біяграфія
Людмілу Абрамаву часьцей узгадваюць як другую жонку Уладзіміра Высоцкага, з якой ён пражыў сем гадоў і якая дала артысту дваіх сыноў. Але Людміла Уладзіміраўна яшчэ і актрыса, яркая асоба, яна стаяла ля вытокаў стварэння музея знакамітага барда, была мастацкім кіраўніком «Дома Высоцкага на Таганцы» і застаецца захавальніцай спадчыны спевака і паэта.Дзяцінства і юнацтва
Нарадзілася Людміла Абрамава ў жніўні 1939 года ў інтэлігентнай сям'і маскоўскіх навукоўцаў. Бацька рэдагаваў выдавецтва «Хімія», мама атрымала дзве вышэйшыя адукацыі: да вайны скончыла механіка-матэматычны факультэт МДУ імя М. В. Ламаносава, а пасля - Ваенны інстытут замежных моў. Людміла жыла ў цеснай сталічнай кватэры з бацькамі, сястрой і бабуляй Любоўю Барысаўнай, якая ведала і якая кахала літаратуру.
Паводле слоў Людмілы Абрамавай, бабуля «ведала на памяць бездань паэзіі». Калі сям'я ў час вайны жыла ў эвакуацыі пад Пермю, яна дэкламавала маленькай Люсі вершы Мікалая Гумілёва і Ганны Ахматавай. З вялікай паэткай былі знаёмыя брат і сястра Любові Барысаўны. У доме Абрамавых панавала творчая атмасфера, хоць бацькі круціліся ў навуковым свеце. Паступленне Людмілы ў ВГIК родныя прынялі са стрыманай радасьцю - бацькі марылі, каб дачка ўпэўнена стаяла на нагах і атрымала добрую спецыяльнасць.
Але калі Людміла Абрамава атрымала запрашэнне здымацца ў кіно, ёю неверагодна ганарыліся і верылі, што наперадзе ў Люсі выдатныя перспектывы. Ў Вгiке Людміла Абрамава вучылася ў майстэрні Міхаіла Рома. Гэта былі гады, калі ў ВНУ вучыліся Васіль Шукшын, Андрэй Таркоўскі, Яўген Харытонаў, Ігар Ясулович. На курсе разам з Абрамавай асновы акцёрскай прафесіі атрымлівалі Андрэй Смірноў і Андрон Канчалоўскі.
фільмы
Кінематаграфічная біяграфія Людмілы Абрамавай пачалася ў студэнцкія гады і адразу з галоўнай ролі. У 1961 году дзяўчыну запрасілі здымацца ў прыгодніцкай драме рэжысёра Рыгора Нікуліна «713. просіць пасадку». Стужку назвалі першым савецкім фільмам-катастрофай. У ім распавядаецца пра самалёт заходніх авіяліній, членаў экіпажа якога ўсыпілі, падмяшаць ў каву наркотык. Трансатлантычны лайнер кіруецца аўтапілотам і асуджаны на катастрофу. Сюжэтная лінія драмы пабудавана на паводзінах пасажыраў самалёта.
У карціне Людміла Абрамава згуляла заходнюю кіназорку Эву Прыстлі. Зняліся ў фільме «713. просіць пасадку» Уладзімір Честноков, Мікалай Корн і Уладзімір Высоцкі. Прэм'ера стужкі адбылася вясной 1962 года, а ў 1963-м Людміла Абрамава атрымала дыплом ВДІКа.
Мацярынства і сямейныя клопаты перапынілі кар'еру актрысы. Зноў Абрамава з'явілася на экране ў 1966 годзе ў ваенным фільме-прыпавесці рэжысёра Валянціна Вінаградава «Усходні калідор». Але лёс карціны апынулася цяжкай: савецкая цэнзура абвінаваціла стваральнікаў ў сімвалізме і эстэтызм. Фільм паклалі на паліцу на 2 гады, у пракат ён выйшаў у 1968-м. Але пасля прэм'еры «Усходні калідор» забаранілі зноў.
У 1969 годзе адбылася прэм'ера фільма «Не жыць мне без цябе, Юстэ», у якім Людміле Абрамавай дасталася невялікая роля. У другой палове 1970-х артыстка знялася ў эпізодах карцін «Сярэдзіна жыцця» і «Чырвоны чарназём». Больш у мастацкіх фільмах Людміла Ўладзіміраўна не здымалася. Яна з'явілася ў шасці дакументальных стужках Уладзімера Высоцкага і ў адной - аб Святлане Святлічнай. У 1984 году Людміла Абрамава дэбютавала як сцэнарыст кінадрамы Ігара Апасяна «Пакуль не выпаў снег». Вопыт напісання сцэнарыя апынуўся адзінкавым.
У студзені 1989 году па даручэнні Саўміна СССР Массавета утварыў дырэкцыю па стварэнні культурнага цэнтра-музея Уладзіміра Высоцкага. Людмілу Абрамаву прызначылі мастацкім кіраўніком. Пасля адкрыцця «Дома Высоцкага на Таганцы» яна працавала экскурсаводам. А яшчэ Людміла Уладзіміраўна выкладала ў сталічным ліцэі. У пачатку 1990-х Абрамава апублікавала мемуары пра знакамітага барда і былым мужу «Факты яго біяграфіі». У 2012-м пасля смерці пісьменніцы Дзіны Каліноўскай Людміла Абрамава выдала пасмяротны зборнік апавяданняў, аддаўшы даніну блізкай сяброўцы.
