біяграфія
Сяргей Барысавіч Наговицын - расійскі аўтар-песеннік, шансанье, выканаўца музычных кампазіцый «Разбітая лёс», «Страчаны край», «Белы снег». Сяргей нарадзіўся 22 ліпеня 1968 гады ў пермскім раёне Закамске ў сям'і рабочых завода імя С.М. Кірава Барыса Мікалаевіча і Таццяны Аляксандраўны. У вольны ад працы час бацька хлопчыка вучыў дваровых рабят гуляць у валейбол. Маці ў перадпенсійным узросце асвоіла прафесію дворніка.
Продкамі Сяргея былі рускія і ўдмурты. Стрыечны дзядуля хлопчыка Іосіф Аляксеевіч Наговицын з 1926 па 1937 год займаў пасаду народнага камісара сацыяльнага забеспячэння РСФСР.
У школе Сяргей не надаваў значэння навучанню і таму прыносіў дадому адны тройкі. Але на занятках фізкультурай хлопчык адрозніваўся цягавітасцю, сілай і спрытам, з першых класаў стаў наведваць спартыўныя секцыі баскетбола, валейбола, футбола і бокса. Удзельнічаючы ў гульнявых відах спорту, Сяргей паказваў добрыя вынікі ў скачках. Валодаючы ростам 174 см, малады чалавек лёгка закідваў мяч у баскетбольнай кальцо. На гарадскім спаборніцтве клас Наговицына адзін раз нават атрымаў чэмпіёнскі тытул. У старэйшых класах атрымаў званне КМС па боксе.
Нягледзячы на недахопы ў навучанні, Сяргей Наговицын атрымаў атэстат з добрымі адзнакамі, што дазволіла юнаку паступіць ў Пермскі медыцынскі інстытут на артапедычнае аддзяленне. Ня правучыўшыся і года, у 1986 годзе малады чалавек быў прызваны ў войска і з'ехаў служыць у горад Батумі. У тыя гады Грузія як раз перажывала чараду нацыянальных канфліктаў, і Сяргей за кароткі тэрмін атрымаў жыццёвы вопыт дарослага чалавека. Знаходзячыся ў войску, Сяргей задумваўся пра тое, чым займацца далей: музыкай ці спортам. Напісаўшы тоўстую сшытак вершаў, юнак спаліў яе з гарачкі, пра што потым шкадаваў.
музыка
Музыкай Сяргей Наговицын захапіўся з юнацкіх гадоў. Любімымі спевакамі падлетка сталі Уладзімір Высоцкі, Аляксандр Розенбаум, Аркадзь Паўночны, Аляксандр Новікаў і Віктар Цой. У школе Наговицын ўпершыню ўзяў у рукі гітару і навучыўся некалькім аккордовых паслядоўнасцях. У войску салдат пачаў складаць песні на ўжо напісаныя раней вершы. Першыя песні Сяргея па гучанні нагадвалі творчасць Віктара Цоя.
Вярнуўшыся на радзіму, Сяргей Наговицын уладкаваўся супрацоўнікам службы «Гаргаз». Разам з таварышамі па працы малады чалавек стварыў самадзейны калектыў, які выконваў песні ў стылі рок. Не забывалі наваяўленыя артысты і блатной фальклор, шансон, а таксама аўтарскія песні лідэра групы. У 1991 годзе выйшаў першы альбом Наговицына «Поўны месяц», які быў распрададзены ў асяроддзі прыхільнікаў у колькасці 1000 асобнікаў. Ствараючы дызайн вокладкі, спявак таксама выкарыстаў стыль гурта «Кіно».
Працу пермскага калектыву пачулі прадзюсары з маскоўскага цэнтру "Русское шоў». Неўзабаве Сяргею Наговицыну прыйшло запрашэнне падпісаць кантракт на стварэнне сольнага дыска. Музыкант адправіўся ў Маскву, але неўзабаве з-за рознагалоссяў з кіраўніцтвам гуказапісвальнай кампаніі спявак вярнуўся ў Перм. Два гады Сяргей працаваў над стварэннем індывідуальнага выканальніцкага стылю. Музыкант знайшоў аптымальнае для сябе спалучэнне блатной рамантыкі і танцавальнага рытму. Вялікую ролю ў гучанні песень гуляў асаблівы тэмбр голасу спевака.
Да канца 1993 года Сяргей сабраў матэрыял для другога альбома «Гарадскія сустрэчы», у які ўвайшлі песні «Дзяўчынка-гарэзы», «Вечар для зорак», «фантанчык», «Залацістыя дзянькі». На стварэнне аднайменнага хіта альбома, які стаў Усерасійскім шлягерам, у Сяргея сышло ўсяго 15 хвілін. Аўтар-выканаўца запісаў дыск на прафесійнай студыі ў пачатку 1994 года.
У 1996 годзе выйшаў наступны дыск Наговицына - «Доры-Доры», галоўны аднайменны хіт якога ўвайшоў у ратацыю радыёстанцыі «Радыё Рускі Шансон». Ўсерасійская трансляцыя зрабіла пермскага спевака папулярным ва ўсёй краіне. Творчасцю і біяграфіяй артыста зацікавіліся новыя прыхільнікі. Песні Наговицына апынуліся па духу блізкія людзям, раней якія сутыкнуліся з заключэннем. Многія фанаты не маглі паверыць, што Сяргей ніколі не адбываў тэрмін і не прыцягваўся да суда.
