біяграфія
Іван Леанідавіч Кучыні - расійскі паэт, кампазітар, выканаўца, аўтар хітоў «А ў карчме ціха плача скрыпка», «Белы лебедзь», «Хата». Артыст са складаным лёсам, якому давялося прайсці праз гады заключэнняў, страціць сям'ю, маці.
Жыццёвыя цяжкасці атрымалі адлюстраванне ў творчасці аўтара-выканаўцы, што не маглі не адчуць слухачы. За шчырасць і праўдзівасць пачуццяў яны адказваюць спеваку сваёй адданай любоўю.
Дзяцінства і юнацтва
Іван нарадзіўся 13 сакавіка 1959 года ў Пятроўскі-Забайкальскім, які размешчаны ў Чыцінскай вобласці. Бацька будучага артыста, Леанід Іванавіч, працаваў на аўтабазе, маці Ніна Иннокентьевна ўсё жыццё прысвяціла службе на чыгунцы. У дзяцінстве Іван рос звычайным дзіцем, не выяўляючы асаблівых творчых парываў.
Пасля заканчэння школы разам з сябрам накіраваўся ў Улан-Удэ паступаць у педагагічны тэхнікум. Іван Леанідавіч скончыў мастацка-графічнае аддзяленне.
Два гады малады чалавек аддаў службе ў войску. Юнак трапляе ў Забайкальскі гарнізон, недалёка ад роднага гарадка. Пасля вяртання дадому Іван звязаўся са злачынным сьветам. У 1978 годзе, трапіўшы на крадзяжы казённага маёмасці, Кучыні атрымлівае першы тэрмін.
Вярнуўшыся з месцаў пазбаўлення волі, Іван ня кідае крадзеж, за што рэгулярна трапляе ў турму. Апошняе пакаранне падоўжылася аж да 1993 года. Калі тэрмін падыходзіў да канца, маці Івана раптоўна памерла. Малады чалавек, не маючы магчымасці прыехаць на пахаванне, раскаяўся ва ўласных учынках і вырашыў змяніцца. А не знайшоўшы працу ў невялікім мястэчку, Іван вырашаецца на пераезд у Маскву, дзе пачынаецца яго творчая біяграфія.
музыка
Пісаць музыку Іван Кучыні пачаў яшчэ ў пачатку 80-х гадоў, знаходзячыся ў турме. Першая песня «Хрустальная ваза» з'явілася ў 1985 годзе, артыст выпусціць яе на аднайменным дыску роўна праз 10 гадоў. Пазней у інтэрв'ю Іван Кучыні распавёў гісторыю ўзнікнення гэтай песні. Яе сюжэт ён запазычаў з размовы з пажылым зняволеным, які сядзеў у турме яшчэ са сталінскіх часоў. Пазней з'явіліся іншыя вершы, якімі аўтар запоўніў сем сшыткаў. Цудам матэрыял ацалеў на зоне, бо пры ператрусах знішчалі усе запісы зняволеных.У 1987 году спявак запісвае музычныя кампазіцыі ў стылі шансон для першага зборніка «Вяртанне дадому», але не паспявае іх выдаць, бо ўсю плёнку адбіраюць вартавыя парадку. Альбом трапляе ў народ праз знаёмых і сяброў міліцыянтаў, якім прыйшліся да спадобы музычныя кампазіцыі зняволенага. Сярод першых прыхільнікаў хадзілі чуткі, што аўтарам песень з'яўляецца Аляксандр Новікаў.
Перабраўшыся ў Маскву пасля вызвалення, Іван запісвае два дыскі на студыі «Марафон»: «Навінкі лагернай лірыкі» і «Ляцяць года». У другі альбом увайшоў першы хіт выканаўцы «Чалавек у ватоўцы». Творчасць шансанье зацікавіла сібірскіх прадпрымальнікаў, якія прафінансавалі трэці дыск Кучыні «Лёс зладзейская». У зборнік ўвайшлі хіты «А ў карчме ціха плача скрыпка», «Цвіце бэз», «Пройдуць года» і «Белы лебедзь». За год дыск выканаўцы разышоўся мільённымі накладамі. На аснове дакументальнага відэа быў створаны першы кліп Кучыні «Белы лебедзь».
Іван не спыняецца пасля першага поспеху, бо за гады назапасілася шмат музычнага матэрыялу, і выпускае яшчэ два альбомы - «Забароненая зона» і «Чыкага», у які ўвайшлі песні «Сентыментальны дэтэктыў», «Мілая», «Бандыцкі нож», « куст рабіны ». У 1998 годзе на прылаўках музычных магазінаў з'яўляецца зборнік артыста «Крыжовая друк». Іван Кучыні пачынае гастраляваць з канцэртамі, артыста з радасцю прымаюць ва ўсіх гарадах Расіі.
Дасягнуўшы фінансавага дабрабыту, Іван набывае кватэру ў Маскве, задавальняе асабістае жыццё. Наступная праца артыста з'явілася толькі 2001 годзе. Дыск называўся «Цар-бацюшка» і утрымліваў трэкі, напісаныя на ня турэмныя тэмы: «Багун», «фотакартку», «Родныя мясціны», «Важатая». На песні «Цар-бацюшка» і «Конь варонай» былі створаны кліпы.
У гэтым жа годзе паэт-песеннік ганаруецца гонару атрымаць ордэн «За службу на Каўказе», які ўручыў спеваку генерал Г. Н. Трошин. Музычныя кампазіцыі часта станавіліся для расійскіх салдат той аддушынай, якая не давала ўпасці ў роспач падчас удзелу ў ваенных дзеяннях у Чачні. Хітом таксама становіцца песня на турэмны тэматыку «Свабода».
У 2003 годзе дыскаграфія артыста папаўняецца зборнікам «Пры дарозе рабіна», якія складаюцца ў асноўным з хітоў мінулых гадоў. Праз год з'яўляецца альбом «Жорсткі раманс» з песнямі «Тальянка», «Сябар», «Ночка».
Наступны студыйны запіс артыста адбылася толькі праз 8 гадоў, але песні для альбома «Нябесныя кветкі» з'явіліся ў рэпертуары Івана Кучыні пачынаючы з канца 2000-х, а некаторыя ( «Чорная жанчына») дачакаліся сваёй гадзіны з часоў знаходжаньня артыста ў турме. У інтэрв'ю Іван Кучыні параўнаў песні для гэтага альбома з каштоўнымі вінамі, якія з гадамі становяцца толькі лепш. Такі доўгі тэрмін запісу дыска артыст патлумачыў тым, што працуе самастойна, без прадзюсарскай падтрымкі. Грошы на стварэнне і аранжыроўку песень ён зарабляе сольнымі канцэртамі.
Артыст збіраў матэрыял для паўнавартаснага зборніка і ў 2012 годзе парадаваў прыхільнікаў трэкамі «Вярба», «Вожык», «Караван», а таксама кліпам на песню «Ціхі акіян» з альбома канца 90-х. 27 студзеня 2015 года адбыўся рэліз дзевятага альбома «сіроцкі доля». На аднайменную песню быў створаны кліп на аснове дакументальных кадраў.
Анонсы мерапрыемстваў і відэа з канцэртаў рэгулярна з'яўляюцца ў неафіцыйных супольнасцях артыста ў сетцы «Укантакце». У 2016 годзе выйшаў зборнік Кучыні «Калекцыя суперхітоў. Лепшыя песні ". У 2017 годзе ўжо Іван Кучыні наведаў некалькі буйных цэнтраў Расіі: Пскоў, Новасібірск, Уфу.
Як сцвярджае артыст, ён не выступае на зоне, так як за 12 гадоў знаходжання за кратамі на такое жыццё ў яго выпрацавалася алергія. Разважаючы з нагоды ўласных песень, Іван Кучыні тлумачыць іх папулярнасць тым, што піша не пра лагеры або турмах, а пра чалавека, які трапіў у складаную, часам бязвыхадную сітуацыю.
Асабістае жыццё
У сярэдзіне 90-х гадоў Іван Кучыні знаёміцца з суайчынніцай Ларысай, якая ў хуткім часе становіцца яго жонкай. Акрамя сямейных адносін, Іван дапамагае жонцы ў канцэртнай дзейнасці. Артыст складае песні для першага альбома Ларысы, які атрымаў назву «Зламалася галінка». Шчасце доўжылася нядоўга, так як маладая жонка неўзабаве здрадзіла Івана. Сыход жонкі Іван Кучыні перажываў цяжка. Ён нават напісаў аўтабіяграфічную песню «Спявай, гітара!», Якая трапіла ў альбом «Пры дарозе рабіна».
Шлюбаразводны працэс прынёс масу праблем Кучыні, але на дапамогу старэйшаму брату паспяшалася сястра Алена. Пасля смерці маці гэта была першая сітуацыя, калі родныя зблізіліся. Кучыні набылі дом далей ад сталіцы Расіі і пасяліліся самотна ў невялікім селішчы. У асабняку у Івана ёсць ўласная студыя гуказапісу, акрамя музыкі, артыст займаецца хатняй гаспадаркай. У доме ёсць усё неабходнае для жыцця і творчасці, але Іван не марнуе грошы дарма.
Доўгі час яго аўтапарк складаўся з адной машыны 1995 года выпуску. Пачынаючы з 2000-х гадоў дырэктарам спевака з'яўляецца Алена.
Нягледзячы на нягоды жыцця і памылкі маладосці, Іван Кучыні застаецца сціплым, інтэлігентным чалавекам.
Іван Кучыні зараз
Іван Кучыні вядзе закрыты лад жыцця і не мае зносіны з калегамі па цэху. З папулярных спевакоў шансанье знаёмы толькі з Таццянай Буланавай. Артыст прынцыпова не плаціць за тэлевізійныя эфіры.
Цяпер выступу Івана Кучыні, якія ён называе «Сустрэчы з сябрамі», праходзяць з рэгулярнасцю раз у месяц. Зносіны на гэтых канцэртах праходзіць у жывой манеры, артыст выконвае любімыя публікай песні, знаёміць слухачоў з новымі музычнымі кампазіцыямі, адказвае на пытанні.
Улетку 2018 года адбыўся рэліз «Ваеннага альбома" Івана Кучыні. На вокладцы, як і на папярэдніх дысках, - фота аўтара-выканаўцы. Новая праца - гэта 16 песень пра каханне, вернасці, дружбе, мужчынскі гонару. У альбом увайшлі трэкі «Дэсантура», «Дзюймовачка», «афганка», «Солдаточка», «Каханая мая».
Дыскаграфія
- 1994 - "З лагернай лірыкі»
- 1995 - «Хрустальная ваза»
- 1997 - «Лёс зладзейская»
- 1998 года - «Крыжовая друк»
- 2001 года - «Цар-бацюшка»
- 2003 - «У дарогі рабіна»
- 2004 г. - «Жорсткі раманс»
- 2012 - «Нябесныя кветкі»
- 2015 - «сіроцкі доля»
- 2018 - «Ваенны альбом»