Асабістае жыццё
З Уладзімірам Высоцкім Людміла Абрамава сустрэлася на здымках першага фільма. Характэрна, што ўпершыню акторка ўбачыла невядомага ёй маладога чалавека, сталага пасля мужам, каля ўваходу ў ленінградскую гасцініцу «Еўрапейская». Высоцкі быў выпіўшым і ў скрываўленай кашулі. Ён папрасіў незнаёмую дзяўчыну пазычыць 200 рублёў, каб аплаціць пабітую посуд у рэстаране. Грошай у Людмілы Абрамавай не было, таму яна прапанавала Высоцкаму старадаўняе бабуліна пярсцёнак, які ён заклаў і аплаціў доўг. Пазней Уладзімір Сямёнавіч выкупіў пярсцёнак і вярнуў.
Прапанову стаць жонкай артыст зрабіў Людміле на здымках. Дзяўчына, нядаўна якая перажыла трагедыю (прыхільнік скончыў жыццё самагубствам), адказала ледзь знаёмаму маладому чалавеку згодай. Ён не хаваў ад Людмілы, што жанаты на актрысе Ізольду Жукавай. Родныя Абрамавай не ўзрадаваліся выбару дачкі. Беспрацоўны, які выпівае, жанаты малады чалавек не спадабаўся бацькам. Добразычлівасць да яго праявіла толькі бабуля актрысы.
Не ў захапленні ад знаёмства з Людмілай Абрамавай апынулася і маці барда Ніна Максімаўна. Пры сустрэчы яна холадна вымавіла: «Ад жывы жонкі ня жэняцца». Толькі пасля нараджэння сыноў Аркадзя (1962) і Мікіты (1964) свякроў палюбіла нявестку. Пажаніліся артысты ў 1965 годзе. Старэйшага сына назвалі ў гонар Аркадзя Стругацкіх, які стаў сябрам сям'і.
Улетку 1967 го бард пазнаёміўся з Марынай Уладзі. Людміла Абрамава даведалася пра існаванне разлучніцы апошняй. Ёй пра гэта паведаміла былая жонка дырэктара Тэатра на Таганцы Мікалая Дупака Вера.
Высоцкі купіў маме Людмілы Абрамавай кватэру каля Рачнога вакзалу, а ў вызваленай кватэры на Бегавой зрабіў рамонт і абставіў жыллё для дзяцей і жонкі. Бачачы, што муж разрываецца паміж сям'ёй і каханай жанчынай, Абрамава адпусціла яго.
У першыя гады, цяжка перажываючы растанне, яна не магла чуць песень мужа, напісаных пасля 1968 году, не хадзіла ў тэатр. Сыны да атрымання пашпарта насілі прозвішча Абрамавы. Так Людміла Уладзіміраўна агароджвае іх ад назойлівага увагі прэсы і прыхільнікаў спевака. Афіцыйна жонкі развяліся ў 1970-м, але Уладзімір Высоцкі падтрымліваў Людмілу і сыноў і пасля растання.
Людміла Абрамава выйшла замуж другі раз. У шлюбе з інжынерам-механікам Юрыем Овчаренко ў 1973 годзе нарадзілася дачка Серафіма. Высоцкі падтрымліваў адносіны з Людмілай і пасля яе замужжа, а маленькую Сіму называў адзіным чалавекам, які яго кахае не за творчасць і зорны статус. Упершыню з Марынай Уладзі другая жонка барда сустрэлася на яго пахаванні. На жалобнай цырымоніі яны сядзелі побач.
У інтэрв'ю выданню "7 дней" Людміла Абрамава распавяла, што пасля пахавання Уладзі даведалася пра раманах мужа з Таццянай Іваненка і Аксанай Афанасьевай (жонкай Леаніда Ярмольніка). Яна спытала, ці праўда, што Іваненка нарадзіла дачку ад Уладзіміра, а з Афанасьевай ён сабраўся пад вянок. Але Абрамава пра раманах былога мужа не ведала. Яна старалася засцерагчы сябе і сям'ю ад плётак і чутак. Пасля смерці мужа Людміла Абрамава пазнаёмілася з паэткай Веранікай Далінай, якая напісала і прысвяціла ёй песню:
«Была яшчэ адна ўдава ў натоўпе рыкаючым ...Сябры, свацця і кумы
- няма на чорта ці што?
А ёй засталіся сыны з яго рысамі ».
Людміла Абрамава цяпер
Людміла Уладзіміраўна жыве ў Маскве і працягвае працаваць у цэнтры-музеі Высоцкага. Сын Аркадзь Высоцкі - акцёр і сцэнарыст. Малодшы - Мікіта Высоцкі - рэжысёр і артыст, кіруе музеем бацькі.
У шлюбе з Юрыем Пятровічам Овчаренко Абрамава шчаслівая вось ужо больш за 40 гадоў. У яе пяцёра ўнукаў, а ў 2000-х з'явіліся праўнукі.
фільмаграфія
- 1962 - «713. просіць пасадку»
- 1966 - «Усходні калідор»
- 1969 - "Не жыць мне без цябе, Юстэ»
- 1976 - «Сярэдзіна жыцця»
- 1977 - «Чырвоны чарназём»