біяграфія
Міхаіл Ножкін - савецкі акцёр тэатра і кіно, паэт, грамадскі дзеяч. З яго ўдзелам у прамым эфіры трансліраваўся першы «Блакітны агеньчык». Прыхільнікі кіно памятаюць яго па галоўных ролях у культавых мастацкіх фільмах. А яго лепшыя вершы, пакладзеныя на музыку, станавіліся легендарнымі шлягерамі.Дзяцінства і юнацтва
Міхаіл Іванавіч Ножкін з'явіўся на свет у Маскве 19 студзеня 1937 году. Раннія гады біяграфіі будучага артыста прыйшліся на цяжкія часы. Бацька Міхаіла Іван Пятровіч пайшоў на фронт, у раёне Ржэў пасля цяжкага ранення трапіў у палон, стаў вязнем Бухенвальда і Дахау, але вярнуўся жывым.
Падчас вайны маленькі Міша разам з мамай Клаўдзіяй Гаўрылаўна і братам застаўся ў Маскве, сям'я жыла ў двары Яузской бальніцы, дзе яшчэ на працягу 10 гадоў пасля вайны знаходзіўся шпіталь для вайскоўцаў. Мама Міхаіла ўладкавалася працаваць аперацыйнай сястрой, выходзіла на працу ў тры змены. Старэйшы брат будучага акцёра ўжо ў 13 гадоў ўстаў да станка. А Міша з 5 гадоў вучыўся хатнім абавязкаў. Ён тапіў печ, рыхтаваў, хадзіў у краму, дзе выстойваў у шматгадзінных чэргах.
Пасля завяршэння школьнага навучання Ножкін паступіў у будаўнічы тэхнікум Массавета. У выніку атрымаў адразу тры працоўныя прафесіі: фрэзероўшчыка, слесара па апрацоўцы драўніны і арматуршчыка. Міхаіл Іванавіч атрымаў вопыт работы майстра, інжынера ПТА і прараба на будпляцоўцы, аднак у сэрцы стамлялася мара апынуцца на сцэне.
У пачатку 60-х гадоў гэтыя мары споўніліся. Ўпарты студэнт Ножкін сумяшчаў працоўныя абавязкі з рэгулярнай вучобай у тэатральнай студыі пры маскоўскім Тэатры эстрады. Яшчэ ў пару вучобы Міхаіл Іванавіч неаднаразова выходзіў на падмосткі гэтай установы ў якасці выканаўцы рознапланавых роляў і нязменна ўражваў публіку сваім талентам.
творчасць
Калі вучоба была скончана, Ножкін з радасцю прынялі ў асноўную трупу тэатра. Дазволіўшы сабе заняцца творчасцю, ён не абмяжоўваўся аднымі толькі тэатральнымі падмосткамі - Міхаіл Іванавіч таксама заняўся напісаннем песень, эстраднай драматургіяй. Многія з напісаных ім кампазіцый выконваў вядомы спявак Уладзімір Высоцкі. Іншыя сталі папулярнымі саўндтрэкамі да савецкіх фільмаў тых гадоў.
З 1964 года Міхаіл Іванавіч працаваў у «Масканцэрце», а з 1967-га перастаў працаваць у канкрэтнай трупе пэўнага тэатра, упадабаючы такога фармату працу па дагаворах. Збольшага гэта было абумоўлена тым, што з 1968 года Ножкін пачаў пакараць кінематограф.
Яго дэбютам на вялікім экране стала роля контрвыведніка Паўла Сініцына ў драматычным дэтэктыве «Памылка рэзідэнта", які зняў Веніямін Дорман. Тут жа ва ўсёй красе выявіўся талент спевака, калі артыст выканаў песню на вершы Яўгена Аграновіча «Я ў вясновым лесе піў бярозавы сок».
Здымаючыся ў кінастужцы пра выведцы, акцёр адчуў на сабе дзеянне дэтэктара хлусні. Характэрна, што сам апарат на экраны не трапіў. Па негалосным правілам, фільмы пра таемныя агентах ў абавязковым парадку глядзяць і аналізуюць разведчыкі іншых краін, таму з дэманстрацыяй навуковых дасягненняў на экране у савецкі час не рызыкавалі.
Праз год Міхаіл Іванавіч атрымаў галоўную ролю ў рамантычнай меладраме пад назвай «Кожны вечар у адзінаццаць». Яго персанаж, біяфізік па імі Стас, аднойчы ў жарт патэлефанаваў па прыдуманаму нумары і нечакана закахаўся ў голас, адказаў яму на іншым канцы провада. Галоўную жаночую ролю ў праекце згуляла Маргарыта Валодзіна. Крытыкі сустрэлі меладраму халаднавата, але ўдзячныя гледачы дасылалі акцёрам мяшкі лістоў.
Таксама Ножкін сыграў лейтэнанта Ярцава ў кінатрылогіі «Вызваленне», Васіля Цвяткова ў стужцы «Зямля, да запатрабавання», Вадзіма Рошчына ў карціне «Блуканне па пакутах», дзе партнёркай была Святлана Пенкіна, і шэраг іншых персанажаў. У сярэдзіне 80-х гадоў ён перастаў здымацца, вырашыўшы прысвяціць сябе грамадскай дзейнасці і літаратуры.
Апошняй працай у яго фільмаграфіі стала роля маёра Шатохіна ў баявіку «Адзінкавае плаванне». Персанажу Ножкін атрымоўваецца прадухіліць катастрофу, справакаваную амерыканскімі спецслужбамі. Мужны, спартыўнага целаскладу, высокага росту герой запомніўся публіцы. Гульню савецкага артыста адзначылі нават амерыканскія крытыкі. Пасля гэтага праекта персанаж Міхаіла Іванавіча трапіў у дзесятку лепшых кінагерояў, выратавалі свет. Міхаіла Ножкін так і назвалі - «рускі Рембо».
Шырока вядомыя многія вершы Міхаіла Іванавіча, пераважна пакладзеныя на музыку і сталі песнямі. Гэта музычныя кампазіцыі «І зноў выбары», «Я ў вясновым лесе», «Апошняя электрычка», «Мы вам шчыра сказаць хочам», «Я люблю цябе, Расія», «Пад горадам Ржэвам», «А на могілках усё спакойненька» і іншыя працы таленавітага паэта. Гэтыя творы станавіліся любімымі хітамі ў рэпертуары Людмілы Зыкінай, Эдуарда Хіля, Юрыя Гуляева, лідэра гурта «Кветкі» Стаса Наміным.
Некаторыя з гэтых кампазіцый сталі саўндтрэкамі да тых жа фільмаў, у якіх здымаўся сам Ножкін. Так, яго тварэнне «Апошні бой» прагучала ў кінокартіне «Вызваленне». У артыста сабралася цэлая дыскаграфія, у склад якой увайшлі альбомы з падобнымі песнямі.
У 1991 годзе Міхаіл Ножкін напісаў твор «Як жа так, спадары афіцэры?». Вершы былі адрасаваныя прадстаўнікам сілавых структур Расеі, якіх паэт прасіў разабрацца з «бардаком» у краіне. У 1997 годзе прыхільнікі ацанілі палітычную песню «З бруду ў князі», а ў 1998 - «Час Русь збіраць».
У XXI стагоддзі Міхаіл Іванавіч ужо не з'яўляўся ў новых кінастужках, але працягнуў літаратурную творчасць. Выдавецтва "Веча" выпусціла 2 кнігі паэта з выбранымі творамі - «Будзь чалавекам» і «Кропка апоры».
У 2017 годзе Міхаіл Ножкін адзначаў салідны дзень нараджэння (80 гадоў) юбілейным канцэртам. Урачысты вечар прайшоў у Зале царкоўных сабораў храма Хрыста Збавіцеля. На мерапрыемстве прысутнічалі Генадзь Зюганаў, Юрый Саломін, Аляксандр Міхайлаў. У гонар святочнай даты ў эфіры тэлеканала «Культура» выйшла перадача з цыклу «Лінія жыцця», прысвечаная Ножкін.
Асабістае жыццё
Адзіная любоў і верная жонка Ножкін - Ларыса Галубіна-Ножкін, завлит Тэатра эстрады. Ларыса Лаўрэнцьеўна вядомая тым, што, быўшы беспартыйнай, адказвала за музычнае суправаджэнне на пахаванні Іосіфа Сталіна.Галубіна нарадзілася ў Ташкенце ў доме ідэйнага бальшавіка, які ваяваў з басмачамі. У маладосці захаплялася тэнісам, гімнастыкай, з адзнакай скончыла школу, затым адвучылася ў МДУ. Ўладкавалася працаваць рэжысёрам-стажорам у Вялікі тэатр, пазней трапіла ў Міністэрства культуры, дзе загадвала рэпертуарнай палітыкай. Разам з Мікалаем Паўлавічам Смірновым-Сакольская заснавала Тэатр эстрады.
Сям'я ў Міхаіла Іванавіча і Ларысы Лаўрэнцьеўна была цёплая і кахаючая, на любым сумесным фота можна ўбачыць, як пяшчотна жонкі глядзяць адзін на аднаго. Сваёй музе Ножкін прысвяціў песню «Берагіня». Яны пражылі душа ў душу каля 45 гадоў. Як распавядаў пазней у інтэрв'ю Міхаіл Іванавіч, у адных калегаў такое сталасць ў яго асабістым жыцці выклікала раздражненне, у іншых, наадварот, - павага.
У 2004 годзе Ларыса Лаўрэнцьеўна, якая была старэйшая за мужа на 17 гадоў, памерла. Дзеці ў гэтай пары так і не з'явіліся, аднак Ножкін выхаваў прыёмнага сына Дзмітрыя Галубіна, які таксама стаў акцёрам.
Незадоўга да сустрэчы са спадарожніцай жыцця, падчас здымак фільма «Блуканне па пакутах», у артыста быў мімалётны раман з партнёркай па здымачнай пляцоўцы Валянцінай Коласава. Па чутках, ад гэтых адносін у Ножкін маецца пазашлюбны сын, якога таксама завуць Міхаіл.
У 2019 годзе меркаваны спадчыннік даў інтэрв'ю «Экспрэс-газеце":
«Мама мне падрабязнасьцяў адносін з бацькам ніколі не распавядала. Але тое, што менавіта Ножкін мой тата, колькі сябе памятаю, ведаў. Ён увесь час знаходзіўся на адлегласці выцягнутай рукі. Стараўся дапамагчы. Хай невялікімі грашыма, але заўсёды, нават калі самому было туга ... »Мужчына распавёў журналістам, што Міхаіл Іванавіч прызначаў свайму незаконнаму сыну таемныя сустрэчы ў метро, а пасля смерці Ларысы Галубінай стаў запрашаць да сябе дадому. Міхаіл Коласаў пайшоў па слядах бацькоў і прысвяціў сваё жыццё творчасці.
Музыка, акцёрская гульня і літаратура - гэта не ўсё, што займае Міхаіла Іванавіча. Ён таксама ўдзельнічае ў жыцці грамадства і не саромеецца крытыкаваць літаратурных і палітычных дзеячаў.
Так, адзін час ён рэзка выказваўся наконт работ Яўгена Еўтушэнка і Андрэя Вазнясенскага, а таксама не аднойчы памінаў нядобрым словам рэформы Міхаіла Гарбачова. З часу арганізацыі руху «Несмяротны полк Расеі» Міхаіл Ножкін стаў членам яго цэнтральнага штаба. Акцёр нават прысвяціў любімаму стварэнню песню, на якую быў створаны кліп.
З акцыяй звязана і верш «Уладзіміру Пуціну». У творы Ножкін назваў прэзідэнта «самым галоўным шараговым несмяротнага палка Расеі».
Міхаіл Ножкін зараз
Зараз артыст працягвае канцэртную і палітычную дзейнасць, выступаючы на патрыятычных мерапрыемствах і ўрачыстасцях. Міхаіл Іванавіч не сядзіць у сацыяльных сетках, а сваімі думкамі дзеліцца на старонках газеты «Прагноз развіцця» і ў эфірах радыёгазеты «Слова». У гэтых праектах Ножкін не толькі аўтар, але і член рэдакцыйнай рады.
У 2020 годзе паэт-песеннік ўступіў у новую эпоху і атрымаў адказную пасаду першага намесніка старшыні праўлення Саюза пісьменнікаў Расіі.
18 студзеня 2021 года - у напярэдадні свайго дня нараджэння - наведаў праграму «Добрай раніцы», у эфіры якой даў невялікі канцэрт. Бадзёры, нягледзячы на салідны ўзрост, імяніннік падзякаваў кіраўніцтву і тэлевядучую Першага канала і падзяліўся з тэлегледачамі творчымі планамі.
фільмаграфія
- 1967 - «На дзве гадзіны раней»
- 1968 - «Памылка рэзідэнта»
- 1968-1971 - «Вызваленне»
- 1969 - «Кожны вечар у адзінаццаць»
- 1970 г. - «Лёс рэзідэнта»
- 1972 - «Зямля, да запатрабавання»
- 1977 - «Блуканне па пакутах»
- 1980 - «Юнацтва Пятра»
- 1980 - «На пачатку слаўных спраў»
- 1985 - «Адзінкавае плаванне»
- 1985 - «Варыянт« Зомбі »
Дыскаграфія
- 1971 - «Міхаіл Ножкін - Апошні бой»
- 1986 - «Міхаіл Ножкін - Песні розных гадоў»
- 1998 года - «Час Русь збіраць!»
- 1999 - «Людзі добрыя»
- 2000 - «Дзіўны сон»