На хвалі поспеху артыст праз год стварае чацвёрты па ліку зборнік «Этап». Сяргей працаваў над музыкай і тэкстамі ў залежнасці ад натхнення ад некалькіх хвілін да некалькіх сутак. У новы альбом трапілі песні «Прохар Мітрыч», «Зона», «Воля», «Казала мне маці ...». У 1998 году з'яўляецца наступны альбом шансанье «Прысуд» з хітамі «Шызы», «Там, на елках ...», «малалетка», «Побач з домам», «Гуляй, братва!».
У апошнім зборніку спевака «Разбітая лёс» 1999 года выпуску папулярнасць набылі песні «Страчаны край», «Да пабачэння, кореша», «Белы снег», «Сталічная». Тры заключныя альбома «Этап», «Прысуд» і «На свиданку», які быў перайменаваны пры выпуску ў дыск «Разбітая лёс», задумваліся Наговицыным як трылогія, прысвечаная нялёгкай і супярэчлівы лёс зьняволенага.
Пры жыцці артыста было выпушчана ўсяго шэсць сольных дыскаў. Акрамя аўтарскіх зборнікаў, прадавалася вялікая колькасць пірацкіх касет, якія ўтрымлівалі ўжо вядомы матэрыял. Пасля гібелі шансанье сваякі і сябры ў пачатку 2000-х выпусцілі яшчэ тры альбомы з песнямі Сяргея - «Вольны вецер», «Дзынь-дзара» і «Пад гітару».
На песні «Разбітая лёс», «Там на елках шышкі», «Белы снег» ў 2000-х былі створаны кліпы. Зараз у інтэрнэце можна знайсці шмат відэа сольных канцэртаў артыста. Па матывах песень Сяргея ў 2009 годзе рэжысёрам Аляксандрам Дэбалюк быў зняты фільм «Разбітая лёс». У крымінальнай драме галоўныя ролі згулялі Кірыл Захараў, Яўгена Жуковіч, Руслан Чарнецкі, Сяргей Широчин.
Асабістае жыццё
Паступіўшы ў медыцынскі інстытут, у першы ж месяц Сяргей Наговицын трапіў на збор ураджаю бульбы. На поле юнак пазнаёміўся са студэнткай Інай, якая вучылася на паралельным курсе. Рамантычныя адносіны паміж маладымі людзьмі завязаліся падчас боек студэнтаў з мясцовымі вясковымі хлопцамі. Сяргей Наговицын заўсёды аказваўся ў гушчы падзей, а будучая жонка рабіла яму пасля перавязкі.
Дружба працягнулася падчас армейскай службы Сяргея. Салдат пастаянна пісаў лісты Іне, у якіх дзяліўся творчымі поспехамі і планамі на будучыню. Дэмабілізаваўшыся, Наговицын ажаніўся на Іне. У канцы чэрвеня 1999 года ў Сяргея і Іны нарадзілася дачка Яўгенія. У падлеткавым узросце дзяўчынка захапілася музыкай і гульнёй на гітары. Жэня таксама любіць маляваць, з спорту яна абрала гульню ў тэніс. Жонка Сяргея пасля яго смерці пачала выконваць ня выдадзеныя раней музыкам песні. Іна дае канцэрты, марыць выпусціць кліп у памяць пра мужа.
За некалькі гадоў да ўласнай смерці Сяргей Наговицын стаў вінаватым трагічнага ДТЗ, якое прывяло да гібелі чалавека. Вяртаючыся пад Новы год з аднаго з выступленняў, Сяргей не заўважыў на дарозе машыну, якая стаяла без апазнавальных знакаў, і выпадкова збіў яе. Аўтамабіль у гэты час аглядалі ўдзельнікі невялікага сутыкнення, таго, што адбылося раней на гэтым месцы. Рэзкі штуршок справакаваў рух машыны, якая захапіла пад колы аднаго з кіроўцаў.
Пасля трагедыі адбыўся суд, на якім Сяргея апраўдалі. Наговицын да апошніх дзён адчуваў на сабе велізарны груз віны. Спявак цалкам аплаціў пахаванне збітага ім чалавека, хоць гэты ўчынак не паменшыў маральных пакут музыканта. Сяргей стаў шмат піць. Жонка стрымлівала спевака як магла, але алкаголь ўсё часцей з'яўляўся ў жыцці артыста.
смерць
Спявак прадчуваў сваю смерць, пра што часта казаў з Інай. Наговицын папярэджваў жонку, што яны пражывуць разам толькі 10 гадоў, што і пацвердзілася пасля. Музыка не раз прыязджаў на могілках да пахаваным сябрам і сваякам і ўздымаў чарку, прыгаворваючы: «Я хутка ўбачым з вамі». За год да гібелі Сяргей намаляваў помнік для ўласнай магілы.
Пасля аднаго з пераднавагодніх канцэртаў, які адбыўся ў Кургане 20 снежня 1999 года, Сяргей раптоўна сканаў. Прычынай смерці музыкі стала раптоўнае спыненне сэрца, справакаваная інсультам. Пахаванне артыста адбыліся 23 снежня на закамском могілках. Пасля смерці Сяргея яго бацька доўга хварэў і пайшоў з жыцця ў 2006 годзе, так і не змірыўшыся з стратай сына. Магіла Барыса Мікалаевіча знаходзіцца побач з месцам пахавання музыкі.
Дыскаграфія
- «Поўны месяц» - 1991
- «Гарадскія сустрэчы» - 1993
- «Доры-Доры» - 1996
- «Этап» - 1997
- «Прысуд» - 1998
- «Разбітая лёс» - 1999
- «Вольны вецер» - 2003
- «Дзынь-дзара» - 2004
- «Пад гітару» - 2006