач ужо бачыць маскоўскія пейзажы, сюжэт пачынае адбывацца ў 1967 годзе. Юны спартсмен знаёміцца з знакамітым Анатолем Тарасавым. Менавіта ён накіроўвае свайго падапечнага ў Чэлябінскую вобласьць, з мэтай выступленняў за клуб «Зорка».
Скончыўшы з усімі складанасцямі гульняў у гэтай камандзе, ня якая адрознівалася высокімі паказчыкамі, Валерый неўзабаве пачынае дэманстраваць выдатныя вынікі. Дзякуючы Тарасаву ён прабіваецца спачатку ў лідзіруючыя пазіцыі ЦСКА, далей - савецкай зборнай.
Галоўныя ролі выканалі Даніла Казлоўскі, Святлана Іванова, Алег Меньшыкаў, які выканаў ролю Тарасава, і Барыс Шчарбакоў.
смерць
Жыццё Анатоля Уладзіміравіча трагічна абарвалася 23 чэрвеня 1995 года. Лёсавызначальнае зьбег абставінаў, цана якіх - страшная смерць. Пры здачы аналізаў у кроў Тарасова трапіў смяротны вірус, менавіта ён і стаў прычынай яго смерці. Інфекцыя справакавала інсульт, у выніку гэта толькі паскорыла сыход спартсмена.
Анатоль Тарасаў памёр у бальніцы. Магіла легенды знаходзіцца ў Маскве, на Ваганькаўскіх могілках.