біяграфія
Віктар Уладзіміравіч Ерафееў - расійскі пісьменнік, аўтар твораў «Руская прыгажуня», «Жыццё з ідыётам», «Добры Сталін», вядучы радыё- і тэлеперадач.Будучы літаратар нарадзіўся 19 верасня 1947 гады ў Маскве ў сям'і савецкага дыпламата Уладзіміра Іванавіча Ерофеева, які некаторы час працаваў у апараце А. Калантай, В. Молатава, а затым з Язэпам Сталіным, суправаджаючы правадыра ў якасці перакладчыка на сустрэчах з французскімі палітычнымі дзеячамі. Па нацыянальнасці Ерофеевым былі рускімі. Але ў некаторых крыніцах паказваецца габрэйскія паходжанне пісьменніка.
Хлопчыкам Віктар жыў у Парыжы, куды бацька быў накіраваны паслом. У 1956 годзе ў сям'і Ерофеевым нарадзіўся малодшы сын Андрэй, які пасля атрымаў дыплом мастацтвазнаўцы. Віктар наведваў школу для дзяцей савецкіх дыпламатаў, займаўся французскім мовай прыватным чынам.
Пасля завяршэння навучання паступіў у МДУ на рамана-германскае аддзяленне філалагічнага факультэта. У 1970 годзе паступіў у аспірантуру Інстытута сусветнай літаратуры. Праз тры гады абараніў кандыдацкую дысертацыю на тэму «Дастаеўскі і французскі экзістэнцыялізм», якая была выдадзена ў пачатку 90-х у ЗША.
літаратура
Літаратурны дэбют Віктара Ерофеева адбыўся ў 1973 годзе. У часопісе «Пытанні літаратуры» аўтар надрукаваў эсэ пра маркізе дэ Садзе «Маркіз дэ Сад, садызм і XX стагоддзе», прадставіўшы яго арыгінальным мысляром свайго часу. У сярэдзіне 70-х Віктар стаў членам Саюза пісьменнікаў, але пасля публікацыі ў 1979 годзе ў выданні «Метраполь» разам з таварышам Яўгенам Паповым быў выключаны з яго.
У часопісе, які выходзіў самвыдатам, друкаваліся творы В. Аксёнава, В. Высоцкага, А. Вазнясенскага і іншых пісьменнікаў-дысідэнтаў. У выніку палітычнага скандалу творы Ерофеева перасталі друкавацца ў афіцыйных выдавецтвах, органы дзяржбяспекі ўсталявалі за Віктарам сачэнне, а бацьку прыйшлося звольніцца з дыпляматычнай пасады.
Пераслед Ерофеева скончылася толькі ў 1988 годзе, тады ж Альфрэд Шнітке ўзяўся за напісанне оперы на сюжэт аповяду Віктара Уладзіміравіча «Жыццё з ідыётам», які быў створаны ў 1980 годзе. Прэм'ера спектакля адбылася ў Нідэрландскай оперы ў 1992 годзе пры ўдзеле Мсціслава Растраповіча і Барыса Пакроўскага.
У 1989 году пісьменнік выдае кнігу «Цела Ганны, або Канец рускага авангарда», правакацыйную артыкул «Памінкі па савецкай літаратуры». У гэты ж час афіцыйна выходзіць кніга Венядзікта Ерофеева «Масква-Петушкі», напісаная ў 1970 годзе, аўтарства якой памылкова прыпісвалася некаторымі чытачамі Віктару Уладзіміравічу.
У 1990 годзе ў СССР з'яўляецца зборнік нарысаў «У лабірынце праклятых пытанняў». Таксама выдаецца бэстсэлер літаратара «Руская прыгажуня», які да таго часу быў пераведзены на 20 моў. Апавяданне ў першым рамане Ерофеева вялося ад імя правінцыялкі Ірыны Тараканавай, якая з'ехала працаваць у сталіцу манекеншчыцай. Гераіня апісвала ўласныя сэксуальныя прыгоды, якія ў канчатковым выніку прыводзяць яе гібелі. У 1992 годзе Віктару Ерофееву прысуджаецца прэмія імя Уладзіміра Набокава.
У 1993 годзе на экраны выходзіць карціна пецярбургскага кінарэжысёра Аляксандра Рагожкіна «Жыццё з ідыётам» па матывах аднайменнага творы пісьменніка. У пачатку 90-х Віктар Ерафееў атрымлівае пасаду віцэ-прэзідэнта Еўрапейскага культурнага клуба. Публіцыст штогод выязджае ў ЗША, дзе ў вышэйшых навучальных установах чытае лекцыі па літаратуры і мастацтву. На радзіме і за мяжой публікуюцца зборнікі апавяданняў і эсэ, а таксама раманы пісьменніка: «Страшны суд», «Рускія кветкі зла», «Мужчыны», «Пяць рэк жыцця».
У 1999 годзе Ерафееў выпускае раман-роздум «Энцыклапедыя рускай душы», у якім бесстаронне і хвостка падкрэслівае ўсе асаблівасці народа. Твор выклікала ў грамадстве дыяметральна супрацьлеглыя водгукі - ад захапленняў да поўнага абурэння.
У пачатку 2000-х выдаюцца новыя зборнікі апавяданняў "Бог X. Апавяданні пра каханне», «Пупок» і кнігі «Лабірынт два», «Раскоша». У прозе «Знайсці ў чалавеку чалавека» Віктар Уладзіміравіч звяртаецца да апісання жыцця эліты, апускаючыся ў свет экзотыкі і раскошы. У 2004 годзе Ерафееў стварае твор «Добры Сталін», дзе звяртаецца да пытання ўварвання палітыкі ў прыватнае жыццё грамадзяніна.
У другой палове 2000-х святло ўбачылі кнігі Ерофеева «Шаравая маланка», «Рускі апакаліпсіс. Вопыт мастацкай эсхаталогіі »,« Святло д'ябла. Геаграфія сэнсу жыцця ». У 2006 пісьменнік атрымлівае ордэн «За заслугі ў мастацтве і літаратуры». У 2012 году з'яўляецца раман «Акимуды». Праз год празаік ганаруецца Ордэна Ганаровага легіёна.
Акрамя стварэння літаратурных твораў Віктар Ерафееў з канца 90-х гадоў працуе на тэлебачанні і радыё. Пісьменнік на працягу 13 гадоў вёў на тэлеканале «Культура» перадачу «Апокрыф», у якой разглядалася тэма ўзаемадзеяння літаратуры, грамадства і чалавека. Пісьменнік з'яўляўся частым госцем на тэлеканале «Дождж», дзе прыняў удзел у скандальна вядомай перадачы «Дылетанты», у якой ішла гаворка пра магчымасць здачы горада Ленінграда фашысцкім войскам у 1941 годзе.
Асабістае жыццё
У сярэдзіне 70-х гадоў Віктар Ерафееў ажаніўся на польскай пададзенай Веслава скурыцца, якая ў 1976 годзе падарыла пачаткоўцу пісьменніку сына Алега. Першая жонка займалася дызайнам і жывапісам. Але асабістае жыццё з Веслава Віктар Уладзіміравіч так і не змог пабудаваць.
У пачатку 2000-х грамадзянскай жонкай літаратара стала Яўгенія Андрэеўна Пракапюк 1981 года нараджэння, якая ў 2005 годзе нарадзіла дачку Маю. Яўгена ўзяла сабе творчы псеўданім Дзюрэр і занялася стварэннем мастацкіх фота. Пасля растання бацькі доўга не маглі вызначыць, з кім застанецца дачка.
У 2010 годзе Віктар Ерафееў спалучаўся законным шлюбам з Кацярынай Уладзіславаўна, 23-гадовай сакратаркай выдавецтва. Урачыстае вясельная мерапрыемства прайшло ў рэстаране Івана Урганта і Аляксандра Цэкала «The Сад». Зараз Ерафееў разам з жонкай Кацярынай і дачкой Маяй жыве ў Маскве.
Віктар Ерафееў зараз
У 2017 годзе на радыё «Эхо Москвы» трансляваўся шэраг выпускаў перадачы «Асаблівае меркаванне» з вядучай Вольгай Бычковай, госцем якіх быў Віктар Ерафееў. Гутаркі вяліся на літаратурную, палітычную і грамадскія тэмы.У выніку спрэчкі паміж журналісткай і пісьменнікам паўстала непаразуменне з нагоды асобы і біяграфіі дацкага тэолага С. К'еркегора, заснавальніка экзыстэнцыялізму. Рознагалоссе было агучана ў прамым эфіры.
бібліяграфія
- «Жыццё з ідыётам» - 1980
- «Руская прыгажуня» - 1990
- «Мужчыны» - 1997
- «Пяць рэк жыцця» - 1998
- «Энцыклапедыя рускай душы» - 1999
- «Бог X. Апавяданні пра каханне» - 2001
- «Лабірынт два» - 2002
- «Знайсці ў чалавеку чалавека» - 2003
- «Добры Сталін» - 2004
- «Шаравая маланка» - 2005
- «Рускі апакаліпсіс. Вопыт мастацкай эсхаталогіі »- 2006
- «Святло д'ябла. Геаграфія сэнсу жыцця »- 2008
- «Акимуды» - 